Οι υπουργοί και οι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς αντιμετώπισαν τον αγώνα κατά του ιού σαν ένα πόλεμο – δικαιολογώντας έτσι την καταστολή κάθε διαφωνίας.
Δεν είχε να κάνει με την επιστήμη αλλά με την πολιτική. Αυτό έγινε προφανές μόλις η κυβέρνηση ξεκίνησε να λέει ότι ακολουθεί την επιστήμη σαν να ήταν ένα σταθερό σώμα αποκεκαλυμμένης αλήθειας. Κανένας που γνωρίζει έστω και κάτι σχετικά με την επιστήμη δε θα μπορούσε να πει κάτι τέτοιο, εκτός και αν είχε εμπλακεί σε μία εσκεμμένα παραπλανητική εκστρατεία δημόσιου εξαναγκασμού.
Ο καθαρός παραλογισμός και το ανούσιο πολλών από τους περιορισμούς της κανονικής ζωής θα έπρεπε να έχουν αποκαλύψει την αλήθεια: αυτό το πρόγραμμα σχεδιάστηκε για να τρομοκρατήσει και όχι για να ενημερώσει και για να κάνει την αμφιβολία ή το σκεπτικισμό να φαίνονται ηθικά ανεύθυνα, κάτι ακριβώς αντίθετο από αυτό που κάνει η επιστήμη. Ωστόσο όσοι από εμάς επικρίναμε όλα αυτά εκείνη την εποχή, δεν διαμαρτυρόμασταν απλώς για μια προδοσία της διανόησης, αλλά για την κατάργηση της παράδοσης ανοιχτών διαπραγματεύσεων και ορθολογικής συζήτησης που είχε δημιουργήσει ο σύγχρονος κόσμος.
Αυτό που αντιμετωπίστηκε απερίσκεπτα εδώ και