Το πρόβλημα κατά συνέπεια με τις τράπεζες δεν έγκειται στο αν είναι ή όχι τοκογλύφοι, αλλά σε αυτά τα καταχρηστικά εγκληματικά προνόμιά τους που τις κάνουν παντοδύναμες με τρόπο που είναι πολύ δύσκολο να γίνει αντιληπτός.
Αυτό ακριβώς το πρόβλημα θα έπρεπε να ήταν το πρώτο που θα έπρεπε να κατήγγειλαν οι πολιτικοί και τα κόμματα κάθε απόχρωσης σε όλον τον κόσμο, και να προσπαθούσαν να το διορθώσουν, ιδίως τα αριστερά (υποτίθεται).
Όλα όμως όταν αναφέρονται στην οικονομία, επιδίδονται σε μία κούφια ρητορική για καπιταλισμό η μαρξισμό, διεθνείς συγκυρίες και μεταρρυθμίσεις, ανάπτυξη, ανθρωπιά κλπ. παρόμοια. Και όσον αφορά το τραπεζικό σύστημα, η κενή, άνευρη, ψευδής και παραπλανητική κριτική που ασκούν πολιτικοί, δημοσιογράφοι και αναλυτές, περιορίζεται στο να τις λένε τοκογλύφους…
Βγαίνει λοιπόν κανένα συμπέρασμα;
Όλα λοιπόν τα κόμματα της εποχής μας στην Ελλάδα, όπως και ο Συριζα, κάνουν τον ανήξερο στο κορυφαίο αυτό θέμα.
Εξ ίσου βέβαια κάνουν τον ανήξερο και στα θέματα που ως εργαλεία θα μπορούσαν να βγάλουν την Ελλάδα από την δεινή θέση της,…”
***
Ο Σαμαράς υπέκλεψε την ψήφο του λαού λέγοντας ότι θα αναθεωρήσει τα μνημόνια, αλλά τελικά δεν τα αναθεώρησε παρά μόνο προς το χειρότερο.
Ομοίως και ο Τσίπρας υπέκλεψε την ψήφο του λαού λέγοντας ότι θα ακυρώσει τα μνημόνια με μια απλή νομοθετική πράξη και άλλες τέτοιες κενολογίες, για να καταλήξει τελικά στο τωρινό στάδιο όπου το μνημόνιο που προτείνει ο ίδιος ο αντιμνημονιακός Συριζα είναι χειρότερο από αυτό που ήθελε να σκίσει και ελάχιστα καλύτερο από αυτό των δανειστών. Και κατέληξε εδώ μετά από πολύμηνες θεατρικές διαπραγματεύσεις με guest star τον Βαρουφάκη, ακολουθώντας προφανώς την δοκιμασμένη συνταγή του άλλου προκατόχου του, τού ΓΑΠ, του “λεφτά υπάρχουν” και του “θα γίνουμε Δανία του νότου”, ο οποίος έκανε διεθνείς πολύμηνες διαπραγματεύσεις που όλοι γνωρίζουμε που κατέληξαν.
Φαίνεται, η νέα τάξη έχει καταλάβει πως το φετίχ των λαών είναι να βλέπουν και να θαυμάζουν τους ηγέτες τους όταν κάνουν πολύμηνες “διεθνείς διαπραγματεύσεις”.
Αλλά ο Συριζα, δεν μοιάζει να είναι ικανοποιημένος με το να φέρει απλώς ένα νέο χειρότερο μνημόνιο. Ο κρυφός ρόλος του,