Έπρεπε να έλθει η εθνική μας επέτειος για να συνειδητοποιήσουμε το όνειδος της εθνικής μας χαμέρπειας που συγκαταβατικά και αρκούντως διπλωματικά αποκαλείται «εθνική αχαριστία απέναντι στην Ρωσία», δημιουργώντας μιας χλαλοή, μια «χλαπαταγή αρνητικών συναισθημάτων αιδούς» για το μέγεθος της οποίας σαν λαός αισθανόμαστε –όσοι από εμάς αισθανόμαστε...– μια διαρκή αιδημοσύνη προς έναν λαό στον οποίο οφείλουμε την κρατική μας υπόσταση.
Ο έπαρχος της Αμερικανικής Αποικίας που ονομάζεται «Ελλάδα» μαζί με τον χιλίαρχό του και οι οποίοι αυτοαποκαλούνται «Πρωθυπουργός και ΥΠΕΞ» αντίστοιχα, δεν θεωρήσαν πρέπον (!) να προσκαλέσουν για τον εορτασμό της 203ης επετείου της Επανάστασης του 1821 την Ρωσική Κυβέρνηση μέσω του εκπροσώπου της, ως όφειλαν εάν και εφόσον είχαν μια στοιχειώδη ευπρέπεια Ηθικών κανόνων, μια ευκοσμία συμπεριφορά ή μια κοσμιότητα κανόνων διπλωματικής εθιμοτυπίας. Ήταν η καταλληλότερη μέρα του συνθήματος Carpe diem (Άδραξε την ημέρα) της Εθνικής μας επετείου για μια –έστω μερικού χαρακτήρα...– «αποκατάσταση» ενός φιλικότερου κλίματος μεταξύ της χώρας μας και της Ρωσίας, της μεγάλης χώρας των Ρως, χάριν στην γενναιότητα της οποίας και