Για το μετρό Θεσσαλονίκης, χρειάστηκαν 11 ολόκληροι μήνες με ματαιωμένους διαγωνισμούς και προτάσεις επί προτάσεων, για να φτάσουμε τελικά σε ένα προχειροφτιαγμένο «μ» με απευθείας ανάθεση 30.000 ευρώ.
Από την άλλη, δεν πρέπει να χρειάστηκαν παρά μερικά δευτερόλεπτα ώστε να αποφασίσουν κάποιοι να «πετάξουν» τη σημαία από τον Λευκό Πύργο και να τοποθετήσουν ένα «δείγμα» σταυρού στον ναό του Αγίου Δημητρίου, στη μακέτα που φαινόταν πίσω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, κατά την ομιλία του στην τελετή έναρξης λειτουργίας του μετρό Θεσσαλονίκης.
Ο Λευκός Πύργος φαίνεται να έχει στην κορυφή του μόνο έναν γυμνό ιστό, σαν να είναι μια απλή… κεραία, σαν να μην αποτελεί σύμβολο καμίας πόλης, καμίας χώρας, καμίας παράδοσης, καμίας ιστορίας. Ένας «μετανεωτερικός» πύργος που
εμφανίζεται σαν εκσυγχρονισμένο «ντουβάρι». Αδιάφορος, αταυτοποίητος, αποχαρακτηρισμένος από τους ιερούς συμβολισμούς που φέρει, σχετικά με την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από το μίασμα των Οθωμανών.Άλλωστε η άγνοια της ιστορίας είναι εθνικό μας δόγμα πλέον. Αμέτρητες οι… σέλφι με φόντο τον λευκό πύργο, αλλά από ουσιαστική γνώση – μηδέν. Πόσοι γνωρίζουν άραγε ότι ο ιστός του Λευκού Πύργου, εκεί που ανεμίζει περήφανα η Ελληνική σημαία και απλώνει την ευλογημένη σκιά της σε όλη την Βόρεια Ελλάδα, είναι ένα πολύτιμο λάφυρο μας από τους Τούρκους;
Ο ιστός του Λευκού Πύργου είναι το κατάρτι του τουρκικού θωρηκτού «Φετίχ – Μπουλέν» που βύθισε ο Υδραίος Υποπλοίαρχος Νικόλαος Βότσης στον Θερμαϊκό, με το τορπιλοβόλο Τ-11, κατά τη διάρκεια του Α’ Βαλκανικού Πολέμου. Ο Βότσης ήταν ανιψιός του Παύλου Κουντουριώτη, του τιμημένου Ναυάρχου που διατέλεσε κυβερνήτης στο θρυλικό Θωρηκτό Αβέρωφ.
Ποια πολιτεία και ποια διδακτέα ύλη μαθαίνει στα παιδιά μας αυτούς τους θησαυρούς εθνικής συνείδησης; Τίποτα. Το απόλυτο μηδέν. Τα σύμβολα μας, «ξέχασαν» τι συμβολίζουν. Αλλά για να φωτίζουν τον Λευκό Πύργο στα χρώματα της σημαίας του «Pride», είναι προθυμότατοι. Για να διαφημίζουν το σπίτι του σφαγέα Κεμάλ, είναι πρώτοι και σε αυτό. Πάλι καλά που δεν το συμπεριέλαβαν και αυτό στη… μακέτα.
Τι να μας πει άλλωστε και ο Βότσης με το λάφυρο του; Τι να μας πουν οι Βαλκανικοί πόλεμοι; Τι να μας πει η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης; Τι να μας πει μια ελληνική σημαία πάνω στο τοπόσημο της πόλης που σήμερα εποφθαλμιά ο Τούρκος και δείχνει χάρτες που την εμφανίζουν τουρκική; Αφού έχει η Θεσσαλονίκη μετρό, να τα εξορίσουμε στη λήθη όλα αυτά. Ας γεμίζουν τα μυαλά τους τα παιδιά με «συμπεριληπτικά» σκουπίδια και προπαγάνδα εκτουρκισμού.
Λίγοι «ρομαντικοί» απομένουν για να σκέφτονται ότι κάθε γωνιά της Θεσσαλονίκης (και κάθε πιθαμή ελληνικής γης), έχει να μας εξιστορήσει όλα τα θαυμάσια των προγόνων μας. Όλα τα πολύτιμα της ελληνικής ταυτότητάς μας. Και όλα τα χρέη μας για το αίμα που ελευθέρωσε αυτούς τους τόπους.
Ο σταυρός που είναι σαν να μην υπάρχει…
Όσον αφορά τον σταυρό της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου, πρέπει κάποιος να τον κοιτάξει με… κυάλια για να καταλάβει ότι είναι όντως σταυρός. Είναι σαν να τον έβαλαν με το ζόρι, ίσα ίσα για να φαίνεται ελάχιστα, ώστε να μη γίνει περισσότερος ντόρος με την αφαίρεσή του. Όπως και στον πραγματικό ναό, ο σταυρός βρίσκεται στην κορυφή του καμπαναριού (και όχι στη στέγη). Αλλά είναι τόσο μικρός και τόσο… «συμπιεσμένος», που από μακριά μοιάζει σαν ανάποδο… ταυ. Σαν μια κουκίδα με τρεις άκρες. Καμία σχέση με τον πραγματικό σταυρό του καμπαναριού του Αγίου Δημητρίου, ο οποίος είναι ευδιάκριτος από παντού.
Είναι πρόδηλη η πρόθεση του σχεδιαστή να κρύψει τον σταυρό, κάνοντάς τον μια αδιάφορη μικρογραφία. Και σε συνδυασμό με τη σημαία που λείπει από τον Λευκό Πύργο, ο σταυρός «ακυρώνεται» δύο φορές. Ως κράτος «μούλτι – κούλτι» εταιρειών που έχουμε καταντήσει, και αφού είναι γνωστή εδώ και χρόνια η πρεμούρα να αφαιρούν τον σταυρό από θρησκευτικά και εθνικά σύμβολα, αυτό ακριβώς έγινε κι εδώ.
Σε τόσο απαιτητικά γραφιστικά έργα, και ιδιαίτερα όταν έχουμε να κάνουμε με τόσο σημαντικές παρουσιάσεις όπως η έναρξη της λειτουργίας του μετρό Θεσσαλονίκης, δεν μπορώ να δεχτώ ότι αφέθηκε στην τύχη το θέμα του σταυρού και της σημαίας.
Όμως τι μπορεί να προκόψει στα έργα του ανθρώπου, όταν εξοστρακίζεται η σφραγίδα του Θεανθρώπου; Τι ιστορία μπορεί να γραφτεί από μια χώρα που διαγράφει την –έως τώρα- ιστορία της; Για ποια ευτελή επιτεύγματα να καυχηθούμε, όταν ακυρώνουμε όλα τα σπουδαία;
Ας έχεις και μετρό και αεροδρόμιο και σιδηρόδρομο και υπερσύγχρονους δρόμους και υπηρεσίες και ότι άλλο θες. Ιστορική ταυτότητα έχεις για να τα αξιοποιήσεις όλα αυτά; Συνείδηση του τόπου σου έχεις; Δεσμό με το παρελθόν σου έχεις; Αν δεν έχεις, τότε είσαι καταδικασμένος να γίνεις κι εσύ ένα γυμνό «κοντάρι» που ανεμίζει το τίποτα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου