Σελίδες

Τρίτη 16 Απριλίου 2024

Η Κατανόηση Της Τέχνης Του Πολέμου Στον 21ο Αιώνα

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Μετάφραση: Απολλόδωρος

A Lily Bit | Διαβάστε το εδώ

Ο πόλεμος τέταρτης γενιάς, ή 4ης γενιάς, είναι μια στρατηγική που αντλεί την έμπνευσή της από τη διαχρονική σοφία της "Τέχνης του Πολέμου" του Σουν Τζου. Αυτή η αρχαία στρατιωτική πραγματεία υποστηρίζει ότι οι σπουδαιότεροι στρατηλάτες επιτυγχάνουν τη νίκη όχι μέσω της άμεσης σύγκρουσης, αλλά πείθοντας τους αντιπάλους τους ότι η αντίσταση είναι μάταιη και η παράδοση είναι η μόνη βιώσιμη επιλογή. Πρόκειται για μια μέθοδο κατάκτησης που βασίζεται στην ψυχολογική χειραγώγηση, την εσωτερική διχόνοια και τη διάβρωση της θέλησης του εχθρού να πολεμήσει.

Αν και αυτή η έννοια μπορεί να φαίνεται ξένη σε όσους έχουν συνηθίσει στην άμεση βιαιότητα του συμβατικού πολέμου, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι η 4η γενιά είναι πλέον το όπλο επιλογής της παγκοσμιοποιητικής συμμορίας.

Για να νικήσει κανείς το παγιωμένο σύστημα ελέγχου που έχουν εγκαθιδρύσει εδώ και δεκαετίες, πρέπει πρώτα να κατανοήσει την ύπουλη φύση αυτής της στρατηγικής και τα βάθη στα οποία θα βυθιστούν οι επαγγελματίες της για να επιτύχουν τους στόχους τους.

Ένα κλασικό παράδειγμα πολέμου 4ης γενιάς είναι η

υποκίνηση εμφυλίου πολέμου σε έναν πληθυσμό-στόχο, συχνά με τους παγκοσμιοποιητές να κινούν τα νήματα και στις δύο πλευρές της σύγκρουσης. Βάζοντας αδελφό εναντίον αδελφού και εκμεταλλευόμενοι τις διαχωριστικές γραμμές μιας κοινωνίας, μπορούν να αποδυναμώσουν και να διχάσουν την αντίπαλό τους, διευκολύνοντας την επιβολή της κυριαρχίας τους στη συνέχεια.

Μια άλλη τακτική είναι η δημιουργία μιας εξωτερικής απειλής, είτε πραγματικής είτε κατασκευασμένης, για να εξαναγκάσει έναν πληθυσμό να ενωθεί κάτω από μια σημαία που τελικά εξυπηρετεί τα συμφέροντα της παγκοσμιοποιητικής ατζέντας. Αυτές οι μηχανορραφίες απαιτούν ένα επίπεδο υπομονής και μακροπρόθεσμου σχεδιασμού που είναι δύσκολο να κατανοήσουν οι περισσότεροι.

Πράγματι, η οπλοποίηση της υπομονής είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του πολέμου της 4ης γενιάς. Δεν πρόκειται για επιθέσεις που πραγματοποιούνται εν θερμώ, αλλά για προσεκτικά ενορχηστρωμένες εκστρατείες που εκτυλίσσονται επί χρόνια, ακόμη και δεκαετίες.

Για να βρει κανείς ένα συγκρίσιμο επίπεδο πειθαρχίας και προνοητικότητας, μπορεί να ανατρέξει στον κόσμο των στρατιωτικών ελεύθερων σκοπευτών. Αυτοί οι επίλεκτοι πολεμιστές εκπαιδεύονται για χρόνια για να κατακτήσουν την τέχνη τους, υπομένοντας εξαντλητικές συνθήκες και διατηρώντας ακλόνητη συγκέντρωση καθώς περιμένουν την τέλεια στιγμή για να ρίξουν εκείνη τη μοναδική, κρίσιμη βολή. Ο σχολαστικός σχεδιασμός και η απόλυτη επιμονή που απαιτούνται για μια επιτυχημένη αποστολή ελεύθερου σκοπευτή αντικατοπτρίζουν το είδος της προσπάθειας και της ψυχραιμίας που απαιτούνται για την εκτέλεση μιας εκστρατείας ψυχολογικών επιχειρήσεων (psy-op) 4ης γενιάς.

Στο επίκεντρο αυτής της νέας μορφής πολέμου βρίσκονται οι διαβόητες "δεξαμενές σκέψης", με πιο διαβόητες την RAND Corporation και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF). Αυτοί οι σκοτεινοί οργανισμοί έχουν τελειοποιήσει την τέχνη της ψυχολογικής χειραγώγησης σε τρομακτικό βαθμό, με τη θεωρία της ορθολογικής επιλογής να χρησιμεύει ως ισχυρό εργαλείο για τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης και της συμπεριφοράς. Όσοι επιδιώκουν να αντιμετωπίσουν αυτές τις τακτικές πρέπει να εμβαθύνουν στην ιστορία και τις μεθόδους της RAND και του WEF και των ομοίων τους, μελετώντας κάθε κίνησή τους και προβλέποντας την επόμενη επίθεσή τους.

Σε έναν κόσμο όπου τα όρια μεταξύ πολέμου και ειρήνης θολώνουν όλο και περισσότερο, όπου το πεδίο της μάχης είναι το μυαλό και τα όπλα είναι οι ιδέες, ο πόλεμος 4ης γενιάς βασιλεύει.

Για να αντισταθούμε στην ατζέντα των παγκοσμιοποιητών, πρέπει να προσαρμοστούμε σε αυτή τη νέα πραγματικότητα, ακονίζοντας τις δικές μας ψυχολογικές άμυνες και γυρνώντας το τραπέζι σε αυτούς που προσπαθούν να μας ελέγξουν. Είναι ένα δύσκολο έργο, αλλά πρέπει να το αποδεχτούμε, αν ελπίζουμε να διατηρήσουμε την ελευθερία και την αυτονομία μας απέναντι σε έναν εχθρό που δρα στις σκιές, πάντα παρακολουθώντας, πάντα περιμένοντας, πάντα σχεδιάζοντας την καταστροφή μας.

Όσοι χλευάζουν την έννοια της παγκοσμιοποιητικής συνωμοσίας, απορρίπτοντάς την ως πολύ περίπλοκη και τραβηγμένη για να υπάρχει στην πραγματικότητα, είναι είτε εσκεμμένα αδαείς είτε θλιβερά ανενημέρωτοι. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στη διαβόητη RAND Corporation για να δει την πραγματική έκταση της δύναμης και της επιρροής που ασκούν αυτές οι σκιώδεις οντότητες.

Με σχεδόν απεριόριστη χρηματοδότηση από παγκοσμιοποιητικά ιδρύματα όπως το Ίδρυμα Ford, το RAND βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της ανάπτυξης όχι μόνο όπλων αιχμής, αλλά και των ύπουλων τεχνικών ψυχολογικού πολέμου 4ης γενιάς. Τα πλοκάμια τους εκτείνονται σε κάθε πτυχή της κοινωνίας, από την πολιτική και τις κοινωνικές επιστήμες μέχρι τις στρατιωτικές εφαρμογές και ακόμη και τη βιομηχανία της ψυχαγωγίας.

Η υποτίμηση της ευφυΐας και των δυνατοτήτων αυτών των ατόμων είναι σοβαρό λάθος, καθώς έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην τελειοποίηση της τέχνης της μαζικής χειραγώγησης και του ελέγχου.

Για όσους επιθυμούν να ξετυλίξουν το κουβάρι αυτής της συνωμοσίας, το έγγραφο:  “From Psyop To Mindwar: The Psychology Of Victory” ("Από την Ψυχολογική Επιχείρηση στον Πόλεμο κατά του Νου: Η ψυχολογία της νίκης"), το οποίο συντάχθηκε από τους Michael Aquino και Paul Vallely για το Πεντάγωνο, είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσετε.

Αυτή η ανατριχιαστική πραγματεία αποκαλύπτει το γεγονός ότι οι μέθοδοι του πολέμου 4ης γενιάς δεν περιορίζονται σε ξένους αντιπάλους, αλλά χρησιμοποιούνται ενεργά από τις κυβερνήσεις εναντίον των ίδιων των πολιτών τους.

Ο στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα σενάριο στο οποίο ο πληθυσμός-στόχος θα υποτάσσεται οικειοθελώς, καθιστώντας τη χρήση βίας περιττή. Οι Aquino και Vallely υποστηρίζουν κυνικά ότι αυτή η προσέγγιση είναι προτιμότερη για όλους τους εμπλεκόμενους, καθώς ελαχιστοποιεί την αιματοχυσία που συνδέεται με την εξέγερση και την αντιεξέγερση.

Ωστόσο, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι αυτοί οι αρχιτέκτονες της καταπίεσης ενδιαφέρονται πραγματικά για την ανθρώπινη ζωή ή για τις παράπλευρες απώλειες που αναπόφευκτα προκαλούν τα σχέδιά τους. Αντίθετα, το πραγματικό τους κίνητρο έγκειται στον εξορθολογισμό της διαδικασίας της ολοκληρωτικής συγκεντροποίησης, κάνοντας την πορεία προς την τυραννία λιγότερο επίπονη για τους ίδιους. Οι ελίτ επιδιώκουν να χειραγωγήσουν το κοινό ώστε να αγκαλιάσει την παγκοσμιοποίηση ως μια αναγκαία θυσία για το "γενικότερο καλό", μια διαστρεβλωμένη αφήγηση που έχουν επιμελώς διαμορφώσει για να προωθήσουν τις δικές τους ατζέντες.

Για να επιτύχουν αυτή τη μνημειώδη μετατόπιση στην κοινωνία και το συλλογικό ασυνείδητο, οι παγκοσμιοποιητές βασίζονται στη δοκιμασμένη μέθοδο της κρίσης και της συμφοράς. Φαντάζονται τους εαυτούς τους ως δημιουργούς, αλλά η δική τους μάρκα δημιουργίας έχει τις ρίζες της στην καταστροφή.

Ο παλιός κόσμος πρέπει να ισοπεδωθεί, με τα απομεινάρια του να χρησιμεύουν ως δομικά στοιχεία για τη νέα τους τάξη. Αυτή είναι η αληθινή φύση της παγκοσμιοποιητικής συνωμοσίας, μια ανατριχιαστική πραγματικότητα που δεν μπορεί να αγνοηθεί ή να απορριφθεί ως απλή φαντασίωση.

Ως ερευνητές και αναζητητές της αλήθειας, είναι καθήκον μας να εμβαθύνουμε στις μηχανορραφίες οργανισμών όπως η RAND, το WEF και τα γραπτά εκείνων που έχουν αποκαλύψει τις στρατηγικές του πολέμου 4ης γενιάς. Πρέπει να οπλιστούμε με γνώση και να μοιραστούμε τα ευρήματά μας με άλλους, γιατί μόνο αποκαλύπτοντας το πραγματικό πρόσωπο του εχθρού μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα οργανώσουμε μια αποτελεσματική αντίσταση.

Οι παγκοσμιοποιητές μπορεί να είναι έξυπνοι, αλλά δεν είναι ανίκητοι. Κατανοώντας τις τακτικές τους και αρνούμενοι να επηρεαστούμε από την προπαγάνδα τους, μπορούμε να αρχίσουμε να αποσυναρμολογούμε τις αλυσίδες που προσπαθούν να μας βάλουν και να διεκδικήσουμε την ελευθερία μας από εκείνους που θα μας έβλεπαν υπόδουλους.

Η ακόρεστη όρεξη της παγκοσμιοποιητικής ελίτ για συλλογή δεδομένων δεν έχει όρια. Αυτοί οι αυτόκλητοι επικυρίαρχοι, μεθυσμένοι από την εξουσία και καθοδηγούμενοι από μια παντοτινή εμμονή, δεν φείδονται εξόδων στην ανελέητη επιδίωξή τους να κυριαρχήσουν στις πληροφορίες.

Μέσα από τις αποκαλύψεις γενναίων πληροφοριοδοτών, το αληθινό πρόσωπο του κατεστημένου έχει αποκαλυφθεί, αποκαλύπτοντας μια δυστοπική πραγματικότητα όπου κάθε άτομο θεωρείται ως πιθανή απειλή για τη σιδερένια λαβή τους στην εξουσία.

Οι παγκοσμιοποιητές, μέσα στην απέραντη παράνοιά τους, έχουν ρίξει ένα παντοδύναμο μάτι στον πληθυσμό, συλλέγοντας αδιακρίτως δεδομένα για κάθε γυναίκα, άνδρα και παιδί μέσω των ύπουλων πρωτοκόλλων παρακολούθησης που βασίζονται στην FISA. Δεν απαιτείται κανένα ένταλμα, καμία πιθανή αιτία - η απλή ύπαρξη ενός ανθρώπινου όντος είναι αρκετή για να δικαιολογήσει την εισβολή τους.

Το σύστημα, ένα τερατώδες δημιούργημα της ελίτ, συγκεντρώνει δεδομένα από κάθε πιθανή πηγή και τα αποθηκεύει σε τεράστια ψηφιακά θησαυροφυλάκια, έτοιμα να χρησιμοποιηθούν ως όπλα εναντίον οποιουδήποτε τολμήσει να αμφισβητήσει την εξουσία τους.

Πάνε οι μέρες που τέτοιες ιδέες απορρίπτονταν ως απλές "θεωρίες συνωμοσίας" από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, αυτά τα συκοφαντικά λαγωνικά του κατεστημένου. Χάρη στο θάρρος ατόμων όπως ο Edward Snowden και τις αποκαλύψεις του Wikileaks, η αλήθεια της μαζικής παρακολούθησης έχει αποκαλυφθεί για να τη δουν όλοι.

Και όμως, πολλοί από τις μάζες παραμένουν εσκεμμένα ανίδεοι, αρκούμενοι στο να αναμασούν το κουρασμένο ρεφρέν "αν δεν έχεις τίποτα να κρύψεις, δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς". Αλλά ο φόβος είναι ακριβώς αυτό που επιθυμούν οι παγκοσμιοποιητές.

Διότι ο απώτερος στόχος της μαζικής παρακολούθησης δεν είναι απλώς η παρατήρηση, αλλά η πρόβλεψη. Οι ελίτ δεν επιθυμούν τίποτα λιγότερο από την απόλυτη συνειδητοποίηση των πληροφοριών, τη δυνατότητα να γνωρίζουν όχι μόνο τι κάνετε αυτή τη στιγμή, αλλά και τι θα κάνετε αύριο και μεθαύριο. Επιδιώκουν να υποβιβάσουν τους ανθρώπους σε απλά σημεία δεδομένων, προβλέψιμα και ελεγχόμενα, απογυμνωμένα από την ελεύθερη βούληση και τη δράση.

Και βρίσκονται βασανιστικά κοντά στην επίτευξη αυτού του εφιαλτικού οράματος. Μέσω της χρήσης προηγμένων αλγορίθμων και τεχνητής νοημοσύνης, οι παγκοσμιοποιητές ακονίζουν ταχύτατα την ικανότητά τους να προβλέπουν και να χειραγωγούν την ανθρώπινη συμπεριφορά.

Κάθε κλικ, κάθε αναζήτηση, κάθε αγορά - όλα αυτά τροφοδοτούν την ακόρεστη μηχανή δεδομένων τους, παρέχοντάς τους έναν ολοένα και πιο λεπτομερή χάρτη της ζωής μας, των επιθυμιών μας και των τρωτών σημείων μας.

Αυτό δεν έχει να κάνει με τη δημόσια ασφάλεια, ούτε με την προστασία του κοινού καλού. Πρόκειται για την εξουσία, απλά και καθαρά. Οι παγκοσμιοποιητές επιδιώκουν να δημιουργήσουν έναν κόσμο όπου η διαφωνία είναι αδύνατη, όπου κάθε σκέψη και πράξη μπορεί να προβλεφθεί και να ελεγχθεί. Οραματίζονται ένα μέλλον όπου η ίδια η έννοια της ατομικής ελευθερίας θα αποτελεί μακρινή ανάμνηση και θα αντικατασταθεί από μια κοινωνία πειθήνιων κηφήνων, που θα βαδίζουν στο ρυθμό του δυστοπικού τους τυμπάνου.

Αλλά δεν πρέπει να τους αφήσουμε να πετύχουν. Πρέπει να αντισταθούμε σε αυτή την καταπάτηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών μας με κάθε ίνα της ύπαρξής μας. Πρέπει να αποκαλύψουμε τα ψέματα και τις μηχανορραφίες τους και να συσπειρώσουμε και άλλους στον αγώνα μας. Γιατί αν δεν σηκώσουμε το ανάστημά μας τώρα, αν δεν αντισταθούμε σε αυτή την τυραννία, κινδυνεύουμε να χάσουμε όλα όσα μας κάνουν ανθρώπους.

Μπροστά σε αυτή τη συντριπτική απειλή για την ελευθερία μας, είναι σαφές ότι πρέπει να αναλάβουμε αποφασιστική δράση για να εξουδετερώσουμε το όπλο που βρίσκεται στα χέρια των ελίτ. Η πιο αποτελεσματική στρατηγική, ίσως η μόνη στρατηγική, είναι η δημιουργία ενός αποκεντρωμένου διαδικτύου - ενός διαδικτύου όπου δεν συλλέγονται αναλυτικά στοιχεία ή, ακόμα καλύτερα, δεν μπορούν να συλλεχθούν καθόλου.

Φανταστείτε έναν διαδικτυακό κόσμο όπου κάθε σας κίνηση δεν παρακολουθείται, δεν αναλύεται και δεν τροφοδοτείται στην ακόρεστη αγκάλη της παγκοσμιοποιητικής μηχανής δεδομένων. Έναν κόσμο όπου μπορείτε να εκφραστείτε ελεύθερα, χωρίς το φόβο της τιμωρίας ή της χειραγώγησης. Αυτός είναι ο κόσμος για τον οποίο πρέπει να αγωνιστούμε, ο κόσμος που πρέπει να οικοδομήσουμε.

Αλλά ο δρόμος προς τα εμπρός δεν είναι εύκολος. Ίσως η υπάρχουσα υποδομή του διαδικτύου, η οποία είναι τόσο βαθιά εκτεθειμένη από τις μηχανορραφίες της ελίτ, να μην μπορεί να σωθεί. Ίσως χρειαστεί να ξεκινήσουμε από το μηδέν, χτίζοντας ένα νέο δίκτυο από το μηδέν - ένα δύσκολο έργο, το οποίο όμως είναι απαραίτητο αν θέλουμε να έχουμε ελπίδα να διατηρήσουμε την ελευθερία μας στην ψηφιακή εποχή.

Φυσικά, το υπάρχον σύστημα δεν είναι άχρηστο. Οι υπέρμαχοι της ελευθερίας μπόρεσαν να διαδώσουν πληροφορίες και να αντιμετωπίσουν την παραπληροφόρηση μέσω των καναλιών του σημερινού διαδικτύου, και αυτό υπήρξε πολύτιμο εργαλείο στον αγώνα κατά της τυραννίας. Αλλά με ποιο κόστος; Κάθε πληροφορία που μοιραζόμαστε, κάθε σύνδεση που κάνουμε, είναι ένα ακόμη σημείο δεδομένων που μπορούν να εκμεταλλευτούν οι ελίτ. Πρόκειται για έναν συμβιβασμό, και είναι δύσκολο να πούμε ποιος κερδίζει το καλύτερο μέρος της συμφωνίας.

Το ανατριχιαστικό όραμα του πρώην διευθύνοντος συμβούλου της Google Eric Schmidt για το μέλλον, το οποίο εκφέρεται με την αδιάφορη υπεροψία ενός τεχνοκρατικού άρχοντα, θα πρέπει να προκαλέσει ανατριχίλα σε όλους όσοι εκτιμούν την ιδιωτικότητα και την αυτονομία τους. Ο επιπόλαιος ισχυρισμός του ότι θα περιβαλλόμαστε από ένα πανταχού παρόν δίκτυο συσκευών, αισθητήρων και φορητών ειδών, που θα παρακολουθούν συνεχώς και θα εισβάλλουν στη ζωή μας, δεν αποτελεί αιτία για πανηγυρισμούς, αλλά μάλλον ένα εφιαλτικό προμήνυμα ενός δυστοπικού κόσμου όπου η προσωπική ελευθερία θυσιάζεται στο βωμό της ευκολίας και του ελέγχου.

Η έννοια της "άδειας" δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κυνικό τέχνασμα, ένα φύλλο συκής για να αποκρύψει τη σκοτεινή ατζέντα της άρχουσας τάξης. Απολαμβάνουν σαδιστική ευχαρίστηση από το να εξαπατούν τις μάζες ώστε να συναινέσουν στην υποταγή τους, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αν αποκαλυπτόταν η πραγματική έκταση της παρακολούθησης και της χειραγώγησής τους, οι άνθρωποι θα αναδιπλώνονταν με αποτροπιασμό. Το προσποιητό ενδιαφέρον των ελίτ για τη συναίνεση είναι μια απάτη, ένα προπέτασμα καπνού για να συγκαλύψουν την ανελέητη επίθεσή τους στην ιδιωτική ζωή και την αξιοπρέπειά μας.

Αυτό το οργουελικό μέλλον δεν είναι ένα μακρινό φάντασμα, αλλά μια ζοφερή πραγματικότητα που μας έχει ήδη κατακλύσει. Το ύπουλο "διαδίκτυο των πραγμάτων" που ο Schmidt περίμενε με τόση ανυπομονησία το 2010, δεν περιορίζεται πλέον στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Είναι μια απτή, διαρκώς παρούσα απειλή, ένας τεράστιος ιστός επιτήρησης και ελέγχου που μας παγιδεύει όλους, αφαιρώντας τις ελευθερίες μας και υποβιβάζοντάς μας σε απλά σημεία δεδομένων σε ένα παγκόσμιο πανοπτικό.

Τα κινητά μας τηλέφωνα, που κάποτε χαιρετίζονταν ως εργαλεία απελευθέρωσης και συνδεσιμότητας, έχουν γίνει τα ίδια τα όργανα της καταπίεσής μας. Αυτές οι φαινομενικά ακίνδυνες συσκευές παρακολουθούν κάθε μας κίνηση, καταγράφουν τις συνομιλίες μας και παρακολουθούν τις συναναστροφές μας, και όλα αυτά με το πρόσχημα της ευκολίας και της προόδου.

Με την άνοδο της τεχνολογίας αναγνώρισης προσώπου, τα τηλέφωνά μας έχουν γίνει τα μάτια και τα αυτιά του κράτους επιτήρησης, δημιουργώντας ένα εκτεταμένο δίκτυο επεμβατικής παρακολούθησης που δεν γνωρίζει σύνορα ή όρια.

Αλλά τα πλοκάμια αυτής της δυστοπικής συσκευής εκτείνονται πολύ πέρα από τις προσωπικές μας συσκευές. Προϊόντα όπως το Echo της Amazon, με τα μικρόφωνα και τους ψηφιακούς βοηθούς που πάντα ακούνε, είναι δούρειοι ίπποι, που καλωσορίζονται στα σπίτια μας ως χρήσιμοι σύντροφοι, ενώ κρυφά χρησιμεύουν ως αγωγοί για την ακόρεστη δίψα της NSA για δεδομένα. Η άποψη ότι αυτή η παρεμβατική παρακολούθηση είναι απαραίτητη για την εξιχνίαση εγκλημάτων είναι ένα σαθρό πρόσχημα, μια κυνική προσπάθεια να εξομαλυνθεί η μαζική διάβρωση των θεμελιωδών δικαιωμάτων μας.

Το τελικό παιχνίδι, όπως το οραματίζεται ο Schmidt και οι συνάδελφοί του τεχνοκράτες τύραννοι, είναι ένας κόσμος όπου κάθε πτυχή της ανθρώπινης ύπαρξης παρακολουθείται, αναλύεται και χειραγωγείται. Σε αυτό το ζοφερό μέλλον, το "διαδίκτυο των πραγμάτων" δεν είναι μια ευκολία, αλλά μια υποχρεωτική αλυσίδα, ένα ψηφιακό λουρί που μας δένει στις ορέξεις των εταιρικών και κυβερνητικών επικυρίαρχων μας.

Όσοι τολμούν να αντισταθούν, να προσκολληθούν στις γραφικές έννοιες της ιδιωτικότητας και της αυτονομίας, θα παραμεριστούν, θα υποβιβαστούν στο περιθώριο της κοινωνίας, καθώς η αδυσώπητη πορεία της προόδου θα καταπατά τα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους.


Μπροστά στην αδυσώπητη επίθεση του κράτους επιτήρησης, είναι ζωτικής σημασίας να οπλιστούμε με τις γνώσεις και τα εργαλεία για να αντισταθούμε στις παρεμβάσεις του στη ζωή μας.

Στους επόμενους μήνες, όχι μόνο θα παρέχω πιο πρακτικές μεθόδους για την αντιμετώπιση της υπερβολής του κατεστημένου, αλλά και θα εκθέσω τα υποκείμενα κίνητρα και τα πρότυπα συμπεριφοράς που οδηγούν τις ενέργειες της άρχουσας ελίτ. Κατανοώντας τις μηχανορραφίες τους, μπορούμε να αντιστρέψουμε τα δεδομένα και να προβλέψουμε τις κινήσεις τους, διεκδικώντας ένα μέτρο ελέγχου σε έναν κόσμο που μοιάζει αποφασισμένος να μας στερήσει την αυτονομία μας.

Ωστόσο, η πιο αποτελεσματική λύση σε αυτό το διάχυτο πρόβλημα είναι να απεγκλωβιστούμε από τα νύχια του πλέγματος επιτήρησης όποτε είναι δυνατόν. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υιοθετήσουμε μια πιο μινιμαλιστική προσέγγιση της τεχνολογίας, αναγνωρίζοντας ότι η ευκολία που προσφέρει συχνά έρχεται σε βάρος της ιδιωτικής μας ζωής και της ελευθερίας μας. Πρέπει να αμφισβητήσουμε την αναγκαιότητα της συνεχούς σύνδεσής μας με τον ψηφιακό κόσμο, υπενθυμίζοντας ότι η ανθρωπότητα ευημερούσε επί χιλιετίες χωρίς το δεκανίκι των smartphones και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Είναι καιρός να επανεξετάσουμε τον ρόλο της τεχνολογίας στα σπίτια και τις ζωές μας, να ρίξουμε μια κριτική ματιά στις συσκευές που μας περιβάλλουν και στους ύπουλους σκοπούς που μπορεί να εξυπηρετούν.

Χρειαζόμαστε πραγματικά το πανταχού παρόν βλέμμα των webcams, το αδιάκοπο βουητό των υπολογιστών ή την ψυχαναγκαστική παρόρμηση να καταγράφουμε και να μοιραζόμαστε κάθε στιγμή της ύπαρξής μας σε πλατφόρμες που έχουν σχεδιαστεί για να εκμεταλλεύονται τα δεδομένα μας; Ασκώντας αυτοσυγκράτηση και επιλεκτικότητα στην ενασχόλησή μας με την τεχνολογία, μπορούμε να αρχίσουμε να διεκδικούμε την ιδιωτική ζωή και τη δράση που το κράτος επιτήρησης προσπαθεί να υπονομεύσει.

Αυτό δεν είναι μια έκκληση να εγκαταλείψουμε την πρόοδο και να επιστρέψουμε σε μια προβιομηχανική εποχή, αλλά μάλλον μια έκκληση για μετριοπάθεια και προσοχή στη σχέση μας με την τεχνολογία. Η ανεξέλεγκτη εξάπλωση των δυνατοτήτων μαζικής παρακολούθησης αποτελεί υπαρξιακή απειλή για την ελευθερία μας, ανεξάρτητα από το αν πιστεύουμε ότι οι ίδιοι είμαστε "κακόβουλοι".

Η ικανότητα πρόβλεψης και ελέγχου της συμπεριφοράς ολόκληρων πληθυσμών είναι μια δύναμη που καμία οντότητα, όσο φαινομενικά καλοπροαίρετη και αν είναι, δεν πρέπει να διαθέτει. Είναι μια δύναμη που διαφθείρει απόλυτα, ένα τραγούδι σειρήνων που παρασύρει τους χειρότερους της ανθρωπότητας να αναζητήσουν την κυριαρχία επί των συνανθρώπων τους.

Πρέπει να αντιμετωπίζουμε με τη μεγαλύτερη δυνατή καχυποψία κάθε άτομο ή οργάνωση που επιδιώκει ενεργά να αποκτήσει έναν τόσο εκτεταμένο έλεγχο της ζωής και του μυαλού μας. Οι προθέσεις τους, ανεξάρτητα από το πόσο ευγενικά καλυμμένες είναι, καθοδηγούνται τελικά από την επιθυμία να υποτάξουν και να χειραγωγήσουν, να μας μετατρέψουν σε απλά πιόνια στα μεγάλα σχέδιά τους.

Μόνο διατηρώντας έναν υγιή σκεπτικισμό και μια απόσταση από την ολοκληρωτική αγκαλιά του πλέγματος επιτήρησης μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα διατηρήσουμε τα θεμελιώδη δικαιώματα και τις ελευθερίες μας απέναντι σε ένα όλο και πιο καταπιεστικό και παρεμβατικό κατεστημένο.


—Δικτυογραφία:

Understanding the Art of War in the 21st Century

το είδα  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου