Μια φορά κι έναν καιρό στη Σύβαρη

Η Ελλάδα σήμερα είναι περικυκλωμένη από την Τουρκία όπως το Μεσολόγγι κατά την Επανάσταση.

Η Τουρκία έχει αγκιστρωθεί στη Λιβύη, αποκτά δικό της λιμάνι στην Αλβανία, μπορεί να χρησιμοποιήσει τον εναέριο χώρο της Βουλγαρίας, έχει ισχυρή παρουσία στα Σκόπια, το Κόσοβο και τη Βοσνία – το βόρειο μουσουλμανικό τόξο αρχίζει να παίρνει μορφή Άξονα. Η Τουρκία επίσης έχει απλωθεί από το Αζερμπαϊτζάν έως τη Βόρεια Μεσοποταμία και τη Συρία. Παίζει στο παιχνίδι των δρόμων (ενέργεια, εμπορεύματα) από την Ανατολή (παλιών και νέων). Η Τουρκία κατεβαίνει προς την Αίγυπτο, φιλοδοξεί μάλιστα να «αποκτήσει» την Αλεξάνδρεια, ενώ φαίνεται να κερδίζει κατά κράτος τη μάχη των ΑΟΖ. Με τη διαρκή υποστήριξη της Αγγλίας η Τουρκία επανεμφανίζεται σε όλους τους θαλάσσιους δρόμους της Μεσογείου, από τα Στενά έως το Σουέζ. Απαιτεί την αποστρατιωτικοποίηση στο Αιγαίο, απειλεί με casus belli και εδραιώνει την «πραγματικότητα» της «Γαλάζιας Πατρίδας».

Η Τουρκία έχει αποβιβασθεί στη Σομαλία, έχει αναλάβει την υπεράσπιση των θαλασσών της και φυσικά της ΑΟΖ αυτής της χώρας, θα δημιουργήσει και θα εκπαιδεύσει το ναυτικό της, η Τουρκία έχει πατήσει το πόδι της στο Τζιμπουτί, και

επεκτείνει την επιρροή της (οικονομική και στρατιωτική) στην υποσαχάρια Αφρική, φθάνοντας δυτικά έως και το Μαρόκο.

Αμερικανικοί διπλωματικοί χάρτες που κυκλοφορούν ακόμα και στα περίπτερα δικαιώνουν τις νεο-Οθωμανικές φιλοδοξίες της Τουρκίας, στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ στραγγαλίζουν την Κύπρο. Η Τουρκία διατηρεί άριστες σχέσεις με το Κατάρ και φιλοδοξεί να ανταγωνισθεί τη Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο για την ηγεσία του εγγύς μουσουλμανικού κόσμου, ακόμα και του πιο μακρινού, έως το Πακιστάν. Όπως και των μουσουλμανικών-τουρκικών παροικιών μέσα στην Ευρώπη.

Κι όπως το διατυπώνει πλέον ο Ερντογάν «τα σύνορα της Τουρκίας είναι ευρύτερα του (τουρκικού) κράτους». Ο οποίος Ερντογάν δεν μιλά πια για τα «σύνορα της καρδιάς του», αλλά για τα σύνορα της Τουρκίας, εδαφικά, στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτισμικά.

Αυτή η υπερεπέκταση της Τουρκίας, ακόμα και στη σφαίρα της πυρηνικής ενέργειας, γίνεται με την ανοχή ή τις ευλογίες, αναλόγως, των ΗΠΑ. Παρ’ ότι η Τουρκία απλώνει τα πόδια της έξω από την κουβέρτα της, οι ΗΠΑ δείχνουν να αποδέχονται αυτήν τη νέα κατάσταση, τουλάχιστον για την ώρα. Ο πρώην «χωροφύλακας της περιοχής» αναδύεται σε σχεδόν ισότιμο εταίρο των ΗΠΑ, ενώ ταυτοχρόνως

η Ευρωπαϊκή Ένωση υπό την «καθοδήγηση των Αμερικανών» μετατρέπεται στον «Μεγάλο Ασθενή» της εποχής μας.

Όλα θυμίζουν τους Οθωμανούς της εποχής γύρω από το 1350 μ.Χ., όταν μέσα σε πενήντα χρόνια απλώθηκαν στα Βαλκάνια έως τον Δούναβη και στην Ανατολία έως την Αντιόχεια και την Αρμενία. Για να φθάσουν στη συνέχεια έως τη Βιέννη, το Άντεν και το Γιβραλτάρ.

***

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, τι συμβαίνει στο «Μεσολόγγι»; Πρώτον, εν πρώτοις και καταρχάς δεν έχουμε ιδέα ότι είμαστε μέσα σε ένα «Μεσολόγγι». Νομίζουμε ότι ο σύμπαν κόσμος κατοικεί εντός των τειχών του Κολωνακίου (η άρχουσα τάξη) κι εντός μιας Ψωροκώσταινας που το Καθεστώς Εντολής των Μνημονίων εγγυάται την… ασφάλειά της (ο λαός).

Και τα δύο νομίσματα (εκ του νομίζω) είναι κάλπικα, και η λίρα της άρχουσας τάξης και ο οβολός του λαού. Μοιάζουμε σαν να πιστεύουμε πως «είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει».

Διαθέτουμε ηγεσίες τύπου ξεπεσμένων Φαναριωτών στη Δεξιά και προσκυνημένων κοτσαμπασήδων στην «Αριστερά». Και πάνω απ’ όλα διαθέτουμε «εκσυγχρονιστές» (οριζοντίως σε όλα τα κυρίαρχα κόμματα) που έχουν εξελιχθεί στους θεράποντες της Woke ατζέντας δηλαδή της αποδόμησης των ταυτοτήτων, της οικονομικής και πολιτικής χειραγώγησης καθώς και της εξάπλωσης του φόβου. Πάνοπλοι, με τα ΜΜΕ και τα ΑΕΙ στη φαρέτρα τους τοξεύουν τον Εχθρό Λαό υπό τη σκέπη των «εξ Εσπερίας Νεφών» και ακολουθούν την πολιτική του Κατευνασμού απέναντι σε μια Τουρκία που ακριβώς αυτή η πολιτική ενδυναμώνει, ενώ ταυτοχρόνως οδηγεί αφεύκτως σε πόλεμο.

***

Τι χρη δραν; λοιπόν – που έλεγε και το προγονικό. Όλοι γνωρίζουμε. Το ερώτημα είναι ποιοι θέλουν και πώς θα μπορέσουν;

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Είναι θανάσιμο. Πρόκειται για έναν Γόρδιο Δεσμό που έχει φτάσει στο χτένι.

Μέσα στη γενική γεωπολιτική αναθεώρηση, με τους πολέμους να ξεφυτρώνουν σαν γίγαντες απ’ τα δόντια του δράκοντα, όπως στην Αργοναυτική εκστρατεία, με τις νέες οικονομικές κρίσεις να φαίνονται ήδη στον ορίζοντα, ουδείς από μηχανής θεός θα μπορέσει να μας σώσει από τη δική μας παράλυση, ούτε βεβαίως το ίδιο μας το σύστημα που λεηλατεί τον λαό του

ενίοτε καλύτερα από τους Φράγκους ή τους Οθωμανούς…

ΣΤΑΘΗΣ Σ.