© AP Photo / Mark Lennihan
Σημείωση από Οι Μάσκες Πέφτουν: Η αυτοκρατορική τραπεζική ελίτ, που μία από τις σεσημασμένες διευθύνσεις της είναι το City του Λονδίνου, ελέγχει το παιχνίδι. Οι επί μέρους δυνάμεις συμμετέχουν σε αυτό το παιχνίδι από μειονεκτική θέση. Η Δύση, δηλαδή οι διαπλεκόμενες ηγεσίες της, με τις εσωτερικές τους αντιθέσεις, ποτέ δεν ενεργούσαν για το καλό των λαών της Δύσης, ούτε για το καλό άλλων λαών. Παρασιτούσαν επί όλων των λαών. Τώρα η ελίτ, πλήρως παγκοσμιοποιημένη, εξακολουθεί να κάνει το ίδιο, και μέσα από την αφάνειά της αναδιατάσσει τον κόσμο σε «πολυπολικό». Αλλάζει η μορφή αλλά όχι η ουσία. Όλοι υποκλίνονται στο αφανές κέντρο, το ίδιο και οι ψευτοεπαναστατημένοι BRICS που εναγκαλίζονται και εξυμνούν όλους τους παγκοσμιοποιητικούς θεσμούς που εγκαθιδρύθηκαν με πρωτοβουλία της Δύσης, όπως και την Ατζέντα 30. Ο βαθμός υποταγής και αυτονομίας διαφέρει από χώρα σε χώρα, αλλά η υποταγή είναι δεδομένη. Αυτό μπορεί στο μέλλον να αλλάξει υπέρ μιας μεγαλύτερης ανεξαρτησίας, αλλά αυτό δεν είναι ορατό στον ορίζοντα. Στην Μπανανία μας η κατάσταση είναι για γέλια και για κλάματα, κυρίως επειδή οι πολίτες της είναι σε μεγάλο βαθμό μικρόνοες μπανανοπολίτες.
Αυτοί που θα υποστούν την χειρότερη μεταχείριση από όλους είναι οι λευκοί στην Δύση και ιδίως στην Ευρώπη, που θα χάσουν τις χώρες τους λόγω εποικισμού και «αντιρατσιστικότητας» και θα «τιμωρηθούν» με την ψευδή σημαία της «αντιαποικιοκρατίας». Αυτό είναι το δώρο σε αυτούς από την τραπεζική ελίτ, που τους πετάει σαν στημένη λεμονόκουπα και προωθεί συνθήματα κοινωνικής μηχανικής όπως «λευκή ανωτερότητα που πρέπει να παταχθεί». Παράλληλος στόχος είναι η φυλετική τους εξάλειψη σε βάθος μερικών γενεών.
Pyotr Akopov
Τώρα, που ο Αμερικανικός τρόπος του κόσμου ηλιοβασιλεύει χειροκίνητα, υπάρχει ένας καλός λόγος να θυμηθούμε από πού ξεκίνησε. Όχι από το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, όταν οι Πολιτείες έγιναν ηγέτης του δυτικού κόσμου, ούτε καν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ξεπέρασαν το ημισφαίριό τους. Όχι, ξεκίνησε ακριβώς πριν από 200 χρόνια.
Στις 2 Δεκεμβρίου 1823, οι Ηνωμένες Πολιτείες μίλησαν για πρώτη φορά για τις φιλοδοξίες τους πολύ πέρα από τα εθνικά τους σύνορα: ο πρόεδρος Τζέιμς Μονρόε, σε διάγγελμά του προς το Κογκρέσο, δήλωσε το απαράδεκτο της ανάμειξης των ευρωπαϊκών δυνάμεων στις υποθέσεις του δυτικού ημισφαιρίου. Δεκαετίες αργότερα, αυτό ονομάστηκε "Δόγμα Μονρόε", αν και αυτό που καταλαβαίνουμε με τον όρο αυτό (το δικαίωμα των ΗΠΑ να ελέγχουν το δυτικό μισό της Γης) διαμορφώθηκε ακόμη αργότερα - στο γύρισμα του 19ου και του 20ού αιώνα. Και όταν ο Μονρόε μιλούσε για μη ανάμειξη των Ευρωπαίων στις αμερικανικές υποθέσεις, πρώτον, εννοούσε πολύ λιγότερα, και δεύτερον, η Αμερική απλώς δεν είχε τίποτα να στηρίξει τις φιλοδοξίες της.
Εκείνη την εποχή, οι Ηνωμένες Πολιτείες ως κράτος δεν είχαν συμπληρώσει ούτε μισό αιώνα ζωής και η συνθήκη ειρήνης με τη Βρετανία είχε υπογραφεί 40 χρόνια πριν από την ομιλία του Μονρόε. Μόλις δέκα χρόνια πριν από αυτό, οι Βρετανοί είχαν κάψει την Ουάσινγκτον. Από πού προέκυψε λοιπόν η αξίωση για κυριαρχία σε ολόκληρο το ημισφαίριο;
Από το ίδιο μέρος από το οποίο προήλθαν και οι ίδιες οι ΗΠΑ - τη Βρετανία. Ήταν το νησί που ξεκίνησε την πολιτική αποτροπής των Ευρωπαίων να έρθουν στην Αμερική και οι Αμερικανοί απλώς ανέλαβαν το ρόλο της φωνής της αγγλοσαξονικής γνώμης. Το 1823 οι ΗΠΑ δεν είχαν ούτε στόλο, ούτε στρατό, ούτε χρήματα, ούτε τη δυνατότητα να παρεμβαίνουν στους Ευρωπαίους στο δυτικό ημισφαίριο, αλλά η Μεγάλη Βρετανία τα είχε όλα αυτά. Η Βρετανία ήταν αυτή που έπρεπε να εμποδίσει τις ευρωπαϊκές δυνάμεις (συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας) να επιστρέψουν ή να αποκτήσουν ερείσματα στο έδαφος της Λατινικής Αμερικής, και οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν απλώς ένα προπέτασμα. Οι ΗΠΑ εκείνα τα χρόνια κατείχαν μόνο ένα μικρό μέρος της σημερινής επικράτειας: την ανατολική ακτή, τη Λουιζιάνα που αγοράστηκε από τον Ναπολέοντα, καθώς και μέρος των μεσοδυτικών πολιτειών. Μόνο 24 πολιτείες - χωρίς τη Φλόριντα και το Μίσιγκαν, για να μην αναφέρουμε το Τέξας και την Αλάσκα. Η τελευταία ήταν ρωσική κτήση, και στους Αγγλοσάξονες δεν άρεσε πολύ όταν οι αρχές μας απαγόρευσαν στα ξένα πλοία να μπαίνουν στα λιμάνια της. Και στα νότια των ΗΠΑ υπήρχε μια διαδικασία απελευθέρωσης των Λατινοαμερικανών από τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες - κυρίως Ισπανούς. Η διαδικασία αυτή ήταν πολύ ευνοϊκή για τη Βρετανία, η οποία δεν είχε πρόβλημα να βοηθήσει τον αγώνα για ανεξαρτησία του χώρου από το Μεξικό μέχρι την Αργεντινή για να τον κάνει οικονομική της αποικία. Είναι σαφές ότι ανεπίσημα: τα λόγια αφορούσαν την ελευθερία του εμπορίου και άλλες οικονομικές και ανθρωποκεντρικές ελευθερίες. Και τότε ξαφνικά οι Ευρωπαίοι (η Γαλλία, η Αυστρία, η Πρωσία και η Ρωσία) σκέφτηκαν αν έπρεπε να βοηθήσουν την Ισπανία, που ήταν βυθισμένη σε διαμάχες, να αποκαταστήσει τον έλεγχο των επαναστατημένων αποικιών της Λατινικής Αμερικής. Τότε ήταν που το Λονδίνο αποφάσισε να βάλει την Ουάσινγκτον στην παγκόσμια σκηνή: ας δηλώσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες το απαράδεκτο της αποκατάστασης της αποικιακής κυριαρχίας και το βρετανικό ναυτικό θα εξασφαλίσει τη συμμόρφωση με τη διαίρεση των σφαιρών επιρροής.
Σε γενικές γραμμές, αυτό συνέβη, με τον Μονρόε να λέει "μόνο" ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα αναμειγνύονταν στις υποθέσεις των υφιστάμενων ευρωπαϊκών αποικιών, αλλά θα θεωρούσαν οποιαδήποτε παρέμβαση μιας ευρωπαϊκής δύναμης για την καταπίεση ή την εγκαθίδρυση ελέγχου επί των χωρών της Λατινικής Αμερικής που είχαν κηρύξει την ανεξαρτησία τους "ως μη φιλική εκδήλωση προς τις Ηνωμένες Πολιτείες". Οι Ευρωπαίοι εξοργίστηκαν, αλλά το βρετανικό σχέδιο λειτούργησε γενικά. Φυσικά, οι περιορισμοί δεν ίσχυαν για τις κτήσεις του βρετανικού στέμματος (για παράδειγμα, οι Βρετανοί ανέκτησαν τον έλεγχο των Φόκλαντς, τα οποία η Αργεντινή θεωρούσε δικά της). Ωστόσο, προς το παρόν, η κυβέρνηση της Αργεντινής δεν μπορούσε να το κάνει αυτό.
Μέχρι το τέλος του αιώνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες όχι μόνο είχαν καταλάβει όλη τη σημερινή τους επικράτεια (παίρνοντας ένα τεράστιο κομμάτι από το Μεξικό, το οποίο υποστηριζόταν από τη Γαλλία), αλλά κοίταζαν και νότια. Δεν τους αρκούσε πλέον η απλή εποπτεία και η οικονομική επιρροή στη Νότια Αμερική και την Καραϊβική - στράφηκαν στην κατάκτηση. Πήραν από την Ισπανία τις τελευταίες αποικίες της, συμπεριλαμβανομένης της Κούβας, και άρχισαν να πιέζουν ακόμη και τους Βρετανούς. Αυτό συνέβη, για παράδειγμα, στη διαμάχη μεταξύ της Βενεζουέλας και της Βρετανικής Γουιάνας, όταν οι κληρονόμοι του Μπολίβαρ προσπάθησαν να ανακτήσουν τον έλεγχο της αμφισβητούμενης περιοχής. Οι Ηνωμένες Πολιτείες στάθηκαν στο πλευρό της Βενεζουέλας, η οποία εξαρτιόταν από αυτά, αλλά το διεθνές δικαστήριο άφησε σχεδόν το σύνολο της αμφισβητούμενης περιοχής στους Βρετανούς. Η απόφαση αυτή εξακολουθεί να προκαλεί διαμαρτυρίες - μόλις αύριο η Βενεζουέλα θα διεξάγει δημοψήφισμα για την επιστροφή αυτών ακριβώς των εδαφών (που τώρα ανήκουν στην ανεξάρτητη Γουιάνα).
Από τις αρχές του περασμένου αιώνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες παρεμβαίνουν όλο και περισσότερο στις υποθέσεις των χωρών της Λατινικής Αμερικής: άρχισαν τα πραξικοπήματα και οι άμεσες στρατιωτικές επεμβάσεις. Ακόμη και όταν η Αμερική άλλαξε τελικά θέση με τη Μεγάλη Βρετανία στο αγγλοσαξονικό tandem, αποτελώντας την ηγετική δύναμη (αλλά όχι το μυαλό) στη μάχη για την παγκόσμια κυριαρχία, η προσοχή προς τη νότια περιοχή δεν εξασθένησε. Το Δόγμα Μονρόε (που ήδη ερμηνεύεται ως το δικαίωμα παρέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις οποιασδήποτε χώρας του ημισφαιρίου) επικαλέστηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης των πυραύλων της Κούβας και στα χρόνια του Ρίγκαν, όλα με το πρόσχημα της ανάγκης αντιμετώπισης της ξένης ημισφαιρικής (σοβιετικοκομμουνιστικής) επιρροής. Αλλά η τελευταία μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση ήταν η εισβολή στον Παναμά τον Δεκέμβριο του 1989, και δεν υπήρχε κανένα ίχνος της Μόσχας εκεί.
Ακόμη και μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, το δόγμα δεν ξεχάστηκε, αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες, που είχαν γίνει ο παγκόσμιος ηγεμόνας, δεν θεώρησαν απαραίτητο να δώσουν μεγάλη επιρροή στους Λατινοαμερικάνους. Και δεν υπήρχαν αρκετές δυνάμεις για να καλύψουν όλες τις περιοχές, αλλά πού θα πήγαιναν, αυτές βυθισμένες στα δικά τους προβλήματα και εξαρτημένες από τους γείτονες; Ωστόσο, η Κίνα άρχισε σταδιακά να εισέρχεται όλο και περισσότερο στη Λατινική Αμερική - και η Ρωσία επέστρεψε, και όχι μόνο στους παλιούς της συμμάχους. Στις ίδιες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, όχι μόνο η δυσαρέσκεια με την δικτατορία των Αμερικανών, αλλά και η επιθυμία να οικοδομήσουν τη δική τους περιφερειακή ολοκλήρωση και εξωτερική πολιτική (μεταξύ άλλων μέσω της συμμετοχής τους στην οικοδόμηση μιας νέας παγκόσμιας αρχιτεκτονικής) γινόταν όλο και πιο εμφανής.
Είναι σαφές ότι στο φόντο της περιοχής του Ινδο-Ειρηνικού (που έχει επίσημα ανακηρυχθεί ως αμερικανικό ενδιαφέρον προτεραιότητας), της Μέσης Ανατολής και της Ευρώπης, το Δυτικό Ημισφαίριο δεν φαίνεται τόσο σημαντικό, αλλά αυτό συμβαίνει μόνο με την πρώτη ματιά. Στην πραγματικότητα, η Λατινική Αμερική είναι σημαντική για τις Ηνωμένες Πολιτείες τόσο ως πεδίο οικονομικής μάχης με την Κίνα όσο και ως περιοχή που προμηθεύει τους περισσότερους μετανάστες (συμπεριλαμβανομένων των παράνομων μεταναστών) και, κυρίως, ως το θεμέλιο πάνω στο οποίο άρχισε να οικοδομείται ο κόσμος αμερικανικού τύπου (που είναι απλώς μια νέα έκδοση της Pax Britannica).
Αν και πριν από δέκα χρόνια ο Ομπάμα ανακοίνωσε τον θάνατο του δόγματος Μονρόε, αυτό εξακολουθεί να είναι ζωντανό στο μυαλό των αγγλοσαξονικών ελίτ, απλώς τη θέση του εχθρού μετά τις "αντιδραστικές ευρωπαϊκές μοναρχίες" και στη συνέχεια την "κομμουνιστική ΕΣΣΔ" πήρε η "ολοκληρωτική Κίνα". Μόνο το συμφέρον της αγγλοσαξονικής ελίτ παραμένει σταθερό - ο έλεγχος των εσόδων από τη Λατινική Αμερική. Αλλά υπάρχουν όλο και λιγότερες ευκαιρίες γι' αυτό - ιδεολογικές, οικονομικές, στρατιωτικές και γεωπολιτικές. Έτσι, όταν οι ΗΠΑ θα αναγκαστούν να αποσυρθούν πρώτα από τη Μέση Ανατολή και μετά από την περιοχή του Ειρηνικού, θα είναι πολύ δύσκολο γι' αυτές να προσκολληθούν τουλάχιστον στην πρώτη, λατινοαμερικάνικη, πέτρα του Πύργου της Βαβέλ του παγκόσμιου σχεδίου τους. Τότε οι ίδιες οι ΗΠΑ θα ενδιαφέρονται να διατηρήσουν τις παγκόσμιες φιλοδοξίες τους μόνο με το δόγμα Μονρόε: εμείς δεν ανακατευόμαστε σε υποθέσεις εκτός των αμερικανικών ηπείρων και εσείς δεν ανακατεύεστε στις δικές μας. Αλλά κανείς δεν θα συμφωνήσει σε αυτό - ούτε οι ίδιοι οι Λατινοαμερικάνοι, ούτε τα ευρασιατικά κέντρα εξουσίας.
Europeans- don't -belong- here: America -will- try -to -return- to -the -Monroe- Doctrine
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου