ΠΡΟΪΔΕΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΙΑΣΤΙΚΟΥΣ:
Σαν τους σαλίγκαρους μετά την καταιγίδα βρήκαν πάλι την ευκαιρία να βγουν στο υπνωτιστικό γυαλί ή να πιάσουν στα χέρια τους το ελαφρύ πληκτρολόγιο κάποιοι ποινικολογούντες, οι οποίοι ψοφάνε για προπαγάνδα ή/και δημοσιότητα αλλά στερούνται ειδικών γνώσεων.
Στο παρόν άρθρο, με την βοήθεια του εργαλείου που μας παρέχει ο Θαυμαστός Ανάποδος Κόσμος, επιχειρείται να ερμηνευθεί η θεατρική παράσταση που έδωσε η μητσοτακική μαριονέτα ενώπιον των χαροκαμένων πολιτών αλλά και των εν γένει τηλεθεατών-χαυνοπολιτών, υποδυόμενη την τεθλιμμένη χήρα, η οποία από τις 26 Μαρτίου 2019 είχε προφητεύσει τον εκτροχιασμό των τρένων, χρησιμοποιώντας σέξι ορολογία και επιδιδόμενη σε γελάκια:
«Όσον αφορά τους σιδηροδρόμους: Επιμένουμε σε παρεμβάσεις οι οποίες δεν είναι πολύ ελκυστικές, να το πω πολύ απλά, δεν είναι πολύ σέξι, δεν αφορούνε τρένα τα οποία έρχονται για δέκα μέρες από την Ιταλία για να μας πείσουν ότι ξαφνικά, ως διά μαγείας, θα κινούνται με αστρονομικές ταχύτητες σε δίκτυα τα οποία είναι εγκαταλελειμμένα, μάλλον θα εκτροχιαζόντουσαν, αν επιχειρούσαμε [στο σημείο αυτό βάζει τα γέλια] να τα κινήσουμε με αυτές τις ταχύτητες, γι’ αυτό και επιμένουμε τόσο πολύ στα έργα της συντήρησης και της αναβάθμισης αυτού του δικτύου».
Όλα τα «ΘΑ» που εξήγγειλε η μητσοτακική μαριονέτα («η Δικαιοσύνη ΘΑ κάνει τη δική της δουλειά, ευθύνες ΘΑ αποδοθούν, ΘΑ συσταθεί ανεξάρτητη και υπερκομματική Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων, που ΘΑ εξετάσει πλήρως τα αίτια του δυστυχήματος και τις διαχρονικές καθυστερήσεις στην υλοποίηση των σιδηροδρομικών έργων) πρέπει να αναποδογυρίσουν σε ένα εκκωφαντικό «ΔΕΝ ΘΑ», όπως προκύπτει από την πάγια τακτική που ακολουθούν μέχρι σήμερα όλες οι (ανθ)ελληνικές κυβερνήσεις, όταν καλούνται να συμβάλουν στην αυτοκάθαρσή τους: Το διεφθαρμένο σύστημα και οι πιστοί υπηρέτες του κάνουν ό,τι μπορούν για να διασφαλίζεται η αδιατάρακτη αυτοαναπαραγωγή του.
Η τυχόν καταδίκη του όποιου σταθμάρχη, ο οποίος, πάντως, αρχικώς υποστήριξε ότι πάτησε το μπουτόν για την αλλαγή γραμμών αλλά δεν υπάκουσε το ηλεκτρονικό σύστημα, αφήνει παντελώς ακάλυπτες τις τεράστιες ποινικές ευθύνες που βαρύνουν ένα πλήθος ωχαδερφιστών, πολιτικών και μη, οι οποίοι δεν είχαν κανέναν ανασχετικό φραγμό να επιτρέπουν να λειτουργεί ένα προβληματικό σιδηροδρομικό δίκτυο, παίζοντας καθημερινά στα ζάρια τις ζωές του άμαχου πληθυσμού.
Αν υπήρχε η ελάχιστη πολιτική ευθιξία και, επιπλέον, η ελληνική δικαιοσύνη ανταποκρινόταν στοιχειωδώς στην αποστολή της, αυτήν την στιγμή η μεν κυβέρνηση των μαριονετών θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί σύσσωμη, οι δε εισαγγελείς να είχαν βάλει τον σελιδοδείκτη τους όχι μόνο στο άρθρο 291 (επικίνδυνες παρεμβάσεις στη συγκοινωνία μέσων σταθερής τροχιάς, πλοίων και αεροσκαφών), αλλά πρωτίστως στο άρθρο 299 του Ποινικού Κώδικα (ανθρωποκτονία με δόλο), θέτοντας στο ποινικό μικροσκόπιο κάθε κρίκο της εγκληματικής αλυσίδας που μετέτρεψε τις σιδηροδρομικές ράγιες σε καρμανιόλα και τα βαγόνια σε κουβούκλια τρόμου.
Δύο είναι τα κρίσιμα, ποινικά ερωτήματα που φαίνεται ότι θα ξανατεθούν με αφορμή την νέα, οδυνηρότερη των δύο προηγούμενων (1999, 2003), αιματοχυσία των Τεμπών στην σημερινή, σιδηροδρομική εκδοχή της:
Πρώτον, όποιο πολιτικό ή υπαλληλικό γρανάζι ενός μπαχαλοποιημένου συστήματος, εν γνώσει μάλιστα του αναλαμβανόμενου ρίσκου, ενστερνίζεται το δόγμα «πάμε κι όπου βγει», μπορεί να υποστηρίξει πειστικά ότι ενεργεί αμελώς, επειδή κατά βάθος ήλπιζε ότι όλα θα πάνε καλά, ή μήπως η ωχαδερφιστική αυτή στάση του πρέπει να αξιολογηθεί υπό το πρίσμα του ενδεχόμενου δόλου, διότι διαφορετικά ευεργετείται κάποιος που ποντάρει απλώς στο τυχερό του άστρο;
Δεύτερον, αν γίνει δεκτό ότι η απλή, αστήρικτη ελπίδα δικαιολογεί κατάφαση του ενδεχόμενου δόλου, είναι ορθό να εφαρμοσθεί μια σολομώντειος λύση, σύμφωνα με την οποία ο δόλος αυτός καλύπτει μόνο τον κίνδυνο διατάραξης της ασφάλειας της συγκοινωνίας, όχι όμως και την ενδεχόμενη επέλευση του θανάτου όσων λαμβάνουν μέρος στην συγκοινωνία;
Πάντως, το γεγονός ότι ο ωχαδερφιστής μπορεί να παίζει κορώνα-γράμματα και την δική του ζωή είθισται να αντιμετωπίζεται ως αντενδείκτης του ενδεχόμενου δόλου ανθρωποκτονίας. Τι πρέπει να ισχύσει, όμως, όταν γίνεται τζογαδόρος της ζωής των τρίτων; Επίσης, αν κάποιος έχει συνηθίσει να ενεργεί ριψοκίνδυνα επί μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να έχει συμβεί ποτέ το μεγάλο κακό, νομιμοποιείται να υποστηρίξει προς όφελός του το επιχείρημα της συνήθειας στον κίνδυνο και, κατ’ ακολουθίαν, της απώθησης της υλοποίησής του στο υποσυνείδητο; Εν τέλει, πρέπει τα πολύνεκρα δυστυχήματα, ακόμη κι όταν οφείλονται σε αμέλεια του δράστη, να είναι λόγος για την αυστηρότερη τιμώρησή του;
Η απάντηση των παραπάνω ερωτημάτων προϋποθέτει συζήτηση στον ακραιφνώς επιστημονικό χώρο του Ποινικού Δικαίου. Επί του παρόντος, είναι σημαντικό να κατανοήσει ο αναγνώστης αφ’ ενός πόσο πολύ μας εμπαίζουν η μητσοτακική μαριονέτα και οι χειροκροτητές λακέδες της, αφ’ ετέρου πόσο υποκριτικά λειτουργούν οι ελεγκτικοί θεσμοί, προεξαρχούσης της δικαστικής εξουσίας.
Παραφράζοντας το σύνθημα «Ποτέ Ξανά» που είχε διατυπωθεί με αφορμή το Ολοκαύτωμα των Εβραίων και κατά περίεργο τρόπο το επανέφερε η μητσοτακική μαριονέτα στο διάγγελμά της, πρέπει όλοι οι αφυπνισμένοι να βροντοφωνάξουμε:
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ!
Η μητσοτακική μαριονέτα εμφανίσθηκε στο υπνωτιστικό γυαλί ελαφρώς αξούριστη για να δείχνει κουρασμένη από την μετάβασή της στον τόπο του εγκλήματος ή, σύμφωνα με την οπτική που προτιμούν οι διαχειριστές των κρίσεων: στο πεδίο της μάχης. Επίσης, δίνοντας την εντύπωση ότι πήγαινε χαλαρή εκδρομή στο βουνό, ήταν ντυμένη με την ίδια, ακατάλληλη για την περίσταση, στολή που φορούσε κατά την επιθεώρηση των συντριμμιών του σιδηροδρομικού δυστυχήματος, τα οποία παρέπεμπαν σε βομβαρδισμένο τοπίο μετά από πολεμική ή τρομοκρατική επίθεση, παρόμοια με το σιδηροδρομικό μακελλειό που είχε γίνει στην Ισπανία την 11η Μαρτίου 2004 και είχε στοιχίσει την ζωή 192 ανθρώπων1. Φορούσε δηλαδή μια μπλε ζακέτα με σηκωμένους γιακάδες και ανοιχτή μέχρι το δεύτερο κουμπί του πουκαμίσου. Έτσι, πέρασε το μήνυμα ότι, με το που επέστρεψε στην Αθήνα, δεν προλάβαινε καν να αλλάξει ρούχα, αλλά το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να βγάλει το διάγγελμά της.
«Μόλις επέστρεψα από τον τόπο μιας τραγωδίας που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην συλλογική μας μνήμη».
Όποιος έχει την τάση να παρατηρεί πώς αντιδρούν οι κυβερνήσεις των κρατών όταν συμβαίνει ένα πολύνεκρο δυστύχημα ή μια φυσική καταστροφή μεγάλων διαστάσεων, θα έχει διαπιστώσει ότι συμβαίνει πάντοτε το ίδιο πράγμα, σαν να χρησιμοποιείται μεμβράνη καρμπόν:
Ενεργοποιείται ένας θεατρινίστικος, επιθετικός μηχανισμός πλύσης εγκεφάλου για την επίδειξη αλληλεγγύης προς τα θύματα και τους συγγενείς τους, ώστε να δημιουργηθεί η ακλόνητη πεποίθηση στους πολίτες ότι, από την μια πλευρά, η κυβέρνηση και, από την άλλη πλευρά, οι πολίτες συναπαρτίζουν ένα αρραγές μέτωπο κατά του εχθρού, σαν να διεξάγουν έναν καλοσυντονισμένο πόλεμο ενάντια στην συμφορά.
Επί παραδείγματι, απευθύνεται έκκληση στον πληθυσμό να προσέλθει για αιμοδοσία, ενώ στο σημείο της ανθρωποθυσίας συρρέουν εκατοντάδες πολίτες για να τιμήσουν τα θύματα κρατώντας αναμμένα κεριά ή εναποθέτοντας λουλούδια.
Με αυτόν τον τρόπο, η εκάστοτε νέα τραγωδία έρχεται πράγματι να πάρει την θέση της δίπλα στις προηγούμενες, με τα λόγια της μητσοτακικής μαριονέτας: να χαραχθεί στην συλλογική μας μνήμη, η οποία μοιάζει με έναν σκληρό δίσκο, στον οποίο εγγράφονται ανεξίτηλα όλα τα ζοφερά, οιονεί πολεμικά γεγονότα που έπληξαν τον άμαχο πληθυσμό.
Ο παγιωμένος αυτός μηχανισμός, ο οποίος δεν είναι μόνο εγχώριο, αλλά παγκοσμιοποιημένο φαινόμενο, υπηρετεί έναν διπλό στόχο:
Ο πρώτος στόχος είναι να συνειδητοποιήσουν οι πολίτες ότι η νέα συμφορά που τους βρήκε δεν ήταν προϊόν μιας φονικής επίθεσης που οργάνωσε ύπουλα π.χ. μια αποκρυφιστική σέχτα προσφέροντας σπονδή σε σκοτεινές δυνάμεις, αλλά οφειλόταν σε κάτι για το οποίο δεν φταίει καθόλου, ή φταίει έστω περιορισμένα, η κυβέρνηση, η οποία είχε να παλέψει άνισα με τα στοιχεία της φύσης ή με το ανθρώπινο λάθος.
Το λάθος αυτό έσπευσε ακριβώς να δηλώσει ως πηγή του προβλήματος η μητσοτακική μαριονέτα, προεξοφλώντας το πόρισμα των ειδικών:
«Το δράμα οφείλεται δυστυχώς κυρίως σε τραγικό ανθρώπινο λάθος».
Προφανώς, χρησιμοποίησε το επίρρημα «κυρίως», για να διασώσει εκ των προτέρων την εγκυρότητα της προφητείας του!
Ο δεύτερος στόχος είναι να νιώσουν οι πολίτες την θαλπωρή της συστράτευσης στο κοινό πολεμικό μέτωπο εναντίον της συμφοράς και να έχουν ως κυρίαρχη εικόνα μέσα στο μυαλό τους το καλοκάγαθο προφίλ της φρικαλέας κυβέρνησης, η οποία νοιάζεται τάχα να καταπραΰνει τον πόνο των τραυματιών και των συγγενών των θυμάτων, προσφέροντάς τους ό,τι χρειάζονται για να μην κατασπαράξουν τα φαρισαϊκά στελέχη της.
Γι’ αυτό, η μητσοτακική μαριονέτα δήλωσε ότι:
«θα μείνουμε ενωμένοι και σε αυτήν την τραγωδία / η Πολιτεία θα σταθεί δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων».
Με τον τρόπο αυτόν, απωθείται γρήγορα και εύκολα στο υποσυνείδητο η διάθεση των πολιτών να τοποθετήσουν στο κάδρο των ενόχων εκείνους που πραγματικά ευθύνονται για το νέο μακελλειό, δηλαδή τους σαλτιμπάγκους-υποκριτές πολιτικούς που στην πραγματικότητα δεν δίνουν δεκάρα για την ζωή των υπάκουων υπηκόων τους αλλά τους αντιμετωπίζουν ως οχληρά κουνούπια που επιβαρύνουν τον οικονομικό προϋπολογισμό και διαταράσσουν το οικοσύστημα. Αντ’ αυτού, η προσοχή των πολιτών πρέπει να επικεντρωθεί σε ένα εξιλαστήριο θύμα, πάνω στο οποίο θα εκτονωθεί το μένος και η πίκρα των συγγενών των θυμάτων αλλά και των λοιπών ευαισθητοποιημένων.
Ένα ακόμη μεγάλο ψέμα της μητσοτακικής μαριονέτας, βεβαίως, βρίσκεται κρυμμένο στην μαγική λεξούλα «και». Διότι στην προηγούμενη τραγωδία, η οποία αποδόθηκε στην επέλαση του αόρατου εχθρού κατά της δημόσιας υγείας, οι πολίτες δεν έμειναν ενωμένοι, αλλ’ αντιθέτως διασπάσθηκαν σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα, των εμβολιασμένων και των ανεμβολίαστων, την έχθρα των οποίων εξακολουθεί να υποδαυλίζει μέχρι σήμερα ο συρφετός του ιατροφασιστικού θιάσου.
Μάλιστα, όπως και στον πόλεμο κατά του κορωνοϊού, έτσι και στην συμφορά των Τεμπών, ο γαλάζιος δικτάτωρ ευχαρίστησε προσωπικά όλους εκείνους που έδωσαν την μάχη τους για να κάνουν το αυτονόητο, δηλαδή να επιτελέσουν το καθήκον τους, ώστε να κρατηθούν στην ζωή οι πληγέντες από την σύγκρουση των αμαξοστοιχιών. Πυροσβέστες, διασώστες, αστυνομικοί, γιατροί, υγειονομικοί, ψυχολόγοι ήσαν οι ήρωες που πρωταγωνίστησαν αυτήν την φορά στο νέο επεισόδιο της ατελείωτης (και ταυτοχρόνως ποικιλόμορφης) πολεμικής σαπουνόπερας.
Μόλις που χρειάζεται να αναφερθεί ότι, κατά την προσφιλή της τακτική, η μητσοτακική μαριονέτα δεν θα είχε καμία απολύτως δυσκολία να αναποδογυρίσει τις μεγαλόστομες ευχαριστίες σε σκληρόκαρδες αποδοκιμασίες, αν οι τωρινοί ήρωες τολμήσουν να εναντιωθούν σε κάποιο επικίνδυνο, αντιεπιστημονικό φιρμάνι που θα βγάλει η κυβέρνηση, καλώντας άπαντες να το εφαρμόσουν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Έτσι ακριβώς, άλλωστε, μετατράπηκαν οι ήρωες υγειονομικοί της αρχόμενης πανδημίας σε παρίες-αρνητές του πειραματικού εμβολιασμού. Επομένως, οι ευχαριστίες της μαριονέτας δεν είναι παρά πολιτικάντικα έπεα πτερόεντα, έτοιμα να διαλυθούν με το πρώτο φύσημα του αγέρα.
Η μητσοτακική μαριονέτα δεν παρέλειψε να επαινέσει την καραμανλική μαριονέτα, ένα ακόμη ανδρείκελο της γαλάζιας νομενκλατούρας, για την παραίτηση που υπέβαλε από την θέση του Υπουργού Υποδομών και Μεταφορών. Αντιστοίχως, οι χειροκροτητές λακέδες της Νέας Δικτατορίας δεν έχασαν την ευκαιρία να εμφανίσουν ανάποδα ως πράξη αξιέπαινης ευθιξίας την παραίτηση ενός τζάμπα μάγκα, που ούτως ή άλλως, εξαιτίας των επικείμενων εκλογών, θα έπαυε να είναι υπουργός.
Δεν πρέπει, πάντως, να περάσει απαρατήρητη η ύπουλη αναφορά που έκανε η μητσοτακική μαριονέτα στην αντικειμενική πολιτική ευθύνη την οποία ανέλαβαν ο Κ. Καραμανλής και οι λοιποί παραιτηθέντες. Εφόσον πρόκειται για αντικειμενική πολιτική ευθύνη, η παραίτηση δεν δηλώθηκε επειδή οι παραιτηθέντες αναγνώρισαν το φταίξιμό τους, αλλά επειδή σε μια συμφορά μεγάλου βεληνεκούς η παραίτηση πρέπει να υποβάλλεται σαν να πρόκειται για ρεφλέξ ενός καθωσπρέπει κράτους δικαίου. Άρα ενός κράτους που υπηρετεί το δίκαιο μόνο στα χαρτιά!
Ιδού ένα αποκαρδιωτικό συμπέρασμα για το κατάντημα των πολιτικών:
Ακόμη και στις μεγάλες σφαγές του άμαχου πληθυσμού, οι μαριονέτες αποδεικνύουν ότι δεν διαθέτουν ίχνος ψυχής για να ψελλίσουν έστω λίγες λέξεις αντρίκειας συγγνώμης. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι, όσον ούπω, θα διαγραφεί από τα λεξικά της Νέας Τάξης Πραγμάτων το λήμμα «αντρίκειος» απορριπτόμενο ως απαραδέκτως σεξιστικό. O tempora, o mores!
Αλήθεια, τι να πει κανείς για την επιλογή της μητσοτακικής μαριονέτας να επιλέξει για αντικαταστάτη του Κ. Καραμανλή στο Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών τον Γ. Γεραπετρίτη, τον εν πολλοίς αόρατο μαριονετίστα αυτής της ασύλληπτα διεφθαρμένης κυβέρνησης: Όποια γερή πέτρα κι αν σηκώσεις, τον Γεραπετρίτη θα βρεις από κάτω2. Είχαν τελικά πολύ δίκιο οι Λατίνοι που μας εφοδιάσαν με το ρητό «το όνομα είναι οιωνός» (nomen est omen).
Εν συνεχεία, η εμπέδωση του τρόπου λειτουργίας του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου θα μας βοηθήσει να αντιληφθούμε το αληθές περιεχόμενο της τετριμμένης υπόσχεσης που δίνουν οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί σε αντίστοιχες περιπτώσεις, ακολουθώντας ένα άγραφο σαβουάρ βιβρ διαχείρισης συμφορών. Είπε η μητσοτακική μαριονέτα:
«Η Δικαιοσύνη θα κάνει τη δική της δουλειά. Ευθύνες θα αποδοθούν».
Γνωρίζοντας πλέον άριστα ότι «η ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας στην Ελλάδα ανοιγοκλείνει σα φυσαρμόνικα που την παίζει η Διοίκηση»3, η Δικαιοσύνη θα κάνει την δουλειά της, μόνο αν της το επιτρέψει η εκτελεστική εξουσία. Και επειδή η τελευταία θα φροντίσει να καλύψει τα νώτα της όσο μπορεί καλύτερα, η εντολή που θα δώσει στην Δικαιοσύνη θα είναι ίδια με αυτήν που δίνει στην πλειονότητα των αντίστοιχων περιπτώσεων:
Κωλυσιεργία επί μακρόν, ώστε να ξεθυμάνει η οργή και να μειωθεί ο πόνος των χαροκαμένων, με τελική κατάληξη αφ’ ενός ένα γενικό κουκούλωμα και αφ’ ετέρου μια επιλεκτική επίρριψη ευθυνών σε κάποιους ακίνδυνους για την αμφισβήτηση του πυρήνα του συστήματος αποδιοπομπαίους τράγους.
Στο πλαίσιο του ίδιου ανάποδου κόσμου, η υπόσχεση για σύσταση ανεξάρτητης και υπερκομματικής Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων, που δήθεν θα εξετάσει πλήρως τα αίτια του δυστυχήματος και τις διαχρονικές καθυστερήσεις στην υλοποίηση των σιδηροδρομικών έργων (εδώ γελάει και το παρδαλό κατσίκι!) σημαίνει το ακριβώς αντίθετο:
Η Επιτροπή των εμπειρογνωμόνων θα είναι απολύτως ελεγχόμενη, ο δε υπερκομματικός της χαρακτήρας θα είναι στην ουσία μονοκομματικός, αφού όλα τα κόμματα εκπληρώνουν την ίδια αποστολή: της απαξίωσης των δημοκρατικών θεσμών και των δικαιωμάτων του πολίτη. Τα αίτια του δυστυχήματος και οι διαχρονικές καθυστερήσεις στην υλοποίηση των σιδηροδρομικών έργων δεν υπάρχει καμία περίπτωση να εξετασθούν πλήρως.
Ότι όλα τα «ΘΑ» που εξήγγειλε η μητσοτακική μαριονέτα πρέπει να αναποδογυρίσουν σε ένα εκκωφαντικό «ΔΕΝ ΘΑ» προκύπτει από την πάγια τακτική που ακολουθούν μέχρι σήμερα όλες οι (ανθ)ελληνικές κυβερνήσεις, όταν καλούνται να συμβάλουν στην αυτοκάθαρσή τους:
Το διεφθαρμένο σύστημα και οι πιστοί υπηρέτες του κάνουν ό,τι μπορούν για να διασφαλίζεται η αδιατάρακτη αυτοαναπαραγωγή του.
Λόγω της παροιμιώδους κρατικής αδιαφορίας και των αβελτηριών που συνέβαλαν στην νέα τραγωδία (διάβαζε ορθότερα: κτηνωδία) των Τεμπών δεν θα ήταν άστοχο να συγκρινόταν με την αντίστοιχη στο Μάτι. Δεδομένου ότι, όσο περνούν οι ώρες, η λίστα των νεκρών από την σύγκρουση των αμαξοστοιχιών θα μεγαλώνει, ο τελικός απολογισμός ενδέχεται να μην απέχει πάρα πολύ από την αιματοχυσία της 23ης Ιουλίου 2018. Δεν αποκλείεται οι ομοιότητες των δύο συμφορών να είναι περισσότερες απ’ όσες μπορεί κάποιος να φανταστεί με μια πρώτη ανάγνωση.
Η τυχόν καταδίκη του όποιου σταθμάρχη, ο οποίος, πάντως, αρχικώς υποστήριξε ότι πάτησε το μπουτόν για την αλλαγή γραμμών αλλά δεν υπάκουσε το ηλεκτρονικό σύστημα, αφήνει παντελώς ακάλυπτες τις τεράστιες ποινικές ευθύνες που βαρύνουν ένα πλήθος ωχαδερφιστών, πολιτικών και μη, οι οποίοι δεν είχαν κανέναν ανασχετικό φραγμό να επιτρέπουν να λειτουργεί ένα προβληματικό σιδηροδρομικό δίκτυο, παίζοντας καθημερινά στα ζάρια τις ζωές του άμαχου πληθυσμού.
Αν υπήρχε η ελάχιστη πολιτική ευθιξία και, επιπλέον, η ελληνική δικαιοσύνη ανταποκρινόταν στοιχειωδώς στην αποστολή της, αυτήν την στιγμή η μεν κυβέρνηση των μαριονετών θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί σύσσωμη, οι δε εισαγγελείς να είχαν βάλει τον σελιδοδείκτη τους όχι μόνο στο άρθρο 291 (επικίνδυνες παρεμβάσεις στη συγκοινωνία μέσων σταθερής τροχιάς, πλοίων και αεροσκαφών), αλλά πρωτίστως στο άρθρο 299 του Ποινικού Κώδικα (ανθρωποκτονία με δόλο), θέτοντας στο ποινικό μικροσκόπιο κάθε κρίκο της εγκληματικής αλυσίδας που μετέτρεψε τις σιδηροδρομικές ράγιες σε καρμανιόλα και τα βαγόνια σε κουβούκλια τρόμου.
Πέραν τούτου, εκείνο που πρέπει βαθιά να μας προβληματίσει είναι η συσσώρευση των συμφορών σε παγκόσμιο επίπεδο: Το πρόσφατο σιδηροδρομικό μακελλειό έρχεται να προστεθεί στον εκτροχιασμό τρένου που συνέβη πριν από έναν περίπου μήνα στο Οχάιο, όπου υπήρξε ελεγχόμενη απελευθέρωση χλωριούχου βινυλίου, ενός εξαιρετικά εύφλεκτου και καρκινογόνου αερίου, αλλά και στον πρόσφατο φονικό σεισμό της Τουρκίας. Και όλα αυτά, βεβαίως, με σταθερό φόντο τον… λοιμό του αιώνα!
Άραγε, η παγκόσμια συσσώρευση των συμφορών είναι τυχαίο φαινόμενο ή θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι συνδέονται με κάποιο κοινό νήμα; Οι καιροί είναι τόσο πονηροί, που η βιαστική επίκληση της τυχαιότητας δεν είναι σίγουρα η ενδεδειγμένη αντίδραση.
Εξάλλου, δεν πρέπει να παροραθεί και τούτο: Η μητσοτακική μαριονέτα μάς ξεφούρνισε ότι συγγενείς των θυμάτων τον ρωτούσαν «γιατί» και του έλεγαν «ποτέ ξανά»! Το πιθανότερο είναι ότι την τελευταία φράση δεν του την είπε ποτέ κανείς, αλλά την σκαρφίστηκε ο ίδιος ή ο λογογράφος του. Το μεγάλο ερώτημα είναι για ποιον λόγο επανήλθε στο προσκήνιο ένα σύνθημα που αφορά το ολοκαύτωμα των Εβραίων. Μήπως μέσω αυτού εστάλη κάποιο κωδικοποιημένο μήνυμα προς τρίτους;
«Θα σκύψουμε το κεφάλι και μετά θα σφίξουμε τα δόντια, θα δουλέψουμε, ώστε αυτό το “ποτέ ξανά“ που άκουσα στη Λάρισα να μη μείνει λόγος κενός».
Το σκύψιμο του κεφαλιού, όμως, αποτελεί πρωτίστως ένδειξη υποταγής και όχι αφοσίωσης για την υλοποίηση κάποιου στόχου, ενώ το σφίξιμο των δοντιών συνδέεται με καλλιέργεια της υπομονής και την συγκράτηση της αγανάκτησης. Τι ήθελε, άραγε, να πει εν προκειμένω ο απαράδεκτος ποιητής;
Φταίνε τώρα οι διαβόητοι «συνωμοσιολόγοι» που θα σκεφθούν ότι μετά το Μάτι μπορεί να έγινε στα Τέμπη μία ακόμη κατά παραγγελίαν ανθρωποθυσία, και δη νέων ανθρώπων; Πώς εξηγείται, αλήθεια, το γεγονός ότι για τρίτη (και φαρμακερή;) φορά το μακελλειό έλαβε χώρα στην περιοχή των Τεμπών, όπου και στο παρελθόν είχε χυθεί νεανικό αίμα; 7 οι νεκροί στις 4.10.1999 από σύγκρουση λεωφορείου φιλάθλων του ΠΑΟΚ με φορτηγό και 21 νεκροί στις 13.4.2003 από σύγκρουση μαθητικού λεωφορείου πάλι με φορτηγό!4
Το δεύτερο πολύνεκρο δυστύχημα του 2003 είχε τροφοδοτήσει με πλούσιο υλικό τον επιστημονικό διάλογο για την οριοθέτηση του ενδεχόμενου δόλου έναντι της αμέλειας και είχε ωθήσει τον γράφοντα να αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής του στην ανάλυση του δυσχερούς αυτού δογματικού ζητήματος, επανεκδίδοντας την μονογραφία «Δόλος: Θεμελίωση και αποκλεισμός του στο Ποινικό Δίκαιο»5.
Πρώτον, όποιο πολιτικό ή υπαλληλικό γρανάζι ενός μπαχαλοποιημένου συστήματος, εν γνώσει μάλιστα του αναλαμβανόμενου ρίσκου, ενστερνίζεται το δόγμα «πάμε κι όπου βγει», μπορεί να υποστηρίξει πειστικά ότι ενεργεί αμελώς, επειδή κατά βάθος ήλπιζε ότι όλα θα πάνε καλά, ή μήπως η ωχαδερφιστική αυτή στάση του πρέπει να αξιολογηθεί υπό το πρίσμα του ενδεχόμενου δόλου, διότι διαφορετικά ευεργετείται κάποιος που ποντάρει απλώς στο τυχερό του άστρο;
Το ερώτημα αυτό αφορά πρωτίστως την μητσοτακική μαριονέτα, η οποία, στις 26.3.2019, με σέξι φρασιολογία και γελάκια, είχε κάνει μια προφητική δήλωση που αποδεικνύει πόσο καλά γνώριζε τόσο η ίδια όσο και όλοι οι εμπλεκόμενοι το αίσχος του σιδηροδρομικού δικτύου:
«Όσον αφορά τους σιδηροδρόμους: Επιμένουμε σε παρεμβάσεις οι οποίες δεν είναι πολύ ελκυστικές, να το πω πολύ απλά, δεν είναι πολύ σέξι, δεν αφορούνε τρένα τα οποία έρχονται για δέκα μέρες από την Ιταλία για να μας πείσουν ότι ξαφνικά, ως διά μαγείας, θα κινούνται με αστρονομικές ταχύτητες σε δίκτυα τα οποία είναι εγκαταλελειμμένα, μάλλον θα εκτροχιαζόντουσαν, αν επιχειρούσαμε [στο σημείο αυτό βάζει τα γέλια] να τα κινήσουμε με αυτές τις ταχύτητες, γι’ αυτό και επιμένουμε τόσο πολύ στα έργα της συντήρησης και της αναβάθμισης αυτού του δικτύου» (βλ. το βίντεο που ακολουθεί).
Ποτέ ξανά πρωθυπουργικές μαριονέτες!
Μάλιστα, το παράπλευρο ηθικό δίδαγμα της ανωτέρω δήλωσης και της μετέπειτα στάσης που κράτησε η κυβέρνηση μέχρι την ημέρα του σιδηροδρομικού μακελλειού είναι ότι ο ελληνικός λαός επέδειξε ασυγχώρητη ευκολοπιστία έναντι της μητσοτακικής μαριονέτας και των διαχειριστών της υγειονομικής κρίσης κατά την διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού, οι οποίοι, με τις ψυχοπονιάρικες δηλώσεις τους, κατάφεραν να τους πείσουν ότι κάθε ζωή, ανεξαρτήτως ηλικίας, μετράει, και γι’ αυτό πρέπει όλοι να μεταμορφωθούμε σε υπερήρωες, επιτρέποντας να καρφωθεί στο μπράτσο μας μια πειραματική βελόνα, που τώρα ξέρουμε καλά ότι έμοιαζε περισσότερο με όπλο ρώσικης ρουλέτας.
Μια κυβέρνηση η οποία έχει γραμμένη στα παλιά της τα παπούτσια ένα σιδηροδρομικό δίκτυο που μεταφέρει καθημερινά χιλιάδες πολίτες, ήταν δυνατόν να πείσει ότι ενδιαφέρεται για την προστασία της υγείας και της ζωής τους από τον κορωνοϊό; Στην Ελλάδα είχαμε την μεγάλη ευκαιρία να γνωρίζουμε από πρώτο χέρι πόσο παλιάτσοι είναι όλοι οι πολιτικοί που αναλαμβάνουν να κυβερνήσουν, κι όμως, ως χαυνοπολίτες, πετάξαμε αυτήν την ευκαιρία στον κάλαθο των αχρήστων!
Δεύτερον, αν γίνει δεκτό ότι η απλή, αστήρικτη ελπίδα δικαιολογεί κατάφαση του ενδεχόμενου δόλου (αυτό είχε δεχθεί στην δεύτερη υπόθεση των Τεμπών ο Άρειος Πάγος με την υπ’ αριθμόν 1527/2010 απόφασή του), είναι ορθό να εφαρμοσθεί μια σολομώντειος λύση, σύμφωνα με την οποία ο δόλος αυτός καλύπτει μόνο τον κίνδυνο διατάραξης της ασφάλειας της συγκοινωνίας, όχι όμως και την ενδεχόμενη επέλευση του θανάτου όσων λαμβάνουν μέρος στην συγκοινωνία;
Πάντως, το γεγονός ότι ο ωχαδερφιστής μπορεί να παίζει κορώνα-γράμματα και την δική του ζωή είθισται να αντιμετωπίζεται ως αντενδείκτης του ενδεχόμενου δόλου ανθρωποκτονίας. Τι πρέπει να ισχύσει, όμως, όταν γίνεται τζογαδόρος της ζωής των τρίτων; Επίσης, αν κάποιος έχει συνηθίσει να ενεργεί ριψοκίνδυνα επί μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να έχει συμβεί ποτέ το μεγάλο κακό, νομιμοποιείται να υποστηρίξει προς όφελός του το επιχείρημα της συνήθειας στον κίνδυνο και, κατ’ ακολουθίαν, της απώθησης της υλοποίησής του στο υποσυνείδητο; Εν τέλει, πρέπει τα πολύνεκρα δυστυχήματα, ακόμη κι όταν οφείλονται σε αμέλεια του δράστη, να είναι λόγος για την αυστηρότερη τιμώρησή του;6
Η απάντηση των παραπάνω ερωτημάτων προϋποθέτει συζήτηση στον ακραιφνώς επιστημονικό χώρο του Ποινικού Δικαίου. Επί του παρόντος, ήταν σημαντικό να κατανοήσει ο αναγνώστης αφ’ ενός πόσο πολύ μας εμπαίζουν η μητσοτακική μαριονέτα και οι χειροκροτητές λακέδες της, αφ’ ετέρου πόσο υποκριτικά λειτουργούν οι ελεγκτικοί θεσμοί, προεξαρχούσης της δικαστικής εξουσίας.
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου