Μια εκ βαθέων συγκλονιστική συζήτηση με τον ομότιμο καθηγητή Κοινωνικής Ψυχολογίας Γιάννη Παπαμιχαήλ.
Οι δούλοι της Ρώμης είχαν περισσότερα δικαιώματα από τους σύγχρονους δούλους.
Στην παγκοσμιοποίηση η αποσύνθεση του Έθνους Κράτους ως νομιμοποιητικός μηχανισμός οδήγησε υπό το πρίσμα του ατομοκεντρικού νομικού δικαιωματισμού, αφενός οι συλλογικές, ιστορικές ιδιοπροσωπείες των κοινωνιών να αντιμετωπιστούν με «κοσμοπολίτικη», μετανεωτερική καχυποψία (ως φορείς ολοκληρωτισμών, «εθνικισμών» και «λαϊκισμών»), αφετέρου το πολιτικο-κοινωνικό φαντασιακό του δυτικού κόσμου γέμισε δικαιωματούχες μειονότητες όλων των ειδών και ατομικότητες νομικά εξισωμένες μεταξύ τους, αλλά και εξ ορισμού πεπεισμένες για την εγγενή τους «διαφορετικότητα». Δηλαδή στην παραπέρα σαλαμοποίηση των κοινωνιών.
Η νέα, μετασοβιετική δυτική «αριστερά», κοινωνιολογικά μικροαστική, πολιτικά αστική και ιδεολογικά φιλελεύθερη, από το 1980 και ύστερα, δηλώνει πλέον χωρίς ενδοιασμούς, την περιφρόνησή της για τον «χοντρό λαό» (την πολιτική ηθική του, τις ταυτοτικές ιστορικές εμμονές του, τις πολιτισμικές του παραδόσεις και τις αισθητικές του προτιμήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου