οι δήθεν «ευαίσθητοι» που είναι ακραία αντιδημοκρατικοί

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

οι δήθεν «ευαίσθητοι» που είναι ακραία αντιδημοκρατικοί
… πράγματι αν διαβάσουμε ανάποδα τις δηλώσεις όλων αυτών (φορέων ή προσώπων) οι οποίοι διατείνονται (άλλοτε με τετριμμένες μελό φράσεις και άλλοτε με εκρήξεις ολοκληρωτικής υστερίας) ότι νοιάζονται δήθεν για τη δημόσια υγεία, αυτό που ουσιαστικά ζητούν (υποχρεωτικότητα) είναι η κατάλυση του συντάγματος και των δικαιωμάτων.

Γιατί το «εμβολιάζομαι εκβιαστικά» σημαίνει ότι εξαναγκάζομαι να απεμπολήσω τα αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα που μου δίνουν το Σύνταγμα και οι Διεθνείς Συμβάσεις στο να αποφασίζω εγώ (και όχι το καθεστώς) σχετικά με την ιατρική μου ελευθερία και τις επιλογές μου σε θέματα υγείας.

Άρα όλοι αυτοί οι «ευαίσθητοι» ζητούν την απόλυτη ήττα του ανθρώπου: το άτομο να μην ορίζει το σώμα του και να ομογενοποιηθεί σε μια κατευθυνόμενη αγέλη πλήρως ελεγχόμενη από μια τυραννική εξουσία. Μας ζητούν δηλαδή συνθηκολόγηση άνευ όρων με μια μοιραία υποτέλεια που σημαίνει το τέλος της ανθρώπινης οντότητας.

Όμως δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για υποχρεωτικότητα (η οποία είναι το σήμα κατατεθέν του ολοκληρωτισμού) ακόμα και αν είχαμε την πιο σοβαρή κρίση, ακόμα και αν βιώναμε την πιο απελπιστική κατάσταση (πόσο μάλλον τώρα για έναν ανύπαρκτο κίνδυνο του 0,1%, για μια πανδημία τηλεοπτική που ανιχνεύεται μόνο στα χαλκευμένα ρεπορτάζ των συστημικών μέσων). Γιατί ποτέ η λύση δεν είναι ένας αφοριστικός μονόδρομος (πχ υποχρεωτικός εμβολιασμός) υπό το κράτος της υστερίας και του πανικού. Η εξεύρεση λύσης γίνεται πάντα μέσα στο πλαίσιο της δημοκρατικής ομαλότητας και του συντάγματος.

Οπότε οι φωνές τους δεν είναι οι φωνές της σύνεσης αλλά αυτές του παραλογισμού. Και ο

λόγος τους δεν είναι παρά ένας ζουρλομανδύας της σκέψης που μας κρατά ακόμα πιο σφιχτά δεμένους μέσα στο ψυχιατρείο της καταναγκαστικής αιχμαλωσίας των υγιών. Και είναι διπλά υποκριτές γιατί ενώ επιδιώκουν το απόλυτο κακό (για το άτομο) παρουσιάζονται δήθεν ότι είναι προστάτες μας και ότι νοιάζονται (η γνωστή τακτική του φερεφώνου απολογητή του συστήματος).

Ο δε λόγος κάποιων εξ αυτών είναι πραγματικά λόγος μίσους: εκρήξεις φασιστικής υστερίας (κόκκινου τύπου) και ισοπέδωσης των πάντων όπου με αφοριστικά παραληρήματα για υποχρεωτικότητα παραπέμπουν στο πιο κατασκότεινα μαύρο παρελθόν (αυτό του σοβιετικού κομμουνισμού) και στο φρικαλέο παρόν του κομμουνιστικού καθεστώτος της Βόρειας Κορέας.

Και είναι επίσης λόγος διχασμού πριμοδοτώντας ευθέως την προσπάθεια που συνεχώς κάνει το καθεστώς να μας διχάσει. Ο πραγματικός όμως διχασμός είναι ένας: αυτός ανάμεσα στους υποστηρικτές της δημοκρατικής ομαλότητας και στους οπαδούς της τυραννίας. Είναι μεταξύ εκείνων που είναι προσηλωμένοι στην τήρηση της συνταγματικής νομιμότητας και εκείνων που θέλουν πραξικοπηματικά να την καταλύσουν.

Και το ερώτημα είναι γιατί τέτοια πίστη στο καθεστώς και στις εταιρείες; Γιατί δεν έχουν καμία αμφιβολία για τις προθέσεις τους; Γιατί δεν χρειάζονται καμία απόδειξη για κάθε αυθαίρετο ισχυρισμό που σερβίρει η συστημική επιστήμη; Μήπως υπάρχει διαμάχη συμφέροντος;

Οι εν λόγω λοιπόν «ευαίσθητοι» ας πάψουν να πιάνουν στο στόμα τους τη δημόσια υγεία γιατί είναι οι τελευταίοι που θα δικαιούνταν να μιλήσουν για προστασία, ηθική, ανθρωπιά και ας ξαναπέσουν οριστικά στον μισανθρωπικό λήθαργο του ολοκληρωτισμού που κοιμόντουσαν.