του Tom Fowdy
(Βρετανός συγγραφέας και αναλυτής πολιτικής και διεθνών σχέσεων με κύρια έμφαση στην Ανατολική Ασία)
Η υπερβολικά ένθερμη φιλοϊσραηλινή πολιτική του Τραμπ -που υποστηρίχθηκε από τον Τζο Μπάιντεν- ενθάρρυνε το Τελ Αβίβ να προωθήσει νέους εποικισμούς στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, οι οποίοι αποτελούν τη βασική αιτία των συγκρούσεων. Αλλά δεν θα υπάρξει καμία επίπληξη από την Ουάσινγκτον.
Ποιος φταίει λοιπόν πραγματικά για τις βίαιες συγκρούσεις στην πόλη που εντάθηκαν σήμερα, καθώς η ισραηλινή αστυνομία κατέστειλε τις παλαιστινιακές διαδηλώσεις, μετά από ένα μήνα αυξανόμενων εντάσεων που αφορούν τη διαμάχη για μια διαταγή έξωσης υπέρ των εποίκων στην Ανατολική Ιερουσαλήμ;
Η αστυνομία επιτέθηκε στους διαδηλωτές με χειροβομβίδες κρότου λάμψης, δακρυγόνα και σφαίρες από καουτσούκ, τραυματίζοντας εκατοντάδες. Τα πράγματα αναμενόταν να χειροτερέψουν, δεδομένου ότι σήμερα είναι η "Ημέρα της Ιερουσαλήμ" - η γιορτή που σηματοδοτεί την κατάληψη του ανατολικού τμήματος της πόλης στον πόλεμο του 1967, που οδήγησε στη σημερινή αμφισβητούμενη κατοχή της - και συνήθως βλέπουμε εκατοντάδες ισραηλινούς νεαρούς που κρατούν σημαίες να περνούν προκλητικά μέσα από μουσουλμανικές περιοχές, φωνάζοντας και τραγουδώντας πατριωτικά τραγούδια.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι δεν υπήρξαν εκκλήσεις από την Ουάσινγκτον να "συμπαρασταθεί στον παλαιστινιακό λαό" ή να "πιέσει για κυρώσεις" εξ ονόματός του κατά του Ισραήλ, ώστε να "λογοδοτήσει" για τις διεθνείς υποχρεώσεις του, όπως ακούμε συχνά σε σχέση με αντίπαλες χώρες, όπως, φυσικά, η Κίνα. Αλλά με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ, έτσι ήταν πάντα. Ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ Τζέικ Σάλιβαν εξέφρασε "ανησυχίες" στον Ισραηλινό ομόλογό του, αλλά το μόνο που έκανε ήταν να παροτρύνει το Τελ Αβίβ να "διασφαλίσει την ηρεμία". Προφανώς, δεν πρόκειται να υπάρξει καμία σοβαρή ή άμεση καταδίκη.
Η κατάσταση, φυσικά, είναι απ' αυτές που η ίδια η Αμερική δημιούργησε. Χρειάζεται να αναρωτηθούμε πώς και γιατί το Ισραήλ ενθαρρύνθηκε να επιταχύνει τους εποικισμούς στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και σε άλλα αμφισβητούμενα εδάφη; Και πώς αυτό οδήγησε στο σημερινό ξέσπασμα βίας; Η απάντηση βρίσκεται στις μονομερείς και παράνομες αλλαγές στην εξωτερική πολιτική που επέβαλε η προηγούμενη κυβέρνηση, αναμφισβήτητα η πιο μονόπλευρη υπέρ του Τελ Αβίβ που υπήρξε ποτέ. Αναγνώρισε ακόμη και την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα ολόκληρου του Ισραήλ και ο Μάικ Πομπέο επισκέφθηκε τη Δυτική Όχθη για να δηλώσει ότι οι εποικισμοί δεν αντιβαίνουν στο διεθνές δίκαιο. Αυτό επέτρεψε στον Μπενιαμίν Νετανιάχου, τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, να έχει ουσιαστικά ελεύθερα χέρια, περισσότερο από ό,τι συνήθως, στο να κάνει ό,τι θέλει.
Όταν η κυβέρνηση Τραμπ ανέλαβε την εξουσία, βρήκε την ευκαιρία να οδηγήσει τις ΗΠΑ σε μια νέα εποχή εξωτερικής πολιτικής και να ξαναγράψει πλήρως τη στρατηγική της σε μια σειρά από ζητήματα, καταργώντας σε μεγάλο βαθμό τη στρατηγική της κυβέρνησης Ομπάμα. Αν και η κριτική στο Ισραήλ παραμένει ένα καθολικό διακομματικό ταμπού στην αμερικανική πολιτική, εντούτοις οι Ρεπουμπλικάνοι ήταν πιο φανατικά υπέρ του, λόγω της επιρροής του λόμπι της χριστιανικής δεξιάς, του ισραηλινού λόμπι και της ανάθεσης της πολιτικής στον γαμπρό του Τραμπ, τον Τζάρεντ Κούσνερ. Όλα αυτά δημιούργησαν μια στάση που ήταν πιο ανισόρροπη από ποτέ άλλοτε. Η κυβέρνηση στην πραγματικότητα εγκατέλειψε την προσπάθεια διαμεσολάβησης για την ειρήνη μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης και, αντίθετα, έδωσε ολόπλευρη υποστήριξη στο Τελ Αβίβ.
Παράλληλα με τα παραπάνω, αυτό επηρέασε την ασυνήθιστα σκληρή στάση του Τραμπ απέναντι στο Ιράν και την ακύρωση του Κοινού Ολοκληρωμένου Σχεδίου Δράσης (JCPOA), καθώς και τον διπλωματικό οργασμό για να πιέσει τις αραβικές χώρες σε όλη τη Μέση Ανατολή να δώσουν διπλωματική αναγνώριση στο Τελ Αβίβ, τις "Συμφωνίες του Αβραάμ", συμπεριλαμβανομένου του Μπαχρέιν, του Σουδάν και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Ο Πομπέο υποστήριξε ότι με τη διεύρυνση του πολιτικού χώρου και της επιρροής του Ισραήλ θα μπορούσε να επέλθει ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Οι συμφωνίες αποσκοπούσαν επίσης στη γεωπολιτική απομόνωση των πιο σκληροπυρηνικών, αντι-ισραηλινών κρατών, όπως το Ιράν, και συνεπώς στην ενίσχυση της εμβέλειας της αμερικανικής επιρροής και της ομπρέλας ασφαλείας της στη Μέση Ανατολή.
Ωστόσο, παρότι οι Συμφωνίες του Αβραάμ είναι διατυπωμένες έτσι ώστε να υπόσχονται ειρήνη, στην πραγματικότητα συνέβη το αντίθετο. Ενθαρρύνοντας τόσο δραματικά τους Ισραηλινούς, δίνοντάς τους τεράστιες διπλωματικές και πολιτικές παραχωρήσεις, αυτοί αναπόφευκτα δεν είδαν κανένα λόγο να συμβιβαστούν και απέφυγαν να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους. Η κυβέρνηση Τραμπ επιβράβευσε και ενίσχυσε το Ισραήλ για την επιθετικότητά του- όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Atlantic: "Το Ισραήλ παίρνει κάτι για το τίποτα".
Και δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι, σύμφωνα με έκθεση της PLO, "οι παραβάσεις κατά των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη μετά τη συμφωνία του Σεπτεμβρίου έχουν αυξηθεί". Στην έκθεση υποστηρίζεται ότι οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν ανοίξει πυρ περισσότερες από 240 φορές, σκοτώνοντας δύο Παλαιστίνιους, τραυματίζοντας περισσότερους από 90 και συλλαμβάνοντας περισσότερους από 480 ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων παιδιών. Από τις 15 Σεπτεμβρίου έως τις 15 Οκτωβρίου, 25 σπίτια και εγκαταστάσεις σε παλαιστινιακούς οικισμούς κατεδαφίστηκαν "χωρίς ουσιαστικό λόγο", καθώς ο Νετανιάχου προχώρησε στην οικοδόμηση νέων οικισμών, γεγονός που συνέβαλε στην αύξηση της παλαιστινιακής αναταραχής και δημιούργησε το σκηνικό για τη σημερινή βία.
Σε αυτή την περίπτωση, η αναταραχή που βλέπουμε τώρα είναι άμεσο συσσωρευτικό αποτέλεσμα της ένθερμης φιλοϊσραηλινής πολιτικής της κυβέρνησης Τραμπ, κάτι που ο Μπάιντεν, σε γενικές γραμμές (όπως και όλες τις εξωτερικές πολιτικές του Τραμπ), απλώς προσπάθησε να στηρίξει παρά να αμφισβητήσει. Η Ουάσινγκτον ανέκαθεν εμπόδιζε τη λογοδοσία του Ισραήλ, ακόμη και αν κάποιοι πρόεδροι ήταν πιο πρόθυμοι να τους κάνουν να διαπραγματευτούν. Ωστόσο, ο προηγούμενος Λευκός Οίκος αυτό το ανέβασε σε νέο επίπεδο, περνώντας νέες κόκκινες γραμμές όσον αφορά την Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη, οι οποίες δημιουργούν πλέον αστάθεια.
Το θεμελιώδες μήνυμα; Η κρατική βία και καταπίεση είναι απολύτως εντάξει όταν είσαι σύμμαχος των ΗΠΑ. Καθώς τα μουσουλμανικά έθνη παρακολουθούν την κατάσταση στο Ισραήλ, οι Αμερικανοί σχολιαστές και οι υπεύθυνοι για την εξωτερική πολιτική ξύνουν αμήχανα το κεφάλι τους και απλά δεν καταλαβαίνουν γιατί αυτές οι χώρες δεν θα συμμετάσχουν στην κατακραυγή για μια "γενοκτονία" στο Xinjiang. Διότι πότε η Αμερική στάθηκε πραγματικά υπέρ των δικαιωμάτων των μουσουλμάνων; Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους μπορεί να είναι τυφλοί απέναντι στη μοίρα των Παλαιστινίων, αλλά ο υπόλοιπος κόσμος δεν είναι.
Η υπερβολικά ένθερμη φιλοϊσραηλινή πολιτική του Τραμπ -που υποστηρίχθηκε από τον Τζο Μπάιντεν- ενθάρρυνε το Τελ Αβίβ να προωθήσει νέους εποικισμούς στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, οι οποίοι αποτελούν τη βασική αιτία των συγκρούσεων. Αλλά δεν θα υπάρξει καμία επίπληξη από την Ουάσινγκτον.
Ποιος φταίει λοιπόν πραγματικά για τις βίαιες συγκρούσεις στην πόλη που εντάθηκαν σήμερα, καθώς η ισραηλινή αστυνομία κατέστειλε τις παλαιστινιακές διαδηλώσεις, μετά από ένα μήνα αυξανόμενων εντάσεων που αφορούν τη διαμάχη για μια διαταγή έξωσης υπέρ των εποίκων στην Ανατολική Ιερουσαλήμ;
Η αστυνομία επιτέθηκε στους διαδηλωτές με χειροβομβίδες κρότου λάμψης, δακρυγόνα και σφαίρες από καουτσούκ, τραυματίζοντας εκατοντάδες. Τα πράγματα αναμενόταν να χειροτερέψουν, δεδομένου ότι σήμερα είναι η "Ημέρα της Ιερουσαλήμ" - η γιορτή που σηματοδοτεί την κατάληψη του ανατολικού τμήματος της πόλης στον πόλεμο του 1967, που οδήγησε στη σημερινή αμφισβητούμενη κατοχή της - και συνήθως βλέπουμε εκατοντάδες ισραηλινούς νεαρούς που κρατούν σημαίες να περνούν προκλητικά μέσα από μουσουλμανικές περιοχές, φωνάζοντας και τραγουδώντας πατριωτικά τραγούδια.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι δεν υπήρξαν εκκλήσεις από την Ουάσινγκτον να "συμπαρασταθεί στον παλαιστινιακό λαό" ή να "πιέσει για κυρώσεις" εξ ονόματός του κατά του Ισραήλ, ώστε να "λογοδοτήσει" για τις διεθνείς υποχρεώσεις του, όπως ακούμε συχνά σε σχέση με αντίπαλες χώρες, όπως, φυσικά, η Κίνα. Αλλά με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ, έτσι ήταν πάντα. Ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ Τζέικ Σάλιβαν εξέφρασε "ανησυχίες" στον Ισραηλινό ομόλογό του, αλλά το μόνο που έκανε ήταν να παροτρύνει το Τελ Αβίβ να "διασφαλίσει την ηρεμία". Προφανώς, δεν πρόκειται να υπάρξει καμία σοβαρή ή άμεση καταδίκη.
Η κατάσταση, φυσικά, είναι απ' αυτές που η ίδια η Αμερική δημιούργησε. Χρειάζεται να αναρωτηθούμε πώς και γιατί το Ισραήλ ενθαρρύνθηκε να επιταχύνει τους εποικισμούς στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και σε άλλα αμφισβητούμενα εδάφη; Και πώς αυτό οδήγησε στο σημερινό ξέσπασμα βίας; Η απάντηση βρίσκεται στις μονομερείς και παράνομες αλλαγές στην εξωτερική πολιτική που επέβαλε η προηγούμενη κυβέρνηση, αναμφισβήτητα η πιο μονόπλευρη υπέρ του Τελ Αβίβ που υπήρξε ποτέ. Αναγνώρισε ακόμη και την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα ολόκληρου του Ισραήλ και ο Μάικ Πομπέο επισκέφθηκε τη Δυτική Όχθη για να δηλώσει ότι οι εποικισμοί δεν αντιβαίνουν στο διεθνές δίκαιο. Αυτό επέτρεψε στον Μπενιαμίν Νετανιάχου, τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, να έχει ουσιαστικά ελεύθερα χέρια, περισσότερο από ό,τι συνήθως, στο να κάνει ό,τι θέλει.
Όταν η κυβέρνηση Τραμπ ανέλαβε την εξουσία, βρήκε την ευκαιρία να οδηγήσει τις ΗΠΑ σε μια νέα εποχή εξωτερικής πολιτικής και να ξαναγράψει πλήρως τη στρατηγική της σε μια σειρά από ζητήματα, καταργώντας σε μεγάλο βαθμό τη στρατηγική της κυβέρνησης Ομπάμα. Αν και η κριτική στο Ισραήλ παραμένει ένα καθολικό διακομματικό ταμπού στην αμερικανική πολιτική, εντούτοις οι Ρεπουμπλικάνοι ήταν πιο φανατικά υπέρ του, λόγω της επιρροής του λόμπι της χριστιανικής δεξιάς, του ισραηλινού λόμπι και της ανάθεσης της πολιτικής στον γαμπρό του Τραμπ, τον Τζάρεντ Κούσνερ. Όλα αυτά δημιούργησαν μια στάση που ήταν πιο ανισόρροπη από ποτέ άλλοτε. Η κυβέρνηση στην πραγματικότητα εγκατέλειψε την προσπάθεια διαμεσολάβησης για την ειρήνη μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης και, αντίθετα, έδωσε ολόπλευρη υποστήριξη στο Τελ Αβίβ.
Παράλληλα με τα παραπάνω, αυτό επηρέασε την ασυνήθιστα σκληρή στάση του Τραμπ απέναντι στο Ιράν και την ακύρωση του Κοινού Ολοκληρωμένου Σχεδίου Δράσης (JCPOA), καθώς και τον διπλωματικό οργασμό για να πιέσει τις αραβικές χώρες σε όλη τη Μέση Ανατολή να δώσουν διπλωματική αναγνώριση στο Τελ Αβίβ, τις "Συμφωνίες του Αβραάμ", συμπεριλαμβανομένου του Μπαχρέιν, του Σουδάν και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Ο Πομπέο υποστήριξε ότι με τη διεύρυνση του πολιτικού χώρου και της επιρροής του Ισραήλ θα μπορούσε να επέλθει ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Οι συμφωνίες αποσκοπούσαν επίσης στη γεωπολιτική απομόνωση των πιο σκληροπυρηνικών, αντι-ισραηλινών κρατών, όπως το Ιράν, και συνεπώς στην ενίσχυση της εμβέλειας της αμερικανικής επιρροής και της ομπρέλας ασφαλείας της στη Μέση Ανατολή.
Ωστόσο, παρότι οι Συμφωνίες του Αβραάμ είναι διατυπωμένες έτσι ώστε να υπόσχονται ειρήνη, στην πραγματικότητα συνέβη το αντίθετο. Ενθαρρύνοντας τόσο δραματικά τους Ισραηλινούς, δίνοντάς τους τεράστιες διπλωματικές και πολιτικές παραχωρήσεις, αυτοί αναπόφευκτα δεν είδαν κανένα λόγο να συμβιβαστούν και απέφυγαν να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους. Η κυβέρνηση Τραμπ επιβράβευσε και ενίσχυσε το Ισραήλ για την επιθετικότητά του- όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Atlantic: "Το Ισραήλ παίρνει κάτι για το τίποτα".
Και δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι, σύμφωνα με έκθεση της PLO, "οι παραβάσεις κατά των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη μετά τη συμφωνία του Σεπτεμβρίου έχουν αυξηθεί". Στην έκθεση υποστηρίζεται ότι οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν ανοίξει πυρ περισσότερες από 240 φορές, σκοτώνοντας δύο Παλαιστίνιους, τραυματίζοντας περισσότερους από 90 και συλλαμβάνοντας περισσότερους από 480 ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων παιδιών. Από τις 15 Σεπτεμβρίου έως τις 15 Οκτωβρίου, 25 σπίτια και εγκαταστάσεις σε παλαιστινιακούς οικισμούς κατεδαφίστηκαν "χωρίς ουσιαστικό λόγο", καθώς ο Νετανιάχου προχώρησε στην οικοδόμηση νέων οικισμών, γεγονός που συνέβαλε στην αύξηση της παλαιστινιακής αναταραχής και δημιούργησε το σκηνικό για τη σημερινή βία.
Σε αυτή την περίπτωση, η αναταραχή που βλέπουμε τώρα είναι άμεσο συσσωρευτικό αποτέλεσμα της ένθερμης φιλοϊσραηλινής πολιτικής της κυβέρνησης Τραμπ, κάτι που ο Μπάιντεν, σε γενικές γραμμές (όπως και όλες τις εξωτερικές πολιτικές του Τραμπ), απλώς προσπάθησε να στηρίξει παρά να αμφισβητήσει. Η Ουάσινγκτον ανέκαθεν εμπόδιζε τη λογοδοσία του Ισραήλ, ακόμη και αν κάποιοι πρόεδροι ήταν πιο πρόθυμοι να τους κάνουν να διαπραγματευτούν. Ωστόσο, ο προηγούμενος Λευκός Οίκος αυτό το ανέβασε σε νέο επίπεδο, περνώντας νέες κόκκινες γραμμές όσον αφορά την Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη, οι οποίες δημιουργούν πλέον αστάθεια.
Το θεμελιώδες μήνυμα; Η κρατική βία και καταπίεση είναι απολύτως εντάξει όταν είσαι σύμμαχος των ΗΠΑ. Καθώς τα μουσουλμανικά έθνη παρακολουθούν την κατάσταση στο Ισραήλ, οι Αμερικανοί σχολιαστές και οι υπεύθυνοι για την εξωτερική πολιτική ξύνουν αμήχανα το κεφάλι τους και απλά δεν καταλαβαίνουν γιατί αυτές οι χώρες δεν θα συμμετάσχουν στην κατακραυγή για μια "γενοκτονία" στο Xinjiang. Διότι πότε η Αμερική στάθηκε πραγματικά υπέρ των δικαιωμάτων των μουσουλμάνων; Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους μπορεί να είναι τυφλοί απέναντι στη μοίρα των Παλαιστινίων, αλλά ο υπόλοιπος κόσμος δεν είναι.
Πηγή: rt.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου