Ως Παλαιστίνια γυναίκα, είναι καθήκον μου να υποστηρίξω τον Αιθιοπικό αγώνα.
Της Samah Salaime - 15 Ιουλίου 2019
Oι Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ ως η πιο καταπιεσμένη ομάδα της ισραηλινής κοινωνίας, έχουμε υποχρέωση να σταθούμε δίπλα στους Αιθίοπες Ισραηλινούς που διαμαρτύρονται ενάντια στον ρατσισμό και την αστυνομική βία.
Η «Μαύρη Ιντιφάντα» ξέσπασε ακριβώς όταν ήμουν με τη μητέρα μου στα μέσα του ταξιδιού μας στο Μαρόκο . Ωστόσο, ακόμη και εκεί, σε αυτό το ήσυχο βασίλειο, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι, ήταν αδύνατο να αποφύγουμε τη δημόσια συζήτηση εντός της ισραηλινής κοινωνίας.
Στην μαροκινή πόλη Essaouira, στην εβραϊκή συνοικία που είναι γνωστή ως
mellah , μετανάστες από αφρικανικές χώρες όπως η Σενεγάλη και το Κονγκό περιπλανούνταν στους δρόμους προσπαθώντας να μας πουλήσουν χειροποίητα προϊόντα από ξύλο και ελεφαντόδοντο. Ήταν σαφές σε όλους ότι δεν ήταν ντόπιοι.Μια μέρα, αυτοί οι μετανάστες θα είναι μέρος του Μαρόκου, το οποίο περιλαμβάνει ήδη πολίτες όλων των χρωμάτων - από τα λευκά απομεινάρια της αποικιακής κυριαρχίας έως τους πρόσφυγες με το σκούρο δέρμα. Σκέφτηκα «πώς θα μοιάζει αυτό το μέρος μετά από 70 χρόνια» ; Πώς θα αντιμετωπίσει το Μαρόκο (το οποίο υπερηφανεύεται για την αρμονική σχέση μεταξύ των μελών των τριών μεγάλων θρησκειών του κόσμου, μεταξύ των αυτόχθονων Amazighs και των Αράβων που κατέφτασαν από την ισλαμική αυτοκρατορία, μεταξύ των διαφορετικών εθνοτικών και πολιτιστικών ομάδων) να αντιμετωπίσει τους χιλιάδες εργαζόμενους μετανάστες και τους πρόσφυγες ;
Εξεπλάγην όταν ανακάλυψα ότι ορισμένοι Μαροκινοί είχαν δει βίντεο από τις διαδηλώσεις των Αιθιόπων Ισραηλινών που φώναζαν «Ελευθερία στην Παλαιστίνη» και «Αλλάχου Αμπάρ» κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων εναντίον του ρατσισμού και της αστυνομικής βίας, μετά την δολοφονία του Solomon Tekah από την αστυνομία στα τέλη Ιουνίου. Ήθελαν να μάθουν τι συμβαίνει στο Ισραήλ και δυσκολευόντουσαν να κατανοήσουν γιατί οι Ισραηλινοί Εβραίοι κακομεταχειρίζονταν τους Εβραίους από την Αφρική.
«Και οι Μαροκινοί Εβραίοι κακομεταχειρίζονται τους μαύρους; Αυτό είναι πολύ παράξενο», μου είπε μία πωλήτρια. Απογοητεύτηκε ιδαιτέρως όταν ανακάλυψε ότι η αλήθεια, σε μεγάλο βαθμό, είναι ναι. Οι Μιζραχίμ, όχι μόνο αυτοί από το Μαρόκο, διαδραματίζουν επίσης ενεργό ρόλο και συμβάλλουν στην προώθηση των διακρίσεων.
Υπήρχαν κάποιοι στο Μαρόκο που θεωρούσαν τις διαμαρτυρίες των Αιθιόπων ως θετική εξέλιξη που θα οδηγούσε στο τέλος του σιωνισμού. Οι εσωτερικές διαιρέσεις μεταξύ των «Εβραίων της Παλαιστίνης» -ένα μαροκινό ψευδώνυμο για τους Ισραηλινούς- θα οδηγούσαν στη διάλυση της κυβέρνησης των εποίκων στο Ισραήλ, εμπνέοντας την ελπίδα της αλλαγής σε όλα τα θύματα των ισραηλινών πολιτικών.
Δεν ήθελα να τους χαλάσω το όνειρο, αλλά έπρεπε να είμαι ειλικρινής μαζί τους: αυτές οι διαμαρτυρίες δεν θα απελευθέρωναν ούτε τους Αιθίοπες, ούτε τους Παλαιστίνιους. Ένας νεαρός Αιθίοπας Ισραηλινός σκοτώθηκε από έναν αστυνομικό, αλλά είναι σαφές ότι όταν πρόκειται για Παλαιστίνιους, η ιστορία είναι εντελώς διαφορετική. Η αστυνομία «ξεφεύγει» πολύ πιο εύκολα όταν μας αφορά.
Με όλες αυτές τις συνεχόμενες συζητήσεις, κατάφερα να καταστρέψω το ταξίδι της μητέρας μου, η οποία ήθελε τόσο πολύ να απολαύσει μια ωραία εμπειρία με την κόρη της. Ωστόσο, με κάποιο τρόπο - πράγμα που συμβαίνει σπάνια - συμφωνήσαμε ότι οι Άραβες πολίτες του Ισραήλ πρέπει να υποστηρίξουν τις διαμαρτυρίες των Αιθιόπων. Παρόλο που είναι Εβραίοι και υπηρετούν στο στρατό, εξακολουθούν να υφίστανται εκμετάλλευση και καταπίεση. Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να πολεμήσουμε μαζί με όλα τα θύματα, είπε η μητέρα μου.
«Δεν έχεις ιδέα τι συμβαίνει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μαμά» της είπα, εξηγώντας ότι πολλοί Άραβες είναι χαρούμενοι που βλέπουν τους Ισραηλινούς Εβραίους να πολεμούν μεταξύ τους και ότι δυσκολεύονται να δουν τις δυνατότητες αλληλεγγύης μεταξύ της Παλαιστινιακής κοινότητας και των Αιθιόπων. Απλώς δεν μας ενδιαφέρει.
Θεωρητικά, αυτή η σκέψη έχει νόημα. Οι Αιθίοπες που αντιμετωπίζουν συστηματικό ρατσισμό, αστυνομική βία και δεκαετίες διακρίσεων, θα ξυπνήσουν μετά από ένα ακραίο βίαιο περιστατικό και θα βρουν αυθόρμητα κοινό σκοπό με τις άλλες καταπιεσμένες ομάδες, συμπεριλαμβανομένων των Παλαιστινίων. Μόνο όταν οι άλλοι παραδεχτούν τα λάθη τους και καταλάβουν πώς λειτουργεί η εξουσία και η φυλή σε αυτήν τη χώρα, θα αναλάβουμε δράση.
Μόνο που δεν πάει έτσι.
Πιστεύω ότι η παθητικότητα των Παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ, που κοιτάζουν από το περιθώριο, δεν είναι μόνο θεμελιωδώς λανθασμένη, αλλά δεν ωφελεί καθόλου τον παλαιστινιακό απελευθερωτικό αγώνα. Αυτή η στάση απέτυχε τα τελευταία 70 χρόνια. Περιμέναμε μάταια για 60 χρόνια την επανάσταση των Mizrahi. Περιμέναμε μάταια την εβραϊκή αριστερά να απελευθερωθεί από τις αλυσίδες του σιωνισμού. Φοβόμασταν οποιαδήποτε απόπειρα συνομιλίας ή συνεργασίας μεταξύ των ομάδων, φοβούμενοι και μόνο στην ιδέα ότι η ταυτότητά μας θα εξαφανιζόταν στο ισραηλινό χωνευτήρι.
Ναι, ξέρω ότι υπάρχουν βάσιμοι λόγοι να μην δημιουργήσουμε σχέσεις με τις κατοχικές ομάδες που μας καταπιέζουν. Το καταλαβαίνω αυτό και παρόλα αυτά θέλω να αγωνιστώ για τις καταπιεσμένες ομάδες της κοινωνίας στην οποία θέλω να ζήσω. Ως κάποια που βρίσκεται στον πάτο της εθνικής, φυλετικής και εθνοτικής αλυσίδας, έχω να διαδραματίσω έναν ρόλο στην απελευθέρωση των άλλων, ακόμη κι αν αυτοί οι άλλοι έχουν χρησιμοποιηθεί, πρόθυμα ή απρόθυμα, για να καταπιέσουν εμένα και τον λαό μου. Αυτή είναι η πιο ισχυρή στάση που μπορώ τώρα να έχω ως Παλαιστίνια.
Εάν η μητέρα μου - η Παλαιστίνια προσφυγοπούλα με το παρατσούκλι «το κορίτσι της σκηνής», αφού η οικογένειά της έψαχνε για ένα προσωρινό σπίτι μετά την καταστροφή του χωριού Καφρ Σάβτ το 1948 - μπορεί να κατανοήσει τα δεινά των Αιθιόπων Ισραηλινών, τότε πιστεύω ότι οι περισσότεροι από τους Παλαιστίνιους συμπατριώτες μου πρέπει επίσης να διαθέτουν αυτήν την εσωτερική αίσθηση δικαιοσύνης.
Είδαμε τι συνέβη με τους Mizrahim. Όχι μόνο το κράτος και οι θεσμοί του τη δεκαετία του 1970 κατέστειλαν την εξέγερσή τους και την επανάστασή τους για ισότητα, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη, η Δεξιά στη συνέχεια τους χρησιμοποίησε για τους δικούς της πολιτικούς σκοπούς. Εν τω μεταξύ, οι περιθωριακοί Mizrahim συνεχίζουν να καταδιώκονται μέσω του επαγγελματικού σχολικού συστήματος και να στρατολογούνται για λογαριασμό των κατακτητών και των εποίκων.
Εκείνη την εποχή, εμείς οι Άραβες, δεν επεξηγήσαμε τη σύνδεση μεταξύ της κατοχής, και της καταπίεσης των άλλων εθνοτικών ομάδων στο Ισραήλ. Τώρα, πρέπει να σχεδιάσουμε μια στρατηγική ενός αγώνα για πραγματική δημοκρατία, ειρήνη και δικαιοσύνη για όλους όσους επέλεξαν να έρθουν εδώ, όσους γεννήθηκαν εδώ και έχουν δικαιώματα σε αυτήν τη γη. Είναι ο ρόλος μας ως Παλαιστίνιοι να βοηθήσουμε τους αδύναμους, να διαλύσουμε τις υπάρχουσες δομές εξουσίας και να βοηθήσουμε τις άλλες ομάδες που αναζητούν μια καλύτερη ζωή και αγωνίζονται για απελευθέρωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου