Σταυρούλα Παπαβασιλείου, 49 ετών... ΚΟΥΙΖ... Πού να είναι εδώ άραγε ...;

Από Νίκο Αντωνιάδη

_______________________

Σταυρούλα Παπαβασιλείου, 49 ετών...

ΚΟΥΙΖ...

Πού να είναι εδώ άραγε ...;

Θα σας δώσω ένα στοιχείο.

Αττικόν, 4ος όροφος, δεξιά πτέρυγα, κλινική κόβιντ...

Βοήθησα...;

Είναι εικόνες από το πιεσμένο σύστημα υγείας.

Εικόνες από τις κλινικές κόβιντ που ασφυκτιούν.

Με τους αγωνιστές γιατρούς και νοσηλευτές που καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες.

Nα τρέχουν αλαφιασμένοι να σώσουν τους χτυπημένους από τον φονικό ιό ασθενείς.

Και τους άλλους που τους βλέπετε να είναι πεσμένοι στα πατώματα από την εξάντληση.

Είναι μάλιστα τόσο εξαντλημένοι που παρήγγειλαν πίτσες, τέσσερις ήταν στον αριθμό, για να βάλουν και κάτι στο στόμα τους οι άνθρωποι.

Για να καταλάβετε πόσο εξαντλημένοι ήταν ,

ξεχάστηκαν οι άνθρωποι ότι εκεί μέσα παραμονεύει ο θάνατος,

και άφησαν τον ντιλιβερά να τους πάει τις πίστες μέσα στην κλινική του θανάτου.

Αλλά εδώ να φανταστείτε ,

και οι ίδιοι ξεχνάνε και τις μάσκες.

Ναι.

Όχι φυσικά επειδή ξέρουν ότι ο ιός δεν είναι φονικός και όλο αυτό είναι απάτη.

Όχι, βέβαια.

Τι σκέφτηκε το ψεκασμένο μυαλό σας.

Αυτά είναι συνωμοσιολογίες.

Από την εξάντληση είναι.

Ξεχάστηκαν...

Και όχι μόνο αυτό.

Πάνω στην εξάντληση αυτή δεν πρόσεξαν ότι ο τεχνικός ιατρικών οργάνων μπήκε μέσα χύμα ,

με το τζινάκι του ,

και το κοντομάνικό του.

Για τέτοια εξάντληση μιλάμε...

Κανονικά όλοι κυκλοφορούν με στολές αστροναύτη.

Έτυχε...

Και κάπου εκεί είναι και η Σταυρούλα.

Ελάτε να δείτε τώρα πόσο άτυχη ήταν.

Έπαθε ψύξη στη δουλειά της από το κλιματιστικό. Είχε και τα γυναικολογικά της.

Ε, αυτά βλέπει και ο κόβιντ και τρελαίνεται.

"Έτσι θα την αφήσω αυτή;", σκέφτηκε.

Και την περίμενε.

Και ενώ η Σταυρούλα είχε κάνει κ α ι ράπιντ κ α ι μοριακό ,

και πήγε στο Αττικόν εξαντλημένη (πραγματικά αυτή...) ,

και αφυδατωμένη ,

μαζί με τον άντρα της τον Νίκο ,

εκεί, εννοείται, την έχωσαν στην κλινική κόβιντ.

Την υποδέχθηκε ο ίδιος ο κόβιντ που είχε μάθει για τη ψύξη και τα γυναικολογικά ,

τα οποία άλλωστε και ως γνωστόν είναι κλασικά συμπτώματα του κόβιντ.

Βγήκε θετική με μοριακό.

Αττικόν, είπαμε;

Α, ναι.

Εκεί τα αποτελέσματα τα βγάζει το εργαστήριο του καθηγητή.

Αυτός που είχε βγάλει και το θετικό του Κώστα Αβραμίδη που ξεπάστρεψε το Τζάνειο ,

και μετά που του ζήτησα τα στοιχεία του τεστ ,

"θυμήθηκε" ότι τον κόβιντ τον είχε βρει στους ....5 εκατομμύρια κύκλους ,

και τελικά από θετικό έγινε αρνητικό.

Βέβαια, με το θετικό είχε μπλοκάρει την μεταφορά του Κώστα Αβραμίδη στο ιδιωτικό νοσοκομείο ,

αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά τώρα...

Όπως και τότε με τον γιο του Κώστα Αβραμίδη, τον Δημήτρη ,

που είχαμε ζητήσει τρίτο μοριακό και τα στοιχεία του δεύτερου (το πρώτο ήταν αρνητικό) ,

και έτσι βγήκε το τρίτο αρνητικό ,

και το δεύτερο από θετικό που ήταν βγήκε και αυτό αρνητικό ,

έτσι και ο Νίκος ζήτησε και αυτός κι άλλο μοριακό.

Αλλά στο Αττικόν αρνήθηκαν.

Τώρα ΔΕΝ θα αρνηθούν.

Γιατί τώρα είμαι ΚΑΙ ΕΓΩ εδώ.

Όπως είπαμε ,

η Σταυρούλα πήγε αφυδατωμένη ,

αλλά οι αγωνιστές δεν της έδιναν νερό.

Γιατί ως γνωστόν, στον κόβιντ δεν κάνει καλό το νερό. Ούτε το φαγητό.

Δηλαδή, οι ασθενείς το χρειάζονται.

Οι αγωνιστές είναι που δεν το θέλουν.

Πρωτόκολλο είναι αυτό.

Τους πήγε εμφιαλωμένα ο Νίκος ,

κάπου εκεί που του είχε πάρει τη μύτη η μυρωδιά από τις πίτσες.

Και τα μάτια του αλλοιθώρισαν με αυτά που έβλεπε.

Ένας Νίκος που με το ζόρι τον κρατάω. Του εξήγησα ότι τον χρειάζομαι ψύχραιμο για να βγάλουμε την γυναίκα του από κει.

Γιατί ΘΑ ΤΗΝ ΒΓΑΛΟΥΜΕ.

Πώς να μη χάνει τη ψυχραιμία του κι αυτός.

"Όρθια την πήγα, αν την πάρω ξάπλα, θα το κάψω".

Όχι, φίλε μου. Δεν είναι λύσεις αυτές.

Κ α ι το δίκιο σου χάνεις ,

κ α ι κατηγορούμενος θα βρεθείς ,

κ α ι τίποτα δεν πετυχαίνεις.

Γι αυτό είμαστε εμείς εδώ.

Τους πήγε ο Νίκος π.χ. μία σακούλα με οδοντόβουρτσες και άλλα είδη υγιεινής ,

και η σακούλα είναι ακόμα εκεί έξω.

Μα εγώ απορώ πώς ακόμα δεν της έχουν βάλει καθετήρα. Την σακούλα θα της δώσουν;

Οξυγόνο βεβαίως την δίνουν. Αλίμονο.

Από την πρώτη στιγμή.

99 το οξύμετρο, αλλά το οξυγόνο εκεί.

Σταθερή αξία.

"5 μέρες νοσηλείας οπωσδήποτε", του είπαν οι αγωνιστές.

Ξέρουν από πριν πόσες μέρες χρειάζεται κάθε ασθενής.

Αυτοί δεν είναι γιατροί.

Είναι θεοί.

Γίγαντες.

Μην ξεχνάμε άλλωστε ,

γιατί πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε ,

ότι οι αγωνιστές μας είναι αυτοί ,

όχι μόνο βεβαίως στο Αττικόν αλλά σε όλα τα κολαστήρια ,

συγγνώμη, στα νοσοκομεία ,

που έχουν καταφέρει να διακρίνουν και τον κόβιντ σε μία ακτινογραφία.

Εντάξει, μπορεί σε όλον τον κόσμο οι γιατροί να μην μπορούν να ξεχωρίσουν τις πνευμονές μεταξύ τους ,

αλλά εδώ πετάμε.

Εδώ προγραμματίζουμε τις διασωληνώσεις ,

τους θανάτους ,

τα πάντα.

Επαγγελματίες, όχι αστεία.

Αφήστε την ευγένειά τους στις ενημερώσεις.

Άλλο πράγμα.

-"Καλησπέρα σας, μπορείτε να μου πείτε τον κορεσμό και τα αέρια;"

-"Το συζητάτε; Βεβαίως! Μόνο αυτά; Όλα θα σας τα πούμε!".

Τέτοια πράγματα.

Και δεν είναι μόνο η ευγένεια.

Όχι.

Είναι και η διακριτικότητα.

Όταν είναι η ώρα των ασθενών να πεθάνουν βάσει του προγραμματισμού, ρωτάνε οι αγωνιστές, που πάνω απ' όλα είναι άνθρωποι, ευγενικοί και διακριτικοί:

-"Να σας ενημερώσουμε αν πεθάνει;".

Σου λένε, ο άλλος μπορεί να είναι απασχολημένος, να ξεκουράζεται, να τρώει βρε αδελφέ. Να τον ενοχλούμε τώρα εμείς με σαχλαμάρες, ότι πέθανε ο πατέρας του και τέτοια αστεία πράγματα, να τα ακούσουμε κιόλας;

Σωστοί.

Για να σοβαρευτούμε.

Η Σταυρούλα και ο Νίκος θέλουν δεύτερο μοριακό.

Και τα στοιχεία του πρώτου.

Εντάξει, κ. Πουρνάρα;

Και μόλις βγει το αποτέλεσμα, βγαίνει και η Σταυρούλα.

Γιατί θα βγει.

Απλά πρέπει να ξέρω.

Αν θα στείλω ιδιωτικό ασθενοφόρο με αστροναύτες, για να παίξουμε το γνωστό παιχνιδάκι ,

γιατί μπορεί να μπαίνουν οι πιτσαδόροι στις κλινικές κόβιντ ,

αλλά αν είναι να πάρουν κανα ασθενή ,

μόνο αστροναύτες επιτρέπονται.

Ή αν θα φύγει όπως ήρθε.

Περπατώντας...