Από μένα θα μαθαίνετε ΜΟΝΟ την ΑΛΗΘΕΙΑ. Όποια και αν είναι αυτή, όσο και να θέλατε να μην είναι έτσι.

Ψέματα και κούφιες ελπίδες, κείμενα και έγγραφα που θα σας σώσουν στο λεπτό και με μαγικό τρόπο, αγωνιστές και επαναστάτες των καναπέδων και των δρόμων, να ψάξετε αλλού να τα βρείτε, να τις βρείτε και να τους βρείτε. Όπως θα σας προειδοποιώ ΠΑΝΤΑ για τις συνέπειες κάθε επιλογής. Και από κει και πέρα ο καθένας αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεων και των επιλογών του.
Ενσυνείδητων όμως πράξεων και επιλογών, με γνώση της πραγματικότητας.

Γνωρίζετε πολύ καλά ότι από την πρώτη στιγμή έχω καταστήσει σαφές ότι από αυτήν την ιστορία θα ξεμπερδέψουμε ΜΟΝΟ όταν αποδομηθεί η απάτη. Και αυτό μπορεί να το πετύχει ΜΟΝΟ το ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ. Και προς τον σκοπό αυτό εργάζομαι όλο αυτό το διάστημα σκληρά, νύχτα-μέρα, μεθοδικά, με συγκεκριμένη στρατηγική, συγκεντρώνοντας με τεράστια προσοχή, πολλές φορές με κίνδυνο της ζωής μου, και όσο πλησιάζω στο τέλος ο κίνδυνος αυτός θα γίνεται ακόμα μεγαλύτερος, στοιχεία για να κλειδώσω όλες τις παραμέτρους, και είναι πολλές, των πρωτοκόλλων της απάτης και του θανάτου που εφαρμόζει η εγκληματική οργάνωση.

Επιβάλλονται περιοριστικά της ελευθερίας μας μέτρα και επιβάλλονται υποχρεωτικές χωρίς τη συναίνεσή μας ιατρικές πράξεις. Εννοείται ότι όλα αυτά παραβιάζουν συγκεκριμένες συνταγματικές διατάξεις καθώς και διατάξεις διεθνών συμβάσεων που έχει υπογράψει η χώρα μας και έχουν υπερνομοθετική ισχύ.

Τόσο όμως τα μέτρα αυτά όσο και οι ιατρικές πράξεις έχουν ως επιστημονική και μετά ταύτα νομιμοποιητική βάση, την “πανδημία”. Την “ανάγκη” προστασίας της δημόσιας υγείας.
Έχουν ως βάση την ΑΠΑΤΗ.

Έτσι, και εφόσον διατηρείται η παραδοχή περί “πανδημίας” και επομένως της “ανάγκης” προστασίας της δημόσιας υγείας έναντι αυτής, η εγκληματική οργάνωση θα έχει σταθερά τη στήριξη της, ούτως ή άλλως συμμάχου της, διοικητικής Δικαιοσύνης.

Γιατί ναι μεν προστατεύονται τα ατομικά δικαιώματα και οι ελευθερίες από το Σύνταγμα (άρθρο 5), το οποίο κατ’ αρχήν υπερισχύει του νόμου 4682/2020 και των άλλων σχετικών νόμων, κατ’ εφαρμογή των οποίων εκδίδονται και οι σχετικές Κ.Υ.Α., όσο όμως παραμένει η ανωτέρω παραδοχή, όσο δηλαδή δεν αποδομείται η απάτη, η εγκληματική οργάνωση θα επικαλείται, εις ό,τι αφορά στο Σύνταγμα, το άρθρο 21 περί της υποχρέωσής της να προστατεύει την δημόσια υγεία. Και αυτό, όσο και να το θέλετε και όσο και να προσπαθούν να σας πείσουν ότι μπορεί να ανατραπεί, τα διοικητικά δικαστήρια και το Συμβούλιο των Επικρατούντων θα το κάνουν δεκτό. Όσες φορές άλλωστε επιχειρήθηκε να ανατραπούν τα μέτρα στο ΣτΕ, όλες οι προσπάθειες απέτυχαν, και μάλιστα με αιτιολογία από το ΣτΕ όπως επί λέξει και κατά γράμμα είχα προειδοποιήσει και προβλέψει ότι θα απορριφθούν οι σχετικές αιτήσεις ακυρώσεως και τα ασφαλιστικά μέτρα.

Πολλοί επικαλέστηκαν, και συνεχίζουν και επικαλούνται, τον νόμο 2619/1998, που είναι αυτός που κύρωσε την Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης “για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας του ατόμου σε σχέση με τις εφαρμογές της βιολογίας και της ιατρικής”. Είναι η Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την Βιοϊατρική. Γνωστή ως “Σύμβαση του Οβιέδο”, επειδή υπεγράφη στην πόλη αυτή της Ισπανίας στις 5 Απριλίου 1997. Έχει υπερνομοθετική ισχύ κατά το άρθρο 28 § 1 του Συντάγματος.
Γίνεται αναφορά στο άρθρο 5 περί “Γενικού Κανόνα” του Κεφαλαίου ΙΙΙ περί “Συναίνεσης”.

Σύμφωνα με τη διάταξη αυτή “επέμβαση σε θέματα υγείας μπορεί να υπάρξει μόνον αφού το ενδιαφερόμενο πρόσωπο δώσει την ελεύθερη συναίνεσή του, κατόπιν προηγούμενης σχετικής ενημέρωσής του. Το πρόσωπο αυτό θα ενημερώνεται εκ των προτέρων καταλλήλως ως προς τον σκοπό και τη φύση της επέμβασης καθώς και ως προς τα επακόλουθα και κινδύνους που αυτή συνεπάγεται”, ενώ στην δεύτερη παράγραφο ορίζεται ότι “το ενδιαφερόμενο πρόσωπο μπορεί ελεύθερα και οποτεδήποτε να ανακαλέσει τη συναίνεσή του”.
Εγώ κρατώ από τη διάταξη αυτή την υποχρέωση ενημέρωσης. Γιατί αυτή θα έχει περίοπτη θέση στη μήνυσή μου στο κεφάλαιο των εμβολίων. Γιατί τίποτα δεν ακυρώνει αυτήν την υποχρέωση.

Τι σημαίνει ότι μία διεθνής σύμβαση έχει υπερνομοθετική ισχύ;
Σημαίνει ότι υπερισχύει των νόμων και των Κ.Υ.Α. που εκδίδονται κατ’ εφαρμογή τους.

Δεν υπερισχύει του ιδίου του Συντάγματος, δεν έχει δηλαδή υπερσυνταγματική ισχύ. Ώστε δεν υπερισχύει του άρθρου 21 περί της υποχρέωσης του κράτους να προστατεύει την δημόσια υγεία.

Ελάτε όμως που ακόμα και υπερσυνταγματική ισχύ να είχε, η αντίστοιχη εξαίρεση του άρθρου 21 του Συντάγματός μας υπάρχει ΚΑΙ στη Σύμβαση του Οβιέδο.

Γιατί όλοι όσοι προσπαθούν να σας δώσουν ελπίδες παριστάνοντας τους επαναστάτες και σας παρασύρουν σε πράξεις που τελικά στρέφονται εναντίον σας αλλά και εναντίον της μοναδικής ουσιαστικής και πρακτικής νομικής αντίδρασης στις θηριωδίες της εγκληματικής οργάνωσης, που είναι η χρήση και αξιοποίηση του Ποινικού Δικαίου, επικαλούνται το άρθρο 5 αλλά παραλείπουν, και προφανώς όχι από άγνοια, να αναφέρουν το άρθρο 26 περί “περιορισμών άσκησης δικαιωμάτων”, στο Κεφάλαιο ΙΧ περί “σχέσης μεταξύ της παρούσας Σύμβασης και λοιπών διατάξεων”.

Σύμφωνα με τη διάταξη αυτή “δεν τίθενται περιορισμοί στην άσκηση των δικαιωμάτων και προστατευτικών διατάξεων της παρούσας Σύμβασης, ΠΛΗΝ όσων ορίζονται ΔΙΑ ΝΟΜΟΥ και είναι ΑΝΑΓΚΑΙΟΙ σε μία δημοκρατική κοινωνία ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, την πρόληψη εγκλήματος, ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΓΕΙΑΣ ή την προστασία των δικαιωμάτων και ελευθεριών των άλλων”.
Τι διαβάζουμε εδώ; Την ΕΞΑΙΡΕΣΗ στην απαγόρευση της χωρίς συναίνεση ιατρικής πράξης, και με απλό νόμο, όταν πρόκειται για την ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΓΕΙΑΣ. Ώστε ισχύει ό,τι με το άρθρο 21 του Συντάγματος σε σχέση με το άρθρο 5. Η εγκληματική οργάνωση επικαλείται την ανάγκη προστασίας της δημόσιας υγείας για να επιβάλλει τις υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις.

Πού επομένως γυρνάμε πάλι;
Στην αποδόμηση αυτής της “ανάγκης”.
Στην αποδόμηση της ΑΠΑΤΗΣ της “πανδημίας”.
Στη μάχη της ΑΠΟΔΕΙΞΗΣ ότι οι ιατρικές αυτές πράξεις και όλα εν γένει τα περιοριστικά της ελευθερίας μας μέτρα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ για την προστασία της δημόσιας υγείας, γιατί ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙΝΔΥΝΟΣ.
Και η μάχη αυΤή μπορεί να κερδηθεί ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ.
Ώστε θα το πω για μία ακόμα και ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ φορά.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να εμποδίσω ΚΑΝΕΝΑΝ από το να βγει στους δρόμους, να μηνύει δεξιά και αριστερά διευθυντές σχολείων, αστυνομικούς και όποιον άλλο θεωρεί υπεύθυνο, να καταθέτει αιτήσεις στα διοικητικά δικαστήρια και στα συμβούλια της επικρατείας, να επικαλείται το Σύνταγμα, τις διατάξεις για τα ατομικά δικαιώματα και το άρθρο 120, ή τις διεθνείς συμβάσεις,
Οφείλω όμως να σας λέω την αλήθεια, να σας ενημερώνω για τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ δικαιώματά σας, να σας ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΩ για τους κινδύνους από πράξεις και παραλείψεις, να σας περιγράφω με ακρίβεια την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ νομική κατάσταση που αντιμετωπίζετε και να αποκαθιστώ την αλήθεια όταν διαδίδονται ισχυρισμοί και “γεγονότα” που δημιουργούν ψευδή εικόνα όλων αυτών των δικαιωμάτων, πράξεων, παραλείψεων και καταστάσεων.

Και από κει και πέρα ο καθένας είναι υπεύθυνος του εαυτού του. Αρκεί να έχει γνώση της πραγματικότητας. Να γνωρίζει την αλήθεια.

ΚΑΝΕΝΑΣ άλλωστε δεν είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να με “ακολουθεί”. ΟΥΤΕ πολιτικός είμαι, ΟΥΤΕ είχα ποτέ σκοπό να γίνω, ΟΥΤΕ σε κινήματα συμμετέχω, όπως από την ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ που ξεκίνησα την ποινική δικηγορία που ασκώ επί 27 έτη και μάχομαι κατά τη διάρκεια αυτών των ετών πάντα απέναντι στο σύστημα, με όλα τα πρόσωπά του, και έχω αποκηρύξει κάθε σχέση και συμμετοχή σε κόμματα, λέσχες, στοές, κινήματα και ομάδες.

Εθελοντικά και με δική μου πρωτοβουλία άρχισα αυτόν τον αγώνα για να γκρεμίσω την μεγαλύτερη απάτη στην ιστορία του ελληνικού έθνους, και ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ. Το κάνω πρωτίστως για τον γιο μου και την γυναίκα της ζωής μου, και το κάνω με τον τρόπο που ΠΡΕΠΕΙ και ΞΕΡΩ και ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ. Άλλο αν αυτό που κάνω αν πετύχει θα βοηθήσει νομοτελειακά και ΟΛΗ ΤΗ ΧΩΡΑ να απαλλαγεί από την εγκληματική οργάνωση που την καταδυναστεύει και σκοτώνει τους συναθρώπους μου στα κολαστήρια των δημοσίων νοσοκομείων.

Αν τώρα, η δράση αυτή, η οποία είναι από την αρχή ΠΑΝΤΑ, και ΟΛΕΣ οι ενέργειες και ΟΛΑ τα κείμενά μου, μηνύσεις, εξώδικα, αναφορές, υπομνήματα, τα πάντα, είναι ΕΚΕΙ να τα ελέγχει όλη η κοινωνία, να τα ελέγχει η νομική και η ιατρική κοινότητα, φίλοι και εχθροί, έχει δυσαρεστήσει και κάποιους που βλέπουν με απόγνωση να έχει συρρικνωθεί το μοναδικό και ούτως ή άλλως εξαιρετικά περιορισμένο πεδίο της παντελώς αναποτελεσματικής “δράσης” τους, δεν μπορώ να κάνω κάτι εγώ για αυτό και ούτε σκοπεύω να ασχοληθώ άλλο με αυτούς.

Ο καθένας άλλωστε ΚΡΙΝΕΤΑΙ και ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ. Για την στάση ζωής που τηρεί, για την ειλικρίνειά του, τα κίνητρά του, τα αποτελέσματα των πράξεών του. Εγώ, τουλάχιστον, και τίποτα να μην καταφέρω στο τέλος, έχω να λέω ότι έσωσα και κάποιες ψυχές σε κάποια νοσοκομεία και δικαίωσα και κάποιες άλλες που χάθηκαν.
Αυτοί…;
Στο τέλος, με ενδιαφέρει ΜΟΝΟ πώς θα με κρίνει η οικογένειά μου.
Και ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ, ο ΘΕΟΣ.
Και σε αυτό, μόνο ικανοποιημένος πιστεύω ότι μπορώ να είμαι με τον εαυτό μου…