Μετάφραση: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Μήπως ήρθε η ώρα να απελευθερωθεί η δημοκρατία από την καραντίνα και να επαναφέρουμε το κράτος δικαίου;
«Όταν οι τύραννοι αναλαμβάνουν αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι προσφέρουν εθελούσια την ελευθερία τους». Πρόκειται για τολμηρή δήλωση, αλλά εδώ που έχουμε φτάσει αυτό αναμένουμε από τον Λόρδο Sumption, πρώην δικαστή του Ανώτατου Δικαστηρίου, στην εκστρατεία του για υπεράσπιση των πολιτικών ελευθεριών υπό lockdown.
Τι θα μπορούσε να πείσει τους ανθρώπους να προσφέρουν εκούσια την ελευθερία τους; Ο φόβος, με μια λέξη. Οι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης απαιτούν μέτρα έκτακτης ανάγκης. Η κυβέρνηση ανταποκρίθηκε γρήγορα σε μια πανδημία, παρά τα λιγοστά στοιχεία για τη μολυσματικότητα και την σοβαρότητα του κορωνοϊού. Οι κανονισμοί πέρασαν από το κοινοβούλιο με τα περισσότερα μέλη να συμφωνούν αντί να ασκούν αντιπολίτευση. Ωστόσο, οι νόμοι και οι κανονισμοί έκτακτης ανάγκης του Ηνωμένου Βασιλείου ήταν αναλογικοί, οι λιγότερο επεμβατικοί που είναι διαθέσιμοι, απολύτως απαραίτητοι και βασισμένοι σε επιστημονικά στοιχεία;
Ο Sumption ήταν ένας από τους τέσσερις δικηγόρους και υπερασπιστής των πολιτικών δικαιωμάτων με
τους οποίους μίλησα, οι οποίοι ήταν έντονοι στην αντίθεσή τους στους νόμους περί του lockdown. Όλοι ήταν ειλικρινείς για τις ανησυχίες τους για το κράτος δικαίου και τη δημοκρατία.
Λόρδος Sumption
«Ένας πρώην δικαστής δεν είναι το ιδανικό άτομο για την υλοποίηση του είδους της εκστρατείας που διεξάγω. Δεν υπάρχει τίποτα λάθος με αυτό, είμαι μόνο πολίτης, δεν ντρέπομαι καθόλου για αυτό, αλλά αυτά είναι τα πράγματα που πρέπει να ειπωθούν από επαγγελματίες πολιτικούς. Ο λόγος που το έκανα είναι ότι νόμιζα ότι ήταν μια απαράδεκτη κατάσταση που έβλαπτε βαθιά τις πολιτικές ελευθερίες. Κανένας πολιτικός δεν ήταν διατεθειμένος να εκφράσει μια άποψη που υποστηρίζει γνωρίζοντας ότι θα επιφέρει αντιδράσεις και να πει ότι αυτό ήταν επαίσχυντο και καταστροφικό για τις παραδόσεις μας και για τους ανθρώπους που επηρεάζονται λιγότερο από τον ιό επειδή είναι νέοι. Κάποιος έπρεπε να το πει».
Το lockdown επιβλήθηκε βάσει του νόμου δημόσιας υγείας, ο οποίος είχε αρχικά σχεδιαστεί για να ακινητοποιεί και να θεραπεύει άτομα που είναι μολυσματικά και όχι ολόκληρο τον πληθυσμό. Τι έκανε τον κορωνοϊό την πρώτη ασθένεια που αξίζει την απομόνωση ολόκληρου του πληθυσμού των υγιών ανθρώπων; Φοβόταν ότι το Εθνικό Σύστημα Υγείας θα κατακλύζονταν. Άλλες χώρες είχαν ήδη μπει σε lockdown σύμφωνα με τη νομοθεσία έκτακτης ανάγκης, θέτοντας ένα εντυπωσιακά αυταρχικό πρότυπο, το οποίο εκπληκτικά έγινε ο κανόνας στις φιλελεύθερες δημοκρατικές χώρες της Ευρώπης: «Υπάρχει ένα ένστικτο αγέλης στις κυβερνήσεις και τους έδωσε πολιτική κάλυψη», μου είπε ο Sumption. «Μερικές φορές το καλύτερο είναι να μην κάνεις τίποτα».
Είναι σαφές τώρα ότι ο κορωνοϊός δεν είναι ο σοβαρός παγκόσμιος δολοφόνος που αρχικά φοβόμασταν. Μετά τη μέτρηση του φιάσκο της Δημόσιας Υγείας στην Αγγλία, ο αριθμός των θανάτων μειώθηκε κατά 5.377 σε 41.329 στο Ηνωμένο Βασίλειο. Οι ημερήσιοι θάνατοι είναι τώρα μηδενικοί ή πολύ χαμηλοί σε κάθε περιοχή του Ηνωμένου Βασιλείου. H θνητότητα (excess deaths) ήταν κάτω από τον μέσο όρο των πέντε ετών από τα μέσα Ιουνίου (σημείωση: βρίσκουμε τους «excess» θανάτους αν υπολογίσουμε βάσει στατιστικών στοιχείων τους αναμενόμενους θανάτους λόγω φυσικών αιτίων, η διαφορά του πραγματικού αριθμού θανάτων με τον «αναμενόμενο») .
Μερικοί λένε ότι αυτό σημαίνει ότι η επιδημία του κορωνοϊού έχει τελειώσει. Για τους άλλους η κριτική επιτροπή είναι ακόμα εκτός. Η κυβέρνηση έχει επανεξετάσει τη νομοθεσία έκτακτης ανάγκης πίσω από κλειστές πόρτες, αφήνοντας βουλευτές και κοινό στο σκοτάδι για τα στοιχεία και την αναλογικότητα των κανονισμών έκτακτης ανάγκης. Μια εκτίμηση είναι ότι 21.000 θάνατοι ανεξάρτητοι του κορωνοϊού προκλήθηκαν έμμεσα από τα μέτρα του lockdown και μια κυβερνητική έκθεση τον Ιούλιο προέβλεψε ότι περισσότεροι από 200.000 θα μπορούσαν να πεθάνουν ως αποτέλεσμα καθυστερήσεων στη θεραπεία που σχετίζεται με το lockdown ή διστακτικότητας ασθενών να αναζητήσουν θεραπεία λόγω του κορωνοϊού. Η αναπόφευκτη δημόσια έρευνα πρέπει να εκτιμήσει κατά πόσον η αντίδραση έκτακτης ανάγκης με μαστίγιο επηρέασε δυσανάλογα την ιατρική, κοινωνική και οικονομική ευημερία του έθνους. Παραμένει μια λιγότερο διεξοδική αλλά ίσως πιο σοβαρή συνέπεια: έχει μπει σε καραντίνα η δημοκρατία και χρειάζεται να επαναφέρουμε το κράτος δικαίου;
Το lockdown έχει επιβληθεί κυρίως μέσω των κανονισμών του 2020 για την Προστασία της Υγείας (Coronavirus, Restrictions), γνωστών ως «Κανονισμοί lockdown», που επιβάλλονται με την ισχύ που βασίζεται στον Νόμο περί Δημόσιας Υγείας του 1984. Επιπλέον, ο νόμος περί κορωνοϊού του 2020 απαγορεύει τις συγκεντρώσεις, ακυρώνει τις εκλογές και περιέχει το περιβόητο πρόγραμμα 21 που επιτρέπει να εξαναγκαστείτε σε κράτηση, έλεγχο (testing), θεραπεία και καραντίνα. Η πράξη θα επανεξεταστεί από το κοινοβούλιο αυτόν τον μήνα και μπορεί να ανακληθεί εάν δεν απαιτείται πλέον.
Στις 23 Μαρτίου ο πρωθυπουργός διέταξε τους ανθρώπους να μείνουν στο σπίτι τους. Την επόμενη μέρα ο γραμματέας υγείας Matt Hancock τόνισε ότι αυτοί ήταν «κανόνες», όχι απλώς «καθοδήγηση». Αλλά ο Sumption λέει: «Ένα μεγάλο μέρος του βρετανικού πληθυσμού δεν καταλαβαίνει τη διαφορά μεταξύ «καθοδήγησης» και κανονισμών. Η κυβέρνηση είπε «πρέπει» και οι άνθρωποι υπέθεσαν ότι ήταν κανόνας, όταν δεν ήταν. Νομίζω ότι η κυβέρνηση γνώριζε ότι οι άνθρωποι δεν κατάλαβαν τη διαφορά και εκμεταλλεύτηκαν τη σύγχυση τους ».
Μόλις ανακοινώθηκαν αυτοί οι «κανόνες», οι αστυνομικές δυνάμεις σε όλη τη χώρα άρχισαν να τους επιβάλλουν. Η αστυνομία του Derbyshire έγραψε στο Twitter ότι θα χωρίσει ομάδες ανθρώπων στους δρόμους, προκαλώντας την έκρηξη του Sumption, όπως το περιγράφει, στο BBC Radio στο The World at One. Μου είπε: «Δεν είχαν καμμία δουλειά να κάνουν τίποτα σε μια εθνική κρίση εκτός από την επιβολή του νόμου. Δεν είναι εκεί για να εφαρμόσουν τις απόψεις τους σχετικά με το τι μπορεί να απαιτήσει μια εθνική κρίση ή να εφαρμόσουν αυτό που μπορεί να απαιτούν οι απόψεις ενός πρωθυπουργού σε μια κρίση. Είναι ένστολοι πολίτες που πρέπει να εφαρμόσουν το νόμο και τίποτα άλλο».
Kirsty Brimelow QC
«Το κράτος δικαίου εξασθενεί τόσο πολύ που όταν το χρειάζεστε πραγματικά θα διαπιστώσετε ότι δεν είναι πια εκεί. Αυτό οδηγεί σε αυθαίρετες αποφάσεις, υπερβολή και [ο νόμος] χρησιμοποιείται εναντίον των πολιτών. Έχουμε συνηθίσει να είμαστε μια φιλελεύθερη δημοκρατική χώρα και τα δικαιώματά μας αφαιρούνται χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Αν δεν έχουμε ισχυρό νομικό πλαίσιο, τότε θα κινηθούμε προς το νόμο από την κυβέρνηση και όχι από στον νόμο μέσω του κοινοβουλίου, και η ουσία της δημοκρατίας θα καταλυθεί. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί σε αυτό».
Όπως και τον Sumption, αυτό που έχει ενοχλήσει περισσότερο τη δικηγόρο Kirsty Brimelow ήταν οι άδικες αντιλήψεις που ακολούθησαν τη σύγχυση/συσκότιση μεταξύ νόμου και καθοδήγησης. Κατηγορεί μια «χαοτική προσέγγιση και τεράστια ανικανότητα».
Επισημαίνει ότι, παρόλο που οι πολίτες πρέπει να ακολουθούν το νόμο, επιτρέπεται να αποφασίσουμε μόνοι μας εάν θα ακολουθήσουμε αυτά που παρουσιάζονται ως καθοδήγηση. Η ενοποίηση της καθοδήγησης και του νόμου οδήγησε τους ανθρώπους να «συλληφθούν άδικα, να καταδικαστούν άδικα και αυτό δεν είναι μόνο κακό για το ενδιαφερόμενο άτομο, αλλά και για την κοινωνία και το κράτος δικαίου γενικότερα». Στην Αγγλία, για παράδειγμα, υπήρχε ένας κανόνας που λέει ότι πρέπει να είμαστε σε απόσταση δύο μέτρων. Μπορεί να είναι απλά μια από τις προτάσεις της κυβέρνησης-δηλαδή απλώς καθοδήγηση, αλλά δεν ήταν ποτέ νόμος.
Η Brimelow αισθάνθηκε υποχρεωμένος να μιλήσει εξαιτίας αυτού που θεωρούσε δικαστική πλάνη, όπως η καταδίκη της Marie Dinou, η οποία συνελήφθη στο σταθμό του Newcastle κατά την έναρξη του lockdown. Κρατήθηκε στα κελιά για δύο νύχτες (χωρίς καμμία εξουσία), «αντιμετωπίστηκε με σοκαριστικό τρόπο» από τον δικαστή της περιφέρειας, σε ποινική καταδίκη βάσει λανθασμένης νομοθεσίας και πρόστιμο 660 £, το οποίο στη συνέχεια καταργήθηκε. Η υπόθεση της Dinou δεν ήταν εξαιρετική: από τότε ανατράπηκε κάθε καταδίκη βάσει του νόμου για τον κορωνοϊό.
«Η ποινικοποίηση πρέπει να αφαιρεθεί από αυτούς τους νόμους», λέει η Brimelow. «Το να κάθεται μεγάλος αριθμός ανθρώπων για πικ-νικ δεν πρέπει ποτέ να αποτελεί ποινικό αδίκημα». Ήλπιζε ότι θα υπήρχε λογική καθοδήγηση από τους αρχηγούς της αστυνομίας στους αξιωματικούς. Αντ ‘αυτού, «είχαμε την αστυνομία να προχωράει πέρα από τις εξουσίες της, να επιβάλει πρόστιμα σε άτομα που κάθονταν σε παγκάκια πάρκων και απειλούσαν να επιθεωρήσουν τα καρότσια ψώνιων των ανθρώπων».
Ίσως κάποια από τη σύγχυση προκύπτει από την έλλειψη κοινοβουλευτικού ελέγχου. Οι πρώτοι νόμοι έκτακτης ανάγκης εισήχθησαν εύκολα όπως είναι εύλογο, αλλά σίγουρα δεν υπήρχε δικαιολογία όταν εισήχθησαν άλλα 264 καταστατικά. Οι νόμοι για την κάλυψη των τοπικών lockdown θα μπορούσαν να εξεταστούν σωστά στο κοινοβούλιο και η Brimelow λέει ότι το γεγονός αυτό «μπορεί μονάχα να σημαίνει ότι η κυβέρνηση επιδιώκει να παρακάμψουμε το δημοκρατικό σύστημα».
Silkie Carlo, σκηνοθέτης, Big Brother Watch
«Η ιδέα ότι μια από τις παλαιότερες δημοκρατίες στον κόσμο θα μπορούσε να λυγίσει κάτω από ένα κορονωϊό είναι τρομακτική. Το ζήτημα του lockdown δεν τέθηκε ποτέ δημοκρατικά. Ο Covid προκάλεσε στον κόσμο ηλεκτροπληξία. Είναι μια στιγμή που μπορούν να εισαχθούν μέτρα και υπάρχει μικρό εύρος κινήσεων για να αντιταχθούν οι άνθρωποι. Τα ένστικτά μας για την ελευθερία κινδυνεύουν να παρασυρθούν. Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι εκεί έξω που ανησυχούν για τις δυνάμεις έκτακτης ανάγκης. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει απλά να συνειδητοποιήσουν τη δική τους δύναμη.»
Με τον συνάδελφο δικηγόρο Pippa Woodrow, η Brimelow δημιούργησε έναν οδηγό για το κοινό και τους δικηγόρους και συνεργάστηκε με τη Silkie Carlo, διευθύντρια της ομάδας εκστρατείας Big Brother Watch, για να αυξήσει την ευαισθητοποίηση σχετικά με τις λανθασμένες συλλήψεις και τις καταδίκες και να τις παραμερίσει.
Προς το παρόν ενθαρρύνει τους αρχηγούς της αστυνομίας να ακυρώσουν προειδοποιήσεις προστίμων. Αν και μπορεί να φαίνονται πιο ασήμαντα από ποινικές καταδίκες, είναι αγχωτικά και ακριβά, ειδικά για άτομα που μπορεί να έχουν χάσει τα προς το ζην κατά τη διάρκεια του lockdown. Και υπάρχουν λιγότερες εγγυήσεις, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος έφεσης. Η Carlo λέει: «Αυτή είναι η μεγαλύτερη απώλεια ελευθερίας στη σύγχρονη Βρετανία και έχει συμβεί από την απαγόρευση. Έτσι αναδύονται οι αυταρχίες και οι δικτατορίες, για το «ανώτερο καλό», μέτρο με μέτρο».
Το Big Brother Watch αγωνίζεται κυρίως κατά της επιτήρησης του κράτους και η Carlo λέει ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί σχετικά με τη μεγάλη τεχνολογική αντίδραση στην κρίση. «Ήταν μια κακοφωνία καταστροφής. Με τον εντοπισμό επαφών η κυβέρνηση ήθελε να συλλέξει όσο το δυνατόν περισσότερα δεδομένα και να τα κρατήσει κεντρικά. Ζητούσαν βασικά από τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν ψηφιακή ετικέτα. Τους προειδοποιήσαμε ότι υπάρχουν σοβαροί κίνδυνοι με αυτό».
«Πολύ δημόσιο χρήμα έχει σπαταληθεί. Η κυβέρνηση δεν καταλαβαίνει ότι χρειάζονται εμπιστοσύνη από το λαό, αλλά αυτό δεν προέρχεται από τη ρητορική και το κούνημα του δαχτύλου. Δεν μπορείτε να αναγκάσετε τους ανθρώπους, χρειάζεστε υψηλό βαθμό εμπιστοσύνης. Αυτή η εμπιστοσύνη δεν υπήρχε με την εφαρμογή».
Μπορεί να χρησιμοποιούνται περισσότερες μυστικές δυνάμεις επιτήρησης, συμπεριλαμβανομένης της «ανάλυσης συναισθημάτων». Σημαίνει τα ιδιωτικά μας χρονοδιαγράμματα στο Facebook; «Το Facebook και η λέξη «ιδιωτικό» δεν μπορούν να βρίσκονται στην ίδια πρόταση», λέει ως απάντηση.
Κανονικά η εισαγωγή της νέας τεχνολογίας αστυνόμευσης θα συζητηθεί δημοσίως, αλλά ο κορωνοϊός έχει επιταχύνει τη λήψη με drones και λογισμικού αναγνώρισης προσώπου. Η Carlo αναφέρει μια αστυνομική δύναμη στην Ουαλία που χρησιμοποιεί drone για να χωρίσει ανθρώπους που είχαν κάνει ουρές έξω από ένα φαρμακείο για να αγοράσουν συνταγογραφούμενα φάρμακα, μια «απάνθρωπη και εκφοβιστική» μορφή αστυνόμευσης.
Stephen Jackson, δικηγόρος
«Πρέπει να εμπιστευτούμε την κυβέρνηση να ενεργήσει εκ μέρους μας σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Μπορούμε να το συγχωρήσουμε για μια αντίδραση σε κρίσιμο γεγονός. Αλλά μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ήταν σαφές ότι ο κορωνοϊός δεν θα ήταν τόσο θανατηφόρος όσο είχε προβλεφθεί. Όταν υπάρχει αναξιοπιστία μπορούμε να εμπιστευτούμε την κυβέρνηση την επόμενη φορά; Υπάρχει νοοτροπία αγέλης μεταξύ των δικηγόρων όσο και του κοινού. Είναι δύσκολο να βάλεις το κεφάλι σου πάνω από το παραπέτο και να πεις στην κυβέρνηση ότι το έκανε λάθος».
Ο δικηγόρος Stephen Jackson ανησυχεί τόσο πολύ για την εσφαλμένη παρουσίαση της «καθοδήγησης» ως νόμου που ίδρυσε τον ιστότοπο Νόμος ή Φαντασία για να βοηθήσει τους πολίτες και τους εργοδότες να κατανοήσουν τη νομοθεσία έκτακτης ανάγκης. Λέει ότι έχει λάβει πολλά μηνύματα από μπερδεμένους και ανήσυχους ανθρώπους, μερικά αρκετά θλιβερά, όπως μια νέα μητέρα που χρειαζόταν έναν γιατρό για να εξετάσει τα ανοιγμένα και μολυσμένα ράμματα περινεοτομής της. Δεν της προσφέρθηκε ραντεβού, αλλά της ζητήθηκε να στείλει μια φωτογραφία των γεννητικών οργάνων της σε μια μη ασφαλή (unsecured) ηλεκτρονική διεύθυνση. Αυτό το αναίσθητο και ενοχλητικό αίτημα δεν μπορεί να υποκαταστήσει την απαραίτητη ιατρική περίθαλψη.
«Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι δεν επιτρέπεται η φυσική επαφή. Υπάρχουν θλιβερές περιπτώσεις ανθρώπων που πιστεύουν ότι πρέπει να χαιρετούν μόνο από το παράθυρο την οικογένειά τους, οι παππούδες πιστεύουν ότι δεν μπορούν να αγκαλιάσουν τα εγγόνια τους. Επιτρέπονται όμως. Και φανταστείτε τη βαρβαρότητα του να μην μπορείτε να αποχαιρετήσετε τους αγαπημένους σας στο κρεβάτι του θανάτου τους. Αυτό δημιουργεί μόνιμα τραύματα».
Ο Jackson ειδικεύεται στο εργατικό δίκαιο και ο ιστότοπός του έχει συμβουλές σχετικά με τις εκτιμήσεις υγείας και ασφάλειας με τις οποίες οι εργοδότες πρέπει να συμμορφώνονται. Λέει ότι η επιχειρηματική καθοδήγηση είναι ανεφάρμοστη και η αξιολόγηση του κινδύνου του κορωνοϊού είναι λανθασμένη.
Francis Hoar, δικηγόρος
«Το κράτος αποφάσισε χωρίς συζήτηση να περιορίσει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας με τρόπους που είναι αδιανόητοι σε ένα δημοκρατικό σύστημα. Δεν είναι αυτός ο τρόπος που λειτουργεί μια κανονική φιλελεύθερη κοινωνία. Αυτό που είναι τρομακτικό είναι ότι αυτό δεν επιβλήθηκε απλώς από κυβερνήσεις – οι άνθρωποι το ήθελαν. Φυσικά, οι άνθρωποι μπορούν να επιλέξουν να μείνουν στα σπίτια τους, αλλά ήθελαν να είναι νόμος, να επιβάλλουν αυτούς τους περιορισμούς σε άλλους. Η διαμαρτυρία έγινε παράνομη στις 26 Μαρτίου. Στην πραγματικότητα, κάθε συγκέντρωση περισσότερων από δύο ατόμων έγινε παράνομη. Αυτή είναι μια καθοριστική στιγμή: είναι σαν να έχει παραβιαστεί ένα εμπόδιο. Ένα πράγμα που προκαλεί ανησυχία είναι ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν άρση των περιορισμών και μιλάνε για το ότι «επιτρέπεται» να πάνε στην παμπ ή να επισκεφθούν την οικογένειά τους. Θα μπορούσατε να φανταστείτε τον εαυτό σας να το λέει αυτό πριν από αυτό;»
Ο δικηγόρος Francis Hoar έγραψε ένα άρθρο υποστηρίζοντας ότι οι κανονισμοί έκτακτης ανάγκης ήταν ασύμβατοι με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κατά την ανάγνωση, ένας επιχειρηματίας, ο Simon Dolan, ο οποίος επίσης πίστευε ότι η κυβέρνηση ενήργησε παράνομα και δυσανάλογα, επικοινώνησε μαζί του.
Μαζί με τους δικηγόρους του Wedlake Bell έκαναν μια νομική πρόκληση εναντίον της κυβέρνησης, υποστηρίζοντας ότι οι κανονισμοί lockdown αφαίρεσαν το δικαίωμα στην ελευθερία περιορίζοντας τους ανθρώπους στα σπίτια τους, το δικαίωμα σε ιδιωτική και οικογενειακή ζωή, το δικαίωμα στη θρησκευτική ελευθερία και την έκφρασή του, το δικαίωμα διαμαρτυρίας και ελεύθερης συνάθροισης· συν την καταστροφική επίδραση στα επιχειρηματικά ενδιαφέροντα και την εκπαίδευση.
Αμφισβητούν επίσης εάν η κυβέρνηση είχε δίκιο να θεσπίσει νόμους έκτακτης ανάγκης βάσει του νόμου περί δημόσιας υγείας, δεδομένου ότι καλύπτει μολυσματικούς ανθρώπους και ολόκληρος ο πληθυσμός δεν μπορεί να θεωρηθεί μολυσματικός.
Αρχικά, ένας δικαστής του Ανώτατου Δικαστηρίου απέρριψε το αίτημά τους για δικαστικό έλεγχο. Ωστόσο, στις 4 Αυγούστου το Εφετείο έκρινε ότι η υπόθεσή τους επισήμανε «θεμελιώδεις» ανησυχίες σχετικά με την ανάληψη ευθυνών των υπουργών. Η επόμενη ακρόαση αναμένεται να διεξαχθεί στο Εφετείο στα τέλη αυτού του μήνα. Αυτό θα αποφασίσει εάν η υπόθεση πρέπει να προχωρήσει σε πλήρη έφεση, η οποία θα έβλεπε την κυβέρνηση να πιέσει να υπερασπιστεί τη θέσπιση μέτρων τα οποία χαρακτήρισε το δικαστήριο ως «πιθανώς το πιο περιοριστικό καθεστώς για τη δημόσια ζωή προσώπων και επιχειρήσεων ποτέ».
Στα δωμάτια του Hoar κρέμεται ένα πορτρέτο του προγόνου του, Sir Nicolas Tindal, του οποίου οι αποφάσεις έσωσαν πολλούς κατηγορούμενους από την εκτέλεση κωδικοποιώντας την προστασία των τρελών από ποινικές καταδίκες.
Αυτό το ίδιο πάθος είναι εμφανές στο Hoar: «Δεν με πειράζει να είμαι ξένος. Υπάρχουν αρκετές φορές που το ίδρυμα το έκανε λάθος στο παρελθόν. Είμαι σε ένα επάγγελμα όπου κάποιος υποτίθεται ότι προστατεύει τους ακραίους και τους ευάλωτους. Οι μεγάλοι ήρωες μου το έκαναν συχνά, ακόμη και όταν η επικρατούσα γνώμη ήταν εξαιρετικά μη δημοφιλής. Αυτό πρέπει να κάνει ένας δικηγόρος».
Ο Hoar παρακινεί τους δικηγόρους να εκπληρώνουν το ρόλο τους: «Το κράτος δικαίου δεν υπάρχει ανεξάρτητα. Εξαρτάται από τους δικηγόρους και τους δικαστές που είναι διατεθειμένοι να το υπερασπιστούν ενάντια στην κυβερνητική εξουσία: όχι μόνο μέσω των υποθέσεων τους, αλλά και καταδικάζοντας το κράτος για την αφαίρεση της ατομικής ελευθερίας. Είναι ευθύνη μας ως δικηγόροι να το πράξουμε».
Μετάφραση: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου