Ολοκληρωτισμός μασκαρεμένος σε δημοκρατία

 Μέσα στους λίγους μήνες του 2020 ένας ακόμη διχασμός έχει διαρρήξει τον κοινωνικό ιστό εγκάρσια, στην Ελλάδα και όχι μόνο. Σαν να μην μας έφτανε η κυρίαρχη την τελευταία 30ετία ρήξη των εθνοκεντρικών με τους εθνοφοβικούς, και με την παλιά διάσπαση αριστερών – δεξιών σε αποδρομή αλλά ακόμη παρούσα, έχουμε τώρα και την αντιπαράθεση των υπερασπιστών του πανδημικού αφηγήματος με τους αμφισβητίες του.

Τόσο ο παρών διχασμός όσο και οι προηγούμενοι είναι βεβαίως αντανακλάσεις των πραγματικών συγκρούσεων που συνδέονται με συμφέροντα και παιχνίδια εξουσίας. Επί Ψυχρού Πολέμου η αντιπαράθεση Αριστεράς και Δεξιάς είχε νόημα καθώς απεικόνιζε τον ανταγωνισμό της Σοβιετίας με την καπιταλιστική Δύση. Από το 1990 η παντοδύναμη υπερεθνική ελίτ προώθησε την ισοπέδωση των εθνών με τον multi-culti σχεδιασμό της, αξιοποιώντας την αμερικανική μονοκρατορία και την κινεζική παραγωγικότητα. Όμως η παγκοσμιοποιητική ατζέντα, παρά την θηριώδη προπαγάνδα, φρέναρε στις δυτικές χώρες, και τα ψήγματα της εναπομείνασας δημοκρατίας στάθηκαν αρκετά για να αναδειχθεί ο Τραμπ, να δρομολογηθεί το Brexit, να δικαιωθεί ο Όρμπαν, να …εθνικοποιηθεί ο Μακρόν. Σήμερα ζούμε μιαν επιχείρηση αντεπίθεσης των αφεντικών, προκειμένου να παρακαμφθεί η δημοκρατία και να αποφευχθεί η επανασυγκρότηση του συλλογικού βίου επί πραγματικής, εθνικής βάσεως. Όποιος θεωρεί πως περνάμε απλώς μια υγειονομική κρίση απλώς δεν βλέπει ή δεν θέλει να δει τι συμβαίνει: ένα ισοδύναμο παγκοσμίου πολέμου χωρίς στρατούς. Μια ολική επανεκκίνηση (Great Reset) ξεδιπλώνεται εφιαλτικά μπροστά στα μάτια μας, με αφαίρεση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με οικονομική καταστροφή πολεμικών διαστάσεων, με λογοκρισία και έλεγχο μαζών οργουελικού τύπου.

Η παγκόσμια απάτη της «πανδημίας» είναι το εργαλείο με το οποίο τα αφεντικά – το 0,0001% του παγκόσμιου πληθυσμού – επιδιώκουν να τσακίσουν όλους τους υπόλοιπους, εφόσον δεν υπακούσουν. Τα μέχρι προχθές απίστευτα φαινόμενα του lockdown, της αστυνόμευσης της έκφρασης, της ποινικοποίησης της επιστημονικής κριτικής είναι η σφραγίδα της Νέας Εποχής. Η Αποκάλυψη πραγματώνεται κατά

γράμμα και οι προφητείες μοιάζουν πλέον με ρεαλιστικές περιγραφές του αυριανού μας κόσμου. Έλεγε ο πατρο-Κοσμάς πως θα έρθει καιρός που οι τρελλοί θα βλέπουν έναν λογικό και θα τον λένε τρελλό. Είμαστε ακριβώς εδώ. Η παρουσία ίχνους ενός ιού με ένα αναξιόπιστο τεστ σε υγιή κατά τα άλλα άνθρωπο λογίζεται για «κρούσμα». Η υποψία για την ύπαρξη της ίωσης σε θάνατο από εγκεφαλικό ή καρκίνο, καταχωρεί τον νεκρό στα θύματα του …κορωνοϊού. Μια ίωση που αποβαίνει μοιραία (σχεδόν αποκλειστικά) για 80χρονους, κλείνει τα σχολεία σε όλον σχεδόν τον κόσμο. Δεσποτάδες αναρωτιούνται μήπως μολυνθεί όποιος κοινωνήσει στην εκκλησία. Το παράδειγμα μιας χώρας που ξεπέρασε οριστικά την δοκιμασία χωρίς σοβαρά μέτρα δεν αξιοποιείται από κανέναν. Νομπελίστες και κορυφαίοι ερευνητές που εκφράζονται κατά της κατεστημένης αφήγησης λοιδωρούνται ως άσχετοι και αναξιόπιστοι. Οι πολίτες που αντιλαβάνονται ότι καμμία πανδημία δεν ζούνε πέρα από εκείνην του υποδαυλιζόμενου πανικού, χαρακτηρίζονται ως συνωμοσιολόγοι. Κι ένα κομμάτι πανί στο στόμα γίνεται υποχρεωτικό, παρουσιάζεται ως δείγμα υπευθυνότητας και συναλληλίας (!) και αναδεικνύεται σε σύμβολο της υποταγής.

Στην Ελλάδα με την κοτζαμπάσικη κομματοκρατία, τις εξωνημένες ελίτ και το ανύπαρκτο κράτος είναι απίθανο να συγκροτηθεί ένας πολιτικός χώρος που να εκφράσει γνησίως και επαρκώς την αυθόρμητη λαϊκή αντίθεση στις ανωτέρω μεθοδεύσεις της διεθνούς εξουσίας. Οι προσταγές έρχονται έξωθεν, όπως συνέβαινε πάντα στην καθ΄ ημάς αποικία, και ουδείς διανοείται να εγείρει αντιρρήσεις. Και ναι μεν για τις συμμορίες και τα ανθρωπάκια που στελεχώνουν τα κυβερνητικά ή συνδικαλιστικά πόστα αυτό είναι αναμενόμενο, όμως η απογοήτευση έρχεται από κάποιους που για χρόνια πολέμησαν μαζί μας την πολιτικοϊδεολογική κοπριά του εθνομηδενισμού.

Προσπαθώ πραγματικά να αντιληφθώ την οπτική τους για το ζήτημα και ομολογώ πως αδυνατώ. Αν επρόκειτο για ανθρώπους πολιτικά αδαείς θα έλεγα ότι χάφτουν τα τηλεοπτικά παραμύθια αμάσητα, όμως τέτοια δικαιολογία δεν υφίσταται. Αν πάλι ήταν άνθρωποι του συμφέροντος ή του συστήματος, θα έλεγα ΟΚ, είμαστε πάντα απέναντι με κάθε σκουπίδι τύπου Εισαγγελάτου. Προφανώς λειτουργεί κάποιος ψυχολογικός μηχανισμός, ίσως η ανάγκη αναγνώρισης από τους παλιούς αντιπάλους ή από καθεστωτικούς κύκλους, δεν είναι και εύκολο να βρίσκεσαι διαρκώς στο περιθώριο με τους “deplorables” που είπε και η Killary. Σήμερα μάλιστα που η «πατριωτική» ρητορική των κυβερνώντων έναντι της τουρκικής ιταμότητας έρχεται να δικαιώσει όσα έλεγες επί χρόνια, δεν πας έτσι εύκολα πάλι απέναντί της. Πόσο μάλλον για ένα διεθνές θέμα που δεν πρόκειται να κριθεί στον τόπο μας αλλά σε κάποια μητρόπολη του δυτικού κόσμου. Πιθανολογώ, δεν ξέρω.

Αλλά κι ας δεχθούμε πως κάποιος προσχωρεί σε έναν βαθμό στην καθεστωτική άποψη περί πανδημίας: ότι κινδυνεύουμε θανάσιμα, ότι τίποτε ριζικά διαφορετικό δεν μπορεί να γίνει, ότι χρειαζόμαστε την κάλτσα στα μούτρα για να επιβιώσουμε. Κι έτσι ακόμα, πώς γίνεται να παραβλέψεις τις τραγικές ασυνέπειες και την αυτοαναίρεση όσων κανοναρχούν τα «μέτρα»; Πώς δικαιολογείς τις τεράστιες διαφοροποιήσεις στις επιστημονικές απόψεις; Ρωτώ γιατί κάποιες συγκρίσεις (της μάσκας με την ζώνη ασφαλείας ή των αμφισβητιών της «πανδημίας» με τους οπαδούς της Επίπεδης Γης) δείχνουν είτε περιορισμένη νοημοσύνη είτε κακόβουλη προσέγγιση. Εκτός κι αν οι ευφυείς και υπεύθυνοι αυτοί αρθρογράφοι γνωρίζουν μελέτες ειδικών που κρίνουν επικίνδυνη τη ζώνη ασφαλείας ή αν ξέρουν πρυτάνεις, νομπελίστες και διευθυντές ινστιτούτων γεωγραφίας που να υποστηρίζουν επωνύμως και δημοσίως τους flatearthers. Επίσης, τα επιχειρήματά τους περί των εθνομηδενιστών (του αναρχοαυτόνομου – αριστερίστικου χώρου) που υποστηρίζουν τις ίδιες θέσεις με εμάς σχετικά με τον κορωνοϊό, δεν πείθουν. Είναι της ίδιας αξίας με κείνα που κατηγορούσαν την ταύτιση ή και συνύπαρξη αριστερών και δεξιών σε πατριωτικά σχήματα της δεκαετίας του ’90, όταν ο παλιός διπολισμός είχε πάρει να ξεφτάει. Όσο για την προσπάθεια γελοιοποίησης των κανονικών ανθρώπων με την παραποίηση των λεγομένων τους ή με γενίκευση κάποιων γραφικών περιπτώσεων, είναι πραγματικά θλιβερή. Για όσους τα ζήσαμε από τους κοπρίτες της χαβιαροαριστεράς στο θέμα της Μακεδονίας ή και παλιότερα με το Σχέδιο Ανάν και το βιβλίο της Ρεπούση είναι ντροπή η επανάληψή τους. Αυτές οι «housewives» που μάλλον δεν σπούδασαν Ιστορία, Ιατρική ή Διεθνείς Σχέσεις, ξέρουν τουλάχιστον να ξεχωρίσουν το λογικό από το παρανοϊκό, το καλό από το κακό. Όπως ήξεραν και στην προηγούμενη περίοδο ότι η μαζική λαθρομετανάστευση διαλύει την πατρίδα μας, ότι η Τουρκία ούτε φίλη γίνεται ούτε Ευρωπαία, ή ότι όλοι όσοι μιλάνε στην τηλεόραση είναι πουλημένα τομάρια. Κι ας μην είχαν ποτέ – ούτε και τώρα έχουν – μια φωνή που να τις εκφράζει στη δημόσια σφαίρα.

Κι ένα τελευταίο. Όλα μπορεί κανείς να τα καταπιεί, όμως το πιο δύσπεπτο για όποιον δηλώνει δημοκράτης (πρέπει να) είναι η ποινικοποίηση της αντίθετης άποψης. Είμαστε πλέον έτη φωτός μακρυά από τη γνωστή ρήση του Βολταίρου για το δικαίωμα στην έκφραση και καθημερινά απομακρυνόμαστε με τρομακτική ταχύτητα. Ο κατήφορος είχε ξεκινήσει με τους «αρνητές του Ολοκαυτώματος», προχώρησε με τον «λόγο μίσους» κατά ΛΟΑΤΚΙ, ψευτοπροσφύγων κτλ και τώρα πια χρειάζεσαι μια λίστα ολόκληρη για να ξέρεις τι δικαιούσαι να γράψεις σε μιαν εφήμερη ανάρτηση στο FB. Ειδικά αυτό το διάστημα γίνεται απίστευτη λογοκρισία σε Google, Facebook, Youtube, Twitter για ο,τιδήποτε αφορά μάσκες, καραντίνες, ιούς και δεν γλυτώνουν ούτε οι επιφανέστεροι επιστήμονες, ούτε κι ο ίδιος ο Πρόεδρος της Αμερικής! Τι λένε οι υπερασπιστές της υγειονομικής χούντας, καλώς καμωμένα κι αυτά; Θεωρούν κι αυτοί ότι Επιστήμη είναι ο δογματισμός του Π.Ο.Υ. και όποιος διαφωνεί είναι για την πυρά; Πανηγυρίζουν για τους δικαζόμενους ιερείς, για τους φιμωμένους εκπαιδευτικούς, για τους διωκόμενους γιατρούς; Νιώθουν καλά απέναντί μας, δίπλα στα μητσοτάκια του μισελληνικού συστήματος εξουσίας, στους σύψες, στους μόσιαλους και στους τατσόπουλους;

Αντιφωνητής

Το καραβάκι της ιστορίας