Η παραγωγή της πειθαρχίας 2

Υπάρχει κάτι για εμάς; Ναι: ότι αποκαλύπτουν το ψέμα τους (ή, αν θέλετε, την βίαιη Σ.Δ.Ι.Τ. διαχείριση της μετάβασης προς την 4^η βιομηχανική επανάσταση…) μόνοι τους. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι ανήλικοι.

Αρχικά κηρύχτηκαν «υγειονομικές βόμβες» ώστε να δικαιολογηθεί το κλείσιμο των σχολείων, και να εκβιαστεί η τηλε-εκπαίδευση.

Ύστερα «κάτι έγινε» (θα δούμε στη συνέχεια τι) και ξε-χαρακτηρίστηκαν από «υγιειονομικές βόμβες» – τα σχολεία ξανάνοιξαν, έστω για λίγο.

Μετά το καλοκαίρι, με βάση την ανάγκη «κάλυψης του κενού του φθινοπώρου», οι ανήλικοι ξανα–έγιναν «υγιειονομικές βόμβες», αλλά τα σχολεία μετατράπηκαν σε πυριτιδαποθήκες – και η νεολαία σε υποκείμενο ενός μαζικού εξαναγκασμού με σκοπό «την διαμόρφωση ενός νέου είδους ανθρώπου» εξ απαλών ονύχων.

Και τώρα; Απ’ τα 11 – 12 και πάνω οι «υγιεινομικές βόμβες» βγαίνουν απ’ τα σχολικά κτίρια επιστρέφοντας στα σπίτια τους και στην «τηλε-εκπαίδευση»· οι νεότεροι / ες παραμένουν στις πυριτιδαποθήκες τους. Αυτά τα μπρος – πίσω μέσα σε ελάχιστους μήνες φαίνονται παρανοϊκά αν χρησιμοποιηθούν «υγιειονομικά» κριτήρια… Υπάρχει, μήπως, άλλη εξήγηση που να έχει λογική συνοχή;

Υπάρχει! Ο σχεδιασμός ήταν εξαρχής το να προωθηθούν βίαια και ταυτόχρονα η «τηλε-εργασία» και η «τηλε-εκπαίδευση». Το κλείσιμο των σχολείων ήταν ένας βασικός όρος για να

αναγκαστούν εργαζόμενοι γονείς στο «μένουμε σπίτι». Η ανάλυση, όμως, που έγινε στα στοιχεία που μαζεύτηκαν απ’ αυτόν τον εκβιασμό όταν σταμάτησαν τα δίμηνα πραξικοπήματα, έδειξε ότι όταν τα παιδιά μένουν στο σπίτι είναι δύσκολο για τον / τους γονέα / γονείς να συγκεντρωθούν στην τηλε-εργασία! Η αποδοτικότητά τους έπεφτε κατακόρυφα…

Έπρεπε να αποφασίσουν οι σχεδιαστές του τρόμου πως θα χειριστούν αυτήν την «ασυμβατότητα»! Και είναι ξεκάθαρο τι αποφάσισαν. Σε πρώτο χρόνο πίσω οι ανήλικοι στα σχολεία, «φασκιωμένοι». Σε δεύτερο χρόνο (τώρα), οι του γυμνασίου / λυκείου ξανά στα σπίτια φυλακές για τηλε-εκπαίδευση (πώς άλλωστε θα μπορούσε να επιβληθεί η γενική απαγόρευση κυκλοφορίας;), με την παραδοχή ότι λόγω ηλικίας είναι εφικτό «να κάτσουν φρόνιμα» όταν ο μπαμπάς / η μαμά τηλε-δουλεύει… Αντίθετα, οι μικρότεροι ανήλικοι μένουν παρκαρισμένοι στο «σχολείο – νοσοκομείο» επειδή πράγματι μπορεί να είναι (ακόμα) άτακτοι. («Μαμά! Μαμά! Ο Κωστάκης με δέρνει!!») Μέχρι να βρεθεί, αν βρεθεί, κάποια ακόμα «καλύτερη λύση ακρωτηριασμού» και γι’ αυτές τις ηλικίες…

Όποιος εξακολουθεί να νομίζει ότι όλα αυτά α) συμβαίνουν για την «προστασία της δημόσιας υγείας», και β) ότι δεν αποκαλύπτουν ανάγλυφα την καπιταλιστική ιστορική αναγκαιότητα του «πολέμου κατά του αόρατου φονιά», ας ξεκινήσει διαβάζοντας μια καλή, κριτική ιστορία του Β παγκόσμιου…

Μπας και αρχίσει να καταλαβαίνει τι σημαίνει «δημιουργική καταστροφή»…

πηγή