Η προγραμματισμένη αντικατάσταση πληθυσμού και η ευτυχία της πολυπολιτισμικότητας

Δυο είναι οι γραμμές που υπερασπίζονται την μετανάστευση και εκφράζονται από πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες, απόφοιτους του London School of Economics ή παρεμφερών ιδρυμάτων:

1. Οι μετανάστες χρειάζονται γιατί εσείς οι ιθαγενείς δεν τα καταφέρνετε στην οικονομία. Η απάντηση σ’ αυτό είναι: βοηθήστε μας να τα καταφέρουμε, απαλλάσσοντάς μας από την παρουσία σας που μας καταποντίζει. Δεν είναι καταποντισμός το ιδιωτικό έντοκο νόμισμα; Δεν είναι καταποντισμός οι άπειρες επεμβάσεις στον παραγωγικό μας τομέα, τα κόλπα του χρηματιστηρίου και όλα εκείνα που μας αναγκάζουν να δανειζόμαστε; Δεν είναι καταποντισμός κάθε οικονομικό μέτρο που αποτρέπει τους ανθρώπους να παντρεύονται και

να κάνουν παιδιά;

2. Οι μετανάστες αναγκάζονται να φεύγουν από τη γή τους επειδή οι συνθήκες φτώχιας εκεί είναι αφόρητες. Η απάντηση σ’ αυτό είναι: εσείς που έχετε τα οικονομικά μέσα, βοηθήστε τους εκεί που βρίσκονται, επενδύοντας στον παραγωγικό τους τομέα. Οι πλούσιες χώρες πώς έγιναν αρχικά πλούσιες, όταν όλες ήταν φτωχές;

Κι αν η μετανάστευση από την φτώχια προς τον πλούτο είναι οικονομική ανάγκη, τότε γιατί προβάλλεται το επιχείρημα της ευτυχίας στην ανέμειξη των πολιτισμών;

Το 1821 οι δυτικές κυβερνήσεις δεν έδειξαν την πρέπουσα αλληλεγγύη στην ανθρωπιστική καταστροφή του Ιμπραήμ. Με χίλια ζόρια αποφασίστηκε το Ναβαρίνο, ενώ αποτελούσε υποχρέωση της Συνθήκης του Λονδίνου. Αλλά κι αυτό έμεινε ανολοκλήρωτο. Η εντολή τερματισμού δόθηκε από τον Άγγλο ναύαρχο όταν το 1/3 των πλοίων του Ιμπραήμ είχαν μείνει ανέπαφα και συνέχισαν το ίδιο απάνθρωπο έργο. Ευτυχώς δεν είχαμε τότε ΜΚΟ γιατί το αποτέλεσμα θα ήταν χειρότερο. Μη κυβερνητική οργάνωση σημαίνει κυβερνητική πολιτική χωρίς κυβερνητική ευθύνη.

Ο εσωτερικός εχθρός φωλιάζει στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (Ι.Ε.Π.), στο άλλοτε Παιδαγωγικό Ινστιτούτο (Π.Ι.). Μαζί με το οικονομικό θέμα, την «ευτυχία του πολυπολιτισμού», την «καταπολέμηση της φτώχιας», την «σύγχυση» μεταξύ προσφύγων και μεταναστών δίνουν απαντήσεις στο πού στοχεύει η πολιτική του ΟΗΕ και της ΕΕ.

Το καραβάκι της ιστορίας