Πεταλούδες κόκκινες, πράσινες και κίτρινες…

Γράφει ο Θανάσης Κ.

Αστυνομικοί στέλνονται να επιχειρήσουν κοντά σε καταυλισμό Ρομά, όπου πρόσφατα εξαρθρώθηκε κύκλωμα λαθρεμπορίας ναρκωτικών (κοκαΐνης).

Στην περιοχή ανθεί η εγκληματικότητα εδώ και χρόνια. Και συμμετέχουν νεαροί, ενίοτε και ανήλικοι.

Όλα αυτά είναι γνωστά σε όλους.

Ένας αστυνομικός βιντεοσκοπείται προχθές να χαστουκίζει ένα ανήλικο Ρομά. Την ώρα των επιχειρήσεων.

Δεν μάθαμε τι έγινε, τι προηγήθηκε.

Ξαφνικά το περιστατικό γίνεται πρώτο θέμα, «αγανακτισμένοι» πάσης φύσεως ζητούν την «παραδειγματική τιμωρία» του αστυνομικού – δηλαδή ουσιαστικά ζητούν το κεφάλι του επί πίνακι – και το πετυχαίνουν!

Όλη η Ομάδα Δίας που
βρισκόταν εκεί τίθεται σε αργία, μέχρι να διαπιστωθεί τι ακριβώς έγινε.

Συμπέρασμα: τέλειωσε η προσπάθεια επιβολής της τάξης σε μια από τις πιο «παραβατικές» περιοχές!

Οι αστυνομικοί δεν πρόκειται να εμπλακούν ξανά σε τέτοιες «περιπέτειες»!

Στο μεταξύ την ίδια μέρα έπηξε το διαδίκτυο με βίντεοσκοπημένα στιγμιότυπα, όπου:

–Δύο παιδιά Ρομά (ίσως και μικρότερα από αυτόν που έφαγε το χαστούκι) προπηλακίζουν 85χρονη σε χωριό της Λακωνίας, μέσα στην αυλή της, την τραβάνε, τη ρίχνουν κάτω και της παίρνουν την τσάντα.

–Τρείς άλλοι Ρομά επίσης ανήλικοι, βεβηλώνουν νεκροταφείο, ανοίγουν τάφους για να κλέψουν τιμαλφή, παίρνουν το πτώμα μιας νεκρής σε προχωρημένη σήψη και το βάζουν να…κάθεται μπροστά στην είσοδο του κοιμητηρίου!

–Ένας νεαρός μαθητής σε ΕΠΑΛ (όχι Ρομά αυτός) τραμπουκίζει την καθηγήτρια του ζητώντας της να του σβήσει απουσίες. Του το αρνείται κι εκείνος συνεχίζει να τη βρίζει και να την απειλεί – με τους υπόλοιπους συμμαθητές του να χαχανίζουν ή να συμμετέχουν στο μπούλινγκ κατά της καθηγήτριας.

Μερικά εύλογα ερωτήματα:

–Μπορεί η αστυνομία να εμπλέκεται με συμμορίες ανηλίκων, χωρίς να χειροδικεί;

–Είναι τόσο «φοβερό» ένα… χαστούκι; Χωρίς να ξέρουμε καν τι προηγήθηκε, τι συνέβαινε, αν ο αστυνομικός είχε έφεση στην άσκηση βίας (οπότε γιατί τέθηκαν σε αργία και οι συνάδελφοί του);

–Τι θα έκανε, ας πούμε, ο γιός της 85χρονης, αν ήταν εκεί κοντά κι έβλεπε τους δύο ανηλίκους να τραβολογάνε, να ρίχνουν κάτω και να τραυματίζουν τη ανήμπορη μάνα του για να της κλέψουν τη τσάντα; Δεν θα τα πλάκωνε στις κλοτσιές και τα χαστούκια – το λιγότερο;

–Τι θα συνέβαινε, αν πήγαινε στο νεκροταφείο ο γιός της νεκρής που βεβηλώσαν τον τάφο της και την ξέθαψαν για να την κλέψουν, αν τύχαινε να βρεθεί μπροστά στο περιστατικό; Δεν θα βιαιοπραγούσε εναντίον τους;

–Τι θα συνέβαινε, αν στη θέση της καθηγήτριας που την έβριζε και την απειλούσε ο αλητήριος μαθητής των ΕΠΑΛ, ήταν ένας νέος άνδρας που το έλεγε η ψυχή του; Δεν θα πλάκωνε τον αλήτη στα χαστούκια επί τόπου;

Ή μήπως στην περίπτωση αυτό, το τσογλάνι δεν θα τολμούσε το παραμικρό;

Με δύο λόγια, πως ακριβώς αντιμετωπίζουμε τη νεανική παραβατικότητα;

Γιατί η κατάσταση όχι μόνο δεν βελτιώνεται, αλλά εκτραχύνεται συνεχώς;

Δεν είναι μόνο το θέμα της «βίας». Η βία είναι πάντα η ακραία περίπτωση.

Είναι το θέμα της τιμωρίας – αν πρέπει να υπάρχει και πώς.

Εμείς έχουμε πήξει στις κοινωνιολογίζουσες ανοησίες, που όταν υπάρχει νεανική παραβατικότητα ψάχνουμε «να εξηγήσουμε τα αίτια» και καταλήγουμε να δικαιολογούμε τους δράστες.

Με αποτέλεσμα την πλήρη ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ!

Κι ύστερα έρχονται οι «ψυχολογικές προσεγγίσεις» που προσπαθούν να «συνετίσουν» τον έφηβο, χωρίς να του θέσουν τα όρια – δηλαδή χωρίς να υπάρχει η απειλή της τιμωρίας.

Συμβουλεύουν «συζήτηση» μαζί του και «κατανόηση» του «ψυχισμού» του.

Ενώ το πρώτο ζητούμενο είναι να σταματήσουμε την εκδήλωση της επιθετικότητάς του απέναντι στους συμμαθητές τους και στους δασκάλους του.

Έχουμε ένα μόνιμο φαινόμενο μπούλινγκ, που όσο πιο ατιμώρητο μένει, τόσο περισσότερο γενικεύεται.

Διότι, αν μπορεί ο νεαρός αλήτης να κάνει ρόμπα την καθηγήτριά του, χωρίς να έχει «συνέπειες», τότε θα κάνει πολύ χειρότερα στους συμμαθητές του.

Είχαμε τις προάλλες ένα περιστατικό (από τα χιλιάδες που συμβαίνουν καθημερινά), όπου μαθητές υποχρέωσαν συμμαθήτριά τους να γλείψει τις τουαλέτες!

Αν βρισκόταν εκεί κοντά ένας καθηγητής, δεν θα έπρεπε να τρέξει να αποσπάσει το άτυχο κορίτσι από τα χέρια τους;

Δεν θα ήταν πολύ πιθανό να ρίξει και μερικές σφαλιάρες;

Δεν θα κινδύνευε να τον κατηγορήσουν οι γονείς των αληταριών, ότι «βιαιοπράγησε» στα καημένα τα «παιδιά»;

Θα αφήνουμε τα παιδιά μας απροστάτευτα στις ορέξεις και στη βία των συμμαθητών τους, γιατί δεν μπορούν οι καθηγητές να ρίξουν δύο σκαμπίλια σε όσους ανήλικους βασανίζουν τα υπόλοιπα; Είμαστε στα καλά μας;

Πώς θα επιβληθεί μέσα στο σχολείο η πειθαρχία;

Χωρίς άμεση παρέμβαση των δασκάλων;

Χωρίς τιμωρία όσων παρεκτρέπονται;

Πώς θα χτυπηθεί η νεανική παραβατικότητα έξω από τα σχολεία;

Χωρίς να μπορούν οι αστυνομικοί να εμπλέκονται;

Εδώ ξέρουμε πως πολλοί ανήλικοι σε τέτοιες περιοχές είναι «βαποράκια»…

Δεν θα μπορούν οι αστυνομικοί να τα κυνηγάνε;

Στη Γερμανία, στην Γαλλία, στις ΗΠΑ ξέρετε τι συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις;

Εκεί τα χαστούκια είναι το λιγότερο που πρέπει να ανησυχούν τους επίδοξους νεαρούς παρανόμους.

–Παντού αλλού υπάρχουν ειδικά Ιδρύματα Σωφρονισμού ανηλίκων. Εδώ καταργήθηκαν!Όμως, χωρίς σωφρονισμό, δεν υπάρχει ούτε τιμωρία.

–Παντού αλλού, οι γονείς παιδιών με παραβατική συμπεριφορά είναι υπόλογοι για τις πράξεις των ανήλικων παιδιών τους. Έχουν αστικές ΚΑΙ ποινικές ευθύνες (παραμέληση ανηλίκου κλπ.)

Εδώ τυπικά η νομοθεσία παραμένει. Αλλά έχει πάψει να εφαρμόζεται.

Εδώ που καταντήσαμε, δεν φταίει κανείς μεμονωμένα πια.

Φταίμε όλοι!

Ως γονείς που, αν κάποιος δάσκαλος στενοχωρήσει το «καμάρι» μας, πάμε να του ζητήσουμε το λόγο.

Αποτέλεσμα: οι δάσκαλοι παύουν να ασχολούνται.

Παίρνουν όλα «άριστα» και βγαίνουν πιο «στούρνοι» απ’ ό,τι μπαίνουν.

Μέχρι που καταργήσαμε, εδώ και χρόνια, τις διορθώσεις στα τετράδια των μαθητών. Μη τους δείχνουμε τα λάθη τους με «κόκκινο», λέει, για να μην τους δημιουργούμε… «τραύματα»!

Μα αν δεν δει τα λάθη του ένα παιδί, ΠΩΣ θα μάθει; Και πως θα ελέγξει ο καθηγητής την πρόοδό του, για να το βοηθήσει εκεί που κολλάει;

Έγινε αποδεκτό το σύνδρομο του «παιδιού-χιονονιφάδα» (snowflake), που είναι τόσο «εύθραυστο» και τόσο «ευαίσθητο», ώστε η παραμικρή παρατήρηση κι η πιο στοιχειώδης υπόδειξη λάθους, μπορεί τάχα να το «συντρίψει»!

Και τα μεγαλώνουμε σε ένα περιβάλλον όπου οι γονείς δεν τα μαλώνουν, οι δάσκαλοι δεν τα πειθαρχούν μέσα στην τάξη και δεν τα διορθώνουν, αλλά γύρω τους άλλα παιδιά – απειθάρχητα κι αυτά – τα ταράζουν στο μπούλινγκ.

Γιατί όταν χαθεί η πειθαρχία μέσα στην τάξη, τότε βρίσκεται σε έξαρση η βία μεταξύ των παιδιών!

Και τα ίδια τα παιδιά το εισπράττουν αυτό ως αδιαφορία των «μεγάλων» απέναντί τους!

Κι αυτό τους προκαλεί πραγματικά τραύματα. Πολύ περισσότερα, πιο οδυνηρά και πιο ανεξίτηλα από ένα παιδαγωγικό μάλωμα ή μια δίκαιη τιμωρία όταν κάπου ατακτήσουν.

Κι ύστερα τα παιδιά μεγαλώνουν κι ωριμάζουν ενστικτωδώς αναζητώντας όρια να παραβιάσουν. Έτσι αποκτούν αίσθηση ατομικότητας.

Όταν τα όρια είναι ασφυκτικά, αυτό τα πνίγει!

Αλλά όταν τα όρια δεν υπάρχουν καθόλου, αυτό τα τρελαίνει!

Γιατί δεν μαθαίνουν ούτε τη Ευθύνη ούτε τη Δικαιοσύνη.

Σε «ζούγκλα» τα μεγαλώνουμε, απροστάτευτα.

Κι αυτό νομίζουμε ότι τους κάνει καλό.

Ενώ είναι ολέθριο για τα ίδια.

Κανείς στα συγκαλά του δεν είναι υπέρ της βίας.

Το αντίθετο: αν υπήρχαν σαφείς κανόνες μέσα κι έξω από τα σχολεία, δεν θα χρειαζόταν βία.

Η γενικευμένη ατιμωρησία καθιστά μερικά παιδιά βίαια και κάνουν τη ζωή όλων των άλλων αβίωτη.

Η αδιαφορία των γονέων – και των δασκάλων τελικά, που έχουν βολευτεί – καθιστά αδύνατο να επιβληθεί η πειθαρχία στα σχολεία.

Και η ατιμωρησία στην κοινωνία σπρώχνει κάποια παιδιά στην εύκολη παραβατικότητα, που αποδίδει πολλά και δεν κοστίζει τίποτε πια.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, αν πας να βάλεις τάξη, είναι βέβαιο ότι θα αναγκαστείς να χρησιμοποιήσεις βία…

Γιατί απέναντί σου έχει πια «θρασίμια».

Αλλά αν δεν επιβάλεις την τάξη, τότε η βίαια γενικεύεται με πρώτα θύματα, τελικά, τα ίδια τα παιδιά.

–Αν τους κλέβουν το κινητό τους ή το μπουφάν τους ή το χαρτζηλίκι τους μέσα στο σχολείο τους, μη παραξενεύεστε.

Είναι κάποιοι συμμαθητές τους, που είχατε αντίρρηση να τιμωρηθούν όταν άρχισαν να ατακτούν. Κανείς δεν τα τιμώρησε τότε, και τώρα έχουν αποθρασυνθεί.

–Αν έξω από τον αυλόγυρο του σχολείου τους τους προσφέρουν ναρκωτικά, μην ξαφνιάζεστε.

Κάποιοι συνομήλικοί τους είναι, από εκείνους που φωνάζατε όταν πήγαν οι «μπάτσοι» και τους χαστούκισαν.

Τώρα έφυγαν οι «μπάτσοι» και μένουν ανεξέλεγκτοι να κάνουν τα «βαποράκια» στα δικά σας παιδιά.

–Αν κάνουν μπούλινγκ στα παιδιά σας οι συμμαθητές τους στις τουαλέτες, μην «πέφτετε από τα σύννεφα». Είναι τα ίδια παιδιά που όταν άρχισαν την παραβατική συμπεριφορά σπεύσατε να τα δικαιολογήσετε, για να φανείτε κι εσείς «προοδευτικοί» και «σύγχρονοι»: Έλα μωρέ, παιδιά είναι, θα κάνουν και καμία αταξία.

Κι αν δεν βρεθεί κανένας δάσκαλος να επέμβει και να σώσει τα δικά σας τα παιδιά από το μπούλινγκ, πάλι μη σας κακοφαίνεται και μη διαμαρτύρεστε.

Γιατί αν έμπαινε στη μέση και πλάκωνε κανέναν δύο αλητάκια, εκείνος θα έβρισκε το μπελά του – κι εσείς δεν θα παίρνατε το μέρος του.

Τη βία δεν την ξορκίζετε από τα σχολεία κι από τους χώρους νεολαίας.

Η βία υπάρχει και εξαπλώνεται! Και παίρνει χαρακτήρα εγκληματικότητας.

Βγάλατε την παιδαγωγική τιμωρία, και σας προέκυψε η εγκληματική βία.

Κάποτε θα καταλάβετε ότι δεν θέλετε ούτε «ψυχολόγους», ούτε «κοινωνιολόγους». Θέλετε παιδαγωγούς.

Αλλά οι περισσότεροι σήμερα, ούτε που μπορούν να καταλάβουν τι θα πει «παιδαγωγός».

ΥΓ. Στο πασίγνωστο έργο του Αλέκου Σακελλάριου «το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο», ο νεαρός και φτωχός δάσκαλος χαστουκίζει τη νεαρή τελειόφοιτο Λυκείου – και γόνο πλούσιας οικογενείας – για κάτι ανάρμοστο που του είπε. Το μήνυμα της πλοκής είναι ότι τα κακομαθημένα πλουσιοκόριτσα τα «χαλάνε» οι γονείς τους (και οι δουλοπρεπείς καθηγητές του «Κολλεγίου»), κι έπρεπε να έλθει ένας αξιοπρεπής νεαρός δάσκαλος – καίτοι φτωχός ο ίδιος – να τα βάλει στη θέση τους.

Η μικρή, για να εκδικηθεί το δάσκαλό της λέει στη μάνα της πως όταν έφαγε το χαστούκι είδε «πεταλούδες, κόκκινες πράσινες και κίτρινες». Τόσο «υπέφερε» το καημένο…

Η μάνα της – φαντασμένη και ξυπασμένη – ζητάει την απόλυση του νεαρού καθηγητή που τόλμησε να χαστουκίσει την «κόρη Παπασταύρου»!

Αλλά όταν η μικρή αντιλαμβάνεται ότι ο δάσκαλός της – με τον οποίο είναι τελικά «τσιμπημένη» – κινδυνεύει να χάσει τη θέση του, έρχεται στο φιλότιμο και τον σώζει, πιέζοντας τον πατέρα της να αποκαταστήσει την αδικία που μόνη της προκάλεσε.

Συμπέρασμα: σήμερα το έργο αυτό δεν μπορούσε να γυριστεί! Οι περισσότεροι-ες θα ήθελαν την απόλυση του νεαρού καθηγητή!

Ξεσαλωμένα και κακομαθημένα δεν είναι μόνο τα πλουσιοκόριτσα πια – είναι όλα! Ακόμα και τα παιδιά των Ρομά, αν φάνε κανένα χαστούκι, βλέπουν… «πεταλούδες, κόκκινες πράσινες και κίτρινες»!

Κάποτε γελάγαμε με τον σουσουδισμό ως κουσούρι της πλουτοκρατίας!

Τώρα τον υιοθετήσαμε ως προοδευτική «αρετή» …

πηγή