Κυπριακή τραγωδία: Τα 45 χρόνια κοινοβουλευτικών ψεμάτων και το πρόβλημα του Ελληνικού έθνους

Τα εγχώρια κοινοβουλευτικά κόμματα δεν γνωρίζουν την πρόσφατη ελληνική ιστορία. Στην θέση των γεγονότων τοποθετούν ιδεολογίες και ιδεοληψίες. Αυτό είναι φυσιολογικό και η πλήρης ευθύνη μάλλον δεν τους ανήκει. Παράδοξο είναι το ότι τα κόμματα αγνοούν την αριθμητική της 4^ης Δημοτικού. Ή, τουλάχιστον, έτσι καμώνονται. Η σημερινή, θλιβερή επέτειος της δεύτερης επίθεσης στην Κύπρο επιβάλλει έναν σύντομο απολογισμό. Και ο απολογισμός αυτός εξετάζει αν η συγκεκριμένη δημοκρατία ταυτίζεται με την λήθη ή την αλήθεια. Ταυτόχρονα, περιλαμβάνει  ιδιαίτερη μνεία στον Καραμανλή, όχι μόνο για τις δικές του ευθύνες ως προς την Κύπρο, αλλά για τον εντελώς ιδιαίτερο ρόλο που διαδραμάτισε στον κοινοβουλευτισμό και στην εθνική ταυτότητα των Ελλήνων. Τα δυο θέματα σχετίζονται απόλυτα.

Το Κυπριακό, η δικτατορία και η δημοκρατία

Δεν είναι ούτε μήνας από την τελευταία φορά που ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αλληλοκατηγορήθηκαν για την συμπάθεια στελεχών τους προς την απριλιανή δικτατορία. Συμφώνησαν όμως μεταξύ τους ότι για την τραγωδία της Κύπρου ευθύνεται «η δικτατορία των συνταγματαρχών». Οι στρατιωτικοί υπεύθυνοι δεν κατονομάστηκαν, όμως, ποιος αμφιβάλλει ότι εννοούνται οι απριλιανοί; Άρα ο κοινοβουλευτισμός υποκρίνεται ότι αγνοεί ακόμα και το πότε κυβερνούσε ποιος. Υποκρίνεται ακόμα πως δεν κατάλαβε ότι η εισβολή στην Κύπρο οργανώθηκε από αυτούς που προκάλεσαν την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Και η εξέγερση αυτή του 1973 εκτός από την Κύπρο, οδήγησε και στην ματαίωση των εκλογών που είχαν προκηρυχθεί για τον Φεβρουάριο του 1974 και στην ανατροπή του προσωρινού πρωθυπουργού Μαρκεζίνη και του προέδρου Παπαδόπουλου από την κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου και τον «αόρατο δικτάτορα» Ιωαννίδη. Αυτή η ιδιόρρυθμη κατάσταση έφερε την ουσιαστική ακυβερνησία, ιδιαίτερα χρήσιμη για την προαποφασισμένη εισβολή στην Κύπρο. Αν ψάξει κανείς, εύκολα θα βρει τα πιο χοντρά ψέματα να εκστομίζονται χωρίς ντροπή μέσα στην ελληνική Βουλή. Όπως βουλευτών της Ν.Δ. που μέχρι σήμερα βγάζουν την δημοκρατία από το κάδρο των ευθυνών, ισχυριζόμενοι ότι ο Αττίλας ΙΙ έγινε επί δικτατορίας. Αυτό λέγεται άρνηση πραγματικότητας και αγνωσία αριθμητικής.

Το σύνθημα του Πολυτεχνείου «Κάτω ο Παπαδόπουλος» έκρυβε το πραγματικό «Όχι στις εκλογές του 74», αφού η εξουσία που παρέδιδε ο Παπαδόπουλος θα περνούσε σε χέρια μη αρεστά σε κάποιους ισχυρούς της γης. Οι Ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες δρώντας υπό τον Σιωνιστικό άξονα, προκάλεσαν το Πολυτεχνείο, ακύρωσαν τις εκλογές και έφεραν στην εξουσία τον -τυπικά- αόρατο Δ. Ιωαννίδη. Τον πέταξαν όταν πια δεν τον χρειάζονταν, εξασφαλίζοντας την σιωπή του. Η Σιωνιστική δράση επιβεβαιώθηκε όχι μόνο τον Ιούλιο, αλλά -κυρίως- τον Αύγουστο, τον Νοέμβριο και το Δεκέμβριου του 1974. Δεν ήταν μόνο ο Ιωαννίδης που ανατρέποντας τον Μακάριο έδωσε το απαιτούμενο πρόσχημα στην Τουρκία να εισβάλλει στην Κύπρο τον Ιούλιο και την άφησε σκόπιμα αβοήθητη. Ήταν και ο διάδοχός του Καραμανλής, που από την πρώτη στιγμή, με ψέματα και υπεκφυγές, ακολούθησε τον Ιωαννίδη και επικύρωσε το σχέδιο του Κίσιντζερ, εφαρμόζοντας το δόγμα «Η Κύπρος κείται μακράν», όπερ σημαίνει «η Ελλάδα συναινεί να συγκυβερνήσει στην Κύπρο όποιο κράτος κείται πλησίον». Έτσι, πολύ γρήγορα φτάσαμε στην απίθανη ελληνική ορολογία «δίκαια και βιώσιμη λύση του Κυπριακού», δηλαδή, στην επικύρωση από τον ΟΗΕ της τουρκικής εισβολής και κατοχής σ’ ένα κράτος του ΟΗΕ, εφόσον πρώτη επικύρωνε η Ελλάδα. Άρα, ο Καραμανλής αντάλλαξε την μη επάνοδο των τανκς και την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας με την παραχώρηση ελληνικών δικαίων. Αυτό ίσως θα μας έλεγε, αν ήταν εδώ σήμερα. Αυτό πάνω-κάτω υπονοεί και ο κοινοβουλευτισμός με την «δίκαια & βιώσιμη λύση». Ξεχνάει όμως ο κοινοβουλευτισμός ότι η πορεία προς αυτόν διακόπηκε από το Πολυτεχνείο, όπως ξεχνάει την εθνική ατίμωση, τους Έλληνες νεκρούς, τους αγνοούμενους, τους βασανισμένους και τους ξεριζωμένους. Και, βέβαια, η ιστορία είναι ακόμα πιο πολύπλοκη, αφού η διχοτόμηση της Κύπρου φαίνεται ότι είχε σχεδιαστεί από την δεκαετία του 50 και η ευκαιρία εμφανίστηκε το 1973. 

Οι απριλιανοί παραιτήθηκαν τον Οκτώβριο, χωρίς φυσικά να πουν το γιατί. Συνομιλίες απριλιανών-Καραμανλή και Καραμανλή-Κίσιντζερ-Τουρκίας γίνονταν την ίδια χρονιά. Στην κινητικότητα αυτή προφανώς συνετέλεσε η επιδείνωση των αραβοϊσραηλινών σχέσεων από το 1972 που οδήγησε στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973 και στην ρήξη των απριλιανών με ΗΠΑ και Ισραήλ. Ίσως σ’ αυτό οφείλεται η παραίτηση του Παπαδόπουλου και η «ενδιάμεση λύση» του Ιωαννίδη.

Η κατάσταση σε Μακεδονία και Κύπρο είναι ολόιδια και θυμίζει μια γνωστή ιστορία του Χότζα. Οι παντελώς ανίκανοι να επιβληθούν δια της ισχύος (Σκόπια και Τουρκία) απειλούν ότι θα τα πάρουν όλα από μια Ελλάδα πολιτικά ναρκωμένη με τη θέλησή της. Οπότε, «λύση» στο «πρόβλημα» δίνεται με την συναίνεση κάποιων Ελλήνων πολιτικών να μοιραστούμε την «γεωγραφική» Μακεδονία και την «γεωγραφική» Κύπρο (το ίδιο έγινε και στο Αιγαίο με τα Ίμια). Οι εξελίξεις συνοδεύονται από πλειοδοσία λαϊκισμού και υποκρισίας. «Σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό» έλεγε για τα Σκόπια το Μητσοτακέικο από το 1992. Σήμερα υποκρίνεται τον διαφωνούντα, λες και το «μακεδονικό έθνος» που θα δημιουργούσε το «μακεδονικό κράτος» θα προέκυπτε από τις κοιλάδες και τα ποτάμια. «Δίκαια και βιώσιμη λύση», δηλαδή «διζωνική, δικοινοτική Ομοσπονδία» έλεγε από το 1974 ο Καραμανλής και το επανέλαβαν από τότε άπαντες οι πρωθυπουργοί και όλα τα κόμματα. Το ίδιο νόημα έχει και η φράση «σεβασμός του διεθνούς δικαίου» που εκστομίζεται από τα χείλη Ελλήνων, όταν οι ίδιοι ή οι προκάτοχοί τους δημιούργησαν νέο διεθνές δίκαιο, αποδεχόμενοι την βίαια καταπάτηση του παλιού.

Η τραγική αλήθεια είναι ότι η χαριστική βολή στην Κύπρο του 1974 δόθηκε στις 14 Αυγούστου, όταν έληξε η διάσκεψη της Γενεύης. Και τότε υπεύθυνος ήταν ο Κ. Καραμανλής ο οποίος είχε αναλάβει -αντί του Κανελλόπουλου- αποδεχόμενος την πρόταση του Γκιζίκη [του Αβέρωφ]. Οι συνομιλίες στην Γενεύη ξεκίνησαν την επομένη της ορκωμοσίας του και ο Καραμανλής γνώριζε λεπτομέρειες πολύ πριν έρθει στην Ελλάδα.

Όμως, στις 14 Αυγούστου με περίσσεια θράσους δήλωνε «υπεύθυνος» για την αποδοχή της πρότασης σωτηρίας, αλλά «ανεύθυνος» για την αμυντική ικανότητα της Ελλάδας που δέχτηκε να σώσει. Στις 14/8/1974 ο Καραμανλής εμφανίστηκε έτοιμος για πόλεμο. Τον σταμάτησαν -λέει- η στρατιωτική ηγεσία, η Μ. Βρετανία και οι ΗΠΑ. Αντέδρασε βγάζοντας την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ. Στην πραγματικότητα ο Καραμανλής έκανε κινήσεις εντυπωσιασμού θέλοντας να φορτώσει όλη την ευθύνη της προσυμφωνημένης ελλαδικής απραξίας στην -ήδη ένοχη- δικτατορική στρατιωτική ηγεσία. Την ηγεσία που δεν άλλαξε όταν ανέλαβε πρωθυπουργός εθνικής ενότητας και την οποία έλεγε ότι αδυνατούσε να ελέγξει, φοβούμενος μήπως τον σκοτώσει ή τον ανατρέψει. Έτσι φτάσαμε και στο «Καραμανλής ή τανκς». Τα ερωτήματα παραμένουν. Γιατί ανέλαβε ο Καραμανλής την «σωτηρία της Ελλάδας» χωρίς πρώτα να εξασφαλίσει τον έλεγχο του στρατού; Τι είδους συνεννοήσεις είχε με τους στρατιωτικούς πριν την 8/10/1973 και γιατί αυτές ναυάγησαν; Είχε διαβεβαιώσεις από τους δυτικούς μας συμμάχους ότι θα στηρίξουν την Ελλάδα κατά της τουρκικής προέλασης στην Κύπρο; Πώς συμβαδίζει η αποχώρηση από το ΝΑΤΟ με το «η Ελλάς πρέπει να είναι στο ΝΑΤΟ επειδή θέλει να μπει στην ΕΟΚ»; κλπ κλπ

Το 1976 ο Καραμανλής συνέδεσε την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ με την κατοχύρωση της δημοκρατίας της. Στις 14/8/1974 ο Καραμανλής μιλούσε για το «άφρον πραξικόπημα της δικτατορίας» στην Κύπρο. Μιλούσε για «τετελεσμένα» και για «δημοκρατία», υπονοώντας μια ανταποδοτική συσχέτιση αναμεταξύ τους. Η διεθνιστική δημοκρατία, την οποία εξυμνούσε και περήφανα αντιπροσώπευε ο Καραμανλής, έθαψε δια των χειρών του και δια των μελλοντικών κοινοβουλευτικών χειρών την θλιβερή αλήθεια για την παράδοση-προδοσία της Κύπρου. Για να είμαστε δικαιότεροι, έθαψε την δική της ευθύνη, γιατί, αν ήθελε, θα μπορούσε θριαμβευτικά να αποκαταστήσει το «λάθος» της εθνικής δικτατορίας που έκρινε αχρείαστη την ελληνική μεραρχία στην Κύπρο και την απέσυρε άμεσα (1967-68). Θα μπορούσε ακόμα να θέσει ως όρο για την ανάληψη της εξουσίας την αλλαγή της στρατιωτικής ηγεσίας που «απέτυχε» στον Αττίλα Ι. Όλα αυτά απέδειξαν ξανά το ψέμα του Καραμανλή. Εφόσον πάγιος στόχος του ήταν η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ, τότε η αποχώρηση από το ΝΑΤΟ το 1974 ήταν ένα λαϊκιστικό πυροτέχνημα.

Άλλο το έθνος της Κύπρου, άλλο της Ελλάδας; Ποιο είναι τελικά το ελληνικό έθνος;

Μέρος της αλήθειας για την Κύπρο παραμένει στα υπόγεια του ναού της δημοκρατίας, κλονίζοντάς τον εκ θεμελίων. Τα κοινοβουλευτικά ψέματα και η σιωπή της δημοκρατίας διαδέχτηκαν τα χουντικά ψέματα και την αντίστοιχη σιωπή της δικτατορίας. Αλλά και η δημοκρατία της δεκαετίας του 50 φαίνεται πως έχει τις δικές της ευθύνες. Ο Καραμανλής υπέγραψε τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου το 1959. Αντίθετα από όσα έλεγε με βαρύγδουπο ύφος ο Καραμανλής στις 14/8/1974, η δημοκρατία δεν συμβαδίζει με την αλήθεια. Στο σημείο αυτό, διαφέρει ως προς την δικτατορία στο ότι μεγάλο μέρος της ευθύνης για τις πολιτικές αποφάσεις μεταβιβάζεται στην κοινωνία, αφού αυτή «εντέλλει» (ψηφίζει). Και αυτό προσπάθησε να κάνει ο Καραμανλής. Να μεταβιβάσει την ευθύνη για την παράδοση της Κύπρου στους ψηφοφόρους, χρυσώνοντας στη συνέχεια το χάπι ότι η ψήφος στον Καραμανλή ισοδυναμεί με ατομικά δικαιώματα και εξευρωπαϊσμό.

Το πρώτο συμπέρασμα αφορά στην κατεύθυνση της πολιτικής. Αυτή παραμένει, την στιγμή που το πολιτειακό σύστημα αλλάζει δραστικά. Ένα δεύτερο συμπέρασμα αφορά στην κατάτμηση της ευθύνης. Μερίδιο ευθύνης δεν έχουν μόνον τα θεσμοθετημένα κομμάτια (κόμματα) της δημοκρατικής κοινωνίας. Η ευθύνη μοιράζεται τόσο μεταξύ των δικτατόρων, όσο και μεταξύ δημοκρατίας και δικτατορίας. Το βασικότερο συμπέρασμα όμως, από όσα μπορεί να δει ο εξωτερικός παρατηρητής, είναι ότι χωρίς εθνική συναίνεση δεν επιτυγχάνεται εθνική τραγωδία. Το σημείο-κλειδί είναι ο ορισμός του έθνους. Το πλέον τραγικό είναι ότι οι εθνικόφρονες Παπαδόπουλος-Παττακός-Μακαρέζος ανέλαβαν στον 20^ο αιώνα να παραστήσουν τους απόγονους των εθνεγερτών του 18^ου-19^ου Υψηλάντη-Καποδίστρια-Ρώμα. Υιοθέτησαν το εθνικό σύμβολο του Φοίνικα, που -ως μυστικός, εταιρικός φορέας πριν και μετά το 1800- αποτέλεσε τον κορμό του επαναστατικού μηχανισμού. Αυτή είναι η σύγχρονη ντροπή της Ελλάδας και βαρύνει αυτούς που «ξέρουν» πώς λειτουργεί το πολιτικό παρασκήνιο. Αν η λεκτική διαφωνία μεταξύ των δημοκρατικών κομμάτων ως προς το ελληνικό έθνος είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, τότε να γελάσουμε ή να κλάψουμε για την εξίσου ανούσια -όπως αποδείχθηκε- διαφωνία μεταξύ «υπερεθνικής» δημοκρατίας και «εθνικής» δικτατορίας;

Ο Καραμανλής είπε ότι πάσχιζε να ενοποιήσει την Ελλάδα με την Δύση από το 1953. Έφτασε στην Ελλάδα το 1974 με το αεροπλάνο της Γαλλικής [Ευρωπαϊκής] Δημοκρατίας. Το 1978 έλαβε το βραβείο «Καρλομάγνος«. Στις 28/5/1979 υπέγραψε την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ λέγοντας «Η Ελλάς από σήμερα αποδέχεται οριστικά την ιστορική πρόκληση και την ευρωπαϊκή της μοίρα, διατηρώντας την εθνική της ταυτότητα». Πώς όριζε το ελληνικό έθνος ο «εθνάρχης»;

Αυτά είναι αναμενόμενα, όταν η δημοκρατία έχει ταυτιστεί με την ελευθερία, την  αλήθεια και την δικαιοσύνη. Όταν η Γαλλική Επανάσταση διδάσκεται ως λαϊκή εξέγερση εναντίον μιας λαομίσητης μοναρχίας και όταν η (ευρύτερη) Ελληνική Επανάσταση διδάσκεται ως μεταγενέστερη της Γαλλικής και δορυφόρος της. Αυτά είναι αναμενόμενα, όταν η Αγγλία που «παραδίδει» την κυριαρχία της Κύπρου θεωρείται σύμμαχος των Ελλήνων από το 1822. Αυτά είναι αναμενόμενα όταν το Σύνταγμα της Α΄ Επιδαύρου θεωρείται στόχος της Επανάστασης, όταν άγνωστο παραμένει το πώς ο κοινοβουλευτισμός του Άστρους προκάλεσε -τεχνικά- τον «εμφύλιο» και το πώς η Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου κατάργησε τη Βουλή και το Σύνταγμα.

Λίγο δυτικότερα από την ιστορική πρωτεύουσα της ανθελληνικής Δύσης βρίσκεται η σημερινή. Αν τα δυο υπερεθνικά κράτη είναι διαφορετικά, τότε γιατί το σύγχρονο δομεί την ιστορία του και βραβεύει στο όνομα του παλιού;

Ο ριζοσπάστης Καραμανλής ήταν μάλλον ο καλύτερος μαθητής του κρυπτοριζοσπάστη Κοραή. Παπαγάλιζε όσα λέγονταν στην περίοδο της Επανάστασης από τον Αδαμάντιο και τους διεθνείς φίλους του για τους «Γραικούς», το «Βυζάντιο», την «Μακεδονία» και … την Δημοκρατία. Προσπάθησε να εξομοιώσει την γραφή της ελληνικής γλώσσας με την λατινική. Πίστευε ότι το 1821 επαναστάτησαν οι Γραικοί έναντι των Οθωμανών και των Γραικορωμαίων. Μετέφερε το σημείο πτώσης από το 1453 μ. Χ. στο 146 π. Χ., όταν οι Γραικοί υποδουλώθηκαν στους Ρωμαίους (για την ακρίβεια, στο 338 π. Χ. όταν πρώτα υποδουλώθηκαν στους Μακεδόνες). Άρα, δεν έγινε τυχαία ο μόνος ελληνόφωνος που βραβεύτηκε με το βραβείο Καρλομάγνος (1978). Ένα βραβείο που από τον 20^ο αιώνα πήραν όσοι προωθούσαν την κοραϊκή (αντικαποδιστριακή) Ευρώπη: από τον Coudenhove Kalergi και τον Monnet ως την Merkel και τον Schäuble. Στο ίδιο διάστημα η Ελλάδα αδυνατεί να προσδιορίσει το έθνος που το 1821 -επιτέλους- επαναστάτησε. Ωθείται να πιστεύει ότι καθένας -όπως ο Σκουφάς- μπορεί να οργανώσει μια εθνική έγερση, όταν «έθνος» είναι κάτι που διαμορφώνεται ανά πάσα στιγμή από το μηδέν και δεν στηρίζεται στην κοσμολογία και την οντολογία. Το 1967 η Ελλάδα βιάζεται να πιστέψει ότι διέφυγε τον κομμουνιστικόν κίνδυνον και ότι βρίσκεται στην τροχιά του Καποδίστρια. Μετά το 1974 η Ελλάδα είναι ελεύθερη να επιλέξει αν θα ανήκει «στην Δύση» ή «στους Έλληνες».

Επί 200 χρόνια απουσιάζει από την ιστορία η ομάδα του Φοίνικα που κήρυξε την Ελληνική Επανάσταση, υφιστάμενη επίθεση από την ομάδα της Αθηνάς

Δεν είναι λίγοι οι μορφωμένοι σήμερα που πιστεύουν ότι το αίτημα του 1821 ολοκληρώθηκε το 1979 στο Ζάππειο, ελπίζοντας ότι οι Βρυξέλλες θα ολοκληρώσουν το έργο που ξεκίνησε το Λονδίνο. Βαδίζουμε προς τον εορτασμό του 2021 με υποτιμημένο ήδη το 1814 και το 1819. Η Βουλή έχει αρχίσει να παίζει τον οργανωτικό ρόλο στο ιστορικό σενάριο «η δημοκρατική επανάσταση του 21 γέννησε το ελληνικό έθνος». Και αυτό γίνεται όχι μόνον ως επιστημονική παρωδία αλλά και στην πορεία για τον διαμελισμό της Ελλάδας, την επίσημη διχοτόμηση Κύπρου και Αιγαίου. Πρωταγωνιστεί η δημοκρατική Δύση με την συναίνεση της δημοκρατικής Ελλάδας. Ο Αλ. Υψηλάντης ύψωσε στην Μολδαβία την σημαία της αναγεννήσεως και όχι της γεννήσεως του ελληνικού έθνους. Ύψωσε την σημαία του Φοίνικα. Ο Δ. Υψηλάντης την έφερε στην Πελοπόννησο, αλλά την χρησιμοποίησε μόνον 9 μήνες. Δέχτηκε κι αυτός να την αποκρύψει, προκειμένου να αποτρέψει την επαπειλούμενη καταστροφή. Συνεχιστές του Ρώμα, του Καποδίστρια, των Υψηλαντών δεν είναι οι απριλιανοί, ούτε όμως οι Καραμανλήδες, Παπανδρέηδες & Μητσοτάκηδες. Μήπως η επέτειος του 2021 είναι η ύστατη ευκαιρία για μια εθνική συνειδητοποίηση, για μια εθνική αφύπνιση;

Στέργιος Ζυγούρας

Το καραβάκι της ιστορίας