Η πυραμίδα της εξουσίας

Είναι λάθος να μιλάμε για ιδεοληπτικές αγκυλώσεις δημοσιογράφων, πολιτικών ή άλλων δημόσιων παραγόντων όταν προσπαθούμε να τους ερμηνεύσουμε.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι ενταγμένοι σε μία πυραμίδα συμφερόντων.
Στην κορυφή βρίσκεται η διεθνής ελίτ που με ποικίλες μεθόδους υπαγορεύει τις εντολές της στους διεθνείς οργανισμούς, στα κράτη, στους πολιτικούς, στα μμε, στις μυστικές υπηρεσίες, στις παρακρατικές οργανώσεις που είναι παρακλάδι των μυστικών υπηρεσιών – (όπως οι λεγόμενοι αντιεξουσιαστές ή οι απανταχού τρομοκράτες).

Κάθε επί μέρους ομάδα έχει μία εσωτερική ιεραρχία, όπως αρχηγοί κομμάτων, μασονικές ηγεσίες, πρόεδροι κλαδικών οργανώσεων, πρόεδροι οργανισμών, ιδιοκτήτες ΜΜΕ, διευθυντές ΜΜΕ, εργαζόμενοι σε κρίσιμους τομείς και όλοι αυτοί έχουν τους υφισταμένους τους και τους υφισταμένους των υφισταμένων τους.

Όσοι είναι ενταγμένοι σε μία ιεραρχική δομή ασχέτως του επιπέδου στο οποίο βρίσκονται, υποχρεωτικά ακολουθούν την πολιτική της, αλλιώς αποβάλλονται ή δέχονται αντίποινα που τους εξαναγκάζουν σε διόρθωση πορείας. 
Δεν αποκλείεται βέβαια ένας
ενταγμένος σε ένα τέτοιο σύστημα να μην υποκρίνεται, αλλά να εγκρίνει πλήρως λόγω της κακής ηθικής του ή της βλακείας του, αυτά τα βλαπτικά για το σύνολο της κοινωνίας που καλείται να εφαρμόσει, όμως σε αυτήν την περίπτωση η αιτία της δράσης του δεν είναι οι προσωπικές του πεποιθήσεις αλλά η έγκριση της δράσης του από τους επίσημους ή αφανείς προϊσταμένους του. Αν έκανε τα αντίθετα απλά δεν θα παρέμενε για πολύ στην θέση του.

Σε αυτόν τον συσχετισμό δυνάμεων, το να πιστεύουμε ότι οι πράξεις ή οι δημόσιες δηλώσεις ανθρώπων που είναι ενταγμένοι σε αυτές τις δομές είναι προϊόν ιδεοληπτικών αγκυλώσεων δεν είναι απλώς λάθος.

Κατά κανόνα είναι μία πολύ επικίνδυνη για την κατανόηση πεποίθηση, που συνιστά διαστρέβλωση της πραγματικότητας η οποία αποκρύπτει ή υποβαθμίζει έως μηδενισμού την λειτουργία και την ίδια την ύπαρξη των ποικίλων πολιτικών, οικονομικών και λοιπών εξαρτήσεων.
Ταυτόχρονα προσπαθεί να απλοποιήσει τις σχέσεις και τις δράσεις των ανθρώπων, αποδίδοντας τα κίνητρα σε προσωπικές ιδιορρυθμίες ή εμμονές και τα συνολικά αποτελέσματα σε συγκυρίες που με την υποβοήθηση της ροής του ιστορικού ρεύματος υποτίθεται ότι είναι οι αιτίες που καθοριστικά διαμορφώνουν τις εξελίξεις.

Έτσι αιτιολογούνται ψευδώς οι αποφάσεις διεθνών παραγόντων, οι πολιτικές επιλογές σε διεθνή ζητήματα όπως το μεταναστευτικό, η δράση των πολιτικών όπως των πρωθυπουργών της χώρας μας εδώ και δεκαετίες - η οποία αποδίδεται σε προσωπικές αστοχίες και τέλος αιτιολογούνται ψευδώς οι αδέκαστοι κανόνες της πολιτικής ορθότητας προς τους οποίους όλοι παραδόξως υποκλίνονται συντονισμένα και τους οποίους κανόνες σπεύδουν να επιβάλλουν οι νομοθέτες και να προπαγανδίσουν οι δημοσιογράφοι.