ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 14ο ΜΕΡΟΣ
Οπαδοί και αναλυτές του Κοραή στον 20ο αιώνα τον ανέδειξαν λιγότερο ως φιλόλογο και περισσότερο ως έναν πολιτικό επιστήμονα – φιλόσοφο που πέρασε από το στάδιο του «πεφωτισμένου χριστιανισμού» στον «διαφωτισμό», όταν είδε με τα μάτια του την μεγαλειώδη Γαλλική Επανάσταση. Ένας είναι γι’ αυτούς ο διαφωτισμός από την αρχή ως το τέλος. Με τον όρο «διαφωτισμός» οι πιο τολμηροί παραδέχονται τον «υλισμό», τον οποίο σε καμιά περίπτωση δεν νοούν ως στάση ορκισμένου αντιχριστιανισμού στον πυρήνα του. Η άποψη αυτή εκφράστηκε από
όσους θεώρησαν de facto τον υλισμό ως πρόοδο που «απεδείχθη από την επιστήμη». Ταυτόχρονα οι εκφραστές αυτής της άποψης περιέγραφαν την Ελληνική Επανάσταση με όρους ιστορικής ουτοπίας και ψυχολογίας. Μια ψυχολογία που απλοϊκά λέει «το νέο είναι καλύτερο απ’ το παλιό». Και το νέο περιγράφεται με τα κενόλογα επίθετα «μοντέρνο, σύγχρονο, προοδευτικό», ενώ στην λόγια εκδοχή του σημαίνει «δικαιότερο» και στην ανθρώπινη πρόσληψη «υλιστικότερο». Πρόκειται για την εξελικτική θεωρία των πολιτευμάτων που εμφανίζεται πριν από την εξελικτική θεωρία των ειδών.
Για συνέχεια της ανάρτησης εδώ
6. Το μπόλιασμα των κοραϊστών στην ιστορία και στην πολιτική σκέψη – Πρόσφατα παραδείγματα
 |
| Η έναρξη της κοραϊκής ιστορίας στον 19ο αιώνα. Μη θέλοντας να αποκαλύψει, αλλά επιχειρώντας και να παραπλανήσει, ο Τρικούπης αναλαμβάνει να προβάλλει την «οίησιν του κυβερνήτου και την προς τα εθνικά ψηφίσματα αδικαιολόγητον ολιγώρησιν». Κρίνει νόμιμη την Α΄ Εθνοσυνέλευση και παράνομη την Δ΄ Εθνοσυνέλευση. Η αυτογελοιοποιητική «εξήγηση» της χριστιανικής [υπερεθνικής] αποκατάστασης του 1829 ως έπαρση και ασυναρτησία του Καποδίστρια, δείχνει όχι μόνον την φύση του 1821, αλλά και το πόσο εφάρμοζε στην πράξη τον ιστορικό συμβιβασμό η παράταξη της Αθηνάς. Στον 20ο αιώνα η στάση του Τρικούπη βρήκε συνεχιστές. |
Οπαδοί και αναλυτές του Κοραή στον 20ο αιώνα τον ανέδειξαν λιγότερο ως φιλόλογο και περισσότερο ως έναν πολιτικό επιστήμονα – φιλόσοφο που πέρασε από το στάδιο του «πεφωτισμένου χριστιανισμού» στον «διαφωτισμό», όταν είδε με τα μάτια του την μεγαλειώδη Γαλλική Επανάσταση. Ένας είναι γι’ αυτούς ο διαφωτισμός από την αρχή ως το τέλος. Με τον όρο «διαφωτισμός» οι πιο τολμηροί παραδέχονται τον «υλισμό», τον οποίο σε καμιά περίπτωση δεν νοούν ως στάση ορκισμένου αντιχριστιανισμού στον πυρήνα του. Η άποψη αυτή εκφράστηκε από
όσους θεώρησαν de facto τον υλισμό ως πρόοδο που «απεδείχθη από την επιστήμη». Ταυτόχρονα οι εκφραστές αυτής της άποψης περιέγραφαν την Ελληνική Επανάσταση με όρους ιστορικής ουτοπίας και ψυχολογίας. Μια ψυχολογία που απλοϊκά λέει «το νέο είναι καλύτερο απ’ το παλιό». Και το νέο περιγράφεται με τα κενόλογα επίθετα «μοντέρνο, σύγχρονο, προοδευτικό», ενώ στην λόγια εκδοχή του σημαίνει «δικαιότερο» και στην ανθρώπινη πρόσληψη «υλιστικότερο». Πρόκειται για την εξελικτική θεωρία των πολιτευμάτων που εμφανίζεται πριν από την εξελικτική θεωρία των ειδών.
Για συνέχεια της ανάρτησης εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου