Ντροπή μας Έλληνες!

Εάν η ελληνική κυβέρνηση αναγνώρισε τη σλαβική γλώσσα και τη σλαβική ταυτότητα ως «Μακεδονική», τότε η 30η Μάιου του 2018 πρέπει να καταχωρηθεί ως η ημέρα του μεγαλύτερου εξευτελισμού στη μακραίωνη ιστορία μας – ως η πρώτη φορά που επιτρέψαμε να υφαρπαχθεί μέρος της κληρονομιάς και του πολιτισμού μας.

Επικαιρότητα

Εάν ισχύουν οι χθεσινές δηλώσεις του πρωθυπουργού των Σκοπίων, σύμφωνα με τις οποίες η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε να εκχωρήσει το όνομα της Μακεδονίας (αν και δεν έχει αποφασιστεί το δεύτερο συστατικό του), αναγνωρίζοντας επί πλέον τη σλαβική γλώσσα και τη σλαβική ταυτότητα ως Μακεδονική, τότε η 30η Μάιου του 2018 πρέπει να καταχωρηθεί ως η ημέρα της μεγαλύτερης ντροπής στη μακραίωνη ιστορία μας – ως η πρώτη φορά που επιτρέψαμε αμαχητί να υφαρπαχθεί μέρος της ιστορικής μας κληρονομιάς και του πολιτισμού μας, χωρίς να έχουμε κανένα δικαίωμα. Η μεγαλύτερη απορία μου πάντως έχει σχέση με τον πόσο εξευτελισμό μπορούν να
αντέξουμε ακόμη όλοι εμείς οι Έλληνες από τους υποκινητές και υποστηρικτές των Σκοπίων – από τους Γερμανούς, με αφετηρία το 2010 και την τραγωδία που βιώνουμε μέχρι σήμερα.

Περαιτέρω, το να ανακοινώνει επίσημα ο πρωθυπουργός των Σκοπίων εν απουσία της παραμικρής ενημέρωσης μας εκ μέρους της κυβέρνησης ότι, η Ελλάδα θα στείλει επιστολή στο ΝΑΤΟ έτσι ώστε να λάβει η χώρα του άμεσα πρόσκληση ένταξης της, σημαίνει πως έχουμε τοποθετηθεί προ τετελεσμένων γεγονότων – παρά τη μη σύμφωνη γνώμη της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, καθώς επίσης τα δύο ογκώδη συλλαλητήρια διαμαρτυρίας στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη.

Το γεγονός δε της ταυτόχρονης αναφοράς του στο ότι η χώρα του θα έχει το «τέταρτο ΙΛΙΝΤΕΝ» και πως επιθυμεί διακαώς μία «Μακεδονία», στην οποία οι πρώην σλάβοι πολίτες της και μελλοντικά «Μακεδόνες» θα είναι απαλλαγμένοι από τις προκαταλήψεις και από τους φόβους του παρελθόντος, καθιστά φανερό το μέγεθος της προδοσίας – με πιθανό αντάλλαγμα τα «τριάντα αργύρια» της ελάφρυνσης του χρέους, η οποία θεωρεί η ελληνική κυβέρνηση πως θα της εξασφαλίσει την παραμονή της στη νομή της εξουσίας. Όπως είπε πάντως ο Σκοπιανός, «Επιβεβαιώσαμε τη Μακεδονική γλώσσα, επιβεβαιώσαμε την ταυτότητα μας. Το θέμα δεν είναι εύκολο, αλλά η Μακεδονία χρειάζεται ηγέτες για να προχωρήσει – όχι κενές λέξεις. Αληθινοί πατριώτες είναι αυτοί που εξασφαλίζουν το μέλλον των Μακεδόνων».

Το πλέον εξευτελιστικό τώρα για την Ελλάδα, η μεγάλη ντροπή είναι το ότι, τα Σκόπια θα διενεργήσουν δημοψήφισμα για να έχουν την έγκριση των πολιτών τους, όσον αφορά τη μεγάλη νίκη τους – ενώ η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει την πρόθεση να το κάνει, αδιαφορώντας εντελώς για την άποψη των Ελλήνων, όπως το έχει άλλωστε αποδείξει το 2015 Η ευθύνη βέβαια βαραίνει και την αξιωματική αντιπολίτευση, εάν όχι περισσότερο, αφού αρνείται δειλά να πάρει θέση – ενώ είχε απαγορεύσει στο παρελθόν τη συμμετοχή των βουλευτών της στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, επιτρέποντας την «κατά βούληση» στην Αθήνα, απλά και μόνο φοβούμενη μήπως χάσει ψήφους.

Συνεχίζοντας, ακούγεται ότι προγραμματίζεται συλλαλητήριο στο Σύνταγμα για τις 6 Ιουνίου – σε σχέση με την εκχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια. Ελπίζοντας να μη διοργανώνεται από κάποιους που θέλουν να εκμεταλλευθούν πολιτικά τα δύο επιτυχημένα προηγούμενα, συν την τηλεοπτική αναμετάδοση τους, έχω την άποψη πως δεν πρόκειται να προσφέρει τίποτα – κρίνοντας απλά από την ογκώδη διαδήλωση της Αθήνας, η οποία χαρακτηρίσθηκε από την κυβέρνηση ως ενέργεια ενός «ετερόκλητου όχλου» που δεν δικαιούται να έχει άποψη!

Ειδικότερα, πιστεύω πως τέτοιου είδους συγκεντρώσεις είναι αναποτελεσματικές, εάν όχι προσχηματικές – αφού έχει τεκμηριωθεί πως η εξουσία, η εγχώρια και η ξένη, δεν τις υπολογίζει καθόλου. Εάν πράγματι δε επιθυμούσαν οι Έλληνες να πετύχουν κάτι, παύοντας να σιωπούν όπως τα πρόβατα που οδηγούνται με τη σειρά στη σφαγή, τότε θα κατασκήνωναν κατά δεκάδες χιλιάδες μπροστά από τη Βουλή – περικυκλώνοντας την ασφυκτικά, με αίτημα την ακύρωση των όποιων ενδοτικών συμφωνιών με τα Σκόπια. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά ανόητες φυγομαχίες, αφού τεκμηριωμένα δεν έχουν οδηγήσει πουθενά – αλλά μόνο σε διαρκείς υποχωρήσεις της χώρας μας, οι οποίες δεν πρόκειται να έχουν τελειωμό όπως συμβαίνει πάντοτε με αυτούς που σκύβουν δουλικά το κεφάλι.

Ολοκληρώνοντας, υπενθυμίζω πως όλοι σέβονται έναν αποφασισμένο λαό, αλλά κανένας μία φοβισμένη, εθελόδουλη μάζα που ουσιαστικά συμφωνεί δια της ανοχής της – πόσο μάλλον έναν «όχλο» που δήθεν δεν καταλαβαίνει πως όταν χαρίζεις όνομα, χαρίζεις δειλά έδαφος που δεν ανήκει σε εσένα, αλλά στους προγόνους και στους απογόνους σου.

Αnalyst