Ήθελαν οι Έλληνες να ασκήσουν κυρώσεις στη Ρωσία, το Ιράν, τη Συρία, τη Βενεζουέλα, τη Βόρεια Κορέα, τη Λιβύη; Ήθελαν οι Έλληνες να πέσει έστω και Ελληνική φωτοβολίδα σε Σερβικό έδαφος; Ήθελαν οι Έλληνες να διαμελιστεί η Γιουγκοσλαβία και η Σερβία; Κανείς δεν μας ρωτάει και παρόλα αυτά χρήματα δικά μας βρίσκονται να χρηματοδοτούν αποκεφαλιστές και τρομοκράτες παντού στον κόσμο.
Ένα απλό παράδειγμα για το πως ένας Εβραίος Τοκογλύφος και
Δούκας της Νάξου Joseph Nasi …υποχρέωσε τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή να ξεκινήσει πόλεμο εναντίον των Ενετών…
Διαβάστε πιο κάτω το πως έπαιζε στα δάχτυλα τις κυβερνήσεις και χρησιμοποιούσε για τα δικά του συμφέροντα τη στρατιωτική δύναμη των χωρών που είχε στο χέρι. Οι λαοί έβλεπαν για παράδειγμα τους Οθωμανούς να επιτίθενται στους Ενετούς …και ΚΑΝΕΝΑΣ απλός άνθρωπος δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι η ξαφνική αυτή έχθρα ήταν αποτέλεσμα εκβιασμού ενός τοκογλύφου προς τον Σουλτάνο.
Ο Μαχμούντ Αμπάς είπε το αυτονόητο …κι έπεσαν πάνω του να τον φάνε. Βλέπετε το Σύστημα θέλει η σκέψη των ανθρώπων …να σταματάει σε μία θολή κατάσταση… Να μιλάμε για αντισημιτισμό σαν να πρόκειται για μία αναίτια εγκεφαλική ασθένεια εις βάρος των αδυνάμων… ενώ στην πραγματικότητα υπάρχει αιτία… και είναι η τοκογλυφία. Το ότι τη βαθιά γνώση της τοκογλυφίας είναι τέχνη που κατέχουν κυρίως Εβραίοι κι όχι βεδουίνοι …εξηγεί το μένος εναντίον τους… Το πρόβλημα, όπως σε πολλές παρόμοιες περιπτώσεις …οι τοκογλύφοι ως πλούσιοι και διαπλεκόμενοι καταφέρνουν πάντα να γλιτώνουν από το μένος …των λαών …κάτι που δεν καταφέρνουν οι φτωχότεροι Εβραίοι. Καθόλου τυχαία …μόνιμοι ηγέτες των εβραϊκών κοινοτήτων …είναι στις περισσότερες περιπτώσεις ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ κι όχι φιλόσοφοι, ούτε ραβίνοι.
Στην Αθήνα την Ισραηλιτική Κοινότητα ίδρυσε ένας Rothschid το 1890, Πρόεδρος στο Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο σήμερα είναι πάλι ένας Roithschild και ιδρυτής του Ισραήλ πάλι ένας Rothschild στον οποίο απευθύνθηκε η Διακήρυξη του Balfour.
Κι όμως τα τελευταία 40 χρόνια …πόσες φορές συλλάβισαν τη λέξη Rothschild στην τηλεόραση ή στη Βουλή ΟΛΕΣ οι παρατάξεις;
Πηγή: topontiki.gr
Πηγή: worldjewishcongress.org
Ακολουθεί απόσπασμα από το άρθρο «Ιωσήφ Νάσι: Ο Μαρράνος Δούκας της Νάξου» που είχε δημοσιευθεί στο ιστολόγιο ANTIZITRO τον Σεπτέμβριο του 2017:
Ο Ιωσήφ Νάσι γεννήθηκε ως Μαρράνος στη Πορτογαλία το 1521, πολύ καιρό μετά την απέλαση όλων των Εβραίων και πιθανώς να ήταν απόγονος της παλαιάς ισπανικής εβραϊκής οικογένειας Νάσι. Ήταν ο γιος του πορτογάλου βασιλικού ιατρού Agostinho (πρώην Σαμουήλ) Micas (απεβίωσε το 1525), ο οποίος δίδασκε ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Λισαβόνας. Ο Ιωσήφ, γνωστός αρχικά ως χριστιανός με το όνομα João Micas (Miques, Míguez), συνόδευσε την θεία του (αδερφή του πατέρα του) Beatrice de Luna (Gracia Mendes), όταν πήγε από τη Λισαβόνα στην Αμβέρσα το 1537. Μετά από σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Louvain εργάστηκε στο τραπεζικό ίδρυμα της Mendes και ήταν υπεύθυνος για τη διευθέτηση των οικογενειακών υποθέσεων, όταν η Gracia έφυγε το 1545 για την Ιταλία.
Στη συνέχεια ήρθε σε επαφή με τον αυτοκράτορα Κάρολο Ε’ και τον αντιβασιλέα της βασίλισσας των Κάτω Χωρών, και λέγεται ότι ήταν στενός συνεργάτης του ανιψιού τους, τον μελλοντικό αυτοκράτορα Μαξιμιλιανό. Παρά την διαπραγματευτική του δεινότητα, δεν κατάφερε να διασώσει την οικογενειακή περιουσία από τη δήμευση και δραπέτευσε μετά από αυτήν κατά το 1547.
Τα επόμενα χρόνια τα πέρασε στη Γαλλία, όπου τον σύστησαν στον βασιλιά Φραγκίσκο Α’, και αργότερα στην Ιταλία. Φέρεται ότι ζήτησε άσυλο από την κυβέρνηση της Βενετίας σε ένα από τα νησιά της ως Μαρράνος πρόσφυγας. Στις αρχές του 1554 συναντήθηκε με τη θεία του Gracia Nasi στη Κωνσταντινούπολη, όπου περιτομήθηκε και έλαβε το όνομα Ιωσήφ Νάσι (Joseph Nasi). Τον Αύγουστο νυμφεύτηκε την κόρη της Reyna. Αυτό ενίσχυσε την οικονομική και πολιτική του μοίρα μαζί της. Το 1556 συνεργάστηκε μαζί της στην οργάνωση του αποκλεισμού του λιμανιού της Ανκόνα για να εκδικηθούν την εκεί δίωξη των Μαρράνος.
Στον αγώνα για τη διαδοχή του Οθωμανικού θρόνου του Σουλτάνου Σουλεϊμάν Α’ (Suleiman I) μεταξύ των γιων του Σελίμ (Selim) και Μπαγιαζέτ (Bajazet), υποστήριξε τον πρώτο, με αποτέλεσμα εκείνος να του απονείμει πολλές χάρες, συμπεριλαμβανομένου του βαθμού και των απολαβών του μουτερφερίκ («κύριος της αυτοκρατορικής κουστωδίας»). Λόγω της ιδιαίτερης γνώσης του περί ευρωπαϊκών υποθέσεων και των πολιτικών προσωπικοτήτων, και το δίκτυο των πρακτόρων του σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο, ασκούσε μεγάλη επιρροή στην εξωτερική πολιτική της Υψηλής Πύλης, βοηθώντας τον Αλεξάντερ Λαπουζάνου (Alexander Lapuseanu), τον πρώην βοεβόδα της Μολδαβίας, στην επανάκτηση του θρόνου του και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις μεταξύ Πολωνίας και Τουρκίας το 1562.
Το 1569 ενθάρρυνε την ολλανδική εξέγερση εναντίον της Ισπανίας και μία επιστολή της τουρκικής του υποστήριξης αναγνώστηκε σε μια συνάντηση καλβινιστικού εκκλησιαστικού συμβουλίου του Άμστερνταμ. Μέχρι τότε η επιρροή του στην Κωνσταντινούπολη μεγάλωσε λόγω της ενθρόνισης (1566) του φίλου του Σελίμ Β’, που τον θεωρούσε αγαπημένο του πρόσωπο. Αμέσως μετά του δόθηκε μονοπώλιο στην εισαγωγή κρασιών μέσω του Βοσπόρου, που του απέδωσε καθαρό εισόδημα 15.000 δουκάτων ετησίως. Επιπλέον απέκτησε σημαντικά εμπορικά προνόμια στην Πολωνία. Προκειμένου να ικανοποιήσει κάποιες αξιώσεις κατά του βασιλιά της Γαλλίας (ο οποίος είχε κατάσχει την οικογενειακή περιουσία που είχε παραμείνει στη χώρα αυτή, με το πρόσχημα ότι δεν ανέχονταν τους Εβραίους εκεί), πείρε το φιρμάνι του Σουλτάνου (1568) διατάζοντας τη δήμευση του ενός τρίτου των εμπορευμάτων των γαλλικών πλοίων που ελλιμενίζονταν στην Αλεξάνδρεια. Αυτό το φιρμάνι ανακλήθηκε τον Αύγουστο του 1569), με τον Σουλτάνο να δηλώνει ότι είχε παραπλανηθεί. Την περίοδο εκείνη φάνηκε να μειώνεται η επιρροή του Νάσι στο δικαστήριο και ο Γάλλος απεσταλμένος Γκραντσάμπ (Grandchamp) εξαπέλυσε μια περίτεχνη σκευωρία μαζί με τον πρώην γιατρό του Νάσι, Νταούντ (Daoud) με την ελπίδα να τον ατιμάσουν. Η σκευωρία απέτυχε και ο Νταούντ αφορίστηκε από τις κύριες εβραϊκές κοινότητες της τουρκικής αυτοκρατορίας.
Σύντομα μετά την ανάρρηση του Σελίμ, διόρισε τον Νάσι δούκα του νησιού της Νάξου και του παρακείμενου αρχιπελάγους, του οποίου ο χριστιανός δούκας πρόσφατα είχε καθαιρεθεί και τελικά έγινε επίσης κόμης της Άνδρου. Κυβερνούσε το δουκάτο του κυρίως από το παλάτι του στο Μπελβεντέρε (Belvedere) κοντά στην Κωνσταντινούπολη, ενώ τοπικός του αντιπρόσωπος ήταν ο Φρανσίσκο Κορονέλ ή Κορονέλο (Francisco Coronel / Coronello), απόγονος του Αβραάμ Σενέορ (Abraham Seneor), του τελευταίου αρχιραβίνου της Καστίλλης. Κατά τη διάρκεια του πολέμου της Ναυπάκτου (Lepanto) (1570–71) οι κυριαρχίες του Νάσι ανακτήθηκαν από τους Βενετούς υπέρ του πρώην δούκα, αλλά η εξουσία του Νάσι σύντομα αποκαταστάθηκε. Ως αποζημίωση για την απώλειά του φέρεται ότι ορίστηκε βοεβόδας της Βλαχίας το 1571, αλλά τα στοιχεία περί αυτού είναι ασαφή.
Ήδη από το 1558 ή 1559, η Ντόνα Γκράτσια (Doña Gracia) απέκτησε από τον σουλτάνο διάφορες παραχωρήσεις στον Τιβέριο, μετά σε ερείπια, πιθανώς με την πρόθεση να ιδρύσει εκεί ένα γιεσίβα (yeshivah) (παιδαγωγικό ίδρυμα για τις σπουδές των εβραϊκών παραδοσιακών θρησκευτικών κειμένων). Το 1561 ο Ιωσήφ έλαβε την βεβαίωση και την επέκταση αυτής της παραχώρησης, δίνοντάς του την πλήρη εξουσία στην Τιβεριάδα και σε επτά κοντινά χωριά ως αντίτιμο ετήσιας καταβολής. Το χειμώνα του 1564–65 ολοκληρώθηκε η ανοικοδόμηση των ερειπωμένων τειχών της Τιβερίας, εξασφαλίζοντας έναν ορισμένο βαθμό φυσικής ασφάλειας. Αυτή ήταν η μοναδική πρακτική προσπάθεια για την ίδρυση κάποιου είδους εβραϊκού πολιτικού κέντρου στην Παλαιστίνη μεταξύ του τέταρτου και του 19ου αιώνα. Δεν είναι όμως σαφές εάν ο Νάσι το σκεπτόταν ως πολιτική, φιλανθρωπική ή και οικονομική επιχείρηση· είναι βέβαιο ότι σε καμία περίπτωση δεν επισκέφθηκε τον τομέα του. Προσπάθησε να τον αναπτύξει εμπορικά, προωθώντας τις βιοτεχνίες μαλλιού και μεταξιού. Έστειλε επίσης μια εγκύκλιο επιστολή στις εβραϊκές κοινότητες της Ιταλίας καλώντας τις να εγκατασταθούν εκεί, και η κοινότητα του Κόρι (Cori) στην Καμπανία έκανε προετοιμασίες (χωρίς ίσως να εκπληρωθούν) για να αποδεχτεί μαζικά την πρόσκλησή του. Οι ίντριγκες των αυτοχθόνων Αράβων και των χριστιανών και η ζήλια των αντιπάλων του Νάσι στην Κωνσταντινούπολη, τον οδήγησαν να συγκεντρώσει το ενδιαφέρον του αλλού. Παρόλα αυτά παρέμεινε κύριος άρχοντας της Τιβερίας μέχρι το θάνατό του, ενώ η παραχώρηση ανανεώθηκε για τον Σολομώντα Αμπέναες (Solomon Abenaes).
Ο Νάσι ενθάρρυνε την εβραϊκή παιδεία με την υποστήριξη διαφόρων μελετητών, όπως τον Μωυσή Αλμόσνινο (Moses Almosnino) που συνέταξε την «Ηρεμία στα Όνειρα», κατόπιν αιτήματος του Νάσι· τον γιατρό Αμάτους Λουσιτάνους (Amatus Lusitanus) που αφιέρωσε την πέμπτη του σεντούρια (Centuria) στον Νάσι· τον Ισαάκ Ακρίς (Isaac Akrish) τον οποίο υποστήριξε όταν είχε εξαθλιωθεί από τη φωτιά της Κωνσταντινούπολης το 1569· και τον Ισαάκ Ονκενέιρα (Isaac Onkeneira) τον μεταφραστή και διευθυντή του στο γιεσίβα και στη συναγωγή που διατηρούσε στο Μπελβεντέρε. Μια εξαιρετική βιβλιοθήκη από την οποία σώζονται ακόμη μερικά χειρόγραφα συνδέονταν με αυτά τα ιδρύματα. Η μόνη ανεξάρτητη λογοτεχνική παραγωγή του Ιωσήφ, που εκδόθηκε από τον ίδιο τον Ισαάκ Ονκενέιρα, ήταν το Ben Porat Yosef (Κωνσταντινούπολη, 1577) – μία πολεμική εναντίον της αστρολογίας, η οποία καταγράφει μια διαμάχη που είχε με ορισμένους χριστιανούς αξιωματούχους.
Το 1569 ο Νάσι έριξε την ισχυρή του επιρροή στη πλευρά του πολέμου στην Κωνσταντινούπολη και θεωρήθηκε υπεύθυνος κυρίως για τον τουρκικό πόλεμο εναντίον της Βενετίας για την Κύπρο. Αναφερόταν ότι ο σουλτάνος είχε υποσχεθεί να τον κάνει βασιλιά του νησιού αυτού, αν και θα παρέμενε τουρκικό φέουδο. Κάποιοι υπαινίσσονται ότι ο Νάσι σχεδίαζε να δώσει μια πολιτική λύση στο εβραϊκό πρόβλημα της εποχής. Αν και οι Τούρκοι κατέκτησαν την Κύπρο το 1571, υπέστησαν ναυτική καταστροφή στη Ναύπακτο (Lepanto), συνεπεία της οποίας κέρδισε το ανερχόμενο κόμμα της ειρήνης με επικεφαλής τον Μεγάλο Βεζύρη Μεχμέτ Σοκόλλι (Mehemet Sokolli). Η επιρροή του Νάσι εξαφανίστηκε πλέον, αν και παρέμειναν στην κατοχή του η μεγαλοπρέπεια και τα προνόμιά του μέχρι το θάνατό του. Η ισορροπία του επιτεύγματός του ήταν απογοητευτική, εξαιτίας της μεταβλητότητάς του στο σκοπό. Είναι δύσκολο να αποφασιστεί ποια αξιοπιστία μπορεί να δοθεί στην ισπανική έκθεση που τον θέλει να μετάνιωσε για τη απόφασή του να εγκαταλείψει το Χριστιανισμό και την επιθυμία του να επιστρέψει στη Δυτική Ευρώπη.
Ο Ιωσήφ διασώθηκε από τη χήρα του Reyna, δούκισσα της Νάξου (1599), που διατήρησε τη βιβλιοθήκη του και επέτρεψε στους μελετητές να έχουν πρόσβαση σε αυτήν. Το 1592 ίδρυσε ένα τυπογραφείο στο παλάτι της στο Μπελβεντέρε. Το διεύθυνε ο Ιωσήφ Β. Ισαάκ Ασκελόνι (Joseph b. Isaac Ashkeloni) και λειτούργησε μέχρι το 1594· επαναλειτούργησε από το 1597 έως το 1599. Περίπου 12 έργα που μνημονεύουν τη γενναιοδωρία της Reyna στο εξώφυλλο, εκδόθηκαν από τον Τύπο.
Πηγή:jewishvirtuallibrary.org
Μετάφραση: AntiZiTro
AZNews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου