Όλοι «σκυλλεύουν» τον λαό της Συρίας: εφτά πραξικοπήματα από το 1949

Του Μάριου Ευρυβιάδη

Στον δικό μας ευρύτερο χώρο, η Συρία υπέστη τα περισσότερα πραξικοπήματα. Έξι συνολικά, από το 1949 μέχρι το 1970 (1949, 1954, 1961, 1963, 1966, 1970). Θα αναφερθώ στη συνέχεια του κειμένου και στο έβδομο πραξικόπημα, αυτό που λαμβάνει χώρα από το 2012 μέχρι σήμερα και το οποίο είναι μεν τζιχαντιστικό, αλλά στη ουσία είναι ένα πραξικόπημα Μade in the West και το οποίο αποτελεί συνέχεια των δυτικών προσπαθειών να τεθεί υπό την ηγεμονία της Δύσης ο γεωπολιτικός χώρος της ιστορικής Συρίας και των προεκτάσεών της στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή.

Θα περιοριστώ σε συνοπτικές, κυρίως, αναφορές στα δύο από τα έξι πραξικοπήματα –αυτά του 1949 και του 1957– που εμπεριέχουν, πιστεύω, αρκετά στοιχεία που μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε τι επακριβώς συμβαίνει στη Συρία σήμερα, γιατί το μακελειό δεν σταματά. Αλλά και γιατί γινόμαστε μάρτυρες μιας άθλιας και δυτικής έμπνευσης και χρηματοδότησης προπαγάνδας που κάνει τη χιτλερική να μοιάζει με έργο «ατζαμήδων».

Η συγκεκριμένη προπαγάνδα αποτελεί συνέχεια αλλά
«ανταγωνίζεται» ταυτόχρονα σε «ποιότητα» –αφού είναι πιο εκσυγχρονισμένη– αυτήν των μεταψυχροπολεμικών πολέμων στη Γιουγκοσλαβία. Τα αποτελέσματα εκείνης της προπαγάνδας υπήρξαν το μακελειό στα Βαλκάνια, ο τζιχαντισμός και η δημιουργία δύο ισλαμιστικών «κρατών» στην Ευρώπη –που τροφοδοτούν «ιεροπολεμιστές» στα διάφορα μέτωπα του κόσμου– αυτού της Βοσνίας- Ερζεγοβίνης και του «κράτους» των Κοσσοβάρων. Είναι δε κοινό μυστικό πως το «κράτος» των Κοσσοβάρων, οι πάτρωνες του οποίου επιδιώκουν να το εντάξουν στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, κρατά τα ευρωπαϊκά σκήπτρα στο λαθρεμπόριο –κυρίως στα ναρκωτικά– στο εμπόριο λευκής σαρκός και στο εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων.

Αναφορικά με το πραξικόπημα του 1949, δύο είναι τα στοιχεία που προκύπτουν από αποχαρακτηρισμένα αμερικανικά και εγγλέζικα έγγραφα και από μαρτυρίες αμερικανικών πρακτόρων που έδρασαν στην περιοχή και τα οποία παραπέμπουν στα σημερινά. Το πρώτο είναι πως οι Αγγλοαμερικανοί άρχισαν σχεδιασμούς για ανατροπή τής τότε συριακής κυβέρνησης από το 1948 –συνωμοτώντας με δεξιούς στρατιωτικούς της Συρίας– με δικαιολογητικό τη γνωστή ψυχροπολεμική «μάντρα» πως ήταν θέμα χρόνου το κομμουνιστικό κόμμα της Συρίας να καταλάβει την εξουσία.

Και το δεύτερο, και πιο άμεσα σχετικό με τα σημερινά, ήταν πως ο αμερικανικός πετρελαϊκός κολοσσός ARAMCO (Arabian American Oil Company), συνέταιρος με τη Σαουδική Αραβία, ανακοίνωσε δημόσια σχέδια για τη δημιουργία πετρελαιαγωγού από τη Σαουδική Αραβία στη Μεσόγειο (TAPLINE), με εξασφαλισμένη άδεια διέλευσης από Ιορδανία και Λίβανο, όχι όμως και από τη Συρία της οποίας το Κοινοβούλιο ήταν αρνητικό.

Εκδηλώθηκε τότε πραξικόπημα από τον τότε επιτελάρχη της Συρίας, εγκαταστάθηκε μια φιλοδυτική κυβέρνηση και η άδεια δόθηκε. Πριν το τέλος του χρόνου είχαμε αντιπραξικόπημα που ακολουθήθηκε και από ένα τρίτο. Από τότε η Συρία εισήλθε σε έναν φαύλο κύκλο και δεν θα «σταθεροποιηθεί» μέχρι το σοσιαλιστικό πραξικόπημα του κόμματος Μπάαθ του 1970 από τον Χαλέφ Άσαντ, πατέρα του σημερινού Μπασίρ Άσαντ. Μέχρι το πραξικόπημα του 1957 στη Συρία, η Μέση Ανατολή ήταν ήδη σε μεγάλο αναβρασμό και το επίκεντρο του παγκόσμιου ψυχροπολεμικού ανταγωνισμού και τοπικών πολέμων και συγκρούσεων.

Είχαμε τη δημιουργία του εβραϊκού κράτους, τον πόλεμο του 1948, την ταπεινωτική ήττα των Αράβων και τη δημιουργία του Παλαιστινιακού. Είχαμε τα γεγονότα στο Ιράν με την εκδίωξη και επαναφορά, με αγγλοαμερικανικό πραξικόπημα, του φιλοδυτικού Σάχη της Περσίας το 1953. Είχαμε στην Αίγυπτο την πραξικοπηματική άνοδο του χαρισματικού και σοσιαλιστή ηγέτη Νάσσερ (1952-’54).

Είχαμε προβοκατόρικες επιθέσεις του Ισραήλ κατά της Αιγύπτου, κυρίως το 1954. Είχαμε το 1955 τη δημιουργία του φιλοδυτικού Συμφώνου της Βαγδάτης, ενός «ψευδο-ΝΑΤΟ» στη Μέση Ανατολή, με πρωταγωνιστές τη Βρετανία και την Τουρκία και με πάτρωνα την Ουάσιγκτον. Είχαμε την «κάθοδο» της Σοβιετικής Ένωσης σε Αίγυπτο και Συρία. Και, τέλος, είχαμε την κρίση του Σουέζ, τον αποτυχημένο επιδρομικό πόλεμο κατά της Αιγύπτου από Βρετανία, Γαλλία και Ισραήλ (1956) και το 1957 είχαμε τη διακήρυξη του ψυχροπολεμικού Δόγματος Αϊζενχάουερ για τη Μέση Ανατολή, δηλ. την απαρχή της επίσημης πλέον επέμβασης των Αμερικανών στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Το 1957 ο Πρόεδρος της Αμερικής Αϊζενχάουερ και ο Πρωθυπουργός της Βρετανίας Μακμίλλαν «συμφώνησαν», δηλαδή συνωμότησαν –δεν υπάρχει άλλη λέξη– για την ανατροπή της σοσιαλιστικής συριακής κυβέρνησης την οποία θεωρούσαν φιλο-νασσερική, φιλοσοβιετική, επικίνδυνη για τα φιλοδυτικά καθεστώτα της περιοχής και εμπόδιο για τη ροή του πετρελαίου προς τη Μεσόγειο. Οι Σύροι προκατέλαβαν τους σχεδιασμούς τους και το πραξικόπημα αποσοβήθηκε.

Όμως από την τελική έκθεση μιας άκρως απόρρητης επιτροπής που οι Αγγλοαμερικανοί συγκρότησαν το 1957 για να υλοποιήσουν το πραξικόπημα –τη “Syria Working Group”– διαβάζουμε και τα εξής:

«Για να διευκολυνθούν οι απελευθερωτικές δυνάμεις, να περιοριστούν οι δυνατότητες του συριακού καθεστώτος να κατευθύνει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, να περιορισθούν οι απώλειες και οι καταστροφές στο ελάχιστο και για να επιτευχθεί το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα το γρηγορότερο, πρέπει να αναληφθεί μια ειδική προσπάθεια (special effort) εξόντωσης (elimination) κάποιων προσώπων που θεωρούνται κλειδιά. Η απομάκρυνσή τους (removal) πρέπει να επιτευχθεί στο αρχικό στάδιο της εξέγερσης (uprising) και επέμβασης (intervention) και υπό τα δεδομένα της κατάστασης».

Επιπλέον, το σχέδιο προέβλεπε τη χρηματοδότηση μιας επιτροπής με την ονομασία “Free Syria Committee” και τον εξοπλισμό μέσα στη Συρία πολιτικών φατριών και παραστρατιωτικών ομάδων με στρατιωτικές δυνατότητες. Πάντοτε, κατά τους σχεδιασμούς της “Syria Working Group”, οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, η CIA και η ΜΙ6 της Βρετανίας, «θα ενθάρρυναν εσωτερικές φυλετικές εξεγέρσεις… και θα υποκινούσαν τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στη Δαμασκό».

Οι συνεργαζόμενες με αντικαθεστωτικές δυνάμεις και οι αμερικανικές και βρετανικές υπηρεσίες θα συντόνιζαν πράξεις δολιοφθοράς με στόχο την πραξικοπηματική ανατροπή του συριακού καθεστώτος. Ήταν όμως αποφασισμένοι, εφόσον δημιουργούνταν οι αναγκαίες συνθήκες τρομοκρατίας, να προκαλέσουν και μεθοριακά επεισόδια που να δικαιολογούν τη στρατιωτική επέμβαση των γειτονικών και φιλοδυτικών κρατών της Ιορδανίας, του Ιράκ και της ΝΑΤΟϊκής Τουρκίας. Τόσο ο 6ος αμερικανικός Στόλος στη Μεσόγειο όσο και οι βρετανικές δυνάμεις από την Κύπρο θα δρούσαν υποστηρικτικά σε περίπτωση ανάγκης.

Ανατροπή αποσταθεροποίηση

Οι σχεδιασμοί του 1957 απέτυχαν διότι Ιορδανία και Ιράκ τελικά δεν συνεργάσθηκαν. Μόνο η Τουρκία του Ατνάν Μεντερές ήταν πρόθυμη να συνεργαστεί, με στρατιωτική εισβολή στη Συρία. Είναι επίσης ενδιαφέρον να τονιστεί εδώ πως ένας επιπλέον λόγος που οι σχεδιασμοί δεν υλοποιήθηκαν ήταν και η απειλή της Σοβιετικής Ένωσης πως η Τουρκία θα υποστεί τις συνέπειες ενός επιδρομικού πολέμου κατά της Συρίας. Παρόμοιους σχεδιασμούς από τους Αγγλοαμερικανούς για την ανατροπή/αποσταθεροποίηση του μπαθικού καθεστώτος είχαμε το 1983, το 1986, το 1991, το 2009 και βέβαια το 2012 επί Προεδρίας Ομπάμα και με ΥΠΕΞ τη Χίλαρι Κλίντον.

Στημένη προπαγάνδα

Τηρουμένων των αναλογιών είναι πράγματι εντυπωσιακές οι ομοιότητες τού τότε –1957– με αυτά που συμβαίνουν στη Συρία από το 2012 μέχρι σήμερα. Οι μέθοδοι παραμένουν σχεδόν αναλλοίωτες, όπως αναλλοίωτη παραμένει και η στρατηγική στόχευση. Η μόνη αλλά αισθητή διαφορά είναι η άθλια προπαγάνδα κατά του συριακού καθεστώτος, του μόνου κοσμικού πλέον κράτους στην περιοχή, που έχει ολοκληρωτική μορφή, είναι ασταμάτητη και χρησιμοποιεί κατασκευασμένες, ως επί το πλείστον, σκηνές με πρωταγωνιστές/θύματα μικρά παιδιά. Η προπαγάνδα αυτή είναι χρηματοδοτούμενη από έξω και τα τεκμήρια είναι αδιάσειστα για όποιον ενδιαφέρεται να ερευνήσει επισταμένα το θέμα. Η χρηματοδότη γίνεται από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, από ορισμένα άλλα ΝΑΤΟϊκά κράτη, καθώς επίσης τους άλλους «παράγοντες ηθικής» στην περιοχή όπως την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία το Κατάρ και το Ισραήλ.

Το κάθε ένα από τα κράτη αυτά έχει διαφορετικούς λόγους για την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ. Και όλα έχουν κυριολεκτικά σκυλιάσει διότι η κοινή στρατηγική τους στόχευση –το συνεχιζόμενο από το 2012 πραξικόπημα στη Συρία– έχει αποτύχει παταγωδώς. Και όλοι συνεχίζουν να «σκυλλεύουν» τον λαό της Συρίας. Έχουν όλοι συμμαχήσει με τα κατάλοιπα του ισλαμικού κράτους των αποκεφαλιστών, με την Αλ Κάιντα και το παρακλάδι της στη Συρία, την Αλ Νούστρα –δεν τους λένε πλέον τρομοκράτες ή τζιχαντιστές, αλλά «αντιστασιακούς»– και τους εξαπολύουν κατά της Συρίας.

Το Ισραήλ για παράδειγμα υποστηρίζει και παρέχει όλων των μορφών υποστήριξη σε επτά τέτοιες τρομοκρατικές οργανώσεις. Και το κάθε ένα από τα υπόλοιπα προαναφερθέντα κράτη έχει τις δικές του «προτιμήσεις» τρομοκρατικών οργανώσεων. Και, γι’ αυτό, το μακελειό στη Συρία δεν έχει τέλος. Ούτε και η άθλια προπαγάνδα.

Πηγή: Φιλελεύθερος
το είδα