Η πρώτη κλειστή παρουσίαση έγινε στις 25 Ιανουαρίου στην αίθουσα του βιβλιοπωλείου ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ για τους φιλίστορες πελάτες του.
Ήδη διοργανώνεται η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου σε κεντρική αίθουσα στη Θεσσαλονίκη.
Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com
Όταν κυκλοφόρησε, το 1935, η πρώτη έκδοση του βιβλίου του Ρόμπερτ Νόυμαν για τον Μπάζιλ Ζαχάρωφ, ένας δημοσιογράφος της New York Post, ο Χέρσελ Μπρίκελ, έγραψε μία εκτενή βιβλιοκριτική αναφορά εκθειάζοντας την πραγματικά συναρπαστική, και κατά γενική ομολογία τεκμηριωμένη παρουσίαση όλων των μέχρι τότε γνωστών στοιχείων για τον διαβόητο έμπορο όπλων, ο οποίος διετέλεσε επί 30 χρόνια γενικός αντιπρόσωπος της Vickers, της μεγαλύτερης πολεμικής βιομηχανίας εκείνης της εποχής.
Ο Μπρίκελ έγραψε μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Η πιο ακραία φανταστική και απίστευτη βιογραφία της εποχής μας γράφτηκε πάλι από τον Robert Neumann στο “Zaharoff, the Armaments King”, που είναι μακράν το καλύτερο βιβλίο για το θέμα αυτό στην αγγλική γλώσσα. Πραγματικά, δεν μπορεί να γίνει καμία σύγκριση ανάμεσα στην προσεκτικά τεκμηριωμένη μελέτη, εξαντλητική στην
ερευνητική της πτυχή και γραμμένη με τη δεξιοτεχνία ενός διακεκριμένου μυθιστοριογράφου, του Neumann, και στις περισσότερες ή λιγότερες δημοσιογραφικές βιογραφίες του μεγαλύτερου εμπόρου θανάτου στον κόσμο που έχουν ήδη εκδοθεί. Στο παρόν βιβλίο η αναφορά είναι τόσο πλήρης, όσο είναι δυνατόν να γίνει ποτέ στο παρόν ή στο μέλλον. Οι πιθανότητες είναι ότι δέκα χρόνια από τώρα θα υπάρχουν πολύ λιγότερα τεκμήρια από σήμερα, καθώς ο Ζαχάρωφ είναι ειδικός στο να καλύπτει τα ίχνη του. Έχοντας διαβάσει όλα όσα έχουν πέσει στα χέρια μου για αυτόν τον άνδρα, τελείωσα το βιβλίο του κ. Neumann αποκομίζοντας πολύ περισσότερες πληροφορίες από ποτέ, αλλά χωρίς να πειστώ καθόλου από την ύπαρξη αυτής της ίδιας της βιογραφίας. Διότι, παρά τη σκληρή δουλειά του συγγραφέα, την αξιόλογη αίσθηση δικαιοσύνης και τη δεξιοτεχνία του, τίποτα άλλο, εκτός από ένα αυστηρό ορθολογισμό, δεν με κρατά από το να πιστεύω ότι ο Σερ Μπάζιλ Ζαχάρωφ δεν είναι τίποτα άλλο από τον ίδιο τον διάβολο και καθόλου ανθρώπινο όν. Όμως, επειδή δεν πιστεύω στη δαιμονολογία αποδέχομαι την εκδοχή του Έλληνα τζέντλεμαν, ο οποίος τιμήθηκε από τόσες κυβερνήσεις ως μέλος της ίδιας ανθρώπινης φυλής από την οποία έκανε την καριέρα του».
Ο Μπρίκελ είχε πιάσει «τον ταύρο από τα κέρατα». Πράγματι, το βιβλίο του Νόυμαν ήταν μία εξαντλητική ερευνητική μελέτη. Μόνο που σήμερα έχουμε σαφώς περισσότερα στοιχεία για να συνθέσουμε το προφίλ ενός είδους ανθρώπου, ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα ανήκε στη διεθνή ολιγαρχική ελίτ που όριζε τη μοίρα των λαών εκείνη την εποχή. Ο Γάλλος ερευνητής Ροζέ Μενεβέ, ο οποίος πρώτος ανέδειξε το ρόλο του Ζαχάρωφ στις αρχές της δεκαετίας του 1920, ήταν απόλυτα πεπεισμένος γι’ αυτό.
Δηλαδή, ο μυστικιστής υπερ-πράκτορας της Ιντέλλιτζενς Σέρβις δεν ήταν απλώς ένα στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών που εργαζόταν για την προώθηση των βρετανικών συμφερόντων σε ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν ένα από τα μόλις λίγες δεκάδες όντα που κινούσαν τα νήματα των διεθνών εξελίξεων μέσα από τον εσωτερικό κύκλο της ομόκεντρης τετράκυκλης σχηματοποιημένης εικόνας του κόσμου, που επινόησε ο μυστικιστής φιλόσοφος εκείνης της εποχής Γεώργιος Γκουρτζίεφ. Οι τρείς κύκλοι ανήκαν στις μυστικές εταιρείες και μόνο ο εξωτερικός κύκλος ανήκε στην αποχαυνωμένη ανθρωπότητα τα μέλη της οποίας είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους! Πιστεύει κανείς ότι έχει αλλάξει τίποτα στις μέρες μας;
Ο Μπρίκελ έκανε και μία άλλη σημαντική επισήμανση. Μόνον ένας αυστηρός ορθολογισμός μας κρατά από το να πιστεύουμε ότι ο Μπάζιλ δεν ήταν μόνο ανθρώπινο ον. Ήταν και κάτι άλλο, και σ’ αυτή την πτυχή της «άλλης» φύσης του Ζαχάρωφ πολλές πληροφορίες αντλούμε από την εκτενέστατη αλληλογραφία του Ρενέ Γκενόν με τον Βασίλε Λοβινέσκου, δύο μυημένων στις μυστικές εταιρείες και στα πολυδαίδαλα αποκρυφιστικά μονοπάτια.
Βεβαίως, και εμείς σήμερα, είμαστε αναγκασμένοι να πούμε ότι δεν πιστεύουμε στη δαιμονολογία, αλλά δεν μπορούμε να αποδεχθούμε, ελαφρά τη καρδία, την επικρατούσα αρειμάνια άποψη της εγχώριας ακαδημαϊκής νομενκλατούρας ότι ο Μπάζιλ ήταν ένας αλητάκος ελληνικής καταγωγής που κατάφερε να γίνει από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, και που από υπερ-πατριωτισμό έσπρωξε τον Ελευθέριο Βενιζέλο στο απονενοημένο διάβημα της Μικράς Ασίας.
Αυτή την «αρειμάνια» λειτουργία του «Συστήματος», που επέζησε δύο παγκοσμίων πολέμων και δεκάδων περιφερειακών και τοπικών, περιέγραψε με σαρκαστικό τρόπο ο Galbraith:
«Στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ το έχουν ονομάσει μερικές φορές Σύνδρομο Μπελμόντ. Είναι η επιθυμία πολλών μελών του καθηγητικού σώματος του Χάρβαρντ, με μεγάλη επαγγελματική φήμη, να πηγαίνουν από το σπίτι, τη γυναίκα, και τα χειρόγραφά τους σε ένα ανοιχτόκαρδο προάστιο, στο γραφείο, στον ηλεκτρονικό υπολογιστή και στην τάξη, χωρίς καμία ενόχληση ή φόβο που θα έχει προκληθεί από αμφισβήτηση, κριτική, ή έστω κάποια ανησυχαστική σκέψη. Αυτή η προτίμηση για τη βολή αποκλείει κάθε αποδεικτικό στοιχείο που θα έρχεται σε αντίθεση με την άνεσή τους. Το Σύνδρομο Μπελμόντ είναι ένα φυσικό και αναμφίβολα αβλαβές φαινόμενο. Η ακαδημαϊκή ζωή, σίγουρα δεν θα γινόταν καλύτερη αν όλα τα μέλη της είχαν μία κοινή παρόρμηση να συγκλονίσουν ή να αλλάξουν τον κόσμο. Κάποιος πρέπει να διδάξει αυτό που είναι κοινά πιστευτό».
Όσον αφορά στην ελληνική παράμετρο, τα αποδεσμευμένα αρχεία των βρετανικών υπηρεσιών ακυρώνουν το καθεστωτικό βενιζελικό αφήγημα των τελευταίων δεκαετιών. Στην πρώτη λοιπόν, στην ελληνική βιβλιογραφία, έκδοση για τον Μπάζιλ Ζαχάρωφ προσπαθήσαμε να κρατήσουμε την έρευνα σε ρεαλιστικά επίπεδα, κάτι που αποδείχθηκε εξαιρετικά δύσκολο, καθώς θα έπρεπε να κινηθούμε μέσα σ’ ένα σύστημα εξουσίας, δολοπλοκιών, μυστικισμού, χρηματισμών και μιας διαβολικής τάσης να τροφοδοτείται το χάλκινο άγαλμα του Μολώχ με εκατομμύρια ανθρώπινες σάρκες.
Ιστορική Μνήμη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου