Δεινός πολέμιος της απόδοσης 'ιθαγένειας' σε μη 'ιθαγενείς', συχνά καλούμαι να ορίσω ποίο είναι το ακριβές κριτήριο για την Ελληνικότητα... Δηλαδή, τί ορίζει τον «Έλληνα».
Και ενώ, προσωπικά, από μικρό παιδί, μεγαλωμένος την δεκαετία του '60, θεωρούσα αυτονόητη την Ελληνικότητα, όπως οι περισσότεροι της γενιάς μου, με παππούδες και γιαγιάδες από Κρήτη, Λέσβο και Μικρά Ασία, όλοι τους Έλληνες που πάντοτε μου μιλούσαν Ελληνικά, τραγουδούσαν Ελληνικά, χόρευαν Ελληνικά και μου έλεγαν Ελληνικές ιστορίες, έχοντας θύμισες από το χωριό και τις πόλεις, όπου όλοι κοιμόμασταν με ανοιχτά τα παράθυρα μεσημέρι βράδυ επειδή μόνο Έλληνες κατοικούσαν στην Ελλάδα τότε και κρατούσαμε αρχέγονες παραδόσεις σε κάθε έκφανση της καθημερινότητός μας με άξονα την γλώσσα, την θρησκεία και την οικογένεια, ήλθαν οι καιροί που οι τελευταίες δύο γενιές Ελληνοπαίδων, μη έχοντας βιώσει την προαναφερόμενη προ-λαθρομεταναστευτική Ελλάδα, αλλά και την προ-Ευρωπαϊκή Ελλάδα με τις διεθνιστικές διατάξεις της στην παιδεία, και τον βομβαρδισμό των διεθνών ΜΜΕ, έφτασαν όχι μόνο να αμφισβητούν την Ελληνικότητά τους, αλλά και να πιάνουν από τα μούτρα όποιον τολμά να ισχυριστεί ότι είναι καθαρός Έλληνας. Επικαλούμενοι Σλαβο-τουρκικές καί αναρίθμητες άλλες «προσμίξεις,» αντλώντας και υλικό από φθονούντες ημάς τους Έλληνες ξένους αναθεωρητές της ιστορίας, όπως τον Φάλμεραϋερ, καθοδηγούμενοι από ένα ανθελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα που έχει αφαιρέσει και την λέξη «εθνικό» από το Υπουργείο Παιδείας, εκτοξεύουν χολή ταυτίζοντας τον κάθε Έλληνα που επικαλείται τις αρχέγονες πατρογονικές του ρίζες ως «φασίστα,» «ρατσιστή» και όλες τις πολυμασημένες καραμέλες της εθνοκτόνου Νέας Τάξης που θέλει να διαλύσει ό, τι αντιστέκεται στην απόλυτη ισοπέδωση των λαών βάλλοντας βάναυσα κατά της γλώσσης, της ιστορίας, του έθνους, της πατρίδος.
Τί συγκροτεί τον Έλληνα λοιπόν...
Η απάντηση δεν είναι τόσο απλή, επειδή
υπάρχουν διαβαθμίσεις Ελληνικότητος που κυμαίνονται από τους γραικυλο-Έλληνες έως και τους Ελληνο-Έλληνες.
Με τους πρώτους, δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς και πολύ, αν και πρόκειται για μία μεγάλη Ελληνογενή, Ελληνόφωνη μερίδα του πληθυσμού από αρχαιοτάτων χρόνων που πάντοτε ζούσαν για το εφήμερο και το εύκολο κέρδος. Εδώ μας ενδιαφέρει η ποιότητα και όχι η ποσότητα, εξ άλλου.
Η ιστορία έχει αναδείξει πάμπολους Εφιάλτες και κάκιστους στην ποιότητα Ελληνόφωνες, τους οποίους οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν «γραικύλους». Δουλοπρεπείς, ξενομανείς, κόλακες για να κερδίσουν την εύνοια των ανωτέρων τους. Ήσαν και είναι οι καιροσκόποι χωρίς όραμα πέραν του προσωπικού τους συμφέροντος. Ο Παυσανίας γνώρισε τόσους από δαύτους κατά την εποχή της παρακμής, που το 64 ΜΧ, θρήνησε:
«Ελληνες αεί εν θαύματι τιθέασι τά αλλότρια ή τά οικεία.» Δηλαδή: Οι Έλληνες πάντοτε θαυμάζουν τα ξένα παρά τα δικά των.
Σκεπτόμενος λοιπόν το ποίον είναι το απόλυτο κριτήριο για το τί συγκροτεί τον σωστόν Έλληνα και ποίες είναι οι «κόκκινες» γραμμές που τον αποκλείουν, θυμήθηκα τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη γραμμένα στην Ασκητική του, τα οποία περικλείουν την πεμπτουσία του Ελληνισμού και ορίζουν το ποίος είναι Έλληνας και ποίος όχι:
«Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νοιώσεις μέσα σου όλους τους πρόγονους.
Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους.
Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει.»
ΑΝΑΛΥΣΙΣ:
1) «...εχτελώντας την θητεία σου στην ράτσα...»
Μιλάει ξεκάθαρα για «ράτσα,» ήτοι, ΓΕΝΟΣ, και όχι απλά μόνο για κάποιο «έθνος» τύπου φυλετικής πανσπερμίας όπως Αμερική... (Είναι άρα αυτό «ρατσιστικό» όπως θα το αποκαλούσαν οι νεοταξίτες... ;) Το ότι το γένος πάντοτε έπαιζε κυρίαρχη σημασία στην Ελληνική ταυτότητα, φαίνεται εξ άλλου στις αναφορές που κάνουν οι μελετητές σε διάφορα ιστορικά πρόσωπα που δεν γεννήθηκαν στην κοιτίδα του Ελληνικού χώρου, αλλά ήσαν Έλληνες, όπως τον Αρχιμήδη από την Σικελία, τον Αναξίμανδρο από την Μικρά Ασία, κλπ.
Ο Καζαντζάκης απηχεί την διαχρονική αξία που έδιναν όλοι οι Έλληνες της αρχαιότητος στην αυτοχθονία και την κοινή φυλετική προέλευση. Τόσο μάλιστα, που έπλαθαν μύθους όπως έπραξαν οι Αθηναίοι με τον Ήφαιστο και την Αθηνά ως γενάρχες της φυλής των.
Μας λέει ξεκάθαρα ότι δεν αποδίδεις «ιθαγένειες» σε μή ιθύς (απευθείας) το γένος αλλόφυλους επειδή απλά πρέπει να συμμορφωθείς με εθνοκτόνες πολιτικές ορθότητες. Υπηκοότητα ίσως. Και αυτήν με αυστηρά κρητήρια.
2) «...να νοιώσεις μέσα σου όλους τους πρόγονους...» =
Η λέξη «γένος» ενυπάρχουσα ως παράγωγο στο «προ-γόνους» πάλι παίζει κυρίαρχη σημασία, εφόσον αναφέρεται στους γονείς εκ των οποίων «γενιέται» ο Έλλην και τους «γονείς» των «γονέων» αυτών μέχρι εκεί που χάνεται η ιστορική μνήμη.
Εξ άλλου, η «μνήμη» αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του κάθε πολιτισμού, και δη του Ελληνικού που την προσωποποίησε και την θεοποίησε κι όλας ως την Τιτανίδα θεά ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ. Μαζί της πλάγιασε ο Δίας και γεννήθηκαν οι εννέα Μούσες, άνευ των οποίων ουκ προκύπτει πολιτισμός.
Στην Μνήμη/Μούσα κάνουν επίκληση οι Έλληνες ποιηταί όπως τον Όμηρον και τον Ησίοδον.
Όλες οι άλλες εικασίες αμφισβητιών του γένους περί κοινών προγόνων όλης της ανθρωπότητος παραμερίζονται, εφόσον ενδιαφέρει μόνον η «ζύμωση» του Ελληνικού γένους όπως αυτή προέκυψε με τις προσμίξεις της λευκής φυλής οία έλαβε χώρα στον Ελληνικόν και πέριξ χώρον.
3) «...να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους...»
Για ποία άλλη ορμή κάνει λόγο ο Καζαντζάκης εκτός από την ηρωική των προγόνων στάση στην ζωή που παρήγαγε έπη όπως αυτό των Θερμοπυλών, του Μαραθώνος, του '40 πολεμώντας εισβολείς; Ποία άλλη ορμή από την πολεμικότητα σε όλες τις πτυχές της ζωής του έθνους μας, που κάποτε κίνησε τον Ηράκλειτο να πει το μνημειώδες «Πόλεμος πάτηρ πάντων»;
Είναι πλέον κοινώς αποδεκτό ότι όλα τα ανθρώπινα επιτεύγματα και εφευρέσεις συνετελέσθησαν ως απόρροια προετοιμασίας για τον πόλεμο, ακόμη και η ανταγωνιστικότητα που εκδηλώθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ο ίδιος ο θεσμός της καλοκαγαθίας, το «Νους υγιής εν Σώματι υγιεί» αποσκοπούσε στον «ωραίον ανδρα», τον «μάχημο» δηλαδή.Η ίδια αυτή ορμή εμπλούτισε την σκέψη, την απαράμιλλη Ελληνική γλώσσα, την φιλοσοφία, τις επιστήμες και την ανυπέρβλητη Ελληνική τέχνη, την ομορφιά της οποίας άλλοι λαοί ουδέποτε μπόρεσαν να ξεπεράσουν αλλά μόνο να μιμηθούν.Αυτά τα έργα πρέπει να «συνεχίσεις» ως Έλλην. Αυτά τα έργα πρέπει να «φωτίσεις» και να μελετάς, και όχι να πιθηκίζεις κινήσεις, ήχους και τάσεις βαρβάρων. Τα τελευταία τα παρατηρείς και μαθαίνεις από αυτά επιλεκτικώς. Δεν φοράς το καπελάκι σου στραβά να ραπάρεις με το ένα χέρι στους όρχεις και το άλο να δείχνει «γιόου - γιόου»....
4) «...να παραδώσεις στον γιο την μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει...»
Δηλαδή, να δώσεις συνέχεια στις προαναφερόμενες αξίες στις επόμενες γενιές ώστε να δυναμώσουν, και όχι να αλλοιώσουν, το γένος και την πατρίδα.
Κάτι που απηχείται στο «άμες δε γεσόμεθα πολλά κάρονες» (εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροί σας) των νεαρών Σπαρτιατών προς την απερχόμενη γενιά πολεμιστών.
Αλλά και που συναντάται στον όρκο του Αθηναίου οπλίτη:
« τὴν πατρίδα οὐκ ἐλάσσω παραδώσω, πλείω δὲ καὶ ἀρείω ὅσης ἂν παραδέξωμαι...»
Μετάφραση: "Την πατρίδα δεν θα την παραδώσω μικρότερη αλλά θα την μεγαλώσω και θα την δυναμώσω περισσότερο από αυτή που μου δίνεται να υπερασπίσω..."
(Ο γράφων ειναι βέβαιος ότι ο συνασπισμός των ηλιθίων θα θεωρήσει το παραπάνω ως δήλωση «φασιστική»....)
Δηλαδή, για να «δυναμώσεις» τον τόπο σου, δεν αφήνεις ασύμβατα με τον πολιτισμό σου και το γένος σου στοιχεία να κυριαρχήσουν πληθυσμιακά σε διάφορες περιοχές του τόπου σου για να θεωρηθείς περισσότερο 'ανθρωπιστής' από 'πατριώτης', όπως δεν θα άφηνες έναν ξένο να κοιμηθεί στο σπίτι σου με την γυναίκα και τα παιδιά σου για να θεωρηθείς περισσότερο φιλάνθρωπος από οικογενειάρχης.
Λαμβάνονας τα προαναφερθέντα υπ' όψιν, όποιος παρεκκλίνει αυτών των αξιών δεν είναι Έλλην, κι ας κατάγεται γονιδιακά από τον Περικλή, αλλά γραικύλος.
Παναγιώτης Τερπάνδρου Ζαχαρίου, εν Χανίοις 2/7/2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου