«Υπό δύο σημαίας»

ΣΤAΘΗΣ Σ.


Ως φαίνεται ο Τσίπρας έως τις επόμενες εκλογές (αν είναι δυνατόν να κάνει τέτοιους μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς ο κ. Καρανίκας) θα πορευθεί κινούμενος σε δύο επίπεδα : 1ον το success story και 2ον τους «φακέλους».

Όταν το success story θα «περπατάει» ως προπαγάνδα, ο Τσίπρας θα ταξιδεύει με αυτήν τη βάρκα, όταν το success story θα κάνει νερά, ο Τσίπρας θα καταφεύγει στη βάρκα των «φακέλων».

Τι είναι οι «φάκελοι» ; Είναι «τα λερωμένα τα άπλυτα» ενός ολόκληρου συστήματος νομής της εξουσίας επί δεκαετίες. Αντί λοιπόν ο Τσίπρας να προχωρήσει στην κάθαρση από την κόπρο του Αυγεία, προχώρησε στην απόκτηση και στην κατοχή αυτών των φακέλων, καθώς και στη χρήση τους κατά το δοκούν. Ίδωμεν…

Τι είναι το success story ; Εν πρώτοις είναι κάτι το διττόν και
το διπρόσωπο. Η μια του παρειά είναι εκείνη που τρώει τις φουσκιές κι ύστερα κλαψουρίζει ότι «αυτά τα μέτρα κι αυτούς τους νόμους» μας τους επέβαλαν οι «θεσμοί». Βεβαίως υπό το πρόσχημα των θεσμών ο ΣΥΡΙΖΑ έχει «βρει παπά και θάβει» ότι προαιρείται (όπως συμβαίνει με το θέμα των πλειστηριασμών και πολλών άλλων). Εδώ

να σημειώσουμε ότι με τη μετωνυμία της Τρόϊκας σε «θεσμούς», ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε ένα ακόμη σημειολογικό πλήγμα στη δημόσια ρητορική. Η λέξη «θεσμοί» φέρει ένα θετικό φορτίο που αφορά στους κανόνες λειτουργίας μιας κοινωνίας. Ένα πανάρχαιο θετικό φορτίο ήδη απ’ όταν οι θεοί - θεσμοί υποδείκνυαν και προστάτευαν τους τρόπους του συνυπάρχειν των ανθρώπων, έως σήμερα, όπου οι θεσμοί οργανώνουν τη σχέση των κρατών με τις κοινωνίες. Ε λοιπόν, αυτήν τη λέξη με το εν πολλοίς θετικό φορτίο βρήκε ο Τσίπρας για να την ταυτίσει με την Τρόϊκα, το κατ’ εξοχήν σύμβολο της υποταγής. Σημειολογική γλίτσα με βαθειά πολιτικά και ηθικά παρεπόμενα.

Εκτός όμως από την κλάψα του εξαναγκασμένου ή εθελοντή ραγιά, ο Τσίπρας και η παρέα του επιδίδονται στους κομποτινισμούς του success story με σθένος σαλτιμπάγκου και θράσος αλμπάνη. Δηλαδή με απόλυτη άγνοια κινδύνων (τους οποίους συχνά οι ίδιοι δημιουργούν).

Έτσι, το success story Τσίπρα είναι οι νέοι είλωτες, δηλαδή οι εργαζόμενοι «που δουλεύουν μόνον για να τρώνε» (όπως προσφυώς προσδιόρισε, αφού ερεύνησε ο «Spiegel») . Το success story Τσίπρα είναι η καθ’ ομολογίαν των παρακοιμωμένων του καταλήστευση των μικρομεσαίων ώστε ( αφού γίνουν έτσι κι αυτοί φτωχοί) να βοηθηθούν οι περισσότερο φτωχοί που ήδη η κυβερνητική πολιτική παράγει μαζικώς (και αποτελεσματικώς).

Το success story Τσίπρα είναι οι πλειστηριασμοί, η φορολογική τρομοκρατία, η υποθήκευση της χώρας για δεκαετίες, η εκχώρηση των πόρων της στην ξενοκρατία και μύρια άλλα τέτοια όσα. Το success story του Τσίπρα είναι ο έπαινος των Σόϊμπλε, Μέρκελ, Μακρόν κι άλλων Εχθρών των Λαών, ο διασυρμός του Ελληνικού Συντάγματος και η ικανότης του να αγγίζει την καρδιά του όταν ακούει τον Αμερικανικό εθνικό ύμνο – αυτός, ένας Έλληνας πρωθυπουργός – πιθηκίζοντας έτσι τους αμερικάνικους τρόπους σε δημόσιες διακρατικές συναντήσεις και τελετές.

Το success story του Τσίπρα είναι οι έπαινοι του Αμερικανού πρέσβη, οι Δημοσθένειες ικανότητες Τσακαλώτου για τις «φυματικές σαρανταποδαρούσες» κι εν τέλει

…οι «φάκελοι». Όχι οι X-files αλλά οι «φάκελοι» των κοριών, της λάσπης, της υποβάθμισης του δημόσιου βίου σε χαμαιτυπείο. Το

success story του Τσίπρα είναι να μετατρέψει την Κάθαρση που δεν έκανε υπέρ του λαού, σε Ύβριν εναντίον του. Διότι τι άλλο παρά Ύβρις για έναν λαό είναι, όταν ο εκλεγμένος πρόμαχός του υπηρετεί «υπό δύο σημαίας», την Αμερικανική και τη Γερμανική…

πηγή