Αν ήμουν πρωθυπουργός

Δεν θα υπέγραφα την αξιολόγηση, θα κατέθετα αμέσως αγωγή εναντίον των παράνομων δανειακών συμβάσεων στο ευρωπαϊκό δικαστήριο (θα προτιμούσα το Συνταγματικό της Γερμανίας γνωρίζοντας από προσωπική εμπειρία πως είναι δίκαιο, αλλά δεν επιτρέπεται)  και θα προέβαινα σε αναβολή πληρωμών έως ότου αποφασίσει – καταργώντας φυσικά τα μνημόνια.

Ταυτόχρονα θα κατέθετα αγωγή αποζημίωσης εναντίον των «θεσμών» ύψους 1 τρις €, όσο δηλαδή η ζημία που προκάλεσαν στην ελληνική οικονομία, μία δεύτερη εναντίον της ΕΚΤ για την παράνομη διακοπή της ρευστότητας το 2015 και το κλείσιμο των τραπεζών, καθώς επίσης μία τρίτη εναντίον της Γερμανίας – για τις πολεμικές επανορθώσεις που ασφαλώς δικαιούμαστε. Παράλληλα θα κατέθετα αγωγές εναντίον όλων των βουλευτών και των ελληνικών κομμάτων που ψήφισαν τα μνημόνια και το PSI, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν – ενώ θα ζητούσα από το ευρωπαϊκό δικαστήριο να αναιρεθεί το PSI, ως παράνομο και καταχρηστικό.

Εάν έχανα το ευρωπαϊκό δικαστήριο, όσον αφορά τις δανειακές συμβάσεις κλπ., τότε θα δήλωνα αμέσως στάση πληρωμών (χρεοκοπία) εντός του ευρώ, με την επίκληση της εθνικής μας κυριαρχίας – ξεκινώντας τις διαπραγματεύσεις για τη διαγραφή του 50% του χρέους. Παράλληλα θα κατέθετα αίτηση εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, εθνικοποιώντας τις τράπεζες και εκδίδοντας ένα παράλληλο νόμισμα – για να αποφύγω τους εκβιασμούς της ΕΚΤ στο διετές χρονικό διάστημα που έχει θεσμοθετηθεί, για τις διαπραγματεύσεις εξόδου μίας χώρας από την ΕΕ.

Φυσικά με όλα αυτά θα υπέφερε τα πάνδεινα η

Ελλάδα, αλλά θεωρώ πως οι σημερινοί Έλληνες μπορούν να τα καταφέρουν, ενώ το οφείλουν απέναντι στην πατρίδα τους και στις επόμενες γενιές – από τις οποίες δεν έχουν κανένα δικαίωμα να τους στερήσουν την ελευθερία, ξεπουλώντας ότι έχουν και δεν έχουν, καθώς επίσης καταδικάζοντας τους σε σκλάβους χρέους, σε μία αποικία χρέους στο διηνεκές (πηγή).

.

Υστερόγραφο: Υπενθυμίζω πως αυτό που τρομάζει περισσότερο τους Έλληνες δεν είναι το ευρώ ή η δραχμή – αλλά ο μη σεβασμός της ιδιοκτησίας μέσω της επιβολής υπερβολικών φόρων, η τιμωρία της επιχειρηματικότητας και της εργασίας, καθώς επίσης η λεηλασία τους από ένα κράτος που έχει μετατραπεί πλέον σε φοροεισπράκτορα και δεσμοφύλακα κάτω από τις εντολές των ξένων δυνάμεων κατοχής, στερώντας τους κάθε ίχνος ελευθερίας (πηγή).

Επίσης από το άρθρο συναδέλφου (πηγή) το ότι, φοβόμαστε πως θα υποφέρουμε επειδή θα λείπουν οι γάζες από τα νοσοκομεία, η ινσουλίνη από τα φαρμακεία, η βενζίνη από τα πρατήρια και το χαρτί υγείας από το Σούπερ Μάρκετ – κάτι που όμως θα συμβεί έτσι ή αλλιώς. Την ίδια στιγμή, αδιαφορούμε πλήρως για τη ληστεία της πατρίδας μας που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, για τα παιδιά μας που φεύγουν μετανάστες, για τις ουρές των ανέργων μπροστά από τις καντίνες σίτισης, για τους άρρωστους που δεν μπορούν να πληρώσουν τα φάρμακα τους, για τους εξαθλιωμένους που προσπαθούν να επιβιώσουν, ψάχνοντας στα σκουπίδια τροφή, για τις χιλιάδες επιχειρήσεις που χρεοκοπούν ή μεταναστεύουν κοκ. Η απόλυτη σχιζοφρένεια!

Όσον αφορά δε το θέμα των αξιολογήσεων, παραθέτω μία συζήτηση μου με τον κ. Σαχίνη από τον Απρίλιο του 2014, όπου φαίνεται πως η ιστορία των διαπραγματεύσεων και των αξιολογήσεων απλά επαναλαμβάνεται – με την Ελλάδα όμως σε συνεχώς χειρότερη θέση.

πηγή
http://www.analyst.gr/2017/04/06/an-imoun-prothipourgos/