Όπως τονίζει ο Κλαρκ με βάση το βιβλίο, όλα τα κράτη που αντιστέκονται σε αυτή την ενσωμάτωση — π.χ., η Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, η Λιβύη και η Συρία — έχουν «επιλεγεί» για αλλαγή καθεστώτος ή την καταστροφή τους. Ο Κλαρκ υποδηλώνει σαφώς ότι σε περίπτωση που η Τουρκία κινηθεί τελικά προς πλήρη ρήξη με την ΕΕ, το ΝΑΤΟ κλπ., η χώρα θα είναι η επόμενη που θα στοχεύσει η Υ/Ε για αλλαγή καθεστώτος ή ίσως την καταστροφή της, μέσω ενός κατασκευασμένου εμφυλίου πολέμου (όπως αυτού της Συρίας). Αυτό που συμβαίνει λοιπόν σήμερα μπορεί να δηλώνει το πρώτο σημάδι μιας νέας εκστρατείας για αλλαγή καθεστώτος, αυτή τη φορά με στόχο την Τουρκία. Αυτό θα μπορούσε επίσης να εξηγήσει τις «πατριωτικές» κορώνες που εξαπολύονται (με τις πλάτες της ΕΕ και της Υ/Ε φυσικά!) για την Τουρκία από ίσως τους μεγαλύτερες νεκροθάφτες της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας, όπως τον Καμμένο, τον Κοτζιά και τον Τσίπρα!
Τα δυτικά γεράκια ψυχραίνουν τη στάση τους απέναντι στην Τουρκία
Neil Clark(13/03/2017)
Πού πρόκειται να οδηγήσει η ολοένα και πιο υβριστική διένεξη μεταξύ της Τουρκίας και της Ολλανδίας (και των
άλλων χωρών της ΕΕ); Γιατί προκαλείται αυτός ο πολιτικός καβγάς μεταξύ μελών του ΝΑΤΟ αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή?
Κατ ‘αρχάς, μια γρήγορη ανακεφαλαίωση των γεγονότων.
Το Σαββατοκύριακο, δύο υψηλόβαθμοι Τούρκοι αξιωματούχοι εμποδίστηκαν να μιλήσουν σε πολιτικές συγκεντρώσεις στην Ολλανδία. Οι ολλανδικές αρχές απαγόρευσαν στoν υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου (Mevlut Cavusoglu) να προσγειωθεί στο Ρότερνταμ, ενώ η υπουργός Οικογενειακών Υποθέσεων Φατμά Μπετούλ Σαγιάν Καγια (Fatma Betul Sayan Kaya) αποτράπηκε να εισέλθει στο τουρκικό προξενείο, και στη συνέχεια απελάθηκε.
Η αντίδραση της Άγκυρας ήταν οργισμένη, με τον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν να δίνει μια αυστηρή προειδοποίηση προς τους Ολλανδούς, παρομοιάζοντας τις ενέργειές τους με το ναζισμό.
Οι Ολλανδοί θα “πληρώσουν το τίμημα” για την “αναίσχυντη” αντιμετώπιση της υπουργού της Τουρκίας, είπε ο Πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε μια έντονη δήλωση. Προέτρεψε επίσης τους διεθνείς οργανισμούς να επιβάλουν κυρώσεις στην Ολλανδία.
Οι Ολλανδοί επανήλθαν με τον πρωθυπουργό Μαρκ Ρούτε (Mark Rutte) να απαιτεί από τον Ερντογάν να ζητήσει συγγνώμη. Οι Δανοί και οι Γερμανοί αναμίχθηκαν επίσης στη διαμάχη. Ο Δανός πρωθυπουργός ανέβαλε μια προγραμματισμένη συνάντηση με τον Τούρκο ομόλογό του, ενώ ο Γερμανός υπουργός Εσωτερικών είπε ότι «μια τουρκική καμπάνια δεν έχει καμία θέση εδώ στη Γερμανία.»
Οι Ευρωπαίοι προβάλαν ανησυχίες για την προστασία/ δημόσια ασφάλεια ως τον κύριο λόγο για την απαγόρευση ή εμπόδιση των εκδηλώσεων υπέρ του Ερντογάν στις χώρες τους πριν από το συνταγματικό δημοψήφισμα της Τουρκίας της 16ης Απρίλη. Έχει υπάρξει επίσης κριτική προς την κυβερνητική καταστολή που ακολούθησε την απόπειρα πραξικοπήματος τον περασμένο Ιούλιο. Αν ο «Σουλτάνος» Ερντογάν κερδίσει την ψηφοφορία τον επόμενο μήνα, θα λάβει νέες εξουσίες και θα μπορεί να παραμείνει στην εξουσία νόμιμα μέχρι το 2029.
Αλλά είναι οι φόβοι για την ασφάλεια και τη δημοκρατία πραγματικά ο λόγος για την ξαφνική αντίθεση των ηγετών της ΕΕ απέναντι στην Τουρκία «τους»;
Ό,τι και να πιστεύει κανείς για τον Ερντογάν και την κυβέρνησή του (παρατηρήστε πώς χαρακτηρίζεται τώρα ως «καθεστώς» από τα Δυτικά γεράκια), οι ολλανδικές πράξεις είναι σε σαφή παραβίαση της Σύμβασης της Βιέννης για τις Διπλωματικές Σχέσεις. Επίσης, αν το θέμα είναι οι «δημοκρατικές ανησυχίες» , φαίνεται περίεργος τρόπος αντίδρασης η απαγόρευση σε άτομα να κάνουν πολιτικές συγκεντρώσεις. Και πού ήταν, θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε, οι “δημοκρατικές ανησυχίες”, όταν οι τουρκικές αρχές τερμάτιζαν βίαια τις διαδηλώσεις το 2013; Όπως επεσήμανα τότε στο RT, κορυφαίες δυτικές πολιτικές προσωπικότητες ήταν ήσυχες σαν ποντικάκια.
Είναι ενδιαφέρον να αντιπαραβάλλουμε τη σημερινή κατάσταση με το πόσο φιλικές ήταν οι ΕΕ-τουρκικές σχέσεις πριν από μόλις λίγο καιρό. Τον Οκτώβριο του 2015, η «Βασίλισσα της Ευρώπης», δλδ. η Άνγκελα Μέρκελ, κάθισε μαζί με τον «Σουλτάνο» Ερντογάν σε μια χρυσή καρέκλα στο Προεδρικό μέγαρο στην Άγκυρα και έδωσε διάφορες υποσχέσεις σχετικά με την προσπάθεια της Τουρκίας να ενταχθεί στην ΕΕ.
Η επίσκεψη αυτή, μόλις δύο εβδομάδες πριν από τις γενικές εκλογές στην Τουρκία, έδωσε αδιαμφισβήτητα ώθηση στην εκστρατεία του Ερντογάν. Ήρθε λίγο μετά την φιλοξενία του ηγέτη της Τουρκίας και της συζύγου του Εμινέ σε ένα συμπόσιο με «τις Μεγαλειότητες του Βασιλιά Φίλλιπου και της βασίλισσας Ματθίλδης των Βέλγων» στις Βρυξέλλες, σε ένα ταξίδι στο οποίο ο Ερντογάν είχε επίσης χαιρετιστεί θερμά από τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ (Donald Tusk).
Από τότε έχει «τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι». Διάφοροι σεβαστοί σχολιαστές πιστεύουν πως η νέα προσέγγιση της Τουρκίας με τη Ρωσία, και ιδιαίτερα για τη Συρία, είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο η στάση της ΕΕ έχει αλλάξει τόσο ριζικά.
Είναι σίγουρα ενδιαφέρον να επισημανθεί πως η γραμμή των Δυτικών απέναντι στον Ερντογάν φαίνεται να σκληραίνει όταν Τούρκοι και Ρώσοι αξιωματούχοι συναντιούνται για να συζητήσουν στενότερη οικονομική / στρατιωτική συνεργασία (όπως έκαναν στη Μόσχα μόλις την περασμένη εβδομάδα), και πως, αντίθετα, οι δημοκρατικές ανησυχίες φαίνεται να εξανεμίζονται όταν η Άγκυρα είναι σε διαμάχη με το Κρεμλίνο. Η υπόσχεση του Ερντογάν να υποστηρίξει την εδαφική ακεραιότητα της Συρίας, και η αντίθεσή του στην βαλκανιοποίηση της χώρας δεν αρέσει σε εκείνους που θέλουν να δουν την Αραβική Δημοκρατία κομμένη σε μικρά κομμάτια.
Ακόμα κι αν δεν αναφέρεται στην Τουρκία λεπτομερώς στο νέο του βιβλίο, «Η Νέα Διεθνής Τάξη σε δράση: η Παγκοσμιοποίηση, η Επανάσταση του Brexit και η Αριστερά» ο Έλληνας αριστερός συγγραφέας Τάκης Φωτόπουλος μας βοηθά να καταλάβουμε ξεκάθαρα τι συμβαίνει. Η θέση του είναι ότι η υπερεθνική ελίτ, η οποία αποτελείται από ένα δίκτυο οικονομικών και πολιτικών ελίτ που έχουν βάση κυρίως στις χώρες της G7 και ενεργούν προς το συμφέρον των πολυεθνικών εταιριών και του παγκόσμιου κεφαλαίου, έχουν ως στόχο την πλήρη ένταξη της κάθε χώρας στη νεο-φιλελεύθερη Νέα Διεθνή Τάξη. Κάθε χώρα που αντιστέκεται σε αυτήν την ενσωμάτωση – π.χ. Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη, ή Συρία – μπαίνει στο στόχαστρο για αλλαγή καθεστώτος ή για την καταστροφή της.
Η Τουρκία είναι μερικώς ενσωματωμένη, ως μέλος του ΝΑΤΟ, αλλά είναι απρόβλεπτη και ανεξέλεγκτη. Η υπόσχεση της ένταξης στην ΕΕ, ως αντάλλαγμα για άλλες χάρες, όπως ο περιορισμός της ροής των προσφύγων στην Ευρώπη, χρησιμοποιήθηκε ως καρότο για να κρατήσει την Άγκυρα στον «σωστό δρόμο».
Όμως υπάρχει ένα πολύ μεγάλο εμπόδιο. Η Υπερεθνική Ελίτ υποστηρίζει φιλελεύθερες πολιτικές για τη μετανάστευση και την «ελεύθερη κυκλοφορία» των ανθρώπων στις χώρες της ΕΕ. Αυτό δεν το κάνει επειδή είναι ειρηνόφιλη, χίπις, υπέρ της διεθνούς αδελφοσύνης των ανθρώπων, αλλά λόγω της καθοδικής επίδρασης στους μισθούς (και της αντίστοιχης αύξησης των κερδών) που επιφέρει η μεγάλης κλίμακας μετανάστευση σε μια εποχή αποδυναμωμένων συνδικάτων.
Ωστόσο, η κοινή γνώμη στις χώρες που κυβερνά η Υπερεθνική Ελίτ έχει, σε μια περίοδο λιτότητας και σημαντικών οικονομικών δυσκολιών, εναντιωθεί έντονα στις φιλελεύθερες πολιτικές μετανάστευσης, με τους ψηφοφόρους να στρέφονται όλο και περισσότερο στα νεο-εθνικιστικά κόμματα της λαϊκίστικης Δεξιάς, μερικοί από τους οποίους ενστερνίζονται αρκετά ανοιχτά ισλαμοφοβικά συναισθήματα.
Το αποτέλεσμα είναι ότι οι πολιτικοί ηγέτες / υποψήφιοι ηγέτες που υποστηρίζονται από την Υπερεθνική Ελίτ, όπως ο Μαρκ Ρούτε στην Ολλανδία, η Μέρκελ στη Γερμανία και ο Εμμανουέλ Μακρόν (Emmanuel Macron) στη Γαλλία, αντιμετωπίζουν πιεστικές προκλήσεις από τους αντιπάλους τους Χέιρτ Βίλντερς (Geert Wilders, στην Ολλανδία), το κόμμα AFD (στην Γερμανία), και την Μαρίν Λε Πέν στη Γαλλία για το 2017.
Κατά συνέπεια, χρειάζεται να δείχνουν, τουλάχιστον κατά τις εβδομάδες πριν τις εκλογές της χώρας τους (οι ολλανδικές γενικές εκλογές ήταν στις 15 Μαρτίου) ότι υιοθετούν μια πιο εθνικιστική στάση, ιδίως κατά της μουσουλμανικής παρουσίας στην Ευρώπη και της «απειλής» του Ισλάμ. Έτσι, από τη σκοπιά τους, τι καλύτερο από το να πάρουν θέση ενάντια στις πολιτικές συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν στην Ευρώπη για τον Ισλαμιστή Πρόεδρο της Τουρκίας, ιδίως δεδομένου ότι, αναπτύσσει φιλικές σχέσεις με τον νούμερο ένα μπαμπούλα της Υπερεθνικής Ελίτ: τον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Σειρά πήρε, ο υποστηριζόμενος από τους παγκοσμιοποιητές Γάλλος υποψήφιος πρόεδρος, ο πρώην τραπεζίτης επενδύσεων και αποκαλούμενος «κεντρώος», Εμμανουέλ Μακρόν, που βγήκε και κάλεσε τη Γαλλία να στηρίξει τους Ευρωπαίους εταίρους της και «να απορρίψει τις προσβολές της τουρκικής κυβέρνησης» οι οποίες δήλωσε ότι στοχεύουν τις «ευρωπαϊκές αξίες.»
Ωστόσο, αυτή η βαθιά κυνική στρατηγική του «θαψίματος» της Τουρκίας, προκειμένου να κερδηθεί η εγχώρια εκλογική προτίμηση, θα μπορούσε εύκολα να αποτύχει. Αν αυτό ήταν ένα παιχνίδι με χαρτιά Ουίστ (Whist), τότε ο Ερντογάν κρατά τον ‘Aσσο και τον Bασιλιά, ενώ οι ηγέτες της ΕΕ, παρά τις την ελευθεροστομία τους, κρατούν μόνο το…επτά και το πέντε.
Ο Άσσος του Ερντογάν είναι η απειλή να ανοίξει τα σύνορα της Τουρκίας και να επιτρέψει σε εκατομμύρια ακόμα πρόσφυγες να εισέλθουν στην Ευρώπη. Αυτή η απειλή έγινε τον περασμένο Νοέμβριο, εάν η ΕΕ μπλόκαρε τις ενταξιακές συνομιλίες.
Μια νέα μεγάλη εισροή μεταναστών είναι πιθανότατο να σπρώξει τη Μαρίν Λε Πέν στο Μέγαρο των Ηλυσίων και να λήξει τη βασιλεία της Μέρκελ στη Γερμανία.
Ο «Βασιλιάς» του Ερντογάν θα ήταν η κίνηση του να προσεγγίσει ακόμη περισσότερο τη Μόσχα και να ανακοινώσει ότι σκοπεύει να «επανεξέταση» την ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. Αυτό θα προκαλούσε επίσης πανικό στις δυτικές πρωτεύουσες.
Τον Ιούνιο του περασμένου έτους, το περιοδικό Foreign Policy της Washington Post δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Πώς μπορείτε να λύσετε ένα πρόβλημα σαν τον Ερντογάν.»
Να περιμένετε περισσότερες τέτοιου είδους δημοσιεύσεις νεοσυντηρητικών τις επόμενες εβδομάδες. Αλλά θυμηθείτε: αυτό, όπως και η τρομοκρατία των ISIS / Αλ-Κάιντα, είναι ένα «πρόβλημα» που προκαλείται εξαιτίας των ενεργειών της Υπερεθνικής Ελίτ.
ΠΗΓΗ: RT
O Neil Clark είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας, broadcaster και μπλόγκερ. Έχει γράψει για πολλές εφημερίδες και περιοδικά στη Βρετανία και σε άλλες χώρες, περιλαμβανομένων των Guardian, Morning Star, Daily και Sunday Express, Mail on Sunday, Daily Mail, Daily Telegraph, New Statesman, The Spectator, The Week και The American Conservative. Είναι τακτικός ειδικός σχολιαστής στο RT και έχει επίσης εμφανιστεί στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο του BBC, το Sky News, το Press TV και το Voice of Russia. Είναι ο συν-ιδρυτής της Εκστρατείας για τη Δημόσια Ιδιοκτησία (Campaign For Public Ownership @PublicOwnership). Το βραβευμένο μπλογκ του μπορεί να βρεθεί στο www.neilclark66.blogspot.com. Αναρτά tweets στο twitter σχετικά με την πολιτική και τα παγκόσμια πράγματα @NeilClark66
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου