- Το 1832 ο οίκος Ρότσιλντ εξέδωσε δάνειο 60 εκατ. δρχ. Το 1843 χρωστούσαμε 66 εκατ. ενώ είχαμε καταβάλει 40 εκατ. σε μεσιτείες και τοκοχρεολύσια, 15 εκατ. σε αποζημιώσεις και 20 εκατ. για έξοδα της βαυαρικής αντιβασιλείας και του μισθοφορικού στρατού της.
Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com
Σαν να μην πέρασε ούτε μία ημέρα. Το 1832 οι «Προστάτιδες» Δυνάμεις προσφέρουν το θρόνο της Ελλάδος στον ανήλικο τότε Βαυαρό πρίγκιπα Όθωνα, μετά την άρνηση του Λεοπόλδου Α΄ της Σαξωνίας ο οποίος ενθρονίστηκε τελικά στο νεοσύστατο Βελγικό βασίλειο. Ήταν φανερό ότι το αρτισύστατο ελληνικό κράτος δεν θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς την παροχή οικονομικής βοήθειας, μετά τη δεκαετή θυελλώδη επαναστατική και εμφυλιο-πολεμική περίοδο που έφθασε το Γένος στα όρια του αφανισμού. Όμως, οι πιστωτές αρνούνταν τη χορήγηση του δανείου στον κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια, καθώς Αγγλία και Γαλλία όχι μόνο δεν παρείχαν εγγυήσεις, όπως ζητούσαν οι πιστωτές, αλλά
τουναντίον επεδίωκαν τη πολιτική και φυσική του εξόντωση.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας είχε εκλεγεί πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδος από την Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνος, τον Απρίλιο του 1827. Με πολυετή διπλωματική εμπειρία, (μεταξύ των άλλων διετέλεσε και επί σειρά ετών υπουργός Εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας), είχε όλα τα εχέγγυα ως κυβερνήτης για τη θέσπιση ενός διοικητικού και νομικού πλαισίου, ώστε να καταστεί η «νεαρά Ελλάς» ένα ευρωπαϊκό κράτος δικαίου.
Γράφει (δια του Τερτσέτη) ο Κολοκοτρώνης:
«Τα ψηφίσματα της συνελεύσεως εις το Άργος έβαλαν βάσεις συνταγματικής κυβερνήσεως. Αφού εκλέχθη η Γερουσία εσύστησε ο Κυβερνήτης και επιτροπή δια να ετοιμάση σύνταγμα. Μερικοί προύχοντες εδυσαρεστήθηκαν. Κοντά εις αυτούς οι Υδραίοι, διατί δεν τους έδιδε ο Κυβερνήτης ευθύς τα όσα είχαν εξοδεύσει εις την επανάστασιν. Οι Χίοι, διατί τους εζήτησε λογαριασμόν. Εκακοφάνηκε και μερικών λογιωτάτων δια την ελευθερίαν της εφημερίδος. Εζήτησαν σύνταγμα, και έτσι οι προύχοντες οι παραπονεμένοι, ενωμένοι με τους Υδραίους και άλλους δυσαρεστημένους, έβγαλαν εμπροστά δια πρόφασιν το σύνταγμα. Ημπορεί μεταξύ των προκομένων να επίστευαν ότι είναι καλό το σύνταγμα δια να έμβη εις ενέργεια ευθύς, πλην οι κοτσαμπασήδες και μερικοί άλλοι το μετεχειρίσθησαν ως πρόσχημα. Εμβήκε μέσα και ξένος δάκτυλος και ερέθιζε τα πράγματα».
Η «δόλια» Αλβιόνα, και οι κολαούζοι της οι Γάλλοι, μετήλθαν όλων των μέσων και των μεθόδων για να αποδομήσουν την εξουσία του Καποδίστρια. Άλλωστε καιροφυλακτούσαν οι μετέπειτα πρωθυπουργοί Μαυροκορδάτος και Κωλέττης, η κλίκα της Ύδρας και ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης.
«Όταν έκαψε ο Μιαούλης τα καράβια, εβόγγησε όλο το έθνος δια την αδικίαν οπού έκαμε να κάψη τα εθνικά καράβια. Μερικοί βλέποντας ότι ούτε με επιτροπάς ούτε με αποστασίας δεν έκαμναν τίποτε, εσυμβουλεύθηκαν μερικοί και απεφάσισαν να σκοτώσουν τον Κυβερνήτην».
Στις 27 Σεπτεμβρίου 1831, ο αδελφός και ο γιός του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, υλοποιώντας μία ακόμη συνωμοσία της «δόλιας» Αλβιόνος, εκτέλεσαν τον Καποδίστρια λίγο πριν εισέλθει στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος στο Ναύπλιο. Επρόκειτο για ένα φρικτό έγκλημα με τον «πιο ακαριαίο θάνατο» της ιστορίας, με δεδομένα τα όπλα της εποχής. Τον πυροβόλησαν στο κεφάλι σχεδόν εξ επαφής και έστριψαν το μαχαίρι στα σωθικά του. Τα τσιράκια των κοτσαμπάσηδων της Πελοποννήσου και των εφοπλιστών της Ύδρας έκαναν καλά τη δουλειά τους, υπό την υψηλή επιστασία του Άγγλου και του Γάλλου πρέσβη.
Να τι λέει ο Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του:
«Έτσι, ως προείπα, επήγαν εις την πόρταν της εκκλησίας την Κυριακήν, την αυγήν, εχαιρέτησαν τον Κυβερνήτην, ο Κυβερνήτης είχε μόνον δύο, ένα κουλοχέρη και ένα άλλον. Εμβαίνοντας εις την πόρταν, ο Κωνσταντίνος του έριξε μια πιστόλα εις το κεφάλι, ο Γεωργάκης μια μαχαιριά εις την κοιλιά και έμεινε ο Κυβερνήτης νεκρός, ξαπλωμένος εις την πόρταν. Αφού έκαμαν αυτά, έτρεξαν να φύγουν, ο Κωνσταντίνος ελαβώθηκε θανατηφόρα από τον κουλοχέρη τον Κρητικό, ο δε Γεωργάκης κατέφυγεν εις του Βαλιάνου το σπίτι. Είδε ότι εκεί δεν εμπορεί να βασταχθή και επήγε εις του Ρουάν το σπίτι. Ο πολιτάρχης Παναγιώτης Κακλαμάνος δεν εταράχθηκε διόλου, διότι ήτον και αυτός μπασμένος εις την υπόθεσιν. Ο Ζεράρ οπού διοικούσε τα ελληνικά τακτικά στρατεύματα ευρέθηκε καβάλα με τον αγιουτάντε του εις τον Πλάτανον, οπού ήτον ο στρατώνας και έλεγε: «Τίποτε, τίποτε, μείνετε ήσυχοι». Ο Αλμέιδας που ήταν φρούραρχος με τον πιστόν το στράτευμα οπού ήτον ωρκωμένο, έκλεισε ταις πόρταις, εδιαμοιράσθηκαν εις όλαις ταις τάπιαις και εις άλλας θέσεις της πόλεως, έπιασαν και διάφοροι άλλοι πολίται τα άρματα, και έτσι εφυλάχθηκε οπού εκινδύνευε να χαρή το Ανάπλι».
Γράφει ο Θεόδωρος Δημ. Παναγόπουλος στο συγκλονιστικό βιβλίο του «Όλα στο Φως»:
«Ο Γάλλος πρεσβευτής Ρουάν, που γνώριζε πριν από πολύ καιρό, ότι εκείνη την Κυριακή θα δολοφονούσαν οι Μαυρομιχαλαίοι τον Καποδίστρια, αρνείται να παραδώσει τον δολοφόνο στις ελληνικές αρχές, ισχυριζόμενος, ότι μετά τον θάνατο του Κυβερνήτη, δεν υπάρχει νόμιμη ελληνική κυβέρνηση, αλλά ακόμα και ότι, ο καταδιωκόμενος ήταν αθώος, γιατί από τον έλεγχο της πιστόλας, που του παρέδωσε, φαινότανε καθαρά ότι δεν είχε πυροβολήσει εκείνο το πρωϊνό. Πολιτικά και διπλωματικά τερτίπια, θράσος και περισσή υποκρισία, από εκείνους που υπήρξαν ουσιαστικά οι ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος, για να κερδίσουν χρόνο και να σώσουν τη ζωή του δράστη. Την ίδια ώρα που δίνεται η θεατρική παράσταση στην γαλλική πρεσβεία, ένα γαλλικό πολεμικό καράβι είχε ρίξει άγκυρα μέσα στο λιμάνι του Ναυπλίου και μία βάρκα του περίμενε στην προκυμαία να παραλάβει τους φονιάδες και να τους οδηγήσει στο πλοίο… Χρέος μας όμως είναι να τα αποκαλύψουμε, για να αναδείξουμε, όχι μόνο την ύπαρξη συνωμοσίας για τη δολοφονία του Καποδίστρια, αλλά και να ξεσκεπάσουμε το ελληνικό και ευρωπαϊκό παρασκήνιο, που καθόρισε από τότε τη μοίρα της Ελλάδας».
ΓΙΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΛΑ
Σιγά να μην άφηναν τον Καποδίστρια να μοιράσει τα κτήματα στους Αγωνιστές της Επανάστασης και τους ακτήμονες.
«… η αντίληψις ότι τα ευρύτατα εθνικά κτήματα αντεπροσώπευον κεφάλαιον πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων, και ότι κατ’ ακολουθίαν αι Δυνάμεις θα διηκόλυνον την Ελλάδα «με το αζημίωτον», ήρε και τους τυχόν ταμιευτικούς δισταγμούς. Όθεν, ότε προσεφέρθη το στέμμα της Ελλάδος εις τον Όθωνα, η ανακοίνωσις των Δυνάμεων υπέσχετο δάνειον 60 εκατ. εγγυηθησόμενον υπό των τριών αυλών και εκδοθησόμενον κατά τμήματα εφ’ όσον επέβαλλον τούτο αι ανάγκαι της Ελλάδος… Οπωσδήποτε το δάνειον συνήφθη χωρίς να ερωτηθή η Ελλάς. Επέπρωτο να δαπανηθή κατά τον αυτόν τρόπον υπό των συμβληθέντων (Μεγάλων Δυνάμεων και Βαυαρών). Πράγματι αι δύο πρώται δόσεις του δανείου κατηναλώθησαν υπό της βαυαρικής αντιβασιλείας. Η δε τρίτη αφιερώθη υπό των Δυνάμεων εις πληρωμήν τοκοχρεολυσίων. Το χειρότερον δ’ είναι ότι και εκ των πρώτων δύο τρίτων ελάχιστα ωφελήθη η Ελλάς».
Όπως έγραψε, λοιπόν, ο καθηγητής Α. Μ. Ανδρεάδης η συνθήκη σύναψης του δανείου του 1832 περιείχε «εν σπέρματι τον θεσμόν του διεθνούς ελέγχου», διότι προέβλεπε ότι το ελληνικό κράτος ήταν υποχρεωμένο να καταβάλει τόκους και χρεολύσια, από τα πρώτα έσοδα του δημόσιου ταμείου, πριν προβεί σε οποιαδήποτε άλλη δαπάνη ή καταβολή προς τρίτους. Όριζε μάλιστα, δίκην «θεσμών», τους διπλωματικούς αντιπροσώπους των τριών Αυλών ως υπεύθυνους για την εποπτεία αυτού του όρου της δανειακής σύμβασης.
Να πώς δαπανήθηκαν οι δύο πρώτες δόσεις του δανείου, το ύψος των οποίων ανέρχονταν σε 44.670.000 δραχμές. Το δάνειο εκδόθηκε από τον οίκο Ρότσιλντ.
Συμπερασματικά, η Ελλάς «ευρέθη τω 1843 πτωχοτέρα πως ή κατά την ημέραν καθ’ ήν ηναγκάσθη να καταφύγη εις δάνειον, εχρεώστει δε προς τούτοις και 66.842.126 δρ. και 46 λεπτά». Γιατί;
Διότι για το δάνειο των 60 εκατ. δρχ. του 1832 κατέβαλε, έως το 1843, περίπου 7 εκατομμύρια για μεσιτείες και «παραπλήσια», 15 εκατ. σε αποζημιώσεις, 33 εκατ. σε τόκους και χρεολύσια, 1,4 εκατ. για τα έξοδα της αντιβασιλείας και 19 εκατ. σε περιττές στρατιωτικές δαπάνες, που αφορούσαν στη μεγάλη τους πλειονότητα τον Βαυαρικό μισθοφορικό στρατό που είχε έρθει με τον Όθωνα στην Ελλάδα. Έτσι, το 1843 εκτός από το ποσό του δανείου χρωστούσε και άλλα 6,5 εκατομμύρια!
 |
| Ενθάδε κείται το Ελληνικόν Κράτος αποθανόν κατά τον τοκετόν |
https://booksonthesites.blogspot.gr/2017/02/200.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου