Το καρτέλ του χρήματος (α)

Αυτός που κυβερνάει το χρήμα, έχει την ανώτατη εξουσία στον πλανήτη – ενώ, όπως είχε πει κάποτε ο A. Rothschild, «Άφησε με ελεύθερο να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα ενός έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος ψηφίζει τους νόμους του»

«Οι υπερβολικές πιστώσεις, τις οποίες η Fed διοχέτευσε στην Οικονομία, οδηγήθηκαν στο χρηματιστήριο – προκαλώντας μία φανταστική κερδοσκοπική αύξηση των τιμών των μετοχών (φούσκα).

Με μεγάλη καθυστέρηση, οι υπάλληλοι του «Ομοσπονδιακού Αποθεματικού Συστήματος» (Federal Reserve System), προσπάθησαν να «αναρροφήσουν» τις υπερβολικές ποσότητες χρημάτων – με αποτέλεσμα να επιτύχουν τελικά να σταματήσουν την έκρηξη.

Ήταν όμως πολύ αργά: το 1929 οι κερδοσκοπικές ανισορροπίες ήταν τόσο μεγάλες, ώστε οι προσπάθειες να τις καταπολεμήσουν επιτάχυναν την τεράστια πτώση που ακολούθησε, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει η επιχειρηματική εμπιστοσύνη (…). Η παγκόσμια οικονομία βυθίστηκε στη Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του ΄30«

(Άρθρο του A. Greenspan από το 1966 (πηγή: Faz), σε ελεύθερη μετάφραση – του κεντρικού τραπεζίτη, ο οποίος προκάλεσε τη φούσκα του διαδικτύου το 2000, καθώς επίσης τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2007, κάνοντας τα ίδια ακριβώς «σκόπιμα λάθη», για τα οποία κατηγορούσε τους προκατόχους του).

Άρθρο

Μία έκφραση που ακούγεται πολύ συχνά είναι πως «το χρήμα διοικεί τον πλανήτη» – κάτι που φυσικά δεν ισχύει, αφού υπάρχει μία δύναμη ανώτερη από τον πλούτο.  Απλούστατα, αυτός που κυβερνάει το χρήμα είναι η ανώτατη εξουσία, η οποία δεν έχει απολύτως καμία άλλη ανάγκη – ενώ,
όπως είχε πει κάποτε ο A. Rothschild, «Άφησε με ελεύθερο να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα ενός έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος ψηφίζει τους νόμους του» (ανάλυση).

Προφανώς ο ιδρυτής της ομώνυμης τραπεζικής δυναστείας γνώριζε ακριβώς τι έλεγε – αφού ήταν ένας από εκείνους τους λίγους «εκλεκτούς», οι οποίοι απόλαυσαν τη συγκεκριμένη εξουσία. Τόσο αυτός δε, όσο και ο γιός του αργότερα, ήταν οι σημαντικότεροι χρηματοδότες των ευρωπαϊκών κρατών το 19ο αιώνα – ενώ, για εκατό χρόνια περίπου, έως τον 20ο αιώνα, ο «οίκος Rothschild», ο οποίος είναι πιθανότατα ο βασικότερος μέτοχος της ιδιωτικής Τράπεζας της Ελλάδος, ήταν η μεγαλύτερη τράπεζα παγκοσμίως.

Αρκετοί θεωρούν βέβαια ότι, κάτι τέτοιο λειτουργεί μόνο σε εποχές, όπου κυβερνούν βασιλείς και φεουδάρχες – πως είναι μία ιστορία από το παρελθόν, η οποία έχει πάψει πλέον να ισχύει. Εν τούτοις, με δεδομένο πως το μεγαλύτερο αποθεματικό νόμισμα του πλανήτη, το πλέον ισχυρό και ρευστοποιήσιμο, το δολάριο, δεν ελέγχεται από το κράτος, η παραπάνω άποψη είναι λανθασμένη.

Ειδικότερα, αφού το απόλυτο μονοπώλιο για την εκτύπωση δολαρίων, την κυριαρχία για την ποσότητα χρήματος που δημιουργείται από το πουθενά στις Η.Π.Α., καθώς επίσης για τον καθορισμό των επιτοκίων, την έχει ένας ιδιωτικός οργανισμός, η Fed, συμπεραίνει κανείς πως τίποτα δεν έχει αλλάξει, σε σχέση με το παρελθόν.

Πόσο μάλλον όταν η ισχυρότερη κεντρική τράπεζα του πλανήτη, επηρεάζει το μεγαλύτερο χρηματιστήριο παγκοσμίως, τη Wall Street – η οποία με τη σειρά της «κινεί τα νήματα» όλων των υπολοίπων. Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η, ανάλογη των νέων χρημάτων που εκτυπώνει η Fed, αύξηση του δείκτη S&P.

 .

 .

Περαιτέρω, υπενθυμίζουμε πως η κεντρική τράπεζα των Η.Π.Α., η Fed, ιδρύθηκε από το ισχυρότερο «τραπεζικό καρτέλ» όλων των εποχών – ενώ έχει την απαιτούμενη «δημοκρατική νομιμοποίηση», παρά το ότι είναι ίσως ο πλέον δικτατορικός Θεσμός του πλανήτη.

Το δολάριο δε, το οποίο δέχεται σήμερα τη μεγαλύτερη επίθεση στην ιστορία του (άρθρο), ευρίσκεται στα χέρια του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού Συστήματος (Federal Reserve System) – οι ιδιοκτήτες του οποίου είναι μερικές ιδιωτικές τράπεζες που συνιστούν το νούμερο ένα χρηματοπιστωτικό καρτέλ του πλανήτη.

Με δεδομένο τώρα το ότι, η λειτουργία του τραπεζικού συστήματος στηρίζεται κυρίως στην «εξαπάτηση» των πελατών του (ανάλυση), την οποία αποδέχθηκε για πρώτη φορά, δημόσια και με ειλικρίνεια, η Τράπεζα της Αγγλίας, οι μέθοδοι της Fed δεν μπορεί να διαφέρουν σημαντικά από τις αντίστοιχες της Μαφίας – σε εκλεπτυσμένη φυσικά μορφή.

Συνεχίζοντας, το πόσο μικρή είναι η επιρροή της αμερικανικής κυβέρνησης στη λειτουργία της Fed, αποδεικνύεται από τις δηλώσεις ενός προηγούμενου διοικητή της, του A. Greenspan, σε μία τηλεοπτική του συνέντευξη – σύμφωνα με την οποία, ”Κατ’ αρχήν, η Federal Reserve είναι ένα ανεξάρτητο «πρακτορείο» (Agency). Αυτό σημαίνει ότι, δεν υπάρχει κανένα κυβερνητικό «πρακτορείο», το οποίο να μπορεί να αποδυναμώσει τις ενέργειες μας«.

Η κεντρική τράπεζα των Η.Π.Α. λοιπόν υπηρετεί ορισμένους εκλεκτούς – ενώ στη λίστα των προτεραιοτήτων της δεν είναι υποχρεωτικά στην πρώτη θέση η εξασφάλιση των συμφερόντων της υπερδύναμης και των Αμερικανών Πολιτών. Αυτό συμπεραίνεται ανεπιφύλακτα από την ιστορία της ίδρυσης της – η οποία αποτελεί έναν από τους πιο έξυπνους «ελιγμούς», στην ιστορία της σύγχρονης οικονομίας.

Η απάτη της ονομασίας

Πιθανότατα, η εύρεση του ονόματος είναι η ευφυέστερη ενέργεια, όσον αφορά την ίδρυση της Fed – αφού, παρά τον τίτλο «Ομοσπονδιακή» (federal), δεν είναι σε καμία περίπτωση κρατική, αλλά ιδιωτική. Εκτός αυτού, το δεύτερο συστατικό του ονόματος της, το «Αποθεματική» (Reserve) είναι απολύτως παραπλανητικό – αφού δεν είχε κανένα απόθεμα.

Επομένως, μόνο το τρίτο συστατικό, το «Τράπεζα» (bank) ισχύει – με τη δημιουργία της να είναι το αποτέλεσμα μίας «μπλόφας» ορισμένων ανδρών. Οι άνδρες αυτοί το 1910, εκπροσωπώντας τότε χονδρικά το 25% του παγκοσμίου πλούτου, κατάφεραν να κατασκευάσουν έναν εκπληκτικό «Θεσμό» – ο οποίος θα τους εξασφάλιζε στο διηνεκές τα δικά τους «φέουδα».

Ο «Θεσμός» αυτός απέκτησε την κυριαρχία του νομίσματος της ισχυρότερης χώρας του πλανήτη, προσφέροντας τους τη δυνατότητα να δημιουργούν χρήματα από το πουθενά – σε ποσότητες που είναι αδύνατον να φαντασθεί ο ανθρώπινος νους.

Εκτός αυτού, τους προσέφερε την απίστευτη δυνατότητα, όπως τεκμηριώθηκε από την πρόσφατη κρίση, να «κοινωνικοποιούν» τις απώλειες τους – να επιβαρύνουν δηλαδή με αυτές το κοινωνικό σύνολο, εάν τα παιχνίδια τους απέβαιναν ζημιογόνα. Προφανώς δε να προσελκύουν τις «κορυφές» του ανθρώπινου πνεύματος – τις ευφυΐες καλύτερα, αφού οι αμοιβές που προσφέρουν είναι οι μεγαλύτερες δυνατές..

Η μυστική συνάντηση

Το Νοέμβριο του 1910, ορισμένοι από τους ισχυρότερους άνδρες του πλανήτη συναντήθηκαν στο ιδιωτικό βαγόνι ενός τραίνου, στο σταθμό του New Jersey – έχοντας φτάσει ο καθένας μόνος του, κρυφά, για να αποφύγουν την προσοχή των ανθρώπων, αφού κανένας δεν έπρεπε να το γνωρίζει.

Η αιτία ήταν το ότι ο άνθρωπος, στον οποίο ανήκε το βαγόνι (N. Aldrich), ήταν ο γερουσιαστής του Rhode Island, καθώς επίσης ο πρόεδρος της εθνικής επιτροπής συναλλάγματος – οπότε, τυχόν γνώση του «κοινού» για τη συνάντηση των τραπεζιτών μαζί του, θα ήταν αρκετή για να δημιουργήσει «αναταραχές» στο χρηματοπιστωτικό και όχι μόνο σύστημα.

Ωστόσο, ο πρόεδρος δεν ήταν μόνο ένας υπέρμαχος του μεγάλου κεφαλαίου στη Γερουσία – αλλά, επίσης, ένα μέρος του, αφού ήταν μέτοχος της JP Morgan. Εκτός αυτού, ήταν ο πεθερός του J.D. Rockefeller Junior – ενός από τους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη.

Στο βαγόνι ήταν παρόντες εκτός από τον N. Aldrich, ο F. Vanderlip (πρόεδρος της National City Bank of New York, καθώς επίσης εκπρόσωπος του William Rockefeller και της επενδυτικής τράπεζας Kuhn, Loeb & Company) ο H. Davison (μέτοχος της JP Morgan), ο C. Norton (πρόεδρος της First National Bank of New York), ο B, Strong (JP Morgan Bankers Trust), καθώς επίσης ο P.l Warburg, συνεργάτης της «Kuhn, Loeb», και εκπρόσωπος των Rothschilds.

Επισήμως, επρόκειτο για τη συνάντηση ορισμένων κυρίων, οι οποίοι ταξίδευαν για να κυνηγήσουν σε ένα μικρό νησί με την ονομασία Jekyll Island – το οποίο ανήκε στην JP Morgan. Στο συγκεκριμένο νησί ασχολήθηκαν, χωρίς να ενοχληθούν, με το σχεδιασμό ενός επαναστατικού νομισματικού συστήματος – το οποίο κυριαρχεί ακόμη και σήμερα στον πλανήτη..

Η αιτία της ίδρυσης της Fed

Οι βασικοί λόγοι, για τους οποίους πραγματοποιήθηκε η συνάντηση των ισχυρότερων ανδρών των Η.Π.Α., ήταν

(α)  αφενός μεν η τάση στη βιομηχανία της χώρας, με βάση την οποία οι επενδύσεις για την ανάπτυξη της χρηματοδοτούνταν περισσότερο από τα κέρδη (όπως ουσιαστικά είναι το σωστό, όχι όμως για τις τράπεζες) και λιγότερο με δάνεια,

(β)  αφετέρου η «πολιτική λιτότητας» που ακολουθούσε η αμερικανική κυβέρνηση – η οποία αύξανε τα αποθέματα χρυσού που είχε στην ιδιοκτησία της, ενώ μείωνε τα δημόσια χρέη.

Οι εξελίξεις αυτές οφειλόταν κυρίως στην περιορισμένη ποσότητα χρήματος – αφού οι τράπεζες επιτρεπόταν μεν να δανείζουν μεγαλύτερα ποσά από τις καταθέσεις που διαχειρίζονταν, αλλά υπήρχε ένα συγκεκριμένο όριο: η ποσότητα χρυσού που κατείχαν.

Εν τούτοις, στα έτη που προηγήθηκαν του 1910, υπήρχαν αρκετές «χρηματοπιστωτικές στρεβλώσεις» – αφού δεν ήταν λίγες εκείνες οι τράπεζες, οι οποίες δάνειζαν υπερβολικές ποσότητες χρημάτων. Επειδή δε διέθεταν πολύ χαμηλά αποθέματα, όταν πολλές επιταγές πελατών τους κατατίθεντο σε άλλες τράπεζες και έπρεπε να εξοφληθούν, τα χρηματικά τους διαθέσιμα τελείωναν – με αποτέλεσμα να χρεοκοπούν.

Μέσα σε λίγα χρόνια λοιπόν πτώχευσαν αρκετές χιλιάδες τράπεζες για τον παραπάνω λόγο – οπότε έπρεπε να βρεθεί μία λύση, η οποία θα εξασφάλιζε τουλάχιστον τις μεγάλες τράπεζες από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. Επί πλέον, εάν παρ’ όλα αυτά χρεοκοπούσε κάποια τράπεζα, έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος, με τη βοήθεια του οποίου οι ζημίες της τράπεζας θα επιβάρυναν τους φορολογουμένους Πολίτες.

Τέλος, έπρεπε να απαντηθεί το ερώτημα, σχετικά με το πως θα γινόταν περισσότερο «ελαστική» η ποσότητα χρήματος – έτσι ώστε να αυξομειώνεται «κατά το δοκούν», χωρίς να δημιουργούνται προβλήματα στις τράπεζες και στο σύστημα.

Ολοκληρώνοντας, ο βασικότερος ίσως στόχος ήταν ουσιαστικά το πως θα άρχιζαν να χρεώνονται ξανά η βιομηχανία, το κράτος και οι καταναλωτές – έτσι ώστε οι τράπεζες να αυξήσουν την κερδοφορία τους, αναλαμβάνοντας ρίσκα τα οποία, στη χειρότερη των περιπτώσεων, εάν χρεοκοπούσαν δηλαδή, οι ζημίες θα μεταβιβαζόταν στους Πολίτες.

Μέσα σε μία εβδομάδα, το σχέδιο ήταν έτοιμο στο νησί της J.P. Morgan – βασικότερο μέρος του οποίου ήταν η «κατασκευή» του συστήματος της Federal Reserve. Το σύστημα αυτό ήταν τόσο αδιαφανές, ώστε να μην μπορεί κανένας να υποψιαστεί ποιοί το «συνέλαβαν» – κυρίως δε ποιούς θα ωφελούσε..     

Επίλογος

Έχοντας πλησιάσει επικίνδυνα σε εκείνη την εποχή, όπου επίκειται ή προβλέπεται η αλλαγή του χρηματοπιστωτικού συστήματος, η οποία όμως προϋποθέτει την κατάρρευση του, οφείλουμε να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί με τα περιουσιακά μας στοιχεία – γνωρίζοντας πως τίποτα δεν είναι αιώνιο, ενώ το απρόβλεπτο κυριαρχεί σε πολλές πτυχές της ζωής.

Στο δεύτερο μέρος του άρθρου μας θα ασχοληθούμε με περισσότερες λεπτομέρειες, έχοντας την πεποίθηση πως «η γνώση είναι δύναμη» – παρά το ότι αμφισβητείται πολύ συχνά η βαθύτερη έννοια του ρητού, ειδικά από αυτούς που τα γνωρίζουν όλα και δεν μαθαίνουν τίποτα.

πηγή

http://www.analyst.gr/2014/07/17/10722/2/