Ἀπὸ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ βιβλίου:
[…] Τὸ κείμενον ποὺ ἀκολουθεῖ ἀνήκει στὴν Εἰρήνη Δαμοπούλου.
Τὴν ἱστορία της τὴν ἐμαγνητοφώνησα ἀπὸ τὸ στόμα της, σὲ μακρὰ συνάντηση ποὺ εἴχαμε στὸ Μόντρεαλ, τὴν 23η Ἰουλίου 2002. Ἐγὼ προσέθεσαν μόνον κάποια ἱστορικὰ γεγονότητα, καὶ κάποιες δικές μου κρίσεις, ὅταν πίστευα ὅταν χρειάζετο, γιὰ νὰ κατανοήσῃ ὁ ἀναγνώστης καλλίτερα τὰ διαδραματιζόμενα στὴν ἀφήγηση τῆς Εἰρήνης… […]
Ἀπὸ τὸ ὀπισθόφυλλον τοῦ βιβλίου:
«Ἡ ἄρνησις τῆς μητέρας μου νὰ παραδόσῃ ἐμέναν καὶ τὸν μικρὸ ἀδελφό μου στὸ παιδομάζωμα, ποὺ εἶχε ὀργανώση τὸ ΚΚΕ, κατέταξε τὴν ἰδίαν στὴν μαύρη «ἀντίδραση» κι ἔβαλε ὅλη μας τὴν οἰκογένεια στὸ στόχαστρο τοῦ ΚΚΕ, γιὰ ἐκδίκηση. Πρῶτα πῆραν τὴν μητέρα μου νὰ βοηθήσῃ τοὺς ἀντάρτες, μεταφέροντας ὑλικὰ στὰ βουνά, ὅπου συχνὰ τὴν ἐβασάνιζαν καὶ σωματικά.
Ἐγὼ μὲ τὸν ἀδελφό μου, μαζὺ μὲ τοὺς ὑπολοίπους κατοίκους τοῦ χωριοῦ μας, διετάχθημεν νὰ ἐγκαταλείψουμε τὰ σπίτια μας καὶ ἀναγκασθήκαμε νὰ ζοῦμε σὲ πρόχειρες καλῦβες, μέσα στὸ κοντινὸ δάσος…[…]»
Τὸ κατωτέρω ἀπόσπασμα εἶναι ἀπὸ τὴν ἱστορία τῆς Μακεδονοπούλας Εἰρήνης Δαμοπούλου, ὁμήρου τοῦ ΚΚΕ, μὲ τὸν ἀδελφό της Ἠλία καὶ τὴν μητέρα της Ἐλπίδα, στὴν Κοινότητα τοῦ ΚΚΕ στὴν Φλωρίκα τῆς Ῥουμανίας, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸ γνωστὸ στέλεχος τοῦ ΚΚΕ Κώστα Λουλὲ (ἀπὸ
τὸ βιβλίο μου «Ἡ φωνὴ τῆς Εἰρήνης»):
«Τὸ ΚΚΕ Κατασκευάζει Σλαυομακεδόνες.
Στὴν Κοινότητά μας στὴν Φλωρίκα ἀπεφασίσθη ἀπὸ τοὺς ὑπευθύνους τοῦ ΚΚΕ νὰ διαχωρισθοῦν ὅλοι οἱ ἔνοικοι τοῦ στρατοπέδου σὲ Ἕλληνες καὶ Σλαυομακεδόνες. Ὁ διαχωρισμὸς αὐτὸς μεταξὺ Ἑλλήνων καὶ Σλαυομακεδόνων ἄρχισε ἀπὸ τὸ σχολεῖο. Πρωταγωνιστὴς στὴν κατάταξη κάθε παιδιοῦ στὴν μία ἢ τὴν ἄλλην ὁμάδα, ἦταν ὁ δάσκαλος Κώστας Τριανταφυλλίδης ἀπὸ τὸ Καλοχώρι τῆς Καστοριᾶς.
Καίτοι εἶχε σπουδάση δάσκαλος στὴν Ἑλλάδα, τώρα εἶχε μετατραπῆ σὲ φανατικότατο κομμουνιστή, Σλαυομακεδόνα, καὶ διώκτη τῶν Ἑλλήνων. Ἐμένα μὲ τὸν ἀδελφό μου Ἠλία μᾶς ἔδιωξε ὁ ἴδιος προσωπικὰ ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ σχολεῖο. Μᾶς εἶπε ὅτι ἤμασταν Σλαυομακεδόνες καὶ ὄχι Ἕλληνες, ἀφοῦ καταγόμαστε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Δημήτριο, ποὺ κατ’ αὐτὸν ἦταν χωριὸ μόνον Σλαυομακεδόνων.
Ἐπειδὴ ἑγὼ καὶ ὁ ἀδελφός μου ἀρνηθήκαμε νὰ δηλώσουμε Σλαυομακεδόνες καὶ νὰ παρακολουθήσουμε μαθήματα στὴν Σλαυομακεδονικὴ γλῶσσα, μᾶς ἔδιωξαν καὶ ἀπὸ τὸ Ῥουμανικὸ σχολεῖο γιὰ τρεῖς ἡμέρες. Αὐτὴ ἡ ἀποβολή μας ἀπὸ τὸ σχολεῖο, πρώτα-πρώτα δημιούργησε πρόόβλημα ἐπιβιώσεως ἀφοῦ ἔτσι δὲν δικαιούμεθα φαγητὸ ἀπὸ τὸ συσσίτιο τοῦ σχολείου. Ὅταν ἡ μητέρα μου παραπονέθηκε στὴν Κοινότητα, ἐπειδὴ δὲν μᾶς ἔδιναν φαγητὸ στὸ σχολεῖο, οἱ ὑπεύθυνοι τῆς εἶπαν ὅτι δὲν μποροῦν νὰ κανουν κάτι κι ἐμεῖς ἔπρεπε νὰ σκεφθοῦμε τὶς συνέπειες τῆς ἀρνήσεώς μας ὡς Σλαυομακεδόνες.
Τόε ἡ μητέρα μου ξεκινᾶ καὶ πηγαίνει στὸ σχολεῖο νὰ παραπονεθῇ. Εὑρίσκει ἔναν ἀπὸ τοὺς δασκάλους, ἕναν κύριο Νίκο ἀπὸ τὸ Κιλκίς. Δυστυχῶς δὲν θυμᾶμαι τὸ ἐπίθετό του.
«-Σύντροφε Νῖκο, γιατί διώξατε τά παιδιά μου ἀπό τό ἑλληνικό σχολεῖο;
-Γιατὶ εἶστε Σλαυομακεδόνες ἀπὸ τὸν Ἅγιο Δημήτριο! Τὰ παιδιά σου πρέπει νὰ ἀλλάξουν σχολεῖο. Νὰ πᾶνε στὸ σχολεῖο τῶν Σλαυομακεδόνων.
-Σύντροφε Νίκο, κάνετε μεγάλο λάθος! Καὶ ἑγώ, καὶ τὰ παιδιά μου εἴμαστε Ἕλληνες! Εἴμαστε ἀπόγονοι τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου! Δὲν ἔχουμε καμμία σχέση ἐμεῖς μὲ τοὺς Σλαυομακεδόνες. Ἐπειδὴ ζούσαμε στὸν Ἅγιο Δημήτριο δὲν σημαίνει ὅτι εἴμαστε καὶ Σλαυομακεδόνες! Ὁ πατέρας μου ἦταν Ἕλλην παπὰς καὶ πολέμησε τοὺς Κομιτατζῆδες γιὰ νὰ μείνῃ ἡ Μακεδονία ἑλληνική. Ἐσύ, συναγωνιστή, ἔχω ἀκούσει ὅτι κατάγεσαι ἀπὸ τὸν Πόντο. Μὲ τὴν δική σας λογική, ἐσὺ λοιπὸν πρέπει νὰ εἶσαι Τοῦρκος!»
Οἱ ἔντονες διαμαρτυρίες τῆς μητέρας μου φαίνεται ὅτι εἶχαν ἀποτέλεσμα. Ἐγὼ καὶ ὁ ἀδελφός μου ἐπανήλθαμε στὸ Ῥουμανικὸ σχολεῖο, καὶ σὰν ἐθνικό μας μάθημα συνεχίσαμε νὰ κάνουμε Ἑλληνικὰ καὶ ὄχι Σλαυομακεδονικά.
Ἐκτὸς ἀπὸ ἐμᾶς τὰ παιδιά, οἱ Ἕλληνες κομμουνιστὲς στὸ στρατόπεδο τῆς Φλωρίκα διεχώρισαν καὶ τοὺς μεγάλους σὲ Ἕλληνες καὶ Σλαυομακεδόνες. Δημιούργησαν μίαν Ἐπιτροπή, ποὺ ἐπεσκέπτεο μὲ τὴν σειρὰ ὅλους τοὺς κατοίκους τοῦ στρατοπέδου γιὰ νὰ τοὺς κατατάξουν στὴν μία ἢ τὴν ἄλλην ὁμάδα. Φαίνεται ὅμως γιὰ ὅλους, ἢ τοὐλάχιστον τοὺς πιὸ πολλούς, ἡ ἀπόφασις αὐτὴ εἶχε ληφθῆ ἐκ τῶν προτέρων ἀπὸ τὴν Ἐπιτροπή. Ἡ ἐπίσκεψις ἴσως εἶχε σκοπὸ ἁπλῶς νὰ ἐνημερώσῃ τὸν κάθε ἕναν γιὰ τὴν κατάταξή του, ἢ νὰ τὸν πείσῃ νὰ δεχθῇ τὴν ἀπόφασή τους.
Γιὰ πολλούς, τὸ ἄκουσμα ὅτι ἀπὸ τὴν μίαν ἡμέρα στὴν ἄλλην ἐγίνονοντο Σλαυομακεδόνες, δημιουργοῦσε τρομεροὸ σόκ!
Μερικοὶ προέβαλαν ἀντιῤῥήσεις.
Ἄλλοι ὅμως τὸ ἐδέχοντοαν χωρὶς νὰ ποῦν κουβέντα.
Αὐτὸ βέβαια δὲν πρέπει νὰ κάνῃ ἐντύπωση σήμερα. Νὰ ἀναλογισθῇ κάποιος ὅτι ζούσαμε κάτω ἀπὸ συνθῆκες καταπιέσεως, καὶ ἀπολύτου ἐξαρτήσεως γιὰ τὰ πάντα, ἀπὸ τοὺς κομμουνιστὲς ὑπευθύνους τῆς Κοινότητος.
Ὅταν τὰ μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς ἦλθαν στὸ δωμάτιό μας νὰ κατατάξουν τὴν μητέρα μου, βασικὰ τῆς ἀνεκοίνωσαν ὅτι εἶναι Σλαυομακεδόνισσα. Ἡ μητέρα μου ὅμως μὲ τίποτα δὲν ἐδέχετι τὴν κατάταξή της ὡς Σλαυομακεδονίσση.
Ἐγὼ καὶ ὁ ἀδελφός μου τὴν παρακαλούσαμε κλαίγοντας νὰ μὴν ἐκδηλώνεται σὰν ἀντίθεη, διότι φοβόμασταν ὅτι θὰ μας τὴν ἔπαιρναν καὶ πάλι μακρυά μας στην ἀπομόνωση. Αὐτὴ ὅμως δὲν μασοῦσε καθόλου τὰ λόγια της. Δὲν ἔδειχνε τὸν παραμικρὸ φόβο, καὶ μιλοῦσε μὲ σκληρὰ λόγια κατὰ τῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ ΚΚΕ τῆς Κοινότητος, γιὰ τὸ θέμα τῶν Σλαυομακεδόνων.
«Συναγωνίστρια Ἐλπίδα εἶχα ἀκούση γιὰ ἐσέναν, ἀλλὰ ποτὲ δὲν σὲ φανταζόμουν τόσο σκληρή», τῆς λέει ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τῆς Ἐπιτροπῆς, ποὺ εἶχε ἔλθει στὸ δωμάτιό μας ἐκεῖνο τὸ βράδυ.
Μετὰ ἀπὸ τὴν δική μας οἰκογένεια, τὰ μέλη αὐτῆς τῆς Ἐπιτροπῆς πῆγαν δίπλα, σὲ μίαν γερόντισσα ὅμηρο καὶ αὐτὴν τοῦ ΚΚΕ, ἀπὸ τὴν Μακεδονία. Ἡ γερόντισσα εἶχε εὑρεθῆ στὴν Μακεδονία ὡς πρόσφυγας ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία, μετὰ τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή.
Ἐγὼ μὲ τὸν ἀδελφό μου κρυφακούγαμε πίσω ἀπὸ τὴν πόρτα.
«Ἐσέναν γιαγιά πῶς νά σέ γράψουμε, Ἑλληνίδα ἢ Σλαυμακεδόνισσα;»
«Ἑλληνίδα, μωρὲ παιδιά! Πῶς ἀλλοιῶς;
Ἀπὸ τὸ Ἀνατόλι ἔρχουμε ἡ δόλια! Τί δουλειά ἔχω ἐγώ μωρέ παιδιά μέ τούς Σλαυομακεδόνες;».»
Μπουγᾶς Ἰωάννης
εἰκόνα
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου