του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
(Σημείωση: ‘Οποιος δεν θέλει ή δεν μπορεί να διαβάσει όλο το άρθρο, παρακαλείται να διαβάσει τουλάχιστο την τρίτη παράγραφο από το τέλος, που περιγράφει μια κεντρική επιδίωξη των συνομιλιών της Γενεύης).
Για πολλούς λόγους, ο γράφων ελπίζει και εύχεται ολόψυχα να αποτύχουν οι λεγόμενες συνομιλίες της Γενεύης για το κυπριακό, όπως και πολλοί άλλοι σε Ελλάδα και Κύπρο το ελπίζουν, αλλά φοβούνται να το πουν δημόσια.
Αφού οι ‘Ελληνες δεν έχουμε την ελάχιστη αξιοπρέπεια που χρειάζεται για να μην προσέλθουμε καν στη Γενεύη, ας ελπίσουμε ότι θα την οδηγήσει σε ναυάγιο ο Ερντογάν. Είτε το αντιλαμβάνεται, είτε όχι, θα προσφέρει τεράστια υπηρεσία και στον λαό του και στην ειρήνη στη Μεσόγειο. Δυστυχώς όμως, αν και φαίνεται πιθανό, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα το κάνει (όπως δεν τόκανε και τον Φεβρουάριο 2004). (1)
‘Ισως ξαφνιάζουν αυτά που γράφουμε. Αυτό θέλουμε και
μεις. Να ξαφνιάσουμε μπας και ξυπνήσουμε. Δυστυχώς, είναι η καθαρή αλήθεια που χρησιμοποιούμε ως ξυπνητήρι.
Μόνον αφελείς “ειρηνόφιλοι”, αν υπάρχουν, ή ιδιοτελείς υπηρέτες, με το αζημίωτο ασφαλώς, των πιο εξτρεμιστικών ολοκληρωτικών δυνάμεων που παρήγαγε το ανθρώπινο είδος, μπορούν να εύχονται την λύση του κυπριακού μέσω της επιβολής των σχεδίων που συζητούνται τώρα, δηλαδή μιας παραλλαγής επί τα χείρω του απορριφθέντος, το 2004, σχεδίου Ανάν.
Πως γίνονται οι πόλεμοι
Γιατί αυτές οι λύσεις δεν προωθούν την ειρήνη αλλά θεσμοποιούν τους μηχανισμούς που προκαλούν τους πολέμους. Η ενσωματωμένη στο σχέδιο αδικία εις βάρος των Ελλήνων, της πλειονότητας του πληθυσμού (που το ΑΚΕΛ ονόμαζε, στην Ιδρυτική του Διακήρυξη, όταν δηλαδή ήταν ακόμα αριστερό κόμμα, “καταπληκτική πλειοψηφία” του πληθυσμού), όπως και τα ενσωματωμένα ανήκουστα προνόμια της μειοψηφίας, μία επιδίωξη έχουν και ένα αποτέλεσμα μπορούν να προκαλέσουν. Την αιώνια δυσφορία των μεν εναντίον των δε, τον εγκλωβισμό των δε σε θέση αντίθεσης προς τους μεν. Αν σε αυτό προσθέσεις και την πλήρη εξάλειψη, από το συζητούμενο σχέδιο, όλων των φυσιολογικών μηχανισμών που έχουν εφεύρει οι κοινωνίες για να λύνουν τις διαφορές τους, έχεις τον ιδεώδη τρόπο να μετατρέψεις σε Συρία ένα νησί που ζει ειρηνικά μετά το1974. (Μην έχετε αυταπάτες, κι αυτή ειρηνικά ζούσε πριν γίνει αυτό που τώρα είναι). (2)
‘Ισως μάλιστα αυτός είναι και ο πραγματικός σκοπός της επιχείρησης. Αφού αποσπάσουν από τους ‘Ελληνες του νησιού αυτό που θα λέγαμε “τίτλους ιδιοκτησίας” της νήσου, μετά να μπορούν να την κάνουν, όταν θα εξυπηρετεί τα μακιαβελικά σχέδια που ξέρουμε ότι έχουν για την Ελλάδα, για την Ευρώπη και για τη Μέση Ανατολή, μια”φλεγόμενη βάτο” πολλαπλών χρήσεων.
Τα σπίτια, οι περιουσίες και τα κράτη
Υποθέτω ότι κανείς Κύπριος, με λίγο μυαλό στο κεφάλι του, δεν θα ήθελε να το ζήσει αυτό. Γι’ αυτό και συνιστώ στους ομοεθνείς μου στο νησί να προσέχουν το κράτος τους περισσότερο ακόμα κι από όσο ξέρω ότι προσέχουν την οικογένειά τους και την περιουσία τους. Και να μην εκτρέφουν την αυταπάτη ότι θα τα διατηρήσουν αυτά, αν εξακολουθήσουν να αφήνουν την ηγεσία τους να ξεπαστρεύει το κράτος της.
Μα θα μου πουν τώρα (δηλαδή μου τούπαν ορισμένοι της αντιπολίτευσης) “δεν υπάρχει νόμιμος τρόπος να σταματήσουμε τον Αναστασιάδη”. Λοιπόν υπάρχει και τον ξέρουν και οι ίδιοι. Θέλουν να πουν ότι αν, κάποιος με νόμιμο πληρεξούσιο να διαχειρίζεται την περιουσία τους, σκέπτεται να πάει στον συμβολαιογράφο και να τη γράψει σε τρίτο πρόσωπο, δεν θα κάνουν τίποτα για να τον εμποδίσουν; Πιθανολογώ ότι θα κάνουν πάρα πολλά και νόμιμα και παράνομα. Το λιγότερο που θα κάνουν είναι να στείλουν στο συμβολαιογράφο ένα εξώδικο, να του λένε ότι είναι παράνομα αυτά που προτίθεται να κάνει ο πληρεξούσιος.
Αυτό κάνουν οι Τουρκοκύπριοι και οι Τούρκοι. Δείχνουν την ίδια φροντίδα για το κράτος τους που δείχνουν για την περιουσία τους. Ο κ. Ακιντζί π.χ. σου λέει αίφνης, για κάτσε, μπας κι ο Αναστασιάδης εννοεί αυτά που λέει στους Ελληνοκύπριους και δεν τηρήσει τη συμφωνία μας; Τσουπ, τόστειλε το εξώδικό του στον Γκουτιέρες και, δεν πάει να λέει ότι θέλει ο κ. Αναστασιάδης, τουλάχιστο στη Γενεύη έχει “εκλείψε锨η Κυπριακή Δημοκρατία, όπως καλή ώρα μας ενημέρωσε από καιρό η τουρκική διπλωματία με τα έγγραφά της.
Από τον Λένιν στο ΑΚΕΛ
Μεταξύ των σοσιαλιστών των αρχών του περασμένου αιώνα, ο Λένιν, στον οποίο πολλοί “αριστεροί” αναφέρονται ακόμα παρ’ ημίν, αλλά δεν διαβάζουν ποτέ, όπως και τίποτα άλλο φοβούμαι, είναι αυτός που κατάλαβε καλύτερα από όλους τους μαρξιστές τη σημασία του εθνικού παράγοντα κι αυτός που υιοθέτησε την πιο ριζοσπαστική θέση στο θέμα αυτό, καλώντας μάλιστα σε αναγνώριση του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση, μέχρι και του πλήρους κρατικού αποχωρισμού, αν το επιθυμεί ένα έθνος.
Στο βασικό βιβλίο του για το θέμα, “Το Δικαίωμα των Εθνών στην Αυτοδιάθεση”, ο ηγέτης μιας από τις μεγαλύτερες επαναστάσεις του 20ού αιώνα, που διαμόρφωσε τον κόσμο που ζούμε και εξαιτίας της οποίας δημιουργήθηκε και το ΑΚΕΛ στην Κύπρο (πολύ προτού “απαχθεί” κι αυτό, όπως και ο “ελληνικός εθνικισμός” και πολλοί άλλοι, από τον “αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό”, που θάλεγε και η Χαραυγή) συνόψισε ως εξής τη θέση του:
“Πάλη ενάντια στα προνόμια και τη βία του έθνους που καταπιέζει και καμία ανοχή στην επιδίωξη προνομίων από το καταπιεζόμενο έθνος” (2)
Ποιά είναι η μειονότητα στην Κύπρο;
Στην πραγματικότητα, ούτε καν περί αυτού δεν μιλάμε στην Κύπρο. Οι Ελληνοκύπριοι είναι η πραγματική μειονότητα στην ευρύτερη ζώνη που κατοικούν, όχι οι Τουρκοκύπριοι, όπως παρατηρεί, όχι κανένας “’Ελληνας εθνικιστής”, αλλά ο Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια και του Λος ‘Αντζελες (UCLA) Πέρυ ‘Αντερσον, πρώην διευθυντής της New Left Review και ένας από τους σημαντικότερους στοχαστές της μεταπολεμικής “Νέας Αριστεράς”. (Προφανώς ο άνθρωπος δεν διαβάζει Αυγή και Εποχή). (3)
Φυσικά μπορεί να έχει κανείς όποιες απόψεις έχει, ακόμα και υπέρ της δουλείας αν θέλει να ταχθεί. Προσωπικά είμαι κατηγορηματικά εναντίον της ποινικοποίησης των απόψεων. Με ενοχλούν όμως πολύ οι απάτες, δεν μου αρέσει να με κοροϊδεύουν. Πείτε το κουσούρι, αλλά τι να κάνω τώρα;
Ακούστε, αν κλείσεις δύο ερωτευμένους σε ένα δωμάτιο για ένα μήνα, θα σκοτώσεις τον έρωτά τους. Τι περιμένετε εσείς να γίνει αν κλείσουνε ‘Ελληνες και Τούρκους, που αλληλοσφάχτηκαν το 1974, χεροπόδαρα δεμένους σε κάτι χειρότερο από το “τέρας” (κατά Βαγγέλη Βενιζέλο), “κράτος Φρανκεστάιν” (κατά Στέλιο Περράκη), “σχέδιο παράφρονος” (κατά Δημήτρη Τσάτσο) που περιγράφει το σχέδιο Ανάν;
Δυστυχώς και εδώ περί ξεγυρισμένης απάτης πρόκειται. Μια μέρα συνάντησα σε ένα συνέδριο έναν νέο Τουρκοκύπριο δημοσιογράφο πούχε ερωτευτεί μια Ελληνοκύπρια, ανηψιά μιας από τις μεγάλες “προσωπικότητες” του χώρου των ΑΚΕΛιστών “συμφιλιωτών” και “επαναπροσεγγιστών” της Λευκωσίας, τροφίμων και πρωταγωνιστών των πολλών ΜΚΟ που ξοδεύουν (γιατί άραγε;) άπειρα λεφτά να συμφιλιώσουν ‘Ελληνες και Τούρκους. ‘Οταν η θεία έμαθε τα καμώματα της ανηψιάς, μόνο τον Τρωϊκό Πόλεμο δεν ξεκίνησε. “’Οχι να μας φέρεις Τούρκο στην Οικογένεια!” Αυτή είναι η “συμφιλίωση” και η “επαναπροσέγγιση” στην Κύπρο (και ένας από τους ευκολότερους τρόπους επίσης να βγάλει κανένας λεφτά).
‘Αλλωστε τι κουβεντιάζουμε τώρα. Αν αυτά που γράφει ο κ. Μπουρνούς του ΣΥΡΙΖΑ στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 9.1, είχαν οποιαδήποτε σχέση με την πραγματικότητα, τότε θάχανε βγει στους δρόμους οι δύο κοινότητες να κάνουν πανηγύρι με νταούλια. Δεν θάχε ξεσπάσει τέτοιος άγριος σκυλοκαυγάς για τα στρατεύματα. Που ξανακούστηκε άνθρωπος που πάει να αρραβωνιαστεί να επιμένει τόσο πολύ να πάρει κι ένα πολυβόλο, κάτω από το προσκεφάλι του, στο νυφικό κρεβάτι; Δεν ξέρω αν συνηθίζεται στην Κύπρο τέτοιος συνδυασμός σεξ με ρώσικη ρουλέτα. Tι να πω; Very exciting!
Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Οι κακοί κάνουν και τα αδέρφια να σκοτωθούν.
Ας εξαντλήσω όμως τη φαντασία μου και δεχθώ, για τις ανάγκες της ανάλυσης, ότι είναι τόσο προχωρημένος ο εκφυλισμός του ελληνικού λαού, που θα δεχτεί εύκολα τη θέση του δούλου που του προτείνουν. Ποιός θα εμποδίσει τους τρίτους καλοθελητές, τόσο εύκολο που θάναι, να ρίξουν ένα σπίρτο, αν τους χρειάζεται, για τους δικούς τους λόγους, στο μπιτόνι με τη βενζίνη που κάνουν την Κύπρο, με αυτά που συζητάνε στην Ελβετία;
Αξιοπρέπεια και Ισχύς
Κατάπληκτος μια μέρα διάβασα ένα άρθρο για το Ιράκ του Ντέιβιντ Ινγκάτιους, πολύ συντηρητικού εκδότη της Ουάσιγκτων Ποστ και από τους βαθύτερους σχολιαστές του αμερικανικού τύπου. Προσπαθώντας να εξηγήσει τις αμερικανικές ήττες στο Ιράκ, παρά τον συντριπτικό υπέρ των ΗΠΑ συσχετισμό δύναμης, τόνισε την τεράστια ανάγκη αξιοπρέπειας που χαρακτηρίζει, παρά τις άλλες άθλιες ιδιότητές τους, τους ανθρώπους. Υποστήριξε ότι αυτός ήταν ο παράγοντας που προσέφερε στους ‘Αραβες που αντιστάθηκαν στην εισβολή το αποφασιστικό πλεονέκτημα.
Εμείς βέβαια, στο απέραντο Λαμογιστάν που κατάντησαν με τα χρόνια Ελλάδα και Κύπρος, επανερμηνεύσαμε και τον Θουκυδίδη ακόμα, υπαινισσόμενοι ότι, αφού δεν υπάρχει δίκαιο στις διεθνείς σχέσεις, όπως έλεγε ο Τσώρτσιλ, αλλά μόνο η δύναμη, δικαιολογούμαστε να κάνουμε και όποια βρωμιά θέλουμε.
Στην πραγματικότητα το αντίθετο ισχύει. Επειδή ακριβώς το δίκαιο είναι επίσης μια σημαντική πηγή ισχύος, υπάρχει ακόμα η Κυπριακή Δημοκρατία και υπάρχουν επίσης ακόμα οι νομικές αποτυπώσεις αυτής της πραγματικότητας. Γι’ αυτό και κάνουν τόσο μεγάλη και συστηματική και καλά προετοιμασμένη προσπάθεια να αποσπάσουν από τους ‘Ελληνες τους τίτλους ιδιοκτησίας του νησιού, προτού τους ρίξουν στα σκυλιά να τους φάνε, και οι ίδιοι να κρατήσουν και τις περιουσίες και τα πετρέλαιά τους, αν και όσα υπάρχουν. (Καλό θα είναι οι πρόκριτοι της Κύπρου να θυμούνται ότι το 1821 οι Τούρκοι δεν έστησαν τις κρεμάλες μόνο για πολιτικούς λόγους, τις έστησαν και για να αρπάξουν την περιουσία των κρεμασμένων. Μην κάνετε αδέρφια λάθος υπολογισμούς, όπως κάνανε κάποτε και οι έμποροι της Χίου. Χωρίς κράτος τέρμα και τα χρυσάφια).
Εμείς δεν ελπίζουμε στην αποτυχία των “διαπραγματεύσεων”, που δεν είναι παρά η τέταρτη (μετά το 1963-64, το 1974 και το 2004) απόπειρα κατάλυσης του κυπριακού κράτους, της Κυπριακής Δημοκρατίας, μόνο γιατί θα αποτελέσουν, αν πετύχουν, στη βάση που διεξάγονται, μια ανυπολόγιστων, ιστορικών διαστάσεων καταστροφή για κάθε ‘Ελληνα και Ελληνίδα προσωπικά, είτε στην Ελλάδα ζει, είτε στην Κύπρο.
Δεν το ελπίζουμε μονο επειδή είμαστε ‘Ελληνες. Κανένας αξιοπρεπής άνθρωπος, είτε ‘Ελληνας είτε Τούρκος, είτε Αμερικανός είτε Ρώσος, είτε Γερμανός είτε Εβραίος, έστω και ελάχιστα εξοικειωμένος με το είδος της λύσης που επιχειρείται να επιβληθεί στο κυπριακό, δεν θα μπορούσε να εύχεται την επιτυχία ενός σχεδίου λύσης που κατεδαφίζει όλα τα πολιτικά επιτεύγματα της νεώτερης εποχής, την κληρονομιά από την Αγγλική, τη Γαλλική, την Αμερικανική Επανάσταση ως τις μέρες μας, ότι δηλαδή δίνει κάποια υπόσταση και κάποια αξία στην ανθρώπινη ιδιότητα.
Δεν το ελπίζουμε μόνο, γιατί η επιβολή ενός τέτοιου σχεδίου, όπως αυτό που τώρα συζητείται, είναι μια κατάφωρη αδικία για τους ‘Ελληνες της Κύπρου. Το ελπίζουμε επίσης γιατί η σημασία και του ελληνικού “οικονομικού πειράματος” και του κυπριακού “γεωπολιτικού πειράματος” υπερβαίνει κατά πολύ το μέγεθος και τον ρόλο των δύο χωρών. Είναι παγκόσμιας σημασίας νέο ιστορικό υπόδειγμα, σηματοδοτεί την είσοδο τώρα, από τις χώρες μας, και του “πρώτου κόσμου” στον ολοκληρωτισμό, όπως στις παραμονές του Παγκοσμίου Πολέμου η Ισπανία έγινε ο προθάλαμος και το δοκιμαστήριο προτού δοκιμάσουν να απλώσουν σε όλη την Ευρώπη και στην ανθρωπότητα τη “Φαιά Πανούκλα” .
‘Ενα ανθρωπολογικό πείραμα
Θυμάμαι την τελευταία φορά που επισκέφθηκα τον Βάσσο Λυσσαρίδη στο σπίτι του στη Λευκωσία, τον περασμένο Νοέμβρη. Αν υπάρχει σήμερα, ακόμα, κράτος στην Κύπρο, είναι γιατί αστόχησαν και οι επίδοξοι δολοφόνοι του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και αυτοί του Γιατρού, το 1974. Χωρίς τον δεύτερο, δεν είμαι σίγουρος ότι θα γύρναγε ποτέ ο πρώτος στο νησί.
‘Εχει πάντα έναν ιδιαίτερο τρόπο να μιλάει ο Λυσσαρίδης, τον διακρίνει η ανεπιτήδευτη απλότητα που συναντά κανείς στους μεγάλους, σημαντικούς ανθρώπους, αυτούς που ενδιαφέρονται για το νόημα των πραγμάτων, όχι για ανταλλαγές κύρους επί του τίποτα.
“Παληά”, γύρισε και μούπε, “έλεγα ζητείται ηγεσία. Τώρα λέω “ζητείται λαός”. Βαριά κουβέντα, από κάποιον που προσέφερε στον λαό του όλο του το είναι.
Δεν είναι μόνο οικονομικό το ελληνικό πείραμα, δεν είναι μόνο γεωπολιτικό το κυπριακό. Είναι προπάντων ανθρωπολογικά πειράματα. Σαν τα κουνέλια πολλαπλασιάζονται τώρα γύρω μας τα τομάρια, αν και, σε αντίθεση με ότι έκανε η Κίρκη στους συντρόφους του Οδυσσέα, διατηρούν την εξωτερική ανθρώπινη μορφή τους.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που μούπε μια μέρα, εκεί που πίναμε καφέ στο Κολωνάκι, ο Μιχάλης Ράπτης, ορίτζιναλ αυτός, όχι απομίμηση επαναστάτη και διεθνιστή – μια μέρα “τρέλλανε” τον πρόεδρο του δικαστηρίου που κατέθετε, απαντώντας του “μαθητής της σχολής του Λένιν και του Τρότσκι”, όταν τον ρώτησε τι δουλειά κάνει. Γύρισε ξαφνικά αυτός, ο υποτίθεται άθεος “επαναστάτης μαρξιστής” και μούπε εκείνη τη μέρα στη Λυκόβρυση, “το κακό είναι μέσα σου”. Κατάλαβα αμέσως ότι μούλεγε κάτι πολύ σημαντικό αλλά μου πήρε χρόνια να καταλάβω τη σημασία του.
Η δύναμη της ιδέας και οι λόγοι υποταγής των βαρβάρων στους Αθηναίους
Ο Ράπτης συνεργαζόταν στενά με τον Μακάριο και για το κυπριακό, αλλά και για να συνδράμει τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα της εποχής – τον είχε μάλιστα ορίσει επίτιμο πρόξενο στο Αλγέρι, τη Μέκκα τότε των εθνικών, αντιαποικιακών επαναστάσεων. Καμιά φορά γινότανε και πιεστικός στον Αρχιεπίσκοπο, όταν ήθελε να γίνει κάτι, κι αυτός του απαντούσε “Μιχάλη δεν μπορώ να τα κάνω αυτά που μου ζητάς. Είμαι και παπάς. Μη το ξεχνάς”.
Πολλοί προσήψαν “μικρομεγαλισμό” στον Μακάριο, αλλά εκείνος ήξερε τι έκανε, γιατί αν δεν γινότανε μεγάλος, δεν θα μπορούσε να προασπίσει έναν τόσο μικρό τόπο. Τα κατορθώματα της ΕΟΚΑ έκαναν πολλούς να μισήσουνε την Κύπρο, αλλά έδωσαν και απέραντη, παγκόσμια ακτινοβολία στον λαό της. Φτάσανε να βαφτίζουνε Μακάριους τότε τα παιδιά τους και στις πιο μακρινές χώρες της Αφρικής.
Τι αξία έχουνε θα μου πείτε εσείς όλα αυτά; Θα σας πω τι αξία έχουν. Στην κρίσιμη ώρα μετασχηματίστηκαν σε πολιτική δύναμη και επέτρεψαν την έκδοση των ψηφισμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών που απαιτούν την αποχώρηση των ξένων δυνάμεων από την Κύπρο και συνιστούν σήμερα την κύρια διεθνή νομική ασπίδα της Δημοκρατίας.
Αυτά έχει επιφορτισθεί δια της Γενεύης να αφαιρέσει από τον λαό του ο Νίκος Αναστασιάδης, γιατί τέτοια ψηφίσματα είναι αδύνατο να ξαναβγούνε σήμερα.
Θα το κάνει πιθανώς υπογράφοντας πρωτόκολλα “αποχώρησης” που θα συνδέουν την αποχώρηση με συγκεκριμένη λύση και με μεταβατικές περιόδους, δηλαδή θα νομιμοποιούν την παραμονή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο. Στη συνέχεια θα επιχειρήσει να τα περάσει αυτά σε ψηφίσματα του ΣΑ που, εκ των πραγμάτων, θα ακυρώσουν την αυτοτελή υποχρέωση της Τουρκίας να αποσύρει τον στρατό της από την Κύπρο, είτε βρεθεί είτε δεν βρεθεί λύση στο κυπριακό.
Αν η κυπριακή αντιπολίτευση ή οποιοσδήποτε άλλος στο νησί θέλει να σώσει την πατρίδα του, πρέπει να πάψει να μουρμουράει αριστερά δεξιά, να κατηγορεί τον Αναστασιάδη για παλινδρομήσεις και υποχωρητικότητα (που τις είδε αλήθεια, από τον καιρό του Αλκιβιάδη έχει να παρουσιαστεί μεταξύ των Ελλήνων τέτοια αποφασιστική προσήλωση στον σκοπό και τέτοιο θράσος σε ηγέτη;). Πρέπει να πάψει να είναι αντιπολίτευση, πρέπει να νοιώσει ηγεσία του λαού της και εκφραστής της ιστορικής ανάγκης του ελληνισμού στο σύνολό του, αντί να περιμένει από τον Ερντογάν, από την Αθήνα ή δεν ξέρω από ποιόν άλλο τη σωτηρία. Μόνο αν το νοιώσει αυτό, θα καταφέρει να αρθρώσει το ‘Οχι που χρειάζεται να πει με τρόπο σαφή προς όλους (γιατί όπως έλεγαν οι Αρχαίοι, οι βάρβαροι υποτάσσονται δια το μη δύνασθαι την ου συλλαβήν λέγειν, γιατί δεν μπορούν να πούνε την λέξη ‘Οχι).
Για να σωθούμε οι ‘Ελληνες, πρέπει να ξαναγίνουμε πάλι αυτό που κάποτε είμαστε.
Αθήνα, 10 Ιανουαρίου 2016
www.konstantakopoulos.gr
Σημειώσεις
Σε υποθέσεις όπως αυτή που τώρα εξελίσσεται στην Κύπρο συνιστά δυνάμει θανάσιμο λάθος να παίρνει κανείς τις επιθυμίες του για πραγματικότητα ή να ποντάρει στο καλύτερο ενδεχόμενο. Δεν πρέπει εξάλλου να λησμονούμε ότι αυτή εδώ είναι μια από τις καλύτερα προετοιμασμένες και πιο ύπουλες από τις πολλές προσπάθειες κατάλυσης του κυπριακού κράτους στην ιστορία του. Οι αρχιτέκτονες φρόντισαν επίσης να κάνουν διαρκή τον μηχανισμό του πραξικοπήματος, ώστε να μη ναυαγεί ποτέ, σε κάθε φάση να αποσπούν ότι μπορούν, συνεχίζοντας την προσπάθεια μέχρι να φτάσουν στο επιθυμητό τέλος. Η πείρα επίσης δείχνει ότι συχνά, σε τέτοιου είδους διαπραγματεύσεις, εκεί που δημιουργείται (σκοπίμως) η αίσθηση της αποτυχίας, εμφανίζονται και οι μεγάλες πιέσεις. ‘Οσο για τους φίλους που μου λένε ότι αυτή τη φορά οι Αμερικανοί δεν ασκούν ισχυρές πιέσεις, σε αντίθεση με το 2004, μακάρι νάναι έτσι, αλλά από την άλλη μεριά δεν πρέπει κανείς να τους υποτιμά. Κάτι μάθανε από το 2004. Οι τρόποι που έχει μια υπερδύναμη για να πετυχαίνει τους σκοπούς της είναι πολλοί. Θα μπορούσε π.χ., δεν ξέρουμε αν το έχει κάνει, να βοηθήσει την αναρρίχηση ανθρώπων που ούτε τους φανταζόμαστε στο ελληνικό/κυπριακό σύστημα, επιφορτισμένων να ανοίξουν τις “Κερκόπορτες” ή να ανατινάξουν τις οχυρωματικές γραμμές στην κρίσιμη στιγμή. Ποιός τώρα μπορεί να ξέρει τι έχουν κάνει. Μακάρι να μην έχουν κάνει τίποτα.
Προς υπεράσπισή τους εξάλλου, από τον τελευταίο ίσως που θα περιμένατε να την κάνει, πρέπει να πω ότι οι άνθρωποι φταίνε λιγότερο από όσο συνήθως τους προσάπτουμε. Με την έννοια ότι έχουν απέναντί τους συχνά ένα βαθιά ελαττωματικό εθνικό υποκείμενο, πολιτικούς που πασχίζουν να κάνουν ότι μπορούν για να τους ικανοποιήσουν και δεν ξέρουν ότι βασικό τμήμα της δουλειάς τους είναι η υπεράσπιση της κυριαρχίας της ανεξαρτησίας και του πολιτεύματος σε Ελλάδα και Κύπρο.
Δεν γνωρίζω πως θα αντιδρούσαν οι Αμερικανοί, αν είχαν απέναντί τους κυβερνήσεις που θα είχαν ορίσει και θα μιλούσαν καθαρά για το ελληνικό “εθνικό συμφέρον” αντί για πολιτικούς που πονοκεφαλιάζουν να φανταστούν τι θα άρεσε στην Ουάσιγκτων. Δεν λέω ότι ασφαλώς αυτό θα ήταν αρκετό για να αποτρέψει οποιαδήποτε παρέμβαση των ΗΠΑ, αλλά κοινή λογική θα το επέβαλλε, προτού κανείς οδηγηθεί σε ρήξεις. Γιατί συχνά ο ελληνικός λαός ξυπνάει και διαπιστώνοντας ότι οι ηγέτες του υα έχουν δώσει όλα, υποχρεώνεται τότε να επαναστατεί, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Είναι αντικειμενικά πολύ δύσκολο για μια χώρα να είναι πραγματικά ανεξάρτητη στον σύγχρονο κόσμο. Δεν της απαγορεύει όμως κανείς να διαπραγματεύεται τουλάχιστο την εξάρτησή της, αντί να στέλνει διαρκώς τη μπάλα στο “πάρτα όλα”
Οποιοσδήποτε κι αν περάσει από ένα αφύλαχτο και ξεκλείδωτο σπίτι και δει απάνω στο τραπέζι μια πλάκα χρυσού, θα μπει στον πειρασμό να την κλέψει. Με τον τρόπο μας έχουμε κάνει ζημιά και στην ΕΕ, γιατί δεν είχε σκεφτεί ο Ευρωπαίος “νομοθέτης” να βάλει μια διάταξη να προστατεύει την ‘Ενωση από εθνικές κυβερνήσεις που επιτίθενται στα εθνικά συμφέροντα των χωρών τους!
(2) Για μια ευσύνοπτη παρουσίαση του σχεδίου Ανάν (μια χειρότερη εκδοχή του οποίου διαπραγματεύεται τώρα ο κ. Αναστασιάδης), ο αναγνώστης μπορεί να συμβουλευθεί το άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη https://seisaxthia.wordpress.com/2014/02/14/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%B5-%CF%8C%CF%87%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%87%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BD/
3. Λένιν, Το Δικαίωμα των Εθνών στην Αυτοδιάθεση, Κλασικά Κείμενα, Μακρυωνίτη και Σια, σελ. 21
(4) Πέρυ ‘Αντερσον, Διαιρέσεις της Κύπρου, εκδόσεις ‘Αγρα και το αγγλικό πρωτότυπο εδώ http://www.defenddemocracy.press/the-divisions-of-cyprus-by-perry-anderson/
πηγή
(Σημείωση: ‘Οποιος δεν θέλει ή δεν μπορεί να διαβάσει όλο το άρθρο, παρακαλείται να διαβάσει τουλάχιστο την τρίτη παράγραφο από το τέλος, που περιγράφει μια κεντρική επιδίωξη των συνομιλιών της Γενεύης).
Για πολλούς λόγους, ο γράφων ελπίζει και εύχεται ολόψυχα να αποτύχουν οι λεγόμενες συνομιλίες της Γενεύης για το κυπριακό, όπως και πολλοί άλλοι σε Ελλάδα και Κύπρο το ελπίζουν, αλλά φοβούνται να το πουν δημόσια.
Αφού οι ‘Ελληνες δεν έχουμε την ελάχιστη αξιοπρέπεια που χρειάζεται για να μην προσέλθουμε καν στη Γενεύη, ας ελπίσουμε ότι θα την οδηγήσει σε ναυάγιο ο Ερντογάν. Είτε το αντιλαμβάνεται, είτε όχι, θα προσφέρει τεράστια υπηρεσία και στον λαό του και στην ειρήνη στη Μεσόγειο. Δυστυχώς όμως, αν και φαίνεται πιθανό, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα το κάνει (όπως δεν τόκανε και τον Φεβρουάριο 2004). (1)
‘Ισως ξαφνιάζουν αυτά που γράφουμε. Αυτό θέλουμε και
μεις. Να ξαφνιάσουμε μπας και ξυπνήσουμε. Δυστυχώς, είναι η καθαρή αλήθεια που χρησιμοποιούμε ως ξυπνητήρι.
Μόνον αφελείς “ειρηνόφιλοι”, αν υπάρχουν, ή ιδιοτελείς υπηρέτες, με το αζημίωτο ασφαλώς, των πιο εξτρεμιστικών ολοκληρωτικών δυνάμεων που παρήγαγε το ανθρώπινο είδος, μπορούν να εύχονται την λύση του κυπριακού μέσω της επιβολής των σχεδίων που συζητούνται τώρα, δηλαδή μιας παραλλαγής επί τα χείρω του απορριφθέντος, το 2004, σχεδίου Ανάν.
Πως γίνονται οι πόλεμοι
Γιατί αυτές οι λύσεις δεν προωθούν την ειρήνη αλλά θεσμοποιούν τους μηχανισμούς που προκαλούν τους πολέμους. Η ενσωματωμένη στο σχέδιο αδικία εις βάρος των Ελλήνων, της πλειονότητας του πληθυσμού (που το ΑΚΕΛ ονόμαζε, στην Ιδρυτική του Διακήρυξη, όταν δηλαδή ήταν ακόμα αριστερό κόμμα, “καταπληκτική πλειοψηφία” του πληθυσμού), όπως και τα ενσωματωμένα ανήκουστα προνόμια της μειοψηφίας, μία επιδίωξη έχουν και ένα αποτέλεσμα μπορούν να προκαλέσουν. Την αιώνια δυσφορία των μεν εναντίον των δε, τον εγκλωβισμό των δε σε θέση αντίθεσης προς τους μεν. Αν σε αυτό προσθέσεις και την πλήρη εξάλειψη, από το συζητούμενο σχέδιο, όλων των φυσιολογικών μηχανισμών που έχουν εφεύρει οι κοινωνίες για να λύνουν τις διαφορές τους, έχεις τον ιδεώδη τρόπο να μετατρέψεις σε Συρία ένα νησί που ζει ειρηνικά μετά το1974. (Μην έχετε αυταπάτες, κι αυτή ειρηνικά ζούσε πριν γίνει αυτό που τώρα είναι). (2)
‘Ισως μάλιστα αυτός είναι και ο πραγματικός σκοπός της επιχείρησης. Αφού αποσπάσουν από τους ‘Ελληνες του νησιού αυτό που θα λέγαμε “τίτλους ιδιοκτησίας” της νήσου, μετά να μπορούν να την κάνουν, όταν θα εξυπηρετεί τα μακιαβελικά σχέδια που ξέρουμε ότι έχουν για την Ελλάδα, για την Ευρώπη και για τη Μέση Ανατολή, μια”φλεγόμενη βάτο” πολλαπλών χρήσεων.
Τα σπίτια, οι περιουσίες και τα κράτη
Υποθέτω ότι κανείς Κύπριος, με λίγο μυαλό στο κεφάλι του, δεν θα ήθελε να το ζήσει αυτό. Γι’ αυτό και συνιστώ στους ομοεθνείς μου στο νησί να προσέχουν το κράτος τους περισσότερο ακόμα κι από όσο ξέρω ότι προσέχουν την οικογένειά τους και την περιουσία τους. Και να μην εκτρέφουν την αυταπάτη ότι θα τα διατηρήσουν αυτά, αν εξακολουθήσουν να αφήνουν την ηγεσία τους να ξεπαστρεύει το κράτος της.
Μα θα μου πουν τώρα (δηλαδή μου τούπαν ορισμένοι της αντιπολίτευσης) “δεν υπάρχει νόμιμος τρόπος να σταματήσουμε τον Αναστασιάδη”. Λοιπόν υπάρχει και τον ξέρουν και οι ίδιοι. Θέλουν να πουν ότι αν, κάποιος με νόμιμο πληρεξούσιο να διαχειρίζεται την περιουσία τους, σκέπτεται να πάει στον συμβολαιογράφο και να τη γράψει σε τρίτο πρόσωπο, δεν θα κάνουν τίποτα για να τον εμποδίσουν; Πιθανολογώ ότι θα κάνουν πάρα πολλά και νόμιμα και παράνομα. Το λιγότερο που θα κάνουν είναι να στείλουν στο συμβολαιογράφο ένα εξώδικο, να του λένε ότι είναι παράνομα αυτά που προτίθεται να κάνει ο πληρεξούσιος.
Αυτό κάνουν οι Τουρκοκύπριοι και οι Τούρκοι. Δείχνουν την ίδια φροντίδα για το κράτος τους που δείχνουν για την περιουσία τους. Ο κ. Ακιντζί π.χ. σου λέει αίφνης, για κάτσε, μπας κι ο Αναστασιάδης εννοεί αυτά που λέει στους Ελληνοκύπριους και δεν τηρήσει τη συμφωνία μας; Τσουπ, τόστειλε το εξώδικό του στον Γκουτιέρες και, δεν πάει να λέει ότι θέλει ο κ. Αναστασιάδης, τουλάχιστο στη Γενεύη έχει “εκλείψε锨η Κυπριακή Δημοκρατία, όπως καλή ώρα μας ενημέρωσε από καιρό η τουρκική διπλωματία με τα έγγραφά της.
Από τον Λένιν στο ΑΚΕΛ
Μεταξύ των σοσιαλιστών των αρχών του περασμένου αιώνα, ο Λένιν, στον οποίο πολλοί “αριστεροί” αναφέρονται ακόμα παρ’ ημίν, αλλά δεν διαβάζουν ποτέ, όπως και τίποτα άλλο φοβούμαι, είναι αυτός που κατάλαβε καλύτερα από όλους τους μαρξιστές τη σημασία του εθνικού παράγοντα κι αυτός που υιοθέτησε την πιο ριζοσπαστική θέση στο θέμα αυτό, καλώντας μάλιστα σε αναγνώριση του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση, μέχρι και του πλήρους κρατικού αποχωρισμού, αν το επιθυμεί ένα έθνος.
Στο βασικό βιβλίο του για το θέμα, “Το Δικαίωμα των Εθνών στην Αυτοδιάθεση”, ο ηγέτης μιας από τις μεγαλύτερες επαναστάσεις του 20ού αιώνα, που διαμόρφωσε τον κόσμο που ζούμε και εξαιτίας της οποίας δημιουργήθηκε και το ΑΚΕΛ στην Κύπρο (πολύ προτού “απαχθεί” κι αυτό, όπως και ο “ελληνικός εθνικισμός” και πολλοί άλλοι, από τον “αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό”, που θάλεγε και η Χαραυγή) συνόψισε ως εξής τη θέση του:
“Πάλη ενάντια στα προνόμια και τη βία του έθνους που καταπιέζει και καμία ανοχή στην επιδίωξη προνομίων από το καταπιεζόμενο έθνος” (2)
Ποιά είναι η μειονότητα στην Κύπρο;
Στην πραγματικότητα, ούτε καν περί αυτού δεν μιλάμε στην Κύπρο. Οι Ελληνοκύπριοι είναι η πραγματική μειονότητα στην ευρύτερη ζώνη που κατοικούν, όχι οι Τουρκοκύπριοι, όπως παρατηρεί, όχι κανένας “’Ελληνας εθνικιστής”, αλλά ο Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια και του Λος ‘Αντζελες (UCLA) Πέρυ ‘Αντερσον, πρώην διευθυντής της New Left Review και ένας από τους σημαντικότερους στοχαστές της μεταπολεμικής “Νέας Αριστεράς”. (Προφανώς ο άνθρωπος δεν διαβάζει Αυγή και Εποχή). (3)
Φυσικά μπορεί να έχει κανείς όποιες απόψεις έχει, ακόμα και υπέρ της δουλείας αν θέλει να ταχθεί. Προσωπικά είμαι κατηγορηματικά εναντίον της ποινικοποίησης των απόψεων. Με ενοχλούν όμως πολύ οι απάτες, δεν μου αρέσει να με κοροϊδεύουν. Πείτε το κουσούρι, αλλά τι να κάνω τώρα;
Ακούστε, αν κλείσεις δύο ερωτευμένους σε ένα δωμάτιο για ένα μήνα, θα σκοτώσεις τον έρωτά τους. Τι περιμένετε εσείς να γίνει αν κλείσουνε ‘Ελληνες και Τούρκους, που αλληλοσφάχτηκαν το 1974, χεροπόδαρα δεμένους σε κάτι χειρότερο από το “τέρας” (κατά Βαγγέλη Βενιζέλο), “κράτος Φρανκεστάιν” (κατά Στέλιο Περράκη), “σχέδιο παράφρονος” (κατά Δημήτρη Τσάτσο) που περιγράφει το σχέδιο Ανάν;
Δυστυχώς και εδώ περί ξεγυρισμένης απάτης πρόκειται. Μια μέρα συνάντησα σε ένα συνέδριο έναν νέο Τουρκοκύπριο δημοσιογράφο πούχε ερωτευτεί μια Ελληνοκύπρια, ανηψιά μιας από τις μεγάλες “προσωπικότητες” του χώρου των ΑΚΕΛιστών “συμφιλιωτών” και “επαναπροσεγγιστών” της Λευκωσίας, τροφίμων και πρωταγωνιστών των πολλών ΜΚΟ που ξοδεύουν (γιατί άραγε;) άπειρα λεφτά να συμφιλιώσουν ‘Ελληνες και Τούρκους. ‘Οταν η θεία έμαθε τα καμώματα της ανηψιάς, μόνο τον Τρωϊκό Πόλεμο δεν ξεκίνησε. “’Οχι να μας φέρεις Τούρκο στην Οικογένεια!” Αυτή είναι η “συμφιλίωση” και η “επαναπροσέγγιση” στην Κύπρο (και ένας από τους ευκολότερους τρόπους επίσης να βγάλει κανένας λεφτά).
‘Αλλωστε τι κουβεντιάζουμε τώρα. Αν αυτά που γράφει ο κ. Μπουρνούς του ΣΥΡΙΖΑ στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 9.1, είχαν οποιαδήποτε σχέση με την πραγματικότητα, τότε θάχανε βγει στους δρόμους οι δύο κοινότητες να κάνουν πανηγύρι με νταούλια. Δεν θάχε ξεσπάσει τέτοιος άγριος σκυλοκαυγάς για τα στρατεύματα. Που ξανακούστηκε άνθρωπος που πάει να αρραβωνιαστεί να επιμένει τόσο πολύ να πάρει κι ένα πολυβόλο, κάτω από το προσκεφάλι του, στο νυφικό κρεβάτι; Δεν ξέρω αν συνηθίζεται στην Κύπρο τέτοιος συνδυασμός σεξ με ρώσικη ρουλέτα. Tι να πω; Very exciting!
Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Οι κακοί κάνουν και τα αδέρφια να σκοτωθούν.
Ας εξαντλήσω όμως τη φαντασία μου και δεχθώ, για τις ανάγκες της ανάλυσης, ότι είναι τόσο προχωρημένος ο εκφυλισμός του ελληνικού λαού, που θα δεχτεί εύκολα τη θέση του δούλου που του προτείνουν. Ποιός θα εμποδίσει τους τρίτους καλοθελητές, τόσο εύκολο που θάναι, να ρίξουν ένα σπίρτο, αν τους χρειάζεται, για τους δικούς τους λόγους, στο μπιτόνι με τη βενζίνη που κάνουν την Κύπρο, με αυτά που συζητάνε στην Ελβετία;
Αξιοπρέπεια και Ισχύς
Κατάπληκτος μια μέρα διάβασα ένα άρθρο για το Ιράκ του Ντέιβιντ Ινγκάτιους, πολύ συντηρητικού εκδότη της Ουάσιγκτων Ποστ και από τους βαθύτερους σχολιαστές του αμερικανικού τύπου. Προσπαθώντας να εξηγήσει τις αμερικανικές ήττες στο Ιράκ, παρά τον συντριπτικό υπέρ των ΗΠΑ συσχετισμό δύναμης, τόνισε την τεράστια ανάγκη αξιοπρέπειας που χαρακτηρίζει, παρά τις άλλες άθλιες ιδιότητές τους, τους ανθρώπους. Υποστήριξε ότι αυτός ήταν ο παράγοντας που προσέφερε στους ‘Αραβες που αντιστάθηκαν στην εισβολή το αποφασιστικό πλεονέκτημα.
Εμείς βέβαια, στο απέραντο Λαμογιστάν που κατάντησαν με τα χρόνια Ελλάδα και Κύπρος, επανερμηνεύσαμε και τον Θουκυδίδη ακόμα, υπαινισσόμενοι ότι, αφού δεν υπάρχει δίκαιο στις διεθνείς σχέσεις, όπως έλεγε ο Τσώρτσιλ, αλλά μόνο η δύναμη, δικαιολογούμαστε να κάνουμε και όποια βρωμιά θέλουμε.
Στην πραγματικότητα το αντίθετο ισχύει. Επειδή ακριβώς το δίκαιο είναι επίσης μια σημαντική πηγή ισχύος, υπάρχει ακόμα η Κυπριακή Δημοκρατία και υπάρχουν επίσης ακόμα οι νομικές αποτυπώσεις αυτής της πραγματικότητας. Γι’ αυτό και κάνουν τόσο μεγάλη και συστηματική και καλά προετοιμασμένη προσπάθεια να αποσπάσουν από τους ‘Ελληνες τους τίτλους ιδιοκτησίας του νησιού, προτού τους ρίξουν στα σκυλιά να τους φάνε, και οι ίδιοι να κρατήσουν και τις περιουσίες και τα πετρέλαιά τους, αν και όσα υπάρχουν. (Καλό θα είναι οι πρόκριτοι της Κύπρου να θυμούνται ότι το 1821 οι Τούρκοι δεν έστησαν τις κρεμάλες μόνο για πολιτικούς λόγους, τις έστησαν και για να αρπάξουν την περιουσία των κρεμασμένων. Μην κάνετε αδέρφια λάθος υπολογισμούς, όπως κάνανε κάποτε και οι έμποροι της Χίου. Χωρίς κράτος τέρμα και τα χρυσάφια).
Εμείς δεν ελπίζουμε στην αποτυχία των “διαπραγματεύσεων”, που δεν είναι παρά η τέταρτη (μετά το 1963-64, το 1974 και το 2004) απόπειρα κατάλυσης του κυπριακού κράτους, της Κυπριακής Δημοκρατίας, μόνο γιατί θα αποτελέσουν, αν πετύχουν, στη βάση που διεξάγονται, μια ανυπολόγιστων, ιστορικών διαστάσεων καταστροφή για κάθε ‘Ελληνα και Ελληνίδα προσωπικά, είτε στην Ελλάδα ζει, είτε στην Κύπρο.
Δεν το ελπίζουμε μονο επειδή είμαστε ‘Ελληνες. Κανένας αξιοπρεπής άνθρωπος, είτε ‘Ελληνας είτε Τούρκος, είτε Αμερικανός είτε Ρώσος, είτε Γερμανός είτε Εβραίος, έστω και ελάχιστα εξοικειωμένος με το είδος της λύσης που επιχειρείται να επιβληθεί στο κυπριακό, δεν θα μπορούσε να εύχεται την επιτυχία ενός σχεδίου λύσης που κατεδαφίζει όλα τα πολιτικά επιτεύγματα της νεώτερης εποχής, την κληρονομιά από την Αγγλική, τη Γαλλική, την Αμερικανική Επανάσταση ως τις μέρες μας, ότι δηλαδή δίνει κάποια υπόσταση και κάποια αξία στην ανθρώπινη ιδιότητα.
Δεν το ελπίζουμε μόνο, γιατί η επιβολή ενός τέτοιου σχεδίου, όπως αυτό που τώρα συζητείται, είναι μια κατάφωρη αδικία για τους ‘Ελληνες της Κύπρου. Το ελπίζουμε επίσης γιατί η σημασία και του ελληνικού “οικονομικού πειράματος” και του κυπριακού “γεωπολιτικού πειράματος” υπερβαίνει κατά πολύ το μέγεθος και τον ρόλο των δύο χωρών. Είναι παγκόσμιας σημασίας νέο ιστορικό υπόδειγμα, σηματοδοτεί την είσοδο τώρα, από τις χώρες μας, και του “πρώτου κόσμου” στον ολοκληρωτισμό, όπως στις παραμονές του Παγκοσμίου Πολέμου η Ισπανία έγινε ο προθάλαμος και το δοκιμαστήριο προτού δοκιμάσουν να απλώσουν σε όλη την Ευρώπη και στην ανθρωπότητα τη “Φαιά Πανούκλα” .
‘Ενα ανθρωπολογικό πείραμα
Θυμάμαι την τελευταία φορά που επισκέφθηκα τον Βάσσο Λυσσαρίδη στο σπίτι του στη Λευκωσία, τον περασμένο Νοέμβρη. Αν υπάρχει σήμερα, ακόμα, κράτος στην Κύπρο, είναι γιατί αστόχησαν και οι επίδοξοι δολοφόνοι του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και αυτοί του Γιατρού, το 1974. Χωρίς τον δεύτερο, δεν είμαι σίγουρος ότι θα γύρναγε ποτέ ο πρώτος στο νησί.
‘Εχει πάντα έναν ιδιαίτερο τρόπο να μιλάει ο Λυσσαρίδης, τον διακρίνει η ανεπιτήδευτη απλότητα που συναντά κανείς στους μεγάλους, σημαντικούς ανθρώπους, αυτούς που ενδιαφέρονται για το νόημα των πραγμάτων, όχι για ανταλλαγές κύρους επί του τίποτα.
“Παληά”, γύρισε και μούπε, “έλεγα ζητείται ηγεσία. Τώρα λέω “ζητείται λαός”. Βαριά κουβέντα, από κάποιον που προσέφερε στον λαό του όλο του το είναι.
Δεν είναι μόνο οικονομικό το ελληνικό πείραμα, δεν είναι μόνο γεωπολιτικό το κυπριακό. Είναι προπάντων ανθρωπολογικά πειράματα. Σαν τα κουνέλια πολλαπλασιάζονται τώρα γύρω μας τα τομάρια, αν και, σε αντίθεση με ότι έκανε η Κίρκη στους συντρόφους του Οδυσσέα, διατηρούν την εξωτερική ανθρώπινη μορφή τους.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που μούπε μια μέρα, εκεί που πίναμε καφέ στο Κολωνάκι, ο Μιχάλης Ράπτης, ορίτζιναλ αυτός, όχι απομίμηση επαναστάτη και διεθνιστή – μια μέρα “τρέλλανε” τον πρόεδρο του δικαστηρίου που κατέθετε, απαντώντας του “μαθητής της σχολής του Λένιν και του Τρότσκι”, όταν τον ρώτησε τι δουλειά κάνει. Γύρισε ξαφνικά αυτός, ο υποτίθεται άθεος “επαναστάτης μαρξιστής” και μούπε εκείνη τη μέρα στη Λυκόβρυση, “το κακό είναι μέσα σου”. Κατάλαβα αμέσως ότι μούλεγε κάτι πολύ σημαντικό αλλά μου πήρε χρόνια να καταλάβω τη σημασία του.
Η δύναμη της ιδέας και οι λόγοι υποταγής των βαρβάρων στους Αθηναίους
Ο Ράπτης συνεργαζόταν στενά με τον Μακάριο και για το κυπριακό, αλλά και για να συνδράμει τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα της εποχής – τον είχε μάλιστα ορίσει επίτιμο πρόξενο στο Αλγέρι, τη Μέκκα τότε των εθνικών, αντιαποικιακών επαναστάσεων. Καμιά φορά γινότανε και πιεστικός στον Αρχιεπίσκοπο, όταν ήθελε να γίνει κάτι, κι αυτός του απαντούσε “Μιχάλη δεν μπορώ να τα κάνω αυτά που μου ζητάς. Είμαι και παπάς. Μη το ξεχνάς”.
Πολλοί προσήψαν “μικρομεγαλισμό” στον Μακάριο, αλλά εκείνος ήξερε τι έκανε, γιατί αν δεν γινότανε μεγάλος, δεν θα μπορούσε να προασπίσει έναν τόσο μικρό τόπο. Τα κατορθώματα της ΕΟΚΑ έκαναν πολλούς να μισήσουνε την Κύπρο, αλλά έδωσαν και απέραντη, παγκόσμια ακτινοβολία στον λαό της. Φτάσανε να βαφτίζουνε Μακάριους τότε τα παιδιά τους και στις πιο μακρινές χώρες της Αφρικής.
Τι αξία έχουνε θα μου πείτε εσείς όλα αυτά; Θα σας πω τι αξία έχουν. Στην κρίσιμη ώρα μετασχηματίστηκαν σε πολιτική δύναμη και επέτρεψαν την έκδοση των ψηφισμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών που απαιτούν την αποχώρηση των ξένων δυνάμεων από την Κύπρο και συνιστούν σήμερα την κύρια διεθνή νομική ασπίδα της Δημοκρατίας.
Αυτά έχει επιφορτισθεί δια της Γενεύης να αφαιρέσει από τον λαό του ο Νίκος Αναστασιάδης, γιατί τέτοια ψηφίσματα είναι αδύνατο να ξαναβγούνε σήμερα.
Θα το κάνει πιθανώς υπογράφοντας πρωτόκολλα “αποχώρησης” που θα συνδέουν την αποχώρηση με συγκεκριμένη λύση και με μεταβατικές περιόδους, δηλαδή θα νομιμοποιούν την παραμονή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο. Στη συνέχεια θα επιχειρήσει να τα περάσει αυτά σε ψηφίσματα του ΣΑ που, εκ των πραγμάτων, θα ακυρώσουν την αυτοτελή υποχρέωση της Τουρκίας να αποσύρει τον στρατό της από την Κύπρο, είτε βρεθεί είτε δεν βρεθεί λύση στο κυπριακό.
Αν η κυπριακή αντιπολίτευση ή οποιοσδήποτε άλλος στο νησί θέλει να σώσει την πατρίδα του, πρέπει να πάψει να μουρμουράει αριστερά δεξιά, να κατηγορεί τον Αναστασιάδη για παλινδρομήσεις και υποχωρητικότητα (που τις είδε αλήθεια, από τον καιρό του Αλκιβιάδη έχει να παρουσιαστεί μεταξύ των Ελλήνων τέτοια αποφασιστική προσήλωση στον σκοπό και τέτοιο θράσος σε ηγέτη;). Πρέπει να πάψει να είναι αντιπολίτευση, πρέπει να νοιώσει ηγεσία του λαού της και εκφραστής της ιστορικής ανάγκης του ελληνισμού στο σύνολό του, αντί να περιμένει από τον Ερντογάν, από την Αθήνα ή δεν ξέρω από ποιόν άλλο τη σωτηρία. Μόνο αν το νοιώσει αυτό, θα καταφέρει να αρθρώσει το ‘Οχι που χρειάζεται να πει με τρόπο σαφή προς όλους (γιατί όπως έλεγαν οι Αρχαίοι, οι βάρβαροι υποτάσσονται δια το μη δύνασθαι την ου συλλαβήν λέγειν, γιατί δεν μπορούν να πούνε την λέξη ‘Οχι).
Για να σωθούμε οι ‘Ελληνες, πρέπει να ξαναγίνουμε πάλι αυτό που κάποτε είμαστε.
Αθήνα, 10 Ιανουαρίου 2016
www.konstantakopoulos.gr
Σημειώσεις
Σε υποθέσεις όπως αυτή που τώρα εξελίσσεται στην Κύπρο συνιστά δυνάμει θανάσιμο λάθος να παίρνει κανείς τις επιθυμίες του για πραγματικότητα ή να ποντάρει στο καλύτερο ενδεχόμενο. Δεν πρέπει εξάλλου να λησμονούμε ότι αυτή εδώ είναι μια από τις καλύτερα προετοιμασμένες και πιο ύπουλες από τις πολλές προσπάθειες κατάλυσης του κυπριακού κράτους στην ιστορία του. Οι αρχιτέκτονες φρόντισαν επίσης να κάνουν διαρκή τον μηχανισμό του πραξικοπήματος, ώστε να μη ναυαγεί ποτέ, σε κάθε φάση να αποσπούν ότι μπορούν, συνεχίζοντας την προσπάθεια μέχρι να φτάσουν στο επιθυμητό τέλος. Η πείρα επίσης δείχνει ότι συχνά, σε τέτοιου είδους διαπραγματεύσεις, εκεί που δημιουργείται (σκοπίμως) η αίσθηση της αποτυχίας, εμφανίζονται και οι μεγάλες πιέσεις. ‘Οσο για τους φίλους που μου λένε ότι αυτή τη φορά οι Αμερικανοί δεν ασκούν ισχυρές πιέσεις, σε αντίθεση με το 2004, μακάρι νάναι έτσι, αλλά από την άλλη μεριά δεν πρέπει κανείς να τους υποτιμά. Κάτι μάθανε από το 2004. Οι τρόποι που έχει μια υπερδύναμη για να πετυχαίνει τους σκοπούς της είναι πολλοί. Θα μπορούσε π.χ., δεν ξέρουμε αν το έχει κάνει, να βοηθήσει την αναρρίχηση ανθρώπων που ούτε τους φανταζόμαστε στο ελληνικό/κυπριακό σύστημα, επιφορτισμένων να ανοίξουν τις “Κερκόπορτες” ή να ανατινάξουν τις οχυρωματικές γραμμές στην κρίσιμη στιγμή. Ποιός τώρα μπορεί να ξέρει τι έχουν κάνει. Μακάρι να μην έχουν κάνει τίποτα.
Προς υπεράσπισή τους εξάλλου, από τον τελευταίο ίσως που θα περιμένατε να την κάνει, πρέπει να πω ότι οι άνθρωποι φταίνε λιγότερο από όσο συνήθως τους προσάπτουμε. Με την έννοια ότι έχουν απέναντί τους συχνά ένα βαθιά ελαττωματικό εθνικό υποκείμενο, πολιτικούς που πασχίζουν να κάνουν ότι μπορούν για να τους ικανοποιήσουν και δεν ξέρουν ότι βασικό τμήμα της δουλειάς τους είναι η υπεράσπιση της κυριαρχίας της ανεξαρτησίας και του πολιτεύματος σε Ελλάδα και Κύπρο.
Δεν γνωρίζω πως θα αντιδρούσαν οι Αμερικανοί, αν είχαν απέναντί τους κυβερνήσεις που θα είχαν ορίσει και θα μιλούσαν καθαρά για το ελληνικό “εθνικό συμφέρον” αντί για πολιτικούς που πονοκεφαλιάζουν να φανταστούν τι θα άρεσε στην Ουάσιγκτων. Δεν λέω ότι ασφαλώς αυτό θα ήταν αρκετό για να αποτρέψει οποιαδήποτε παρέμβαση των ΗΠΑ, αλλά κοινή λογική θα το επέβαλλε, προτού κανείς οδηγηθεί σε ρήξεις. Γιατί συχνά ο ελληνικός λαός ξυπνάει και διαπιστώνοντας ότι οι ηγέτες του υα έχουν δώσει όλα, υποχρεώνεται τότε να επαναστατεί, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Είναι αντικειμενικά πολύ δύσκολο για μια χώρα να είναι πραγματικά ανεξάρτητη στον σύγχρονο κόσμο. Δεν της απαγορεύει όμως κανείς να διαπραγματεύεται τουλάχιστο την εξάρτησή της, αντί να στέλνει διαρκώς τη μπάλα στο “πάρτα όλα”
Οποιοσδήποτε κι αν περάσει από ένα αφύλαχτο και ξεκλείδωτο σπίτι και δει απάνω στο τραπέζι μια πλάκα χρυσού, θα μπει στον πειρασμό να την κλέψει. Με τον τρόπο μας έχουμε κάνει ζημιά και στην ΕΕ, γιατί δεν είχε σκεφτεί ο Ευρωπαίος “νομοθέτης” να βάλει μια διάταξη να προστατεύει την ‘Ενωση από εθνικές κυβερνήσεις που επιτίθενται στα εθνικά συμφέροντα των χωρών τους!
(2) Για μια ευσύνοπτη παρουσίαση του σχεδίου Ανάν (μια χειρότερη εκδοχή του οποίου διαπραγματεύεται τώρα ο κ. Αναστασιάδης), ο αναγνώστης μπορεί να συμβουλευθεί το άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη https://seisaxthia.wordpress.com/2014/02/14/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%B5-%CF%8C%CF%87%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%87%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BD/
3. Λένιν, Το Δικαίωμα των Εθνών στην Αυτοδιάθεση, Κλασικά Κείμενα, Μακρυωνίτη και Σια, σελ. 21
(4) Πέρυ ‘Αντερσον, Διαιρέσεις της Κύπρου, εκδόσεις ‘Αγρα και το αγγλικό πρωτότυπο εδώ http://www.defenddemocracy.press/the-divisions-of-cyprus-by-perry-anderson/
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου