του Λευτέρη Ριζά
Γιατί είναι πιο κρίσιμο; Διότι ο «διάλογος» για την λύση του που θα συνεχιστεί την Κυριακή στην Ελβετία , μεταξύ του φανατικού Ανανικού προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και του ηγέτη των τουρκοκυπρίων Μουσταφά Ακιντζί (του ανθρώπου δηλαδή της Τουρκίας, που δεν παίρνει και δεν μπορεί να πάρει καμία απόφαση χωρίς την έγκριση της), διεξάγεται σε μια από τις χειρότερες για την Κύπρο και την Ελλάδα εποχή.
1 – Στην Κύπρο πρόεδρος είναι ο Ν. Αναστασιάδης. Που όπως όλοι γνωρίζουμε το 2004 είχε ανοιχτά ταχθεί και αγωνιστεί υπέρ του Σχεδίου Ανάν. Έχει διαδεχθεί τον Δημ. Χριστόφια του οποίου η προεδρία στην Κύπρο υπήρξε καταστροφική σε όλα – από το Κυπριακό μέχρι το Μνημόνιο και την τραγωδία στο Μαρί – και ο οποίος άλλωστε ποτέ του δεν πίστευε στον αγώνα του Κυπριακού λαού για την εθνική απελευθέρωση του[1] όπως και το κόμμα του άλλωστε. Άρα σε μεγάλο βαθμό πιστεύει ότι έχει τα νώτα του εντελώς καλυμμένα από πλευράς «αριστερής» αντιπολίτευσης.
Γι αυτό πολύ μεγάλη εξέλιξη είναι η πλήρης και δημόσια πια διαφοροποίηση από την γραμμή του ΑΚΕΛ από πλευράς ΚΚΕ, κάτι στο οποίο θα αναφερθούμε στην συνέχεια.
2 – Στην Ελλάδα στην κυβέρνηση βρίσκεται ένα κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει μόνιμη απέχθεια απέναντι στο Κυπριακό, είναι κόμμα βαθειά αντεθνικό και ουσιαστικά αντι-πατριωτικό. Άλλωστε με χέρια και πόδια τότε ο ΣΥΝ και ο πρόεδρος του κ. Ν. Κωνσταντόπουλος είχαν ταχθεί υπέρ της υπερψήφισης του σχεδίου Ανάν. Εθνομηδενισμός, πολυπολιτισμικότητα, αστικός / μικροαστικός ουμανισμός και σε τελική ανάλυση αποδοχή της παγκοσμιοποίησης (της «καλής» βέβαια, αυτής που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, κλπ κλπ). Γι αυτό και
Γιατί είναι πιο κρίσιμο; Διότι ο «διάλογος» για την λύση του που θα συνεχιστεί την Κυριακή στην Ελβετία , μεταξύ του φανατικού Ανανικού προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και του ηγέτη των τουρκοκυπρίων Μουσταφά Ακιντζί (του ανθρώπου δηλαδή της Τουρκίας, που δεν παίρνει και δεν μπορεί να πάρει καμία απόφαση χωρίς την έγκριση της), διεξάγεται σε μια από τις χειρότερες για την Κύπρο και την Ελλάδα εποχή.
1 – Στην Κύπρο πρόεδρος είναι ο Ν. Αναστασιάδης. Που όπως όλοι γνωρίζουμε το 2004 είχε ανοιχτά ταχθεί και αγωνιστεί υπέρ του Σχεδίου Ανάν. Έχει διαδεχθεί τον Δημ. Χριστόφια του οποίου η προεδρία στην Κύπρο υπήρξε καταστροφική σε όλα – από το Κυπριακό μέχρι το Μνημόνιο και την τραγωδία στο Μαρί – και ο οποίος άλλωστε ποτέ του δεν πίστευε στον αγώνα του Κυπριακού λαού για την εθνική απελευθέρωση του[1] όπως και το κόμμα του άλλωστε. Άρα σε μεγάλο βαθμό πιστεύει ότι έχει τα νώτα του εντελώς καλυμμένα από πλευράς «αριστερής» αντιπολίτευσης.
Γι αυτό πολύ μεγάλη εξέλιξη είναι η πλήρης και δημόσια πια διαφοροποίηση από την γραμμή του ΑΚΕΛ από πλευράς ΚΚΕ, κάτι στο οποίο θα αναφερθούμε στην συνέχεια.
2 – Στην Ελλάδα στην κυβέρνηση βρίσκεται ένα κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει μόνιμη απέχθεια απέναντι στο Κυπριακό, είναι κόμμα βαθειά αντεθνικό και ουσιαστικά αντι-πατριωτικό. Άλλωστε με χέρια και πόδια τότε ο ΣΥΝ και ο πρόεδρος του κ. Ν. Κωνσταντόπουλος είχαν ταχθεί υπέρ της υπερψήφισης του σχεδίου Ανάν. Εθνομηδενισμός, πολυπολιτισμικότητα, αστικός / μικροαστικός ουμανισμός και σε τελική ανάλυση αποδοχή της παγκοσμιοποίησης (της «καλής» βέβαια, αυτής που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, κλπ κλπ). Γι αυτό και
στην ανακοίνωση του ο ΣΥΡΙΖΑ για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, πουθενά δεν αναφέρει ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΟΚ κλπ όπως τότε τα συνθήματα της ζωντανής (όχι ταριχευμένης) εξέγερσης του.
Καλύτερη ομολογία δεν μπορεί να έχουμε από αυτή των κοινών δηλώσεων Τσίπρα και Αναστασιάδη, μετά την σημερινή τους – ανήμερα επετείου του Πολυτεχνείου και αμέσως μετά την αναχώρηση του Μπάρακ Ομπάμα, που τους εμπιστεύτηκε τις συμβουλές του και για το Κυπριακό – συνάντηση και ανταλλαγή απόψεων για το μεγάλο μας αυτό εθνικό ζήτημα. Τι είπαν θα το δούμε αμέσως στην συνέχεια.
3- Ο ελληνικός λαός αυτή την στιγμή είναι καθημαγμένος από την εφαρμογή των Μνημονίων – του 3ου του «αριστερού» ιδιαίτερα, είναι παραζαλισμένος και ιδεολογικά συγχυσμένος έως αφοπλισμένος. Τα κρίσιμα για το μέλλον του εθνικά ζητήματα δεν τα πολυκαταλαβαίνει και δεν διαθέτει κάποιον «μπούσουλα» για όλα αυτά. Συνεπώς και τα αντανακλαστικά του σε μια προωθούμενη νέα προδοσία του Κυπριακού – και με δοσμένο ότι και κανένα άλλο κόμμα, εκτός ΚΚΕ και όσων ακόμα ενδιαφέρονται και κινούνται στη γραμμή υπεράσπισης της ύπαρξης μας, δηλαδή της Κύπρου – είναι μάλλον αμβλυμμένα ή οπωσδήποτε ελεγχόμενες οι όποιες αντιδράσεις.
4 – Οι εξελίξεις στην γύρω περιοχή μας – Μ. Ανατολή – και την γείτονα και «φίλη», εν κοινωνία ΝΑΤΟ, Τουρκία δημιουργούν μια αστάθεια στην περιοχή που οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι ΗΠΑ πρώτα απ’ όλες, θα ήθελαν να αποφύγουν. Άρα το Κυπριακό θα πρέπει να «λυθεί» - έστω με θυσία της πλειοψηφίας του νησιού και με πλήρη απαξίωση κάθε δικαίου, αποφάσεων ΟΗΕ κλπ.
Ο Ερντογάν μπορεί να έχει γίνει λίγο παραπάνω από ενοχλητικός στα μεγάλα αφεντικά. Αλλά η Τουρκία είναι μια μεγάλη χώρα, με πολύ κρίσιμη για τις εξελίξεις στην περιοχή θέση και δυναμική και δεν θα ήθελαν να την σπρώξουν σε πιο απείθαρχες θέσεις ή σε επικίνδυνες για όλους εσωτερικές «αναταράξεις». Γι’ αυτό μάλλον για άλλη μια φορά θα θυσιαστούν τα ελληνικά συμφέροντα και τα ιστορικά μας δίκαια.
Από τις κοινές δηλώσεις τους οι κ.κ. Τσίπρας και Αναστασιάδης άφησαν να φανεί ότι θα ήθελαν πάρα πολύ να υπάρξει μια συμφωνία λύσης του Κυπριακού, σε βάρος των δικών μας εθνικών δικαίων και συμφερόντων. Αυτός που θα αποφασίσει τελικά τι θα γίνει είναι ο τουρκικός παράγοντας. Αν αυτός παραμείνει στις θέσεις του αδιάλλακτος, τότε μπορεί να «γλυτώσουμε» τώρα τα χειρότερα!!!
Ο κ. Τσίπρας με την πολύ βαθειά γνώση του για το Κυπριακό, την τεράστια εθνική και πατριωτική του ευαισθησία, την αδιαμφισβήτητη μαρξιστική του κατάρτιση και το ακατάβλητο αντι-ιμπεριαλιστικό του πνεύμα, δήλωσε και διαβεβαίωσε όσους οφείλει πώς:
«Όπως τονίσαμε, στηρίζουμε σταθερά την εξεύρεση μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης για το Κυπριακό, επί τη βάσει των αποφάσεων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και της ιδιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας ως κράτος – μέλος της ΕΕ. Μία λύση στην κατεύθυνση της διζωνικής και δικοινοτικής Ομοσπονδίας με μια διεθνή προσωπικότητα, μια κυριαρχία και μια ιθαγένεια, χωρίς κατοχικά τουρκικά στρατεύματα και με κατάργηση του αναχρονιστικού συστήματος των εγγυήσεων».
Στην περίπτωση της Κύπρου η εξεύρεση δίκαιης και βιώσιμης λύσης δεν χρειαζότανε 42 χρόνια, ούτε ατέρμονες διαπραγματεύσεις: Απλά, απλούστατα η ΑΜΕΣΗ εφαρμογή του ψηφίσματος 353 της 20ης Ιουλίου του 1974 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Τι έλεγε αυτή η απόφαση:
«Συνειδητοποιώντας αυτή την πρωταρχική ευθύνη για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας σύμφωνα με το Άρθρο 24 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών,
1. Καλεί όλα τα Κράτη να σέβονται την κυριαρχία, ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα της Kύπρου,
2. Καλεί όλα τα μέρη στις παρούσες συγκρούσεις ως πρώτο βήμα να καταπαύσουν το πυρ και συνιστά σ’ όλα τα κράτη να εξασκήσουν τη μέγιστη αυτοσυγκράτηση και να αποφύγουν κάθε ενέργεια που θα μπορούσε να επιδεινώσει περαιτέρω την κατάσταση,
3. Απαιτεί άμεσο τερματισμό της ξένης στρατιωτικής επέμβασης στην Κυπριακή Δημοκρατία η οποία είναι αντίθετη με την παράγραφο 1. πιο πάνω,
4. Ζητεί την αποχώρηση χωρίς καθυστέρηση από την Κυπριακή Δημοκρατία του ξένου στρατιωτικού προσωπικού που βρίσκεται εκεί πέραν των προνοιών διεθνών συμφωνιών, περιλαμβανομένων και εκείνων των οποίων η αποχώρηση είχε ζητηθεί από τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, στην επιστολή του ημερομηνίας 2 Ιουλίου 1974,
5. Καλεί την Ελλάδα, την Τουρκία και το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Βορείου Ιρλανδίας να προσέλθουν σε συνομιλίες χωρίς καθυστέρηση για την αποκατάσταση της ειρήνης στην περιοχή και τη συνταγματική διακυβέρνηση της Kύπρου και να τηρούν ενήμερο το Γενικό Γραμματέα,
6. Καλεί όλα τα μέρη να συνεργαστούν πλήρως με την Ειρηνευτική Δύναμη των Ηνωμένων Εθνών στην Kύπρο για να καταστεί δυνατή η εκτέλεση της εντολής της,
7. Αποφασίζει να παρακολουθεί συνεχώς την κατάσταση και να ζητά από το Γενικό Γραμματέα να το ενημερώνει όποτε χρειάζεται, με πρόθεση την υιοθέτηση περαιτέρω μέτρων για να διασφαλίσουν την αποκατάσταση ειρηνικών συνθηκών το συντομότερο δυνατό».
[* Υιοθετήθηκε ομόφωνα κατά τη 1781η συνεδρία]
Το ψήφισμα αυτό και ιδιαίτερα τα σημεία 1,2,3,4, όπως και άλλα που ακλούθησαν, δεν έγιναν σεβαστά από την Τουρκία. Αντίθετα ακολούθησε ο Αττίλας 2. Νέο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, το 357/ 74:
«Υιοθετήθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας στις 14 Αυγούστου 1974
Το Συμβούλιο Ασφαλείας,
Επαναβεβαιώνοντας τα ψηφίσματά του 353(1974) της 20ής Ιουλίου 1974, 354(1974) της 23ης Ιουλίου 1974 και 355(1974) της 1ης Αυγούστου 1974,
Αποδοκιμάζοντας έντονα την επανάληψη των μαχών στην Kύπρο κατά παράβαση των διατάξεων του ψηφίσματός του 353(1974),
1. Επαναβεβαιώνει το ψήφισμά του 353(1974) σε όλες τις διατάξεις του και καλεί τα ενδιαφερόμενα μέρη να εφαρμόσουν τις διατάξεις αυτές χωρίς καθυστέρηση.
2. Απαιτεί όπως όλα τα μέρη που μετέχουν στις σημερινές μάχες καταπαύσουν το πυρ και κάθε στρατιωτική δράση αμέσως.
3. Ζητεί επανάληψη των διαπραγματεύσεων χωρίς καθυστέρηση για την αποκατάσταση της ειρήνης στην περιοχή και της συνταγματικής διακυβέρνησης στην Kύπρο σύμφωνα με το ψήφισμα 353(1974).
4. Αποφασίζει να συνεχίσει να ασχολείται με την κατάσταση και να συνέλθει αμέσως αν παραστεί ανάγκη για να μελετήσει ποια περισσότερο αποτελεσματικά μέτρα είναι δυνατό να χρειαστούν εάν δεν γίνει σεβαστή η κατάπαυση του πυρός.
Υιοθετήθηκε ομόφωνα κατά τη 1792α συνεδρία».
Τι άλλο χρειαζότανε για να λυθεί την εποχή εκείνη – πριν 42 χρόνια – το πρόβλημα που είχε προκύψει; Τίποτα άλλο εκτός από την πραγματική βούληση του ΟΗΕ, εννοούμε εδώ των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της ΕΣΣΔ (υπήρχε ακόμα τότε) και της Κίνας (ακόμα τότε και ο Μάο ζούσε και δεν είχε ανατραπεί πλήρως η κατάσταση στο Κόμμα και την κυβέρνηση της). Όμως κανένας τους δεν ήθελε πραγματικά να επιβληθούν οι αρχές του ΟΗΕ και οι αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας. Όταν αργότερα θίχτηκαν συμφέροντα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για πότε όλοι οι εμφορούμενοι από τις αξίες του «Διαφωτισμού», της «Δημοκρατίας» και των «Ανθρώπινων Δικαιωμάτων» συμφώνησαν και εξαπέλυσαν το «Σοκ και δέος» και την «Καταιγίδα της Ερήμου», για πότε έσωσαν την Γιουγκοσλαβία, την Λιβύη και επενέβησαν με τις ευλογίες του ΟΗΕ, όπου πραγματικά τους συνέφερε! Για την Κύπρο δεν κούνησαν ούτε το μικρό δαχτυλάκι τους. Την Τουρκία την μάλωναν με το φτερό του σπουργίτη»
Τα ψηφίσματα αυτά και αξιοποίηση τους – η εμμονή στην υλοποίηση τους – εγκαταλείφθηκαν και από την πλευρά των ελληνικών κυβερνήσεων. Και της δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ. Κι από την Κυπριακή. Έτσι φθάσαμε – με την άμεση συνδρομή και του Μακάριου που αποδέχτηκε τα τετελεσμένα υπογράφοντας μαζί με τον Ντενκτάς για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, αυτή η συμφωνία να γίνει αποδεκτή από τον ΟΗΕ – ακυρώνοντας δηλαδή τις προηγούμενες αποφάσεις και ψηφίσματα του ΣΑ. Με το υπ. αρ. 1251/1999 νέο ψήφισμα του που προδίκαζε την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Και αυτό το ψήφισμα έγινε αποδεκτό από τις ελληνικές κυβερνήσεις και βεβαίως από όλο το πολιτικό φάσμα της Κύπρου! Φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να μην το υιοθετήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ [2].
Αλλά αυτή η λύση, η ΔΔΟ την οποία υποστηρίζει – χωρίς ο ίδιος να καταλαβαίνει τι σημαίνει – ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση του [ανάμεσα και ο «σκληρός» πατριώτης υπ. Άμυνας κ. Π. Καμμένος] αποτελεί αποδοχή των τετελεσμένων της βάρβαρης, παράνομης κλπ κλπ τουρκικής εισβολής, όπως θυμάται να την αποκαλεί, έτσι για το τυπικό της υπόθεσης, ο κ. Τσίπρας. Και γι αυτό όσο και αν το επαναλαμβάνει κι αυτός η λύση αυτή δεν είναι ούτε δίκαιη ούτε βιώσιμη.
Όσο κι αν στις κοινές δηλώσεις του ο πρωθυπουργός προσπάθησε, όπως πάντοτε, να φανεί πώς ενδιαφέρεται για αυτή την λύση «σε ένα πρόβλημα κυρίαρχο τα τελευταία 42 χρόνια, αποτελεί ένα κρίσιμο πρωταρχικό εθνικό στόχο, όχι μόνο για τον ελληνισμό και για όλον τον κυπριακό λαό, αλλά και για την Ευρώπη και την ευρύτερη περιοχή μας», απλώς καταφέρνει – επειδή μιλάει μηχανικά για ζητήματα που όχι δεν ξέρει αλλά δεν αισθάνεται και τίποτα μέσα στα βάθη του – δεν θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί το κυπριακό αποτελεί πρωταρχικό εθνικό στόχο, όχι μόνο για όλον τον ελληνισμό αλλά και για την Ευρώπη [θυμάμαι αυτή του Διαφωτισμού, της Δημοκρατίας, κλπ], κλπ.
Διότι εάν τα καταλάβαινε, τότε θα έπρεπε να πάρει υπόψη του ότι ακριβώς η ατιμωρησία του τουρκικού επεκτατικού εθνικισμού, που εκδηλώθηκε στην Κύπρο, επιδιώκει με την λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής, να αναγνωριστούν, ως δίκαια και υπόλοιπα «σύνορα της καρδιάς». Ως πρώτο τέτοιο σύνορο, η Κύπρος, επίσημα πλέον και ιστορικά δικαιωμένη η επανακατάκτηση της.
Στην συνέχεια των δηλώσεων του ανέφερε ότι ο πρόεδρος της Κύπρου τον ενημέρωσε για την πρόοδο που έχει επιτευχθεί στις συνομιλίες του με τον Μουσταφά Ακιντζί (τον τουρκοκύπριο εκπρόσωπο της Τουρκίας στην πραγματικότητα). Ενημερώθηκε για μια σειρά κεφάλαια των διαπραγματεύσεων που έχουν συζητηθεί – και όπως ο κ. Αναστασιάδης έχει πει σε δηλώσεις του έχουν «κλείσει» - και «για την ουσιαστική και κρίσιμη συζήτηση που έγινε την προηγούμενη εβδομάδα στην Ελβετία για το καίριο ζήτημα του εδαφικού, πτυχές του περιουσιακού που συνδέονται με το εδαφικό καθώς και για θέματα των άλλων κεφαλαίων των διαπραγματεύσεων».
Στο σημείο αυτό κράτησε μια επιφύλαξη – κάηκε στις «σκληρές» διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, «έπαθε» και κάτι «έμαθε» - λέγοντας : «είπα, πριν για την πρόοδο που φαίνεται ότι έχει σημειωθεί, που όπως πολύ καλά γνωρίζετε στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό, όπως βεβαίως και σε κάθε κρίσιμη διαπραγμάτευση, δεν μπορεί να θεωρείται τίποτε συμπεφωνημένο έως ότου συμφωνηθούν τα πάντα». Επανέλαβε πάντως για να καθησυχάσει όλους όσους πρέπει «ότι η Ελλάδα στηρίζει τη μεγάλη διαπραγματευτική προσπάθεια που διευθύνετε και θα καταβάλλει κάθε στήριξη. Θα ενθαρρύνει τις προσπάθειές σας, όπως θα ενθαρρύνει και τις προσπάθειες συνολικά του κυπριακού λαού, διότι θεωρούμε ότι η δίκαιη λύση του κυπριακού προβλήματος θα είναι προς όφελος όλου του κυπριακού λαού: Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Μια προσπάθεια, που όπως όλοι οι μεγάλοι αγώνες του ελληνισμού, απαιτεί σταθερότητα στις αρχές μας, απαιτεί προσοχή, ψυχραιμία, αλλά και γενναίες αποφάσεις.»
Τι σημαίνει και πως το πραγματοποιεί αυτό το «ενθαρρύνει» τις διαπραγματευτικές προσπάθειες; Προς ποια κατεύθυνση; Της υποταγής, της αντίστασης, της συμμόρφωσης με τα συμφέροντα π.χ. των ΗΠΑ; Αυτό δεν μας το λένε. Ή μάλλον το υπονοεί ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Π. Ρήγας.
«Η δική μας πολιτική θέση παραμένει σταθερή και σαφής: Η Αμερική είναι μια ιμπεριαλιστική δύναμη, με ευθύνες για πάρα πολλά ζητήματα. Από την άλλη πλευρά, αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση όλου του ελληνικού λαού. Οι διακρατικές σχέσεις, ειδικά με μία τόσο μεγάλη οικονομική δύναμη, είναι απαραίτητες. Να θυμίσω πως και την εποχή του Ψυχρού Πολέμου υπήρχαν συναντήσεις μεταξύ των χωρών, αλλά και πρόσφατα υπήρξε συνάντηση Αμερικής – Κούβας μετά τη μακρά περίοδο ψυχρών σχέσεων των δύο χωρών. Είναι λοιπόν άλλο πράγμα η πολιτική άποψη και άλλο η σύναψη διακρατικών σχέσεων»[3].
Σημαίνει ότι θα μιλάμε «αριστερά» αλλά λόγω ανάγκης όταν συναντάμε μια μεγάλη οικονομική και βεβαίως στρατιωτική (ξέχασε να το πει) δύναμη τότε περιοριζόμαστε να μιλάμε «αριστερά». Ο μακαρίτης Θανάσης Κανελλόπουλος τόλεγε πολύ χαριτωμένα: η Αριστερά κάνει όπως ο βιολιστής: κρατάει το βιολί με το αριστερό και παίζει το δεξί.
Κάπως έτσι και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά και το ίδιο το κόμμα, ιδεολογικά, πολιτικά και πρακτικά θα στηρίξει και την υπόθεση της Κύπρου.
Ο κ. Τσίπρας θα προσέξατε ότι είπε πως « θεωρούμε ότι η δίκαιη λύση του κυπριακού προβλήματος θα είναι προς όφελος όλου του κυπριακού λαού: Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων». Μα κάνει πως δεν ξέρει ότι οι τουρκοκύπριοι βγήκαν ωφελημένοι από την εισβολή και κατοχή; Πήραν σπίτια και περιουσίες ελληνοκυπρίων κλπ κλπ; Δεν ξέρει ότι η μειοψηφία του πληθυσμού – αυτό που ήταν δηλαδή – εξισώθηκε με την πλειοψηφία; Ότι το 18% έγινε ίσο με το 82% πολιτικά; Κι ότι διεκδικεί και εναλλασσόμενη προεδρία; Δεν ξέρει ότι άλλο ο σεβασμός των δικαιωμάτων της μειοψηφίας και άλλο η αναγνώριση της σε ισότιμη κοινότητα; Που αυτό ισχύει; Μήπως στην Τουρκία; Αναγνωρίζονται εκεί οι Κούρδοι ή οι άλλες εθνικές ομάδες που την κατοικούν; Στις ΗΠΑ οι Ινδιάνοι αναγνωρίστηκαν ποτέ ως ισότιμη κοινότητα με τους λευκούς αποίκους κατακτητές και εξολοθρευτές τους; [4] Αυτό δεν το έχουν αναγνωρίσει ακόμα ούτε για τους Παλαιστίνιους.
Τα πράγματα δυσκολεύουν βέβαια όταν φτάνει στο σημείο της ασφάλειας των κατοίκων, ιδία των Ελλήνων. Εκεί τα πράγματα μπερδεύονται, δεν εξελίσσονται όπως τα ονειρευότανε ο πρωτομάστορας ΥΠΕΞ κ. Ν. Κοντζιάς. Έτσι ο πρωθυπουργός : «Θέλω να επισημάνω ότι η Ελλάδα εμπλέκεται και θα εμπλακεί ενεργά, συγκεκριμένα στο διεθνές ζήτημα της ασφάλειας. Ωστόσο, θέλω να είμαι σαφής για μια ακόμη φορά ότι το ζήτημα αυτό μπορεί να διευθετηθεί σε πολυμερές πλαίσιο μόνο στη βάση συμφωνίας για την κατάργηση του αναχρονιστικού συστήματος των εγγυήσεων και για την πλήρη αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από το νησί.» Από εκεί σχεδίαζε την πλήρη στρατιωτική απεμπλοκή της μητέρας – πατρίδας με την κατάργηση του «αναχρονιστικού συστήματος των εγγυήσεων», ως φαίνεται η Τουρκία δεν έχει καμία πρόθεση να αποσύρει τα στρατεύματα της. Τόμπολα λοιπόν για τους σχεδιαστές του «άσε την Κύπρο να κουρεύεται». Τον «τρώει» βέβαια ότι για το πλήρες ξεπούλημα της Κύπρου απαιτούνται εκτός από «σταθερότητα στις αρχές μας,… προσοχή, ψυχραιμία,… και γενναίες αποφάσεις». «Γενναίες» ήτανε και οι αποφάσεις που πήραν οι Καραμανλής-Αβέρωφ όταν υπέγραφαν τις προδοτικές συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου. Τέτοιες «γενναίες» αποφάσεις εννοεί ο κ. Τσίπρας. «Γενναία» ήταν και η απόφαση του Τσολάκογλου να παραδοθεί και να υπηρετήσει τις δυνάμεις της κατοχής. «Γενναίες» ήταν και οι αποφάσεις των κυβερνήσεων που υπέγραψαν τα δύο πρώτα μνημόνια. Έτσι «γενναία» και η σημερινή αριστερο-δεξιά κυβέρνηση, υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο και ψηφίζει στην Βουλή τα σκληρά μέτρα εφαρμογής του.
Από την δύσκολη αυτή θέση προσπαθεί να ξεφύγει με το γνωστό κόλπο όλων των κυβερνήσεων: «ότι το ζήτημα αυτό μπορεί να διευθετηθεί σε πολυμερές πλαίσιο»!!
Το ζητούμενο δεν είναι αυτό που όλοι τους επαναλαμβάνουν: «να πετύχουμε τον στόχο μας που δεν είναι άλλος από μια επανενωμένη Κύπρο, με μια λύση, όμως, η οποία θα είναι πραγματικά δίκαιη και πραγματικά βιώσιμη.» Αλλά να φύγουν οι εισβολείς από την Κύπρο και να εφαρμοστεί, για τη λύση του προβλήματος, η δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας και της κατοχύρωσης των δικαιωμάτων της μειοψηφίας – της εθνικής μειοψηφίας, της μειονότητας, όπως γίνεται πια σε όλο τον κόσμο. Ή μήπως αυτό δεν ανήκει στο Ευρωπαϊκό κεκτημένο ή σε αυτό του ΟΗΕ;
Ο πρόεδρος της Κύπρου δεν είπε τίποτα διαφορετικό. Συμφώνησε, ευχαρίστησε για την συμπαράσταση κλπ.
Ο άνθρωπος έχει πραγματικά «κουραστεί» για να κατορθώσει να πείσει τους Ελληνοκύπριους πρώτα από όλους ότι τους συμφέρει μια λύση που να αναγνωρίζει τα τετελεσμένα της εισβολής κατοχής. Το φάντασμα του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου, το 76% Όχι στο σχέδιο Ανάν, τον κυνηγάει. [Όπως κυνηγάει τον Τσίπρα το 62% Όχι]. Έτσι έχει φτάσει σε σημείο να πηγαίνει σε μνημόσυνα αγωνιστών, σε αποκαλυπτήρια αγαλμάτων ηρώων του Κυπριακού αγώνα προσπαθώντας εκεί, με τις ομιλίες του να πείσει συγγενείς και φίλους, τους ανθρώπους που χρειάστηκε να αγωνιστούν μαζί με αυτούς πού έδωσαν την ζωή τους, για το δίκιο της λύσης που απεργάζεται στα τετ-α-τετ με τον Μουσταφά Ακιντζί. Να μικρά παραδείγματα:
«Η δική μου πεποίθηση είναι πως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για να δώσουμε ένα τέλος στα χρόνια των εντάσεων και της ανασφάλειας. Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για να δώσουμε τα χέρια και να οδηγήσουμε τη χώρα μας σε πορεία ειρήνης, ασφάλειας, σταθερότητας και ευημερίας, καθώς θεωρώ πως δεν υπάρχει άλλη από την επιλογή της συνέχισης και εντατικοποίησης της προσπάθειας ώστε το συντομότερο να απαλλαγούμε από την κατοχή και να επανενώσουμε την πατρίδα μας.
Διερωτώμαι και θα πρέπει τον καθένα να προβληματίσει:
Διερωτώμαι και θα πρέπει τον καθένα να προβληματίσει:
Υπάρχει άλλος τρόπος ανάκτησης εδαφών ή επιστροφής περιουσιών;
Υπάρχει άλλη επιλογή ανάσχεσης του εποικισμού;
Υπάρχει άλλη οδός αποτροπής της μετατροπής του κατεχόμενου τμήματος σε τουρκική επαρχία;
Υπάρχει άλλη μέθοδος διασφάλισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κατοχύρωσης των τεσσάρων ελευθεριών, με πλήρη εφαρμογή του ευρωπαϊκού κεκτημένου σε ολόκληρη, και όχι τη σημερινά ελεγχόμενη περιοχή, της Κυπριακής Δημοκρατίας;»[5]
Άλλο:
«Σαράντα δύο χρόνια τώρα βιώνουμε καθημερινά τον εξανδραποδισμό, την εξαφάνιση του ελληνικού στοιχείου από τη βόρεια κατεχόμενη πατρίδα μας.
Ως υπεύθυνος πολιτικός, ως ηγέτης αυτής της χώρας, όχι μόνο δεν μπορώ να αγνοώ αυτή την πραγματικότητα, αλλά έχω ιστορική ευθύνη να κάνω ό,τι είναι ανθρώπινα δυνατόν για να αποτρέψω τη χειροτέρευση της κατάστασης που παρακολουθούμε. Προκειμένου να πετύχουμε την απαλλαγή μας από τον κατοχικό στρατό και να επανενώσουμε την πατρίδα μας, προκειμένου να διασφαλίσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα σε ολόκληρο το λαό μας, προκειμένου ο κάθε Ελληνοκύπριος και Τουρκοκύπριος πολίτης να έχει το δικαίωμα ελεύθερα να διακινείται, ελεύθερα να εγκαθίσταται, ελεύθερα να ασκεί επάγγελμα σε ολόκληρη την επικράτεια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γιατί η Κυπριακή Δημοκρατία δεν είναι μόνο το έδαφος που ελέγχει το κράτος, το νόμιμο κράτος. Είναι ολόκληρη η Κύπρος, είναι και ο Απόστολος Ανδρέας, είναι και η Κερύνεια, είναι η κάθε κατεχόμενη γη και πόλη και χωριό μας, για αυτό και ο αγώνας είναι πώς ακριβώς να επιτύχουμε να ανατρέψουμε από τη μια τα κατοχικά δεδομένα, αλλά και να αποτρέψουμε την οριστικοποίηση της διχοτόμησης και της τουρκοποίησης ενός μεγάλου μέρους, με κίνδυνο του υπολοίπου της πατρίδας μας»[6]
Για την Δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την αποφυγή της διχοτόμησης και της τουρκοποίησης των κατεχόμενων ενδιαφέρεται ο άνθρωπος. Καλύτερα υπόδουλοι – έτσι τουλάχιστον θα τα οικονομάμε – παρά νοικοκύρηδες στον τόπο μας και λεύτεροι. Τα ίδια έλεγαν το 1940 όλοι όσοι συνεργαστήκανε με τους κατακτητές.
Η υποκρισία φτάνει στα ύψη της όταν ο Νίκος Αναστασιάδης απευθύνει χαιρετισμό στην τελετή αποκαλυπτηρίων Μνημείου για την εξέγερση των Οκτωβριανών το 1931, στο Πισσούρι [23/10/2016]. Γιατί είναι υποκρισία; Μα γιατί τον Οκτώβρη του 1931 οι Κύπριοι ξεσηκώθηκαν κατά των Άγγλων, κατέλαβαν το κυβερνείο κλ κλπ κήρυξαν την Ένωση με την Ελλάδα και οι Άγγλοι κατέστειλαν την εξέγερση- την επανάσταση σκληρά. Είναι τότε που καταδίκασε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος και που πάλι το Κ. Κ. Κύπρου δεν πήρε μέρος[7].
Ο άνθρωπος που ως αρχηγός της αντιπολίτευσης στον Τάσσο Παπαδόπουλο είχε ταχθεί υπέρ του σχεδίου Ανάν, που ως πρόεδρος τώρα «εργάζεται» να γίνει αποδεκτή μια παραλλαγή του σχεδίου Αναν, έχει το θράσος να πηγαίνει σε αποκαλυπτήρια αγωνιστών του 1931 οι οποίοι έπεσαν αγωνιζόμενοι για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα!! Με τον κ. Ν. Αναστασιάδη έχουμε ασχοληθεί στο παρελθόν[8] και είναι βέβαιο ότι θα επανέλθουμε με περισσότερες λεπτομέρειες για τις «παραγωγικές» του συνομιλίες με τον Μουσταφά Ακιντζί.
Από την πλευρά των κυβερνήσεων Αθηνών και Λευκωσίας δεν έχουμε να περιμένουμε καμιά σοβαρή και με προοπτική χάραξη πολιτικής για την «λύση» του Κυπριακού, που να μην θέτει σε κίνδυνο την ίδια την υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας, έστω και αυτής που πρόκυψε από τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου. Που, όμως, εξασφάλιζαν ένα σημαντικό κρατικό «κεραμίδι» για την ύπαρξη του Ελληνοκυπριακού ελληνισμού, με την 3.000 χρόνια παρουσίας του στο νησί.
Στο σύνολο των εξελίξεων στην υπόθεση του Κυπριακού, ίσως μια από τις πιο σημαντικές ήτανε η ανοιχτή, δημόσια, σύγκρουση του ΚΚΕ με το «αδελφό» ΑΚΕΛ. Το ΚΚΕ από πολύ παλιά δεν ταυτιζότανε πάντοτε με την γραμμή του ΑΚΕΛ. Θα λέγαμε ότι οι σχέσεις τους είχανε σκαμπανεβάσματα. Το 2004 με αφορμή το σχέδιο Ανάν και την στάση απέναντι του, πάλι το ΚΚΕ διαφοροποιήθηκε από το ΑΚΕΛ. Στο δημοψήφισμα υπήρξε ορατή διαφορά. Το ΚΚΕ ορθά-κοφτά τάχθηκε κατά του σχεδίου, δηλαδή συντάχθηκε με το ΟΧΙ, ενώ η ηγεσία του ΑΚΕΛ, υπό τον Δ. Χριστόφια ταλαντεύτηκε και σχεδόν την τελευταία στιγμή είπε κι αυτό το Όχι.
Το ΚΚΕ για ένα μεγάλο διάστημα υποστήριζε την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Ίσως η εμμονή σε αυτή την λύση τους είχε μείνει από τότε που ο υπεξ. της ΕΣΣΔ Αντρέϊ Γκρομίκο, δήλωσε στις 21/1/1965 ότι :
«Η σοβιετική κυβέρνησις φρονεί ότι η ρύθμισις του Κυπριακού θέματος πρέπει να στηριχθή εις τον σεβασμόν της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητος της Κυπριακής Δημοκρατίας, εις τον σεβασμόν των νομίμων δικαιωμάτων των Κυπρίων, των δύο εθνοτήτων, Ελλήνων και Τούρκων, διά να εξασφαλίσουν την ειρηνικήν των ζωήν. Πλήρης και πραγματική ανεξαρτησία και ασφάλεια πρέπει να εξασφαλισθούν εις την Κυπριακήν Δημοκρατίαν. Επιβάλλεται προς τούτο να αποχωρήσουν όλα τα ξένα στρατεύματα (...) και να καταργηθούν αι ευρισκόμεναι εις αυτήν ξέναι βάσεις (...) Η εσωτερική διάρθρωσις του κράτους αποτελεί υπόθεσιν μόνον των Κυπρίων, υπόθεσιν του κυρίαρχου κυπριακού λαού, ο οποίος μπορεί να εκλέξη με κάθε ανεξαρτησίαν διάρθρωσιν που του αρμόζει καλύτερον, που θα λάβη υπόψιν τα ιδιαίτερα συμφέροντα της ελληνικής και τουρκικής κοινότητος εις τα πλαίσια ενιαίου και κυρίαρχου κράτους. Η ομοσπονδιακή μορφή θα ηδύνατο να επιλεγή». Η πρόταση Γκρομίκο επικρίθηκε ως «στροφή της ΕΣΣΔ» στο Κυπριακό….. Η στροφή βρισκόταν στο ότι η σοβιετική κυβέρνηση, αν και απέρριπτε κατηγορηματικά κάθε σχέδιο διχοτόμησης, έκανε πρώτη φορά λόγο για ομοσπονδία, γεγονός που μπορεί να ερμηνευτεί ως ρεαλιστική προσαρμογή της πολιτικής της στα νέα δεδομένα που είχαν διαμορφωθεί το 1965» (βλ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ Κυριακή 14 Ιούλη 2013).
Ο «Ριζοσπάστης» και η ηγεσία του ΚΚΕ μπορεί και μέχρι το 2013 να θεωρούσαν την εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ – και την ίδια την ΕΣΣΔ – ότι ήταν ακόμα επαναστατικές το 1965. Και να προσπαθούν ακόμα έτσι να βλέπουν το παρελθόν. Αλλά δεν ήταν έτσι. Τέλος πάντων το ΚΚΕ τελικά, έστω και τελευταία, κατάλαβε ότι η λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, δεν είναι σωστή, ότι εξυπηρετεί τα σχέδια του ιμπεριαλισμού. Αυτό είναι σημαντικό βήμα. Δεν αρκεί όμως, γιατί η απόρριψη από πλευράς του της ΔΔΟ συνοδεύεται από κάποιες λεπτομέρειες σημαντικές για την χάραξη αντι-ιμπεριαλιστικής γραμμής στο κυπριακό, που, όμως, θα τις εξετάσουμε σε επόμενο άρθρο, ανασκόπηση της πορείας και εξέλιξης της γραμμής του στο Κυπριακό.
Όμως αυτή η δημόσια αντιπαράθεση ΚΚΕ –ΑΚΕΛ [9] πρέπει να μην μείνει στα χαρτιά. Πρέπει η συζήτηση για το Κυπριακό και την λύση του να «περάσει» στις οργανώσεις του ΚΚΕ, στην βάση του και κυρίως στην νεολαία του που δεν έχει ιδέα για το θέμα αυτό. Η σημερινή «αντι-εθνικιστική» φλυαρία, αυτή που εξυπηρετεί τον εθνικισμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και αφοπλίζει ιδεολογικο-πολιτικά τις λαϊκές μάζες των χωρών που στερούνται την εθνική κυριαρχία τους, έχει επηρεάσει όλο το πολιτικό φάσμα, ακόμα και την βάση του ΚΚΕ. Επίσης θα πρέπει, επιτέλους κάποια φορά το ΚΚΕ να αφήσει την «πόζα» του πολύξερου, που μόνο αυτό σκέφτεται κλπ κλπ και να ανοίξει το «μυαλό» και τις επαφές του, την αξιοποίηση όλων εκείνων των δυνάμεων – της αριστεράς για να μην ανησυχεί – που χρόνια τώρα γράφουν, παρεμβαίνουν, παλεύουν για την υπόθεση της Κύπρου.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ - ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
[1] Ο Χριστόφιας επέλεξε να παρουσιάσει για πρώτη φορά το βιβλίο του «Αποσιωπηθείσα ιστορία» στα κατεχόμενα, ενώπιον τουρκοκυπριακού ακροατηρίου. Στο βιβλίο του και στην ομιλία του υποστήριξε ότι ο κυπριακός λαός τα τελευταία εβδομήντα τόσα χρόνια, τρέφεται με αυταπάτες και ψευδαισθήσεις και συντηρεί φρούδες ελπίδες και άπιαστα όνειρα. Υποστήριξε σε ότι τις καλλιεργεί με συνέπεια και πείσμα η δεξιά και η ακροδεξιά στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Για να προσθέσει ότι για όλα αυτά ευθύνεται «Η φθοροποιός δράση και επίδραση του εθνικισμού –σοβινισμού, με εκφραστές δυνάμεις της δεξιάς στις δύο μεγάλες κοινότητες και η χρησιμοποίησή τους από τον ιμπεριαλισμό, είναι στα αζήτητα της ιστορίας που συγγράφει η δεξιά. Οι συγκρούσεις και τα εγκλήματα των σοβινιστών στις δύο κοινότητες διαχρονικά καταγράφονται ως ανταρσία και ως διακοινοτικές ταραχές (1957 – 58, 1963 – 64, 1967, 1974)» Συνέχισε δε υποστηρίζοντας ότι «Η αποτυχία του ένοπλου αγώνα της ΕΟΚΑ, παρά τις θυσίες αγωνιστών πατριωτών, τα εγκλήματα του Γρίβα και οι δολοφονίες αριστερών, καθώς και τα εγκλήματα και οι δολοφονίες αριστερών από την (τουρκοκυπριακή τρομοκρατική οργάνωση) ΤΜΤ, στις οποίες αναφερόμαστε σ’ αυτό το βιβλίο, οδήγησαν τελικά στο εφικτό, δηλαδή στην Ανεξαρτησία και στην ανακήρυξη της Κυπριακής» Δημοκρατίας το 1960, αντί της Ένωσης, που ήταν ο στόχος των Ελληνοκυπρίων». Όπως καταλαβαίνετε κάλυψε όλη την προδοτική στάση του ΑΚΕΛ, που ευθύνεται αυτό τα μέγιστα, αφού όχι μόνο δεν πρωτοστάτησε, δεν πρωταγωνίστησε στον αγώνα για την αποτίναξη του αποικιοκρατικού ζυγού της Μ. Βρετανίας, αλλά και ουσιαστικά τον υπέσκαψε. Και τώρα ο πρώην γραμματέας του ΑΚΕΛ και πρώην πρόεδρος της Κύπρου, ζητάει συγγνώμη για τον αγώνα του λαού του, των ελληνοκυπρίων, από ποιους; Από τους πρώην επικυρίαρχους/ κατακτητές του και σημερινούς εισβολείς και παράνομους κατακτητές της Β. Κύπρου. [βλ. Εφ.Συν 07.09.2016],
[2] Λ. Ριζά «Το Κυπριακό στις «Θέσεις» του ΣΥΡΙΖΑ για το ιδρυτικό του Συνέδριο», «Ποια τελικά είναι θέση του ΣΥΡΙΖΑ για τη λύση του Κυπριακού;» «Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο πρέσβης και το Κυπριακό» κλπ – όλα στον ΟΙΣΤΡΟ το 2014.
[3] Π. Ρήγας : « Σημεία συνέντευξης του Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ Π. Ρήγα στο ραδιοφωνικό σταθμό ΣΚΑΙ και τον Παύλο Τσίμα» 16/11/2016. Στην ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ.
[4] Για την ανάδειξη της τουρκοκυπριακής μειονότητας σε ρυθμιστικό παράγοντα του Κυπριακού βλ. Λ. Ριζάς «Η Κύπρος και πάλι», 5ο και 5ο β, μέρη της σειράς στον ΟΙΣΤΡΟ, http://istrilatis.blogspot.gr/2013/08/5_5.html
[5] Ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Νίκου Αναστασιάδη στο Εθνικό Μνημόσυνο των ηρώων Ιωνά Νικολάου- Κυριάκου Κολοκάση και Κυριάκου Κακουλλή 04/09/201. Και να σκεφτείτε ότι ο Κυριάκος Κακουλλής σκοτώθηκε σε ενέδρα που έστησαν Τουρκοκύπριοι στασιαστές στις 19 Μαρτίου του 1964.
[6]Χαιρετισμός του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Νίκου Αναστασιάδη στα αποκαλυπτήρια μνημείου Στέλιου Μαυρομμάτη και πεσόντων αξιωματικών της ΕΛΔΥΚ 05/10/2016
[7]Για αποκήρυξη των Οκτωβριανών από Ελ.Βενιζέλο βλ. «Το Κυπριακό στη Βουλή», εκδ. Βουλής των Ελλήνων, τ. Α’ (1915-1956), σελ. 11. Αποκήρυξε το κίνημα προκειμένου να μην διαταραχθούν οι σχέσεις με την Μ. Βρετανία! Για την στάση του ΑΚΕΛ ο Γραμματέας της Γ’ Διεθνούς Ούγγρος επαναστάτης Μπέλα Κουν είχε παρατηρήσει: «Ήταν η εξέγερση του 1931 ένα γνήσιο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, όπου είχαν αντιπαραταχθεί δύο στρατόπεδα. Από την μια το στρατόπεδο του λαού (κυρίως των πόλεων)* με τους απλούς κομουνιστές κάτω από την ηγεσία των εθνικιστών και της εκκλησίας. Και από την άλλη, το στρατόπεδο των ιμπεριαλιστών με σύμμαχο την ηγεσία του Κομουνιστικού Κόμματος» * αυτό δεν είναι αληθές, το κίνημα είχε εξαπλωθεί και στην ύπαιθρο (σ.σ.). (Πλουτής Σέρβας: «Οι Ευθύνες» εκδ. ΓΡΑΜΜΗ, ΑΘΗΝΑ 1980, σ.117-118). Ο Πλ. Σέρβας υπήρξε και Γ.Γ. του ΚΚΚύπρου.
[8] Λ. Ριζάς : «Παρατηρήσεις στην ομιλία του Ν. Αναστασιάδη για την πορεία του Κυπριακού στην Βουλή της Κύπρου 11/2/2016» 2 συνέχειες: http://www.istrilatis.blogspot.gr/#!http://istrilatis.blogspot.com/2016/04/blog-post_25.html και http://www.istrilatis.blogspot.gr/#!http://istrilatis.blogspot.com/2016/04/blog-post_27.html
[9]«ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ» (Οκτώβρης 2016),- ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ: Η στάση του ΚΚΕ ενισχύει τον αγώνα του κυπριακού λαού για Κύπρο ενιαία και ανεξάρτητη, με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του-Ανοιχτή επιστολή προς την εφημερίδα «Πολίτης» της Κύπρου»(9/11/16),- «Οι θέσεις του ΚΚΕ για το Κυπριακό» (13/11/16), - το άρθρο του Γ. Μαρίνου στον «Ριζοσπάστη»: ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΗ Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ» (31/1/16), και την «Απαντητική επιστολή Π. Γ. ΑΚΕΛ προς την Κ. Ε. του ΚΚΕ γι α το Κυπριακό» Το Πολιτικό Γραφείο της Κ.Ε. ΑΚΕΛ» 7/11/2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου