Αντιστάσεις στην Παγκοσμιοποίηση σε όλον τον κόσμο

Η πορεία προς το GLEXIT – την Έξοδο από την Παγκοσμιοποίηση.

Ουέιν Μαντσεν

 Οι λαοί, μέσω της κάλπης, στέλνουν το μήνυμά τους. Από το βρετανικό «Ναι» στο BREXIT – την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση (EE) –μέχρι την αντιπαγκοσμιοποιητική εκλογή του Ντόναλντ Τράμπ (Donald Trump) ως πρόεδρο των ΗΠΑ, οι λαοί υψώνουν τη φωνή τους ενάντια στην ομογενοποίηση του κόσμου σε ένα υπερκράτος ενός χυλού κυβερνήσεων, πολιτιστικών ταυτοτήτων, θρησκειών, και πολιτικών. Οι προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ δεν επρόκειτο τόσο για μια απλή εκλογή, όσο για ένα δημοψήφισμα πάνω στην παγκοσμιοποίηση και σε όλες τις επιβλαβείς εκφράσεις της: ελεύθερη αγορά, ανοιχτά σύνορα, υποταγή της εθνικής κυριαρχίας σε σκιώδεις διεθνείς οργανισμούς.

Από κάθε ήπειρο, υπάρχει μια αυξανόμενη λαϊκή υποστήριξη για «την έξοδο» από διεθνούς οργανισμούς, από την ΕΕ και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) μέχρι το ΝΑΤΟ και ακόμη και τον ΟΗΕ.

Τον Αύγουστο του τρέχοντος έτους, ο Πρόεδρος των Φιλιππίνων Ροντρίγκο Ντουτέρτε (Rodrigo Duterte) απείλησε με αποχώρηση της χώρας του από τον ΟΗΕ. Ήταν η πρώτη τέτοιου είδους απειλή από ένα κράτος-μέλος του ΟΗΕ από τότε που ο Πρόεδρος της Ινδονησίας Σουκάρνο απέσυρε με επιτυχία τη χώρα του από τον ΟΗΕ το 1965.

Οι υποστηρικτές της οικονομικής και πολιτικής παγκοσμιοποίησης έχουν δεχτεί βαριά χτυπήματα όχι μόνο από την εκλογή του Τραμπ στις ΗΠΑ και την επιτυχία της ψηφοφορίας BREXIT στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά
και από την απόφαση της Νότιας Αφρικής και άλλων αφρικανικών χωρών να αποχωρήσουν από το ΔΠΔ της Χάγης. Ένα διεθνές δικαστήριο σε μεγάλο βαθμό επηρεασμένο από την παγκόσμια οχιά των αντισταθμιστικών κεφαλαίων (hedge funds) Τζορτζ Σόρος, που θεωρείται όλο και περισσότερο στην Αφρική ως το «Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο» που κατά κύριο λόγο στοχεύει αφρικανούς ηγέτες με διώξεις τους για εγκλήματα πολέμου. Τον Οκτώβριο του τρέχοντος έτους, η Νότια Αφρική ακολούθησε το Μπουρούντι και την Γκάμπια ανακοινώνοντας ότι θα αποχωρήσει από το ΔΠΔ. Η ειρωνία είναι οτι η γενική εισαγγελέας του ΔΠΔ, Φατού Μπενσούντα (Fatou Bensouda), είναι από την Γκάμπια.

Το 2015, η Νότια Αφρική, καταδικάστηκε από τη συνήθη συνομοταξία των ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από τον Σόρος , μεταξύ των οποίων το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η Διεθνής Αμνηστία, για την μη σύλληψη του προέδρου Ομάρ αλ-Μπασίρ του Σουδάν, στον οποίο είχαν απαγγελθεί κατηγορίες από το ΔΠΔ, ενώ βρισκόταν σε επίσημη επίσκεψη στην Νότια Αφρική. Η Νότια Αφρική απέρριψε την παρέμβαση του ΔΠΔ στις εσωτερικές υποθέσεις του και αυτή η απέχθεια για το δικαστήριο εκφράστηκε με την πρόσφατη απόφαση να αποχωρήσει από αυτό.

Ένα μήνα αργότερα, η Ρωσία ανακοίνωσε ότι αποσύρει την υπογραφή της από τη Συνθήκη της Ρώμης το 2000 όπου ιδρύθηκε το ΔΠΔ. Μετά την οικονομική σύνοδο κορυφής Ασίας-Ειρηνικού του Νοεμβρίου στη Λίμα του Περού,  ο Πρόεδρος των Φιλιππίνων Ντουτέρτε ανακοίνωσε οτι η χώρα του θα ακολουθήσει την Ρωσία, την Νότια Αφρική και τους υπόλοιπους στην έξοδο από το ΔΠΔ. Ο Ντουτέρτε είπε, «Είναι άχρηστοι – αυτοί στο ΔΠΔ. Η Ρωσία αποσύρθηκε. Θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε. Γιατί; Μόνο τις μικρές χώρες σαν εμάς πλήττουν». Άλλα αφρικανικά έθνη σκέφτονται επίσης την έξοδο από το ΔΠΔ. Η Ουγκάντα, η Κένυα και η Ναμίμπια. Το 2015, ο Πρόεδρος της Ναμίμπια Χάγκε Γκέινγκομπ (Hage Geingob) επισκέφθηκε τον πρώην πρόεδρο της Τανζανίας Τζακάγια Κικουέτε (Jakaya Kikwete) για να τον παροτρύνει να ακολουθήσουν το παράδειγμά και την έξοδο της Ναμίμπια από το ΔΠΔ. Σε μια σύνοδο κορυφής της Αφρικανικής Ένωσης στη Νότια Αφρική, ο Γκέινγκομπ είπε, «Κάποιοι λένε πως εμείς είμαστε αυτοί που δημιούργησαν το ΔΠΔ. Ωστόσο, όταν κάποιος δημιουργεί κάτι ιδιαίτερης αξίας, αλλά αργότερα αυτό γίνεται κάτι το απεχθές, έχει το δικαίωμα να το εγκαταλείψει, δεδομένου ότι έχει σταματήσει να εξυπηρετεί τον επιδιωκόμενο σκοπό του».

Οι νίκες των BREXIT και Τραμπ έχουν ενθαρρύνει ψηφοφόρους σε πολλές άλλες χώρες να απορρίψουν μηχανισμούς που αναστέλλουν εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Η 4η Δεκεμβρίου 2016 αποτελεί μια ημερομηνία ορόσημο για την απόρριψη της παγκοσμιοποιητικής ατζέντας. Είναι η ημερομηνία της επανάληψη των αυστριακών προεδρικών εκλογών της 24ης Απριλίου 2016, στις οποίες ο αντι-ΕΕ υποψήφιος του Αυστριακού Κόμματος της Ελευθερίας, Νόμπερτ Χόφερ (Norbert Hofer), ηττήθηκε οριακά από τον φιλο-ΕΕ Αλεξάντερ Βαν ντε Μπέλεν (Alexander van der Bellen) του Πράσινου Κόμματος. Αποδείχθηκε ότι 77.900 επιστολικές ψήφοι δεν καταμετρήθηκαν σε μια από οτι φαίνεται τυπικά χειραγωγούμενη από Σόρος εκλογή. Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Αυστρίας διέταξε μια νέα εκλογή. Το αποτέλεσμα των εκλογών της 4ης Δεκεμβρίου πιστεύεται από δημοσκοπήσεις να ευνοεί σε μεγάλο βαθμό τον Χόφερ, καθώς η Αυστρία έχει παρασυρθεί από το αντι-ΕΕ σαρωτικό κύμα σε όλη την Ευρώπη. Η 4η Δεκέμβρη είναι και η ημερομηνία του ιταλικού δημοψηφίσματος για την συνταγματική αλλαγή.

Ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι (Matteo Renzi) έχει εναποθέσει το πολιτικό του μέλλον στο δημοψήφισμα, το οποίο αν περάσει, θα μειώσει τη δύναμη του ιταλικού κοινοβουλίου, τη Γερουσία, και θα μειώσει δραστικά τις εξουσίες των ιταλικών περιφερειών. Ο Ρέντσι αξιοποίησε υποστήριξη για το δημοψήφισμα από τη συνήθη ομάδα εκείνων που δεν αντιπροσωπεύουν τον λαό – μέλη των διάσημων από τις ελίτ, όπως ηθοποιοί, τραγουδιστές, διάσημοι σεφ, επαγγελματίες αθλητές, σκηνοθέτες, και άλλα παράσιτα εξαπάτησης της κοινωνίας. Η εκστρατεία για την ένταξη του Μαυροβουνίου στο ΝΑΤΟ, υποστηριζόμενη από τον Σόρος- και χρηματοδοτούμενους από την CIA προπαγανδιστές, είχε Μαυροβούνιους/ες ηθοποιούς, δημοσιογράφους και επαγγελματίες αθλητές να εμφανίζονται στις τηλεοπτικές διαφημίσεις προτρέποντας την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ, ακόμη και όταν δημοσκοπήσεις έδειξαν την αντίθεση της πλειοψηφίας απέναντι στην ένταξη στην στρατιωτική συμμαχία.

Ο Ρέντσι, υποστηρικτής της ΕΕ και της παγκόσμιας ολοκλήρωσης, είπε ότι θα παραιτηθεί εάν το δημοψήφισμα του αποτύχει. Και αυτό είναι που αναμένεται να γίνει, καθώς οι ψηφοφόροι του «όχι» είναι πολύ πιο μπροστά στις δημοσκοπήσεις. Η 4η Δεκεμβρίου μπορεί κάλλιστα να μείνει στην ιστορία μαζί με την 24η Ιουνίου, 2016 και την 8η Νοεμβρίου, 2016 – τις αντίστοιχες ημερομηνίες του BREXIT και της εκλογής Τράμπ- ως μεγάλες στιγμές απόρριψης της παγκοσμιοποίησης από τους ψηφοφόρους. Ο Ρέντσι θα ακολουθήσει σύντομα τους υπόλοιπους ανυπόληπτους υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης, μεταξύ άλλων τους βρετανούς πρωθυπουργούς Τόνι Μπλερ (Tony Blair) και Ντέηβιντ Κάμερον (David Cameron), τον πρώην πρωθυπουργό του Βελγίου Γκι Φερχόφστατ (Guy Verhofstadt), τον Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ (François Hollande) και την Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ (Angela Merkel) ως υποσημειώσεις στην αποτυχημένη ιστορία της διεθνούς ολοκλήρωσης.

Μια ακόμη σημαντική ημερομηνία για το GLEXIT ήταν η 13η Νοεμβρίου. Με τον κόσμο της παγκοσμιοποίησης ακόμα κλονισμένο από την εκλογή του Τραμπ, στις 8 Νοεμβρίου ο φιλορώσος πρώην πιλότος MiG Ρούμεν Ράντεφ (Rumen Radev), ενάς αρχάριος πολιτικός, κέρδισε τις βουλγαρικές προεδρικές εκλογές. Η εκλογή του οδήγησε στην παραίτηση της φιλο-ΕΕ κυβέρνησης της Βουλγαρίας. Την ίδια ημέρα, οι ψηφοφόροι στη Μολδαβία εκλέξαν τον Ιγκόρ Ντόντον (Igor Dodon), ο οποίος απέρριψε μια εμπορική συμφωνία Μολδαβίας-ΕΕ και βλέπει θετικά την ένταξη στην Ευρασιατική Οικονομική Ένωση για την οποία αγωνίζεται η Ρωσία. Οι δύο αυτές εκλογές σε χώρες όπου ο Σόρος έχει διεισδύσει τόσο πολύ στα μέσα ενημέρωσης και στις πολιτικές δομές με φιλο-ΕΕ και φιλο-ΝΑΤΟ ακολούθους ήταν ιστορικές και άλλη μια ένδειξη ότι ο κόσμος απορρίπτει την παγκοσμιοποίηση.

Εκτός από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, και το ΔΠΔ, άλλες περιφερειακές οργανώσεις της παγκοσμιοποίησης βρίσκονται επίσης στα πρόθυρα μόνιμης αναταραχής. Η Ένωση Περιφερειακής Συνεργασίας της Νότιας Ασίας (SAARC) έχει εδώ και καιρό χωριστεί ανάμεσα σε υποστηρικτές της ινδικής και της πακιστανικής γραμμής. Μια πρόσφατη σύνοδο κορυφής της SAARC στο Πακιστάν ακυρώθηκε ύστερα από την άρνηση της Ινδίας να παραστεί. Την Ινδία σύντομα ακολούθησαν οι συμμάχοι της, το Μπαγκλαντές, το Μπουτάν και το Αφγανιστάν. Ο οργανισμός φαίνεται να είναι μόνιμα διαχωρισμένος, με τα άλλα μέλη της SAARC (Μαλδίβες, Σρι Λάνκα και Νεπάλ) να αντιπολιτεύονται την Ινδία και γενικά να είναι ευθυγραμμισμένα με το Πακιστάν.

Ένας άλλος αποτυχημένος διεθνής οργανισμός, ο Αραβικός Σύνδεσμος, είναι ένας υποτελής οργανισμός στον πλούτο της Σαουδικής Αραβίας και του Κόλπου και έδειξε την ασημαντότητά του το 2011 όταν ανέστειλε την συμμετοχή της Συρίας και τη Λιβύης ως μέλη όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις υποστηριζόμενες από το ΝΑΤΟ τζιχάντικές επαναστάσεις. Ο Σύνδεσμος παρείχε επίσης ένταξη στην μαριονέτα της Σαουδικής Αραβίας κυβέρνηση της Υεμένης.

Αντανακλώντας την αποχώρηση των αφρικανικών κρατών από το ΔΠΔ, η Βενεζουέλα το 2013, ανακοίνωσε την αποχώρησή της από την βαθιάς επιρροής από τις ΗΠΑ Διαμερικανική Επιτροπή για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (IACHR), ένα κατασκεύασμα του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών που εδρεύει στην Ουάσιγκτον, δίπλα στον Λευκό Οίκο. Η αποχώρηση της Βενεζουέλας ακύρωσε επίσης τη δικαιοδοσία του Διαμερικανικού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (CorteIDH) με έδρα την Κόστα Ρίκα. Η Δομινικανή Δημοκρατία αποχώρησε από το δικαστήριο το 2014. Το Τρινιντάντ και το Τομπάγκο είχαν αξιοθαύμαστα ανοίξει το δρόμο απορρίπτοντας το λεγόμενο «Διαμερικανικό Σύστημα», δηλαδή, την αμερικανική ηγεμονία στο δυτικό ημισφαίριο, όταν αποχώρησαν από το IACHR το 1998. Κριτική στο IACHR έχει έρθει και από τον Ισημερινό, τη Νικαράγουα, την Κολομβία, και το Περού.

Η Κοινοπολιτεία των Εθνών, ένα αναχρονιστικό εναπομείναν της Βρετανικής Αυτοκρατορίας που συνένωνε πρώην βρετανικές αποικίες σε μια ομάδα χωρών κόλακες της βρετανικής βασιλικής οικογένειας, έχει δει την Γκάμπια, τις Μαλδίβες, και την Ζιμπάμπουε να αφήνουν τον ευτελή αυτό διεθνή οργανισμό.

Η ανακοίνωση τού Τραμπ ότι οι ΗΠΑ θα αποχωρήσουν από το σύμφωνο της Δια-ειρηνική Συνεργασίας (Trans-Pacific Partnership, TPP) ήταν επίσης ένα πλήγμα για την παγκοσμιοποίηση. Η TPP είναι νεκρή με την αποχώρηση των ΗΠΑ. Η Αμερικανική απόρριψη της TPP έκανε και άλλους υπογράφοντες της, όπως η Νέα Ζηλανδία και η Νότια Κορέα, να επιθυμούν να επεκτείνουν τις εμπορικές συμφωνίες τους με την Κίνα σε μια ένδειξη της ανανεωμένης προτίμησης στις διμερείς από τις πολυμερείς συνεργασίες. Υπάρχει μια «Νέα Παγκόσμια Τάξη», αλλά δεν είναι αυτή που προβλέπεται από τους παγκοσμιοποιητές. Αυτή η ΝΔΤ είναι αυτή της ανανεωμένης εθνικής κυριαρχίας, των πολιτιστικών και θρησκευτικών ταυτοτήτων, και της απόρριψη των προσταγών από μη εκλεγμένους διεθνείς γραφειοκράτες.

ΠΗΓΗ:  The march to GLEXIT – Globalization Exit , Wayne Madsen, Strategic Culture, 25 Νοεμβρίου 2016

το είδα