Η αριστερή προδοσία

Αυτό που έχει ουσιαστικά σημασία, όσον αφορά ένα πολίτευμα, είναι ο ηγέτης ή/και η κυβέρνηση που το εφαρμόζει – οπότε είναι ασφαλώς καλύτερα να κρίνει κανείς από τις πράξεις, παρά από τις «ταμπέλες» που τοποθετούν τα κόμματα στον εαυτό τους.

«Νομικά, η προδοσία ορίζεται ως το έγκλημα της απιστίας ενός ατόμου απέναντι στο Έθνος ή στο κράτος του – ενώ προδότης θεωρείται αυτός που υπαναχωρεί όσον αφορά έναν όρκο του, μία υπόσχεση και μία δέσμευση του που αφορά την πατρίδα του, συνεργαζόμενος εκούσια και εσκεμμένα με έναν εχθρό της. Στις Η.Π.Α. η προδοσία ορίζεται στο άρθρο 3 του Συντάγματος – ενώ συνηθίζεται η έκφραση, σύμφωνα με την οποία: πολλοί αγάπησαν την προδοσία, αλλά τον προδότη κανένας«.

Άποψη

Με κριτήριο τον παραπάνω ορισμό η σημερινή κυβέρνηση, κατ’ επέκταση ο συμπαθής κατά τα άλλα πρωθυπουργός, πρόδωσε την πατρίδα της και συνεργάσθηκε εκούσια με τους εχθρούς της, όπως είναι οι καθοδηγούμενοι από τη Γερμανία «θεσμοί» – ενώ όσον αφορά το «εσκεμμένα», δεν τεκμηριώνεται από κάπου, εάν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί.

Επομένως, τα δύο κόμματα οφείλουν να αποσυρθούν άμεσα από τη διακυβέρνηση της χώρας, ή

δυνατόν επανορθώνοντας σε κάποιο βαθμό – γεγονός που σημαίνει ότι, θα έπρεπε να παραιτηθούν δηλώνοντας πως εκβιάσθηκαν από τους δανειστές, εάν πράγματι συνέβη κάτι τέτοιο, έτσι ώστε να βοηθήσουν το διάδοχο τους να αποφύγει την παγίδα (άρθρο).

Η κακή συνείδηση πάντως που πηγάζει από την προδοσία κατά τον ως άνω ορισμό, φαίνεται πλέον καθαρά στο πρόσωπο του πρωθυπουργού – πρόσφατα κατά τη συνάντηση του με τον αμερικανό πρόεδρο. Φαίνεται όμως επίσης καθαρά πως έχει μετανοήσει – κάτι που δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι συμβαίνει με τους συνεργάτες του. Εν προκειμένω τους κρίνουμε από τις προπαγανδιστικές εμφανίσεις και αναφορές τους στα ΜΜΕ – όπου προσπαθούν με κάθε τρόπο να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα, θεωρώντας ενδεχομένως πως απευθύνονται σε ανόητους Πολίτες.

Η τοποθέτηση μας αυτή δεν σημαίνει ότι η επόμενη κυβέρνηση, πιθανότατα η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, δεν θα ακολουθήσει το δρόμο των προηγουμένων – αυτών δηλαδή που μετά το 2009 ανήλθαν στην εξουσία. Ακόμη χειρότερα, έχουμε την εντύπωση πως θα κάνει αυτό ακριβώς, με μεγαλύτερο ζήλο – αφού έχει ταχθεί επανειλημμένα υπέρ της υφεσιακής πολιτικής λιτότητας, των εξοντωτικών μνημονίων και του ακραίου νεοφιλελευθερισμού (ανάλυση).

Το συμπέρασμα μας βασίζεται κυρίως στο ότι έχει δηλώσει επίσημα πως θέλει να πουλήσει τη δημόσια περιουσία, συμπεριλαμβανομένων των κοινωφελών επιχειρήσεων, στις σημερινές εξευτελιστικές τιμές – καθώς επίσης την ιδιωτική, με την έννοια πως θα επιτρέψει τις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς για να εξυγιανθούν για πολλοστή φορά οι τράπεζες με τα περιουσιακά στοιχεία εκείνων που τις διέσωσαν αρκετές φορές μέχρι σήμερα: των Ελλήνων φορολογουμένων.

Η μοναδική της διαφορά είναι το «άλλο μίγμα πολιτικής» που δηλώνει πως θα εφαρμόσει, θυμίζοντας μας το «παράλληλο πρόγραμμα» της σημερινής που δεν υιοθετήθηκε ποτέ – ενώ στο θέμα της διαγραφής μέρους του δημοσίου χρέους δεν έχει τοποθετηθεί με σαφήνεια, παρά το ότι κανένας δεν το θεωρεί ως έχει βιώσιμο (sustainable), ούτε καν το ΔΝΤ (πηγή).

Μη αναλαμβάνοντας βέβαια δεσμεύσεις δεν κινδυνεύει να κατηγορηθεί για προδοσία, εάν με τη σειρά της σκύψει το κεφάλι στις απαιτήσεις των «δανειστών» – κάτι που οφείλουν να αξιολογήσουν σωστά οι Έλληνες ψηφοφόροι, όταν κληθούν να επιλέξουν τη νέα τους κυβέρνηση. Εν τούτοις η σημερινή πρέπει να απομακρυνθεί, ανεξάρτητα από το ποιά θα τη διαδεχθεί – κυρίως επειδή πρόδωσε τη χώρα της μη σεβόμενη τις δεσμεύσεις της, καθώς επίσης τις σαφείς εντολές των Πολιτών (ΟΧΙ στο δημοψήφισμα).

Φυσικά δεν είναι η μοναδική αριστερή κυβέρνηση που αναγκάζεται τελικά να υποταχθεί στο πανίσχυρο νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό μοντέλο, κρίνοντας από την πρόσφατη υπογραφή της συμφωνίας ελευθέρου εμπορίου του Ισημερινού (Εκουαδόρ) με την ΕΕ – μίας κυβέρνησης που μέχρι σήμερα είχε καταφέρει να αποφύγει την προδοσία της χώρας και της ιδεολογίας της. Στα πλαίσια αυτά τα εξής:

Ο Ισημερινός (Εκουαδόρ)

Ο δρόμος που ακολούθησε η κυβέρνηση της χώρας για να φτάσει στην υπογραφή της αποικιοκρατικής συμφωνίας με την ΕΕ, είναι γεμάτος παράδοξες αντιθέσεις. Ειδικότερα, οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν από την Κολομβία, τον Ισημερινό, το Περού και τη Βολιβία – όπου η κυβέρνηση της Βολιβίας, λόγω των υφισταμένων οικονομικών και εμπορικών ανισοτήτων, ακολούθησε μία ειδική, αρκετά ισορροπημένη διαδρομή.

Περαιτέρω, το 2009 ο Ισημερινός εγκατέλειψε τις διαπραγματεύσεις, με το επιχείρημα ότι ήταν αντίθετος στην εμπορική συμφωνία – επανερχόμενος όμως ξανά, μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα. Το γεγονός αυτό απομόνωσε τη Βολιβία και δυσκόλεψε την περιφερειακή ολοκλήρωση της κοινότητας των Άνδεων – αποτελούμενης από τις τέσσερις παραπάνω χώρες. Έτσι ο Ισημερινός υποχρεώθηκε να ακολουθήσει τους δύο γείτονες του, την Κολομβία και το Περού – οι οποίες διακρίνονται από ένα νεοφιλελεύθερο ιστορικό, έχοντας ήδη υπογράψει εμπορικές συμφωνίες με τις Η.Π.Α. και την ΕΕ.

Ουσιαστικά λοιπόν η κυβέρνηση του Ισημερινού, υπό την ηγεσία του προέδρου R. Correa, υπέγραψε στις 11.11.16 μία σύμβαση με την ΕΕ, η οποία είναι η συνέχεια αυτής που είχαν το Περού και η Κολομβία. Μία βασική πτυχή της συμφωνίας είναι η μη συμβατότητα της με το σύνταγμα του Ισημερινού που υιοθετήθηκε το 2008 – το χρόνο δηλαδή που η χώρα δεν υπέγραψε την εμπορική συμφωνία με τις Η.Π.Α. που απαιτούσε το ΔΝΤ, κήρυξε στάση πληρωμών και αποφάσισε το λογιστικό έλεγχο του δημοσίου χρέους της, για να επιβάλλει τη διαγραφή του επαχθούς μέρους του (ανάλυση).

Εν τούτοις, η κυβέρνηση του Ισημερινού κατάφερε με διάφορα νομικά τεχνάσματα να αποφύγει τις δεσμεύσεις του Συντάγματος – το οποίο είναι γνωστό για την εκτεταμένη εξασφάλιση των δικαιωμάτων των Πολιτών και την προστασία του περιβάλλοντος. Έτσι έχουν υιοθετηθεί διάφορες πλευρές της εμπορικής συμφωνίας με την ΕΕ, οι οποίες είναι αντίθετες με το Σύνταγμα της χώρας, στόχος του οποίου ήταν να μην γίνει έρμαιο των πολυεθνικών – όπως, για παράδειγμα, η ιδιωτικοποίηση του νερού, έτσι ώστε να διευκολυνθεί η είσοδος των Ευρωπαίων επενδυτών στις επιχειρήσεις κοινής ωφελείας.

Στην πραγματικότητα λοιπόν ο πρόεδρος του Ισημερινού πρόδωσε με την υπογραφή της συμφωνίας τους Πολίτες της χώρας του, μη σεβόμενος το Σύνταγμα που δρομολόγησε ο ίδιος – ενώ κατηγορείται πως διώκει ως παράνομες όλες εκείνες τις οργανώσεις που τάσσονται εναντίον της πολιτικής του. Διαθέτει βέβαια την ικανότητα να  παραπλανεί τον πληθυσμό, με δήθεν μέτρα αναδιανομής των εισοδημάτων που ανακοινώνει – με πόρους που προέρχονται από τα έσοδα της χώρας από το πετρέλαιο. Παράλληλα, στηρίζεται από έναν ισχυρό προπαγανδιστικό μηχανισμό, ο οποίος έχει τη δυνατότητα να παρουσιάζει το μαύρο ως άσπρο – χωρίς κανέναν απολύτως ηθικό ενδοιασμό.

Σήμερα όμως οι τιμές του πετρελαίου είναι χαμηλές, ενώ η ανεργία αυξάνεται – όπως συνέβαινε πριν ο κ. Correa αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Ταυτόχρονα, το δημόσιο χρέος έχει διπλασιαστεί, το εξωτερικό χρέος εκτινάχθηκε στα ύψη με δεύτερο μεγαλύτερο δανειστή την Κίνα, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών είναι ελλειμματικό, το κατά κεφαλή εισόδημα μειώνεται (γράφημα) ενώ τα σκάνδαλα διαφθοράς, στα οποία συμμετέχουν ανώτατα στελέχη της «αριστερής» κυβέρνησης, αυξάνονται συνεχώς.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του κατά κεφαλή εισοδήματος του Ισημερινού, σε όρους αγοραστικής αξίας (ΡΡΡ). Στις αναπτυσσόμενες χώρες είναι καλύτερος δείκτης από το ΑΕΠ, επειδή ο πληθυσμός τους αυξάνεται γρηγορότερα, από ότι στις ανεπτυγμένες – οπότε μπορεί το ΑΕΠ να είναι ανοδικό, αλλά να οφείλεται στην αύξηση των κατοίκων. Στη Ελλάδα, όπου μειώνεται ο αριθμός του πληθυσμού, το ΑΕΠ είναι καθοδικό, ενώ το κατά κεφαλή ΑΕΠ σε όρους αγοραστικής αξίας αυξάνεται συνεχώς μετά το 2013.

.

Έτσι ο κ. Correa υιοθέτησε το νεοφιλελευθερισμό, για να καλύψει τις υποχρεώσεις της χώρας του ξεπουλώντας το δημόσιο πλούτο της – παρά τις αντιδράσεις ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Δεν έδωσε δε καμία σημασία στο γεγονός ότι, η ΕΕ είναι ένας γίγαντας στον τομέα της γεωργίας, τον οποίο επιδοτεί με διάφορους τρόπους – οπότε ο Ισημερινός, μία χώρα που οι κάτοικοι της ζουν σε μεγάλο βαθμό από τη γεωργία (από τα 16 εκ. του πληθυσμού, τα 1,5 εκ. απασχολούνται μόνο στον κλάδο του γάλακτος), είναι αδύνατον να την ανταγωνιστεί, χωρίς τους δασμούς που καταργούνται από τη νέα εμπορική συμφωνία που υπέγραψε ο κ. Correa.

Συνεχίζοντας, ωφελημένοι από τη συμφωνία με την ΕΕ θα είναι μόνο μερικοί πολυεθνικοί όμιλοι του Ισημερινού – όπως οι εξαγωγείς μπανάνας, η οποία αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο κλάδο της χώρας μετά το πετρέλαιο. Από τους δέκα αυτούς όμως ομίλους, μόνο οι πέντε είναι εγχώριοι – ενώ οι δύο αμερικανικοί (Dole, Chiquita), οι άλλοι δύο ρωσικοί και ο ένας γερμανικός.

Βέβαια, θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς πως δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο – αφού οι εμπορικές συμφωνίες, όπως αυτές που σχεδιάζονται να υπογραφούν μεταξύ των Η.Π.Α. και της ΕΕ (ανάλυση), «παράγουν» λίγους και ισχυρούς ωφελημένους, ενώ πάρα πολλούς και ανίσχυρους ζημιωμένους. Ακόμη περισσότερο, οι συμφωνίες αυτές καταστρέφουν την εγχώρια οικονομία, ενώ θέτουν την εκάστοτε χώρα κάτω από την κυριαρχία των μεγάλων ομίλων – όπως έχει συμβεί κυρίως στη Λατινική Αμερική και στο Μεξικό, το οποίο έχει υποφέρει τα πάνδεινα.

Η μοναδική διαφορά εν προκειμένω είναι το ότι, η κυβέρνηση του Ισημερινού που επιβάλλει τη συμφωνία σήμερα θεωρεί τον «εαυτό» της αριστερό – ενώ ο πρόεδρος της έχει γράψει πολλά βιβλία που αναφέρονται στις παγίδες τέτοιων συμβάσεων για τις αδύναμες χώρες. Πρόκειται λοιπόν για προδότη; Ίσως όχι, εάν αποδεχθεί κανείς πως δεν πίστεψε ποτέ αυτά που έλεγε, έχοντας απλά την ικανότητα να εξαπατά τις μάζες.

Ως εκ τούτου, οι μάχες που έδωσε στο παρελθόν, δήθεν εναντίον των πολυεθνικών ομίλων για τη διατήρηση της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας του, ως απαραίτητη προϋπόθεση των οποιονδήποτε αλλαγών του πολιτικού και οικονομικού της συστήματος, είχαν απλά στόχο την υπεξαίρεση της εξουσίας – όπως άλλωστε συμβαίνει γενικότερα στον πλανήτη.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, αυτό που έχει ουσιαστικά σημασία, όσον αφορά ένα πολίτευμα, είναι ο ηγέτης ή/και η κυβέρνηση που το εφαρμόζει – οπότε είναι ασφαλώς καλύτερα να κρίνει κανείς από τις πράξεις, παρά από τις «ταμπέλες» που τοποθετούν τα κόμματα στον εαυτό τους. Στα πλαίσια αυτά, θα ήταν λάθος να ισχυρισθεί κανείς πως η «αριστερά» στον Ισημερινό πρόδωσε την πατρίδα και την ιδεολογία της, ενώ είναι επίσης διαφθαρμένη όπως οι άλλες παρατάξεις – απλά και μόνο κρίνοντας από τις πράξεις του προέδρου και της κυβέρνησης του.

Το ίδιο συμβαίνει με τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα, τα οποία εκπροσωπούν άλλες ιδεολογίες – οπότε είναι λάθος να κρίνει κανείς τον κομμουνισμό από το Στάλιν ή το Μάο, τον εθνικοσοσιαλισμό από το Χίτλερ κοκ. Προφανώς κάτι ανάλογο ισχύει με την ελληνική κυβέρνηση σήμερα, καθώς επίσης με πολλές άλλες στον πλανήτη – ενώ φαίνεται πως το αριστερό «προσωπείο» είναι πολύ πιο αποτελεσματικό για την επιβολή του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, από οποιοδήποτε άλλο.

Πιθανότατα, επειδή αποτελεί πολύ συχνά το τελευταίο καταφύγιο, την ύστατη ελπίδα των μη προνομιούχων της εποχής του μονοπωλιακού καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης – οπότε σκύβουν ευκολότερα το κεφάλι, πιστεύοντας πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση (το σύνδρομο ΤΙΝΑ – There Is No Alternative). Αυτή ακριβώς η ελπίδα δολοφονήθηκε και στην Ελλάδα (άρθρο) – οπότε εύκολα ερμηνεύεται η εκκωφαντική σιωπή των αμνών, παρά το ότι απειλείται η χώρα, όσο ποτέ μέχρι σήμερα στην ιστορία της.

πηγή http://www.analyst.gr