Εδώ είμαι, ο Πιέρ με έχει συστήσει. Με λένε Σιμόν και κατοικώ στο Καλαί (Γαλλία). Έχω γεννηθεί εδώ, οι γονείς μου επίσης και στο Καλαί είναι όλη μου η ζωή, μεγάλωσα εδώ. Πάντα εδώ έμενα και το Καλαί ήταν μία ωραία πόλη. Μου άρεσαν οι περίπατοι, είχαμε ησυχία, είχαμε ασφάλεια, υπήρχε πολύς κόσμος το καλοκαίρι και τον χειμώνα. Και ο Θεός ξέρει τα καλοκαίρια στο Καλαί ο καιρός δεν είναι καλός, αλλά εντάξει, ήταν ζωηρά.
Και μετά, πριν λίγο καιρό, ήταν οι πρόσφυγες στο Sandgate και ο Σαρκοζί (πρώην Πρόεδρος της Γαλλίας) αποφάσισε να αδειάσει την κατάληψη στο Sandgate, εάν μπορώ να το πω έτσι, και αυτοί [οι] πρόσφυγες ήρθαν στο Καλαί. Ακόμη κι εγώ στην αρχή είπα, είναι δυστυχισμένοι άνθρωποι, χαμένοι, δεν έχουν τίποτε, ίσως να τους βοηθούσαμε.
Και δεν μπορώ να σας πω πώς έγινε αλλά από τη μία μέρα στην άλλη βρεθήκαμε με χιλιάδες, λέω χιλιάδες πρόσφυγες. Στην πραγματικότητα αυτή τη στιγμή είναι 18.000 στην, όπως την ονομάζουν, «Ζούγκλα». Ναι, 18.000. Είναι τρομερό, διότι φτιάξανε πόλη μέσα στην πόλη. Έχουν ντίσκο, μαγαζιά, σχολεία, κομμωτήρια, έχουν ακόμη … εεε … δεν μπορώ να το πω … διότι .. νομίζω έχετε καταλάβει … για τις ¨ανάγκες¨ των αντρών. Φυσικά και φτιάξανε δρόμους και έδωσαν ονόματα σ’ αυτούς. Εκλέξαν δήμαρχο, ναι, η αστυνομία δεν μπορεί καν
να εισέλθει σ’ αυτό το μουσουλμανικό κομμάτι, είναι απαγορευτικό. Εκτός κι αν κάποιος μπορεί να το αντέξει, αλλά ένας μόνος δεν μπορεί να αντέξει … όταν το βλέπει συνεχώς κάθε μέρα και νύχτα.
Υπάρχουν ταραξίες. Έρχονται στο κέντρο της πόλης, από 2 – 3 – 4 χιλιάδες, παντού, καταστρέφουν αυτοκίνητα με λοστούς, επιτίθενται σε κόσμο, ακόμη και σε παιδιά, υπάρχουν βιασμοί, κλοπές, είναι αφάνταστο το τι υποφέρουμε. Μπαίνουν σε σπίτια όταν οι άνθρωποι είναι μέσα, απλά μπαίνουν, θέλουν να φάνε, εξυπηρετούνται μόνοι τους, μερικές φορές χτυπάνε τους ανθρώπους, κλέβουν ό,τι μπορούν και μετά ό,τι δεν μπορούν να πάρουν το καταστρέφουν.
Και όταν θέλουμε να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας έχουμε την αστυνομία από πίσω. Η αστυνομία δεν έχει καμμία καταγγελία για πολύ καιρό. Ο υιός μου έχει δεχτεί επίθεση. Περπατούσε ήσυχα στο κέντρο της πόλης, άκουγε τη μουσική του, είχε τα ακουστικά στα αυτιά όταν κάποιος τον ακούμπησε στον ώμο. Γύρισε νομίζοντας ότι ήταν κάποιος από τους φίλους του και είδε τρεις παράνομους (λαθρομετανάστες), συγνώμη, και δέχτηκε ένα χτύπημα με σιδερολοστό στο πρόσωπο. Ο υιός μου είναι κάπως δυνατός κι έτσι κατάφερε να αμυνθεί. Και οι τρεις έδωσαν μερικά χτυπήματα. Αλλά από μια μεριά άκουσε κάποιον θόρυβο, υπήρχαν περίπου 30 μετανάστες που ήρθαν να τον σφάξουν. Δεν είναι ατρόμητος και έφυγε.
Όταν είδα τον υιό μου να έρχεται στο σπίτι σ’ αυτήν την κατάσταση είπα ότι θα μπορούσαν να τον είχαν σκοτώσει. Δεν είναι ο μοναδικός. Επιτίθενται σε παιδιά όταν γυρίζουν ή όταν πάνε σχολείο ή στο κολλέγιο. Πάνε μέχρι να πιάσουν τα σχολικά λεωφορεία και να μπουν μέσα με τα παιδιά.
Στις 23 Ιανουαρίου οργάνωσαν μία μεγάλη ταραχή στο Καλαί. Ήταν τρομερό. Κράτησε όλο το μεσημέρι μέχρι όλο το απόγευμα. Μέχρι που επιτέθηκαν στο άγαλμα του Στρατηγού Σαρλ ντε Γκωλ και έγραψαν πάνω του «γ@@….. η Γαλλία» με τη σημαία του ISIS από κάτω.
Τι άλλο να πω από αυτό που βιώνουμε; Διαδηλώνουν για τις συνθήκες τους αλλά όσα περισσότερα τους δίνουμε, τόσο πιο πολλά απαιτούν. Ποτέ δεν τους είναι αρκετά, ποτέ, ποτέ, ποτέ. Όταν συναντούν κάποιον του λένε: «Δώσε μου το κινητό». Εάν δεν τους το δώσεις σε χτυπούν. Και μην υπολογίζετε στην αστυνομία για βοήθεια. Σας είπα, δεν δέχονται ούτε καν καταγγελίες άλλο πια. Εάν κάποιος θέλει να διαδηλώσει έχει και την αστυνομία πίσω του. Εάν του επιτεθούν (λαθρομετανάστες) και πάει στην αστυνομία, του λένε: «Τι θέλεις; Όλοι μοιάζουν το ίδιο. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε.»
Και δεν σας λέω ψέματα, σας υπόσχομαι. Προσωπικά, μου άρεσε πολύ να πηγαίνω σ’ αυτό που αποκαλώ «ο τάφος του υιού μου». Είναι στη θάλασσα. Έχασα τον υιό μου και σκορπίσαμε τις στάχτες του στη θάλασσα. Ήταν η επιθυμία του. Τη σεβάστηκα. Είπα στον άντρα μου το απόγευμα: «πάρε με στον τάφο του υιού μου, το έχω ανάγκη.» Δεν μπορώ να το κάνω αυτό άλλο πια, διότι ακόμη κι αν περνάς το κέντρο της πόλης του Καλαί, βάζεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο. Το απόγευμα όσο νυχτώνει είναι επικίνδυνο για κάποιον. Δεν μπορώ να πηγαίνω άλλο εκεί που μου άρεσε να πηγαίνω. Δεν μπορώ πια, είναι αδύνατον, φοβάμαι. Φοβάμαι και είμαστε πολλοί στην ίδια κατάσταση στο Καλαί.
Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω τους κατοίκους του Καλαί. Ακόμη και χθες ήταν μια διαδήλωση, ήμασταν ίσως μια δωδεκάδα και όλοι οι άλλοι πού ήταν; Αλλά ο φόβος δεν σε σώζει από τον κίνδυνο. Η κυβέρνηση μας έχει εγκαταλείψει. Έχουν καταδικάσει το Καλαί και αν εμείς δεν κουνηθούμε θα γίνουμε ένας σωρός με όλους τους μετανάστες της Γαλλίας εδώ και θα τελειώσουμε, θα πεθάνουμε. Και οι ντόπιοι είναι σαν τα πρόβατα, δεν τους καταλαβαίνω.
Χθες ήμουν στη διαδήλωση, ήμουν στη μέση της με τον άντρα μου, τον υιό μου και φίλους και ήταν ο Στρατηγός Piquemal εκεί. Και αυτό που είδα χθες δεν θα σας το κρύψω, δεν μπορούσα να κοιμηθώ όλο το βράδυ διότι έβλεπα συνεχώς τη σκηνή. Δεν μίλησαν γι’ αυτό στην τηλεόραση, στο ράδιο, ούτε καν στις εφημερίδες. Είδαμε να τον συλλαμβάνουν με χειροπέδες, σαν φονιά, αυτόν που στο κάτω κάτω είναι μια εικόνα της Γαλλίας, μια προσωπικότητα της Γαλλίας που αξίζει σεβασμό και όλες τις τιμές ως προς τον βαθμό του. Σαν φονιά τον είδαμε να τον ρίχνουν στο έδαφος. Ο αστυνομικός έβαλε το πόδι του στο λαιμό του. Σας ορκίζομαι, το είδαμε. Μετά, τον σήκωσαν, τον τράβηξαν, ο καθένας από ένα χέρι, τα πόδια του ούτε καν ακουμπούσαν στο έδαφος. Και πήγαμε κατηγορούμενοι φυσικά.
Είμαι τυχερή που βρίσκομαι μπροστά σας σήμερα επειδή ο άντρας μου που ήταν κάπως αρκετά πονηρός μας πέρασε πίσω από τα ημιφορτηγά της αστυνομίας των ΜΑΤ. Εάν δεν το έκανε θα με είχαν συλλάβει. Θα ήμουν ακόμη στη φυλακή σήμερα. Και τι κακό είχα κάνει; Πήγα εκεί για να διαδηλώσω εναντίον της μαζικής επεμβατικής μετανάστευσης από την οποία δεινοπαθούμε στο Καλαί. Ακόμη και οι έμποροι έχουν χάσει το 40% – 60% του εισοδήματός τους, ενώ πριν, το Καλαί ήταν μια ανθηρή πόλη. Ήταν ζωηρή, ζωογόνα, ανέμελη, υπήρχαν πάντα ξένοι κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών και [στις] γιορτές στο τέλος της χρονιάς. Σήμερα δεν έχει απομείνει τίποτε. Όλα τα μαγαζιά τα οποία είχαν ανοίξει στο κέντρο της πόλης κλείσανε το ένα πίσω από το άλλο.
Το Καλαί είναι μία νεκρή πόλη. Μία νεκρή πόλη εξαιτίας των παράνομων που έχουμε. Και όταν έρχονται στην πόλη, στους δρόμους του Καλαί, οπλισμένοι με σιδεροστούς και κοκτέιλ μολότωφ. Προσέξτε! Έμειναν έκπληκτοι φτιάχνοντας μερικές τέτοιες. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν τιμωρούνται. Γιατί όταν τους πιάνει η αστυνομία αμέσως τους ελευθερώνουν, ενώ όταν εμείς, ως κάτοικοι του Καλαί, ως Γάλλοι, έχουμε την ατυχία να κάνουμε ένα λάθος συλλαμβανόμαστε κατευθείαν; Περνάμε ¨τα Πάθη του Χριστού¨. Δεν έχουμε πλέον κανένα δικαίωμα σε τίποτα.
Και ας μιλήσουμε για την κυρία Bouchard, Natascha Bouchard (δήμαρχος του Καλαί). Θα σας πω πως την αποκαλώ την κυρία Bouchard. Η ¨γυμνοσάλιαγκας¨. Ναι, διότι από όταν εξελέγη δήμαρχος του Καλαί χοντραίνει περισσότερο και ειλικρινά δεν έχει κάνει τίποτε για τους κατοίκους του Καλαί. Πήρε εκατομμύρια για βοήθεια προς τους κατοίκους του Καλαί. Ήταν για να βοηθηθούν οι κάτοικοι, να βρουν εργασία. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν η κατασκευή των κοντέινερς για να στεγάσει τους μετανάστες που τα είχε κατασκευάσει στην περιοχή της Βρετάνης, ούτε καν στο Καλαί. [Οι] μοναδικές θέσεις εργασίας που έκανε στο Καλαί, το ξέρω διότι έχω ένα φίλο που του προσφέρθηκε μία, [ήταν] 50 θέσεις για να καθαρίσουν τα σκουπίδια που έμειναν από τους μετανάστες στη «Ζούγκλα». Αυτές ήταν οι θέσεις εργασίας που είχε προτείνει η ¨γυμνοσάλιαγκας¨ Bouchard. Δεν είναι δύσκολο, αυτή για μένα δεν (όχι ξεκάθαρο). Δεν μπορώ ούτε σχόλια να κάνω πάνω σ’ αυτό. Λοιπόν, αυτό είναι ανταποδοτικό, επί της ευκαιρίας.
Όπως είπε ο Pierre δεν είμαι διανοούμενη. Δεν έχω κάνει ανώτερες σπουδές. διότι έχοντας χάσει τον πατέρα μου νέα ήμουν υποχρεωμένη να σταματήσω το σχολείο πολύ νωρίς για να βοηθήσω αλλά δεν είμαι χαζή μολαταύτα. Δεν είμαι χαζή, βλέπω καθαρά ξέρω για ποιο πράγμα μιλάω. Το ζούμε κάθε μέρα και τώρα υπάρχει επίσης κάτι ακόμα: το «ΟΧΙ ΣΥΝΟΡΑ» [ΑΝΟΙΧΤΑ ΣΥΝΟΡΑ]. Το ΟΧΙ ΣΥΝΟΡΑ είναι η χειρότερη μαφία που μπορείτε να έχετε γιατί είναι αυτοί που ωθούν τους λαθρομετανάστες που έχουμε στο Καλαί για να δημιουργήσουν χάος. Ας το ονομάσουμε «τα θαλασσώσαμε» αλλά είναι πολύ χειρότερο από αυτό. Είναι στις τέσσερις γωνίες της πόλης με ασυρμάτους δίνοντας εντολές. Έχω δει τα ΜΑΤ να υποχωρούν ενώπιον των μεταναστών. Αυτό με έκανε να κλάψω γιατί είπα στον εαυτό μου: αυτό δεν είναι φυσιολογικό. Δεν είναι φυσιολογικό, είμαστε σπίτι μας, στη Χώρα μας, στην πόλη μας. Τα ΜΑΤ θα πρέπει μάλλον να διατάζουν τους μετανάστες να κάνουν πίσω και όχι το αντίθετο.
Έτσι, διαδηλώνουν διότι θέλουν 2,000 ευρώ στην τσέπη κάθε μήνα. Προσωπικά εγώ δεν τα έχω αυτά. Θέλουν αμάξι και ένα σπίτι φυσικά. Ας μιλήσουμε για τα σπίτια. Όταν βλέπουμε αυτή τη ¨γυμνοσάλιαγκα¨ Bouchard η οποία έχει κάνει έξωση στους ανθρώπους από τα σπίτια τους στο Καλαί που ήταν κοντά στη ζώνη του «Les Dunes». Δεν ήταν βιώσιμο γι’ αυτούς επειδή οι μετανάστες ήταν πολύ κοντά, υπέστησαν επιθέσεις, κλοπές και άλλα. Τους εκδίωξε παρόλο που πλήρωναν το νοίκι τους. Ακόμη κι εμένα θα με εκδιώξουν από το σπίτι μου τον άλλο μήνα. Μου παίρνουν το σπίτι παρόλο που ήμασταν πάντα εντάξει. Αλλά αυτό είναι μεγάλη ιστορία. Υπάρχει δικαστική απόφαση και θα πουλήσουν το σπίτι μου τον άλλον μήνα ενώ δεν υπάρχει καμμία κατηγορία. Ο σύζυγός μου είναι άρρωστος, έχει καρκίνο, αλλά τέλος πάντων.
Οι Γάλλοι πρέπει να συνθλιβούν, πρέπει να εκδιωχθούν. Κάποιος πρέπει να τους πάρει τα πάντα, να εγκαταλείψουν το χώρο στους μαφιόζους που θέλουν να μας αποικίσουν. Και μας λένε ότι αυτός είναι «πολιτιστικός πλούτος» για εμάς. Αναρωτιέμαι, που είναι τα πολιτιστικά τους πλούτη; Γιατί αν είναι να λεηλατούν, να καταστρέφουν, να κλέβουν, να βιάζουν και ούτω καθεξής, οι Γάλλοι ήταν πλήρως ικανοί να τα κάνουν οι ίδιοι, αρκεί να το ζητήσω.
Μιλάω με την καρδιά μου και τα δικά μου λόγια και ορίστε.
Αντιγραφή (με ελάχιστη παρέμβαση στο κείμενο) Φαίη/Αβέρωφ
Ευχαριστώ την κυρία Χριστίνα Σαλεμή που μου απέστειλε το βίντεο.
Πηγή βίντεο DimitrisPenny
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου