Το Brexit, όσο και να φαίνεται άσχετο με την περίπτωση της Τουρκίας, έχει απόλυτη σχέση με το πραξικόπημα στην Τουρκία για δύο λόγους:
Πρώτον, γιατί η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), ήδη από τον Ιούνη, έκανε σαφές, με τις δηλώσεις Κάμερον στη διάρκεια της εκστρατείας του κατά του Brexit, τον Ιούνη του 2016, ότι: «Δεν υπάρχει καμία προοπτική ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ τις προσεχείς δεκαετίες». Ενώ ο Υπ. Οικονομικών του, Όσμπορν, την ίδια περίοδο δήλωνε: «Δεν πιστεύω ότι θα συμβεί κατά τη διάρκεια της ζωής μου. Πρόκειται να γίνει κράτος–μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Όχι, δεν πρόκειται». Είναι τώρα φανερό ότι οι δηλώσεις αυτές δεν ήταν απλά προεκλογικές, αλλά είχαν στόχο να κινητοποιήσουν τις δυνάμεις μέσα στη Τουρκία που αγωνίζονται για την πλήρη ενσωμάτωσή της στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης ενόψει του αναμενόμενου πραξικοπήματος από τους Γκιουλενιστές — που εκπροσωπούν τις δυνάμεις αυτές — οι οποίες έχουν διαβρώσει όλο τον κρατικό μηχανισμό, και κυρίως τον στρατιωτικό, που ελέγχεται σχεδόν απόλυτα από το αμερικανικό πεντάγωνο από τότε που η Τουρκία έγινε μέλος του ΝΑΤΟ.
Δεύτερον, γιατί η Υ/Ε μετά τη λαϊκή «επανάσταση» στην Βρετανία με την ψήφο για το Βrexit, που επικράτησε παρά τη λυσσώδη εκστρατεία της εναντίον του, έχει ξεκινήσει μια πελώρια αντεπανάσταση για να ακυρώσει στην πράξη το Βrexit, εφόσον δεν μπορεί να το ακυρώσει και τυπικά χωρίς να προκαλέσει και πραγματική επανάσταση. Και αυτό γιατί
αν το παράδειγμα του βρετανικού λαού το ακολουθήσουν και άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί, όπως είναι σήμερα πολύ πιθανό, αυτό θα είναι το τέλος της ΝΔΤ στην Ευρώπη και των σχεδίων της Υ/Ε για παγκόσμια διακυβέρνηση. Έπρεπε επομένως μέσα στο κλίμα αυτό να εξασφαλιστεί απόλυτα ο ευρωπαϊκός Νότος για την Υ/Ε, όπως ήδη έχει γίνει με την Ελλάδα που, χάρη στους ξενόδουλους πολιτικούς της και κυρίως τους πολιτικούς απατεώνες του ΣΥΡΙΖΑ, έχει ήδη γίνει ένα απόλυτο προτεκτοράτο της Υ/Ε. Την ίδια τύχη θα είχε και η Τουρκία αν πετύχαινε το πραξικόπημα των Γκιουλενιστών, των οποίων ο ηγέτης απολαύει πλήρους ασύλου στις ΗΠΑ και εκθειάζει τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση με …ισλαμικό μανδύα!
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τα τελευταία χρόνια είναι γνωστή η πλήρης ευθυγράμμιση της Τουρκίας με τις παγκοσμιοποιητικές δυνάμεις της ΝΔΤ που δρουν στη Μέση Ανατολή, είτε με τη μορφή στήριξης και εκπαίδευσης της ελεγχόμενης από την Υ/Ε «αντιπολίτευσης» στο μπααθικό καθεστώς της Συρίας με στόχο την ανατροπή του, είτε με το παράνομο εμπόριο πετρελαίου με το Ισλαμικό Κράτος, είτε με τους στενούς δεσμούς με τις χώρες του Κόλπου, είτε με την κατά παραγγελία εναντίωσή της στη Ρωσία που οδήγησε και στην κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού. Όμως, όπως αποδείχθηκε τώρα (βλ. τις δηλώσεις του Δημάρχου της Άγκυρας), ο Τούρκος πιλότος που κατέρριψε το ρωσικό αεροπλάνο ήταν κι αυτός τμήμα του παράλληλου κράτους των Γκιουλενιστών, που τώρα συνελήφθη μαζί με τους στασιαστές, και το καθεστώς Ερντογάν ουσιαστικά επιρρίπτει την ευθύνη για την πράξη αυτή στους Γκιουλενιστές. Εύκολα λοιπόν μπορεί να υποθέσει κανείς ότι και η πολιτική του καθεστώτος Ερντογάν όλα αυτά τα χρόνια εκπροσωπούσε πιο πολύ τις πιέσεις της Υ/Ε, παρά τις δικές τους προθέσεις. Είναι άλλωστε γνωστό ότι ο Ερντογάν είχε άριστες σχέσεις τόσο με τον Άσαντ και το μπααθικό καθεστώς πριν τη σχεδιασμένη από την Υ/Ε Αραβική «Άνοιξη», όσο και με τη Ρωσία του Πούτιν. Το μέλλον θα δείξει αν αυτή η υπόθεση είναι σωστή, αλλά το γεγονός πως μια εβδομάδα πριν το πραξικόπημα ο Ερντογάν ζήτησε συγνώμη από τη Ρωσία για την κατάρριψη του αεροπλάνου και έστειλε μήνυμα φιλίας στον Άσαντ, ίσως να ήταν καθοριστικό στην επιτάχυνση του πραξικοπήματος.
Η Τουρκία άλλωστε δεν ήταν ποτέ απόλυτο δυτικό προτεκτοράτο όπως η Ελλάδα, και διατηρεί ακόμα κάποια επίπεδα οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας, πράγμα ανεπίτρεπτο για την Υπερεθνική Ελίτ που διαχειρίζεται την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και θέλει όλες τις χώρες προτεκτοράτα τμήματα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας της αγοράς. Το πραξικόπημα επομένως μπορεί να το δούμε σαν απόπειρα πλήρους ενσωμάτωσης της Τουρκίας στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, στο πρότυπο της Ουκρανίας.
Έτσι κατέστη σαφές στην τουρκική ελίτ ότι ο δρόμος που διάλεξε το 1963 για την ευρωπαϊκή της προοπτική οδηγούνταν σε αδιέξοδο, και σαν να μην έφτανε αυτό, η Τουρκία που έκανε όλα τα βρώμικα θελήματα για την Υ/Ε στη Μέση Ανατολή, αντί να ανταμειφθεί, ουσιαστικά απειλήθηκε άμεσα η εδαφική της ακεραιότητα αφού μετά την αποτυχία της πλήρους διάλυσης της Συρίας το εναλλακτικό σχέδιο προέβλεπε δημιουργία Κουρδικού Σιωνιστικού κράτους με την στήριξη και τις ευλογίες των ΗΠΑ και Ισραήλ, που θα περιελάμβανε και Τουρκικά εδάφη. Ποιος άλλος δρόμος μένει σε μια χώρα που πασχίζει να αναδειχθεί σε περιφερειακή δύναμη για να προστατέψει την οικονομική και εθνική της κυριαρχία; Αυτός ο συνδυασμός δηλαδή του αδιέξοδου της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας και της προοπτικής της απώλειας εδαφών με την βοήθεια των «συμμάχων της», έκανε τη Τουρκία να αλλάξει στάση, μια αλλαγή που έφερε και την επαναπροσέγγιση της Τουρκίας με τη Ρωσία.
Τα ερωτήματα που προφανώς είχε υπ΄όψιν το καθεστώς Ερντογάν όταν μια βδομάδα πριν το πραξικόπημα έκανε την «επίθεση φιλίας» σε Ρωσία και Συρία ήταν μήπως ο δρόμος της Τουρκίας για οικονομική και εθνική ανεξαρτησία συντάσσεται καλύτερα γεωστρατηγικά με τη Ρωσία και οικονομικά με την Ευρασιατική Ένωση: . Η απάντηση της Υ/Ε ήταν άμεση με την κινητοποίηση των Γκιουλενιστών για την εκτέλεση του από καιρό σχεδιαζόμενου από αυτούς πραξικοπήματος.
Αυτή η ανάλυση δεν επιβεβαιώνεται μόνο από την συμφιλίωση και την συγνώμη με τη Ρωσία. Είναι η πρώτη φορά μετά από 6 σχεδόν χρόνια πολέμου που η Τουρκία αποσύρει ουσιαστικά τη στήριξή της στη Συριακή «αντιπολίτευση». Η Τουρκία συμφώνησε οι ομάδες της «μετριοπαθούς» αντιπολίτευσης — ή ό,τι έχει απομείνει από αυτή τελικά — να αποσυρθούν από εδάφη που ελέγχουν οι τρομοκράτες. Μάλιστα ο Σ. Λαβρόφ είπε ότι η Τουρκία δέχτηκε τους καινούριους κανόνες του παιχνιδιού. «Τώρα αν οι “μετριοπαθείς ισλαμιστές” δεν φύγουν από τις περιοχές που ελέγχουν οι τρομοκράτες θα θεωρηθούν ως τρομοκράτες και θα βομβαρδιστούν». «Όσοι δεν θέλουν να χτυπηθούν από τις ρωσικές αεροπορικές επιδρομές να εγκαταλείψουν άμεσα τις θέσεις τους που ελέγχουν η Jabhat al-Nusra και ο ISIS. Η αντιπολίτευση να αποσύρει άμεσα τις δυνάμεις της αλλιώς θα θεωρηθεί συνένοχη». Σαν να μην έφτανε αυτό, την ίδια ώρα ο Ερντογάν διεμήνυε ότι θα καλέσει σε δημοψήφισμα τον τουρκικό λαό να αποφασίσει για την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας στα πρότυπα του Brexit, δείχνοντας ξεκάθαρα τις προθέσεις του για αλλαγή πλεύσης.
Δεν ήταν άλλωστε καθόλου άσχετη με το πραξικόπημα η φερόμενη ως δήλωση του γνωστού στελέχους της Υ/Ε που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην οργάνωση του εγκληματικού πραξικοπήματος στην Ουκρανία, της Βικτώρια Νούλαντ, που την επόμενη μέρα της προσέγγισης Ερντογάν-Πούτιν φέρεται να εξέφρασε τη βαθιά έκπληξη της για τη συμπεριφορά του Ερντογάν, χαρακτηρίζοντας την απολογία του Τούρκου Προέδρου ως μια εντελώς ακατάλληλη κίνηση που την απογοήτευσε από ένα έταιρο μέλος του ΝΑΤΟ απειλώντας ότι σε περίπτωση μη ανάκλησης της απολογίας, οι ΗΠΑ θα αναγκαστούν να αλλάξουν τις σχέσεις τους με την Τουρκία. (Δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την εγκυρότητα της πηγής εδώ)
Ακολούθησαν η βομβιστική επίθεση της ISIS στο αεροδρόμιο Κεμάλ Ατατούρκ (29/6), το κλείσιμο χωρίς εξηγήσεις… «μέχρι νεοτέρας» της Γαλλικής πρεσβείας στην Άγκυρα και του αντίστοιχου προξενείου στην Κωνσταντινούπολη (13/7), για να φτάσουμε το βράδυ της 15ης Ιουλίου να μάθουμε από όλα τα διεθνή μέσα ότι όχι μόνο έγινε πραξικόπημα, αλλά ότι αυτό έχει πετύχει και ότι ο στρατός ελέγχει τα πάντα…
Αναρωτιόμαστε πραγματικά τι δύναμη είχε αυτή η μερίδα του στρατού να αναμεταδώσει σε όλα τα παγκόσμια μέσα εντός λεπτών ψευδείς πληροφορίες υπέρ του πραξικοπήματος, που έφταναν στο σημείο να θέλουν τον Ερντογάν να έχει φύγει για το εξωτερικό και να ζητάει άσυλο, το οποίο μάλιστα του αρνήθηκαν. Φήμες οι οποίες διαψεύστηκαν μέσα σε μία ώρα και μετά από το το διάγγελμα του Ερντογάν μέσω Facetime, στο CNN Turk.
Όχι μόνο τα ελεγχόμενα μέσα αλλά και οι δυτικές κυβερνήσεις και οι υπερεθνικοί οργανισμοί (ΝΑΤΟ, ΕΕ) έμειναν σιωπηλές για ώρες, μέχρι να δουν προς ποια μεριά θα γείρει η πλάστιγγα. Πράγμα απαράδεκτο μιας και, αν είσαι υπέρ της δημοκρατίας καταδικάζεις την απόπειρα πραξικοπήματος χωρίς να περιμένεις το αποτέλεσμα!
Φυσικά όταν εκατομμύρια κόσμου κατέβηκαν στους δρόμους, απαντώντας στο κάλεσμα του νόμιμα εκλεγμένου προέδρου της Τουρκίας, απέτρεψαν το πραξικόπημα με κίνδυνο της ζωής τους και έγινε ξεκάθαρο ότι ο Ερντογάν θα έβγαινε νικητής, τα μέσα αρχικά αρκέστηκαν σε τυπικές δηλώσεις υπέρ της δημοκρατίας. Το ίδιο έκαναν και οι κυβερνήσεις και οι υπερεθνικοί οργανισμοί χωρίς να δίνουν εξήγηση γιατί καθυστέρησαν 4 ώρες να βγάλουν ανακοινώσεις!
Από τη μία τα επίσημα ελεγχόμενα μέσα τυπικά μίλαγαν για νίκη της δημοκρατίας αλλά δεν έχαναν ευκαιρία να μας θυμίζουν πόσο αυταρχικός είναι ο «Σουλτάνος» και πόσο αντιδημοκράτης είναι, και ότι τα κοινωνικά μέσα που τώρα τον έσωσαν κάποτε τα πολεμούσε, και ότι δεν ήταν νίκη του απλού λαού, αλλά στο δρόμο κατέβηκαν φανατικοί ισλαμιστές που μάλιστα τόλμησαν να λιντσάρουν έναν στρατιώτη, ο οποίος φυσικά ξέχασαν να μας πουν ότι λίγη ώρα πριν λιντσαριστεί ήταν οπλισμένος και πυροβολούσε κατά αμάχων στο ψαχνό!
Από την άλλη, τα ανεπίσημα συστημικά μέσα, αλλά και «πατριωτικά» μέσα οπως τo ΑΡΔΗΝ, έπλασαν έναν αστήρικτο μύθο, ότι δηλαδή δεν ήταν νίκη του τουρκικού λαού που κατέβηκε στους δρόμους να υπερασπιστεί την δική του δημοκρατία, είτε μας αρέσει είτε όχι, αλλά ήταν σκηνοθετημένη προβοκάτσια του ιδίου Ερντογάν για να βγει πιο δυνατός! Και όλα αυτά την ώρα που είχαμε 265 νεκρούς, 2600 τραυματίες, 3500 συλλήψεις, αερομαχίες, ελικόπτερα να πυροβολούν στο ψαχνό, και υψηλόβαθμα στελέχη του στρατού να αυτομολούν και να ζητάνε άσυλο… και όλα αυτά μέσα σε 4 ώρες. Μια εξήγηση που όμως υιοθετήθηκε αμέσως από πολύ κόσμο, που μετά από 3 μνημόνια, 25% ύφεση, 30% ανεργία, μια διαλυμένη κοινωνία και μια ξεπουλημένη χώρα, δεν μπορεί να δεχθεί ότι υπάρχουν ακόμα λαοί που με κίνδυνο της ζωής τους παίρνουν τις τύχες τους στα χέρια τους, όπως έκαναν οι Αργεντινέζοι σε ανάλογη περίπτωση με την ελληνική, ή σήμερα οι Τούρκοι! Όμως, όταν ο λαός είναι ενωμένος, όταν ο λαός αναζητά αυτονομία και αυτοδιάθεση, κανένα μνημόνιο, κανένα πραξικόπημα, κανένα Μαϊντάν, καμία Αραβική «Άνοιξη», καμία χρωματιστή επανάσταση δε μπορεί να τον σταματήσει!
Πράγμα που κάνει ακόμη πιο φανερό ότι μόνη λύση για τον καταστρεφόμενο ελληνικό λαό είναι να βάλει ένα τέλος το δικό του συνεχιζόμενο πραξικόπημα που εκτυλίσσεται τα τελευταία χρόνια σε βάρος του από την ΕΕ και να σπάσει επιτέλους τα δεσμά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης με ένα λαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης, ένα ΜΕΚΕΑ, απαιτώντας δημοψήφισμα για την άμεση έξοδο της χώρας από την ΕΕ (όχι απλά την Ευρωζώνη όπως κάποιοι απατηλά υποστηρίζουν) την αποδέσμευση από τη ΝΔΤ, την οικονομική αυτοδυναμία και νέες γεωπολιτικές σχέσεις έξω από το ΝΑΤΟ με τους λαούς που μάχονται ενάντια στη ΝΔΤ. (Βλ. Διακήρυξη μας εδώ) Οι λαοί αυτοί δεν είναι μόνο ο βρετανικός, ο γαλλικός και φυσικά ο ρωσικός και οι λαοί της Ευρασιατικής Ένωσης, αλλά τώρα μπορεί να είναι και ο τουρκικός, σε περίπτωση βέβαια που η ελίτ γύρω από τον Ερντογάν δεν κάνει κάποιο νέο συμβιβασμό με την Υ/Ε.
Με άλλα λόγια, αντίθετα με τους δήθεν πατριώτες που μιλούν για τον «Τούρκο εχθρό», δεν έχουμε τίποτα να μοιράσουμε με το λαό αν ακολουθήσει παρόμοια πολιτική εθνικής κυριαρχίας μέσα σε μια πολιτικο-οικονομική Ένωση κυρίαρχων εθνών, όπως θα ήταν η παραπάνω. Είναι η ΝΔΤ άλλωστε που οδήγησε από τον διαμελισμό της Κύπρου μέχρι τις συνεχείς προκλήσεις και εντάσεις του αμερικανόδουλου τουρκικού στρατού εναντίον μας. Είναι δηλαδή η Υ/Ε (και πριν, οι «δυτικές δυνάμεις») που έστρεφε τους δυο λαούς τον ένα ενάντια στον άλλο ώστε να ελέγχουν και τους δυο, ενώ παράλληλα να θησαυρίζουν οι αμυντικές βιομηχανίες τους. Μόνο επομένως αν κτίσουμε μια νέα διεθνή κοινότητα κυρίαρχων λαών δεν θα είμαστε θύματα της εγκληματικής οικονομικής βίας που έχει εξαπολύσει η Υ/Ε εναντίον μας που μπορεί κάλλιστα να μας οδηγήσει και σε νέο εγκληματικό πόλεμο στην Μέση Ανατολή που σχεδιάζει η Υ/Ε, αλλά ακόμη και σε πόλεμο με την ίδια την Τουρκία, αν τελικά επικρατήσει πάλι η Υ/Ε στη χώρα αυτή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου