ΟΤΑΝ Η "ΔΕΞΙΑ" ΦΤΥΝΕΙ ΤΗ ΓΕΝΝΑ ΤΗΣ

Σε ελαιογραφία
Επ. Θωμόπουλου 

 Το Γουδί, οι προδότες και ο …Φαήλος


Διαβάστε παρακάτω και κοινοποιήστε αμελλητί!

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com

Η μεγαλύτερη επιτυχία της βενιζελικής στρατιωτικής καμαρίλας, μετά την εν ψυχρώ εκτέλεση του Ίωνα Δραγούμη το 1920 και των «Έξι» στο Γουδί το 1922, δεν ήταν ότι αφάνισε όλο το αντίπαλο πολιτικό δέος του «εθνάρχη», στην τότε τρέχουσα ιστορική περίοδο, καθιστώντάς τον «κοινοβουλευτικό δικτάτορα», αλλά το γεγονός ότι μετέτρεψε σε πολιτικούς γενίτσαρους όλους τους μετέπειτα εκπροσώπους της «πατριωτικής», «λαϊκής», «λαϊκότροπης», ή όπως αλλιώς θέλετε, ερμαφρόδιτης «Δεξιάς». Ο «φιλο-βενιζελισμός», ως εξωτερική «μπάμπουσκα» της βρετανοκρατίας και του μονοφυλετικού χρηματοπιστωτικού καρτέλ, υπήρξε το διαβατήριο για πολιτική, ακαδημαϊκή, συγγραφική ή δημοσιογραφική ανέλιξη όλου του αστικού «φιλελεύθερου» συνοθυλεύματος, συμπεριλαμβανομένης βεβαίως και της εναπομείνασας αυτο-αποκαλούμενης «ριζοσπαστικής» Αριστεράς, που κυβερνά ελέω των πασοκικών ψήφων του ΓΑΠ του 2009.

Αντί, λοιπόν, η έκτοτε ερμαφρόδιτη «δεξιά» να αποτίει κάθε χρόνο φόρο τιμής στο γενάρχη της Δημήτριο Γούναρη, απειλεί και με άλλα …κυπαρίσσια δίπλα σ’ αυτά των «προδοτών» και «ολετήρων της Πατρίδας» και εκθειάζει τον αρχικινηματία του Βενιζελισμού, τον «Μαύρο Καβαλάρη εκ των ηγετών του αληθινού Κέντρου της Ιστορίας» ο οποίος, αντί να εκτελέσει τους λιποτάκτες και φυγόστρατους της Κωνσταντινούπολης και να κάνει «χαρακίρι», έσπευσε άρον – άρον να επιστρέψει στην Αθήνα για να προλάβει να εκτελέσει τον πρωθυπουργό του και τον αρχιστράτηγό του, πριν περάσει ο ίδιος Στρατοδικείο μαζί με
τους υπόλοιπους!

Η ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΜΕΝΗ «ΔΕΞΙΑ»

Ο Κανελλόπουλος με
τον Τσώρτσιλ στην Αθήνα

 Η προβοκατόρικη «Δεξιά» θεωρεί ακόμη – άκουσον άκουσον – ότι αποδόθηκε «συντεταγμένη δικαιοσύνη κι όχι οχλοκρατική βία στους τότε ολετήρες της Πατρίδας», με την 15νθήμερη φαστ – τρακ διαδικασία του Εκτάκτου Επαναστατικού Στρατοδικείου Αθηνών, και την απόφαση της Χούντας Πλαστήρα και Πάγκαλου της 15ης Νοεμβρίου 1922. Η απόφαση είχε εκδοθεί στις 6.35΄ το πρωί και μετά από 5 ώρες οι «Έξι» είχαν εκτελεστεί! Οι «συντεταγμένοι» δικαστές - αντίδικοι των κατηγορουμένων - είχαν ειδοποιηθεί για την άφιξη στην Αθήνα με αντιτορπιλικό του ειδικού απεσταλμένου του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών Λόρδου Curzon, Sir Gerald Talbot, και τους δολοφόνησαν με συνοπτικές διαδικασίες.

Προφανώς, ως προβοκατόρικη, αυτή η «Δεξιά» δεν πληροφορήθηκε ποτέ για την ακύρωση της καταδικαστικής απόφασης για τους «Έξι», με τη μοναδική στα ποινικά χρονικά του νεώτερου ελληνικού κράτους 1675/2010 απόφαση του Ζ΄ Ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου. Ακόμη και ένας πρωτοετής φοιτητής της Νομικής Σχολής θα καταλάβαινε ότι ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι οι δήθεν «ολετήρες της Πατρίδας» ήταν αθώοι της κατηγορίας της εσχάτης προδοσίας. Η ζαλισμένη, λοιπόν, «Δεξιά» πιστεύει και σήμερα ότι υπεύθυνοι της Μικρασιατικής Καταστροφής ήταν οι Δημήτριος Γούναρης, Νικόλαος Στράτος, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, Νικόλαος Θεοτόκης, Γεώργιος Μπαλτατζής και ο δύσμοιρος Γεώργιος Χατζηανέστης, τον οποίο μαζί με την αρχιστρατηγία του παρέδωσαν και τη θανατική του καταδίκη. Ως εκ τούτου, ποιος ισχυρίζεται ότι «η αληθινή Ιστορία δεν σκηνοθετείται, δεν εξαγοράζεται», όταν ακόμη και στην υποτιθέμενη «Δεξιά» επικρατεί η Βενιζελική σκηνοθεσία των γεγονότων ως ιστορικό και πολιτικό αφήγημα;

Έχουμε και λέμε: «Ένα αληθινά συντηρητικό κόμμα, μία εθνική φιλελεύθερη δεξιά» δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ, όταν αυτή η ίδια φτύνει τη γέννα της και βυσσοδομεί στη μνήμη του γενάρχη της. Αυτός ο ίδιος ο ανεψιός του Γούναρη, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, έφθασε στην ηγεσία της ΕΡΕ δια της τεθλασμένης, μετά τις αρχικές ιδεολογικές και πολιτικές αμφιταλαντεύσεις της δεκαετίας του 1930. Έγραφε σε επιστολή του στη «Νέα Εστία» το 1972: «Όχι μόνο δεν επικαλέστηκα ποτέ την ιδιότητα αυτή (του ανεψιού), που θα μπορούσε – και μου το συνιστούσαν πολλοί – να μου ανοίξει διάπλατα τις πόρτες για την πιο εύκολη και πιο άνετη πολιτική σταδιοδρομία αλλά έπραξα το ακριβώς το αντίθετο. Όταν αποφάσισα, στο 1935, να εγκαταλείψω την πανεπιστημιακή έδρα και να μπω στην πολιτική, στράφηκα και κατά των δύο παρατάξεων του Διχασμού, στράφηκα και κατά του κόμματος, που είχε ιδρύσει ο Δημήτριος Γούναρης». Στην πραγματικότητα, αυτό το τελευταίο ήταν που άνοιξε διάπλατα τις πόρτες για την πολιτική του σταδιοδρομία, παρά την αποτυχία του Εθνικού Ενωτικού Κόμματός του, τον Ιανουάριο του 1936:

«Όταν, τον Μάρτιο 1936, πέθανε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, έγραψα και εδημοσίευσα στην εβδομαδιαία εφημερίδα «Ελληνική Φωνή» ένα κύριο άρθρο για τον εκλιπόντα πολιτικόν άνδρα, ένα άρθρο, που έκαμε τον στρατηγό Αλέξανδρο Μαζαράκη – Αινιάνα (αξιωματικό, που είχε ακολουθήσει, στο 1916, τον Ελευθέριο Βενιζέλο στη Θεσσαλονίκη, και ήταν στρατιωτικός του σύμβουλος στη Συνδιάσκεψη της Ειρήνης) να σημειώσει στα «Απομνημονεύματά» του: «Τιμητικώς χαρακτηριστική ήτο η αναγνώρισις των υπηρεσιών του (του Ελ. Βενιζέλου) υπό του Κανελλοπούλου εις την εφημερίδα του, αν λάβη κανείς υπόψη, ότι ο ανεψιός ούτος του Γούναρη ήτο δικαιολογημένος να μη συγκινηθή από τον θάνατον του αντιπάλου του θείου του, τον οποίον μάλιστα πολλοί κατηγορούν, ότι δεν ηγωνίσθη δια να προλάβη τον τυφεκισμόν των «Έξ».

Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος έδωσε, λοιπόν, τα διαπιστευτήρια του στον Βενιζελισμό και βρέθηκε, ως αντιπρόεδρος και υπουργός Εθνικής Άμυνας της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης του Εμμανουήλ Τσουδερού, να πετά μετ’ επιστροφής με βρετανικά βομβαρδιστικά από Κάιρο στο Λονδίνο: «Κι όμως όταν οι φίλοι του Νικ. Πλαστήρα μου είπαν, το καλοκαίρι του 1942, στη Μέση Ανατολή, ότι ο «Αρχηγός», όπως τον ονόμαζαν, ζητούσε μάταια να του χορηγηθεί διαβατήριο για να φύγει από τη Γαλλία του Βισύ, ετηλεγράφησα στον πρωθυπουργό Εμμανουήλ Τσουδερό, που έδρα του ήταν το Λονδίνο, παρακαλώντας έντονα να ικανοποιηθεί αμέσως η επιθυμία του, και μάλιστα χωρίς περιορισμούς… Και όταν, στις 13 Δεκεμβρίου 1944, έφεραν οι Άγγλοι από το αεροδρόμιο του Ελληνικού, μ’ ένα θωρακισμένο αυτοκίνητο, το Νικ. Πλαστήρα στην Αθήνα, στο ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας, πρώτος εγώ μεταξύ των υπουργών της Κυβερνήσεως Παπανδρέου τον καλωσόρισα και τον κατατόπισα πάνω στη φοβερή κατάσταση των ημερών εκείνων…».

Γιατί δεν είχε διαβατήριο ο Πλαστήρας; Γιατί φυγοδικούσε από τα κινήματα του 1933 και του 1935 και είχε καταδικαστεί ερήμην σε θάνατο μαζί με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και άλλους δύο για το εθνοκτόνο κίνημα του 1935, με την 5/5/35 απόφαση του Στρατοδικείου. Οι στασιαστές είχαν καταλάβει την Ανατολική Μακεδονία, λεηλάτησαν τα υποκαταστήματα της Τράπεζας της Ελλάδος στις Σέρρες και την Καβάλα και τελικώς διέφυγαν στη Βουλγαρία, μετά τη σαρωτική επέλαση του μετανοήσαντος πρώην ακραιφνούς Βενιζελικού Γεωργίου Κονδύλη. Δύο χρόνια αργότερα έγινε γνωστό ότι οι Βούλγαροι εκμεταλλευόμενοι την ακυβερνησία, λόγω του Βενιζελικού κινήματος, ετοίμαζαν εισβολή για μία ακόμη φορά στην ανατολική Μακεδονία!

Το Βενιζελικό κίνημα του 1935 έχει εξοβελισθεί από τη νεώτερη ελληνική ιστορία. Εάν εντρυφήσει κανείς στις λεπτομέρειές του θα θυμηθεί τα λόγια του Γάλλου ακαδημαϊκού Εντουάρ Ντριό: «…κατάλαβα από πικρή πείρα ποια ήταν μερικά πρόσωπα της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής, κατανόησα πολλά πράγματα, έξω από το πλαίσιο της διπλωματικής ιστορίας». Καταλαβαίνετε τώρα ποια εποχή διάλεξε ο ανεψιός Παναγιώτης Κανελλόπουλος για να εκδηλώσει τον φιλο- Βενιζελισμό του; Και είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι, εάν ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος είχε επικαλεσθεί τη συγγενική του ιδιότητα με τον Δημήτριο Γούναρη, θα είχε καλύτερη και γρηγορότερη πολιτική σταδιοδρομία;

 Ο ΓΕΝΑΡΧΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΟΥΝΑΡΗΣ

 Για τον Δημήτριο Γούναρη έχουν εκδοθεί ελάχιστα βιβλία και αυτή την έλλειψη βιβλιογραφίας επεσήμανε με πικρία και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος στην τελευταία του συνέντευξη πριν το θάνατό του. Παρ’ όλα αυτά μέσα από τις εργασίες των Ιωάννη Μάλλωση, Αρίστου Καμπάνη, Δημητρίου Χρονόπουλου, Διονυσίου Αλικανιώτη και Νίκου Νικολόπουλου προκύπτουν ανάγλυφα η προσωπικότητα, ο χαρακτήρας, η ηθική και η προοδευτική ιδεολογία ενός πολιτικού, μεγαλύτερου επιστημονικού, φιλοσοφικού και ιδεολογικού εύρους από τον «τσύριο» πρόεδρο των Κρητικών ταγμάτων ασφαλείας της περιόδου 1917-1920.

Θα σας μεταφέρουμε εδώ μερικές σειρές από το εμπεριστατωμένο βιβλίο του δημοσιογράφου και συγγραφέα Δημητρίου Χρονόπουλου «ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΟΥΝΑΡΗΣ»:
«Μέσα στα τέσσερα χρόνια των πανεπιστημιακών του σπουδών αναδείχθηκε σε «ιερό τέρας» γνώσεων και το 1889 αναγορεύτηκε θριαμβευτικά διδάκτωρ του Δικαίου. Οι σπουδές του στην Ελλάδα τελειώνουν, αλλά ο Γούναρης τις συμπληρώνει επί τρία άλλα χρόνια στη Χαϊδεμβέργη, στη Γοτίγγη, στο Μόναχο και στο Λονδίνο, για να διορισθεί δικηγόρος στο Πρωτοδικείο Πατρών το 1892. Και σαν να μην του έφθανε αυτό, στις δικαστικές διακοπές του κάθε χρόνου βρίσκεται στην Ευρώπη, μελετώντας και πλουτίζοντας τις γνώσεις του, αποθησαυρίζοντας στο καλά οργανωμένο μυαλό του όλα τα πνευματικά επιτεύγματα του ανθρώπου. Βιβλιοφάγος από τα πρώτα του χρόνια, παρακολουθεί τις παγκόσμιες επιστημονικές εξελίξεις και θα διαβάζει μέχρι τέλους της μαρτυρικής ζωής του. Αλλά η νομική του σταδιοδρομία παρουσίασε και μία άλλη αξία του ανδρός, που υποσκέλισε όλες τις άλλες. Αναδείχθηκε ρήτωρ απαράμιλλος, που παρέσυρε τους πάντες με το χείμαρρο των καλλιεπών και συγχρόνως βαρυσήμαντων συλλογισμών του».

Πώς έμπλεξε ο Γούναρης με την πολιτική; Ο Μάλλωσης έγραψε ότι είχε εκφωνήσει τον επικήδειο του εκλιπόντος δημάρχου Πατρέων Θάνου Κανακάρη – Ρούφου και είχε αφήσει άφωνους τους κορυφαίους πολιτικούς της εποχής, που παρέστησαν στη νεκρώσιμη ακολουθία, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Γεώργιος Θεοτόκης και ο οποίος τον προέτρεψε να πολιτευτεί. Όπως υπενθύμισε και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο θείος του πολιτεύτηκε για πρώτη φορά ως ανεξάρτητος στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου του 1902 αλλά σύντομα συνεργάστηκε με τον Θεοτόκη, ο οποίος στάθηκε αφορμή να εισέλθει στον στίβο της πολιτικής.

το είδα