Η τελευταία εξέλιξη (που με ανάγκασε να ξαναπιαστώ με το άρθρο που το είχα ξεχάσει κάπου στα πρόχειρα), της πρότασης απονομής του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης σε δύο κατοίκους Ελληνικού νησιού και στη Σούζαν Σαράντον, εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο των μεθόδων κοινωνικής χειραγώγισης.
Ο απλός άνθρωπος που πάει να σώσει μία ζωή δεν το κάνει για κανένα βραβείο, πόσο μάλλον όταν αυτό έχει περάσει από τα αιματοβαμμένα χέρια της ΕΕ και του Ομπάμα. Κάποιος Χριστιανός να πει σε αυτούς τους
δύο ανθρώπους να μην δεχτούν αυτό το βραβείο, να μην πουλήσουν την αξιοπρέπειά τους στο βωμό των συμφερόντων. Η περίπτωση της επαγγελματίας ανθρωπίστριας Σαράντον φυσικά είναι εντελώς διαφορετική, και θα ασχοληθώ με αυτήν παρακάτω. Θα πρέπει να είναι κάποιος πολύ αδαής αν πιστεύει ότι την ώρα που η χώρα πρότυπο Σουηδία αποφάσισε να απελάσει 80 χιλιάδες αναζητητές ασύλου, ακολουθούμενη από την Αυστρία (50 χιλιάδες) και την Φινλανδία (20 χιλιάδες) και καθώς εισέρχονται στην Ελλάδα καθημερινά 4.5 χιλιάδες άνθρωποι, ο Μουζάλας βρίσκεται στην τρελλή χαρά και μοιράζει καθρεπτάκια .. ε βραβεία ήθελα να πω, για ανθρωπιστικούς λόγους.
Ο μόνος τρόπος για να μπορέσει κανείς να διακρίνει το ύπουλο παιχνίδι που παίζεται εις βάρος του Ελληνικού λαού είναι να τραβήξει τον φακό προς τα πίσω, αλλιώς, κινδυνεύει να βουλιάξει στον ασφυκτικό συναισθηματισμό των θεατρίνων που παρέλασαν (και θα συνεχίσουν να παρελαύνουν) μπροστά από τις τηλεοπτικές κάμερες.
Εδώ να εξηγήσω ένα πράγμα. Η δική μου υποχρέωση ως Ελληνίδα που ζω στην Πατρίδα μου, αγαπώ την Πατρίδα μου και βιώνω καθημερινά τις επιπτώσεις των πολιτικών αποφάσεων του κάθε τσαρλατάνου που διορίζεται στην κυβέρνηση, δεν είναι να εμβαθύνω στα άδυτα της ψυχής των διαφόρων ξένων περαστικών που βλέπουν τα πράγματα από τη δική τους σκοπιά και έρχονται εδώ να κάνουν ‘το κομμάτι τους’. Η ‘καλοσύνη’ τους και η ‘κακία’ τους εξαρτώνται από το πόσο απειλούν να γκρεμίσουν τον δικό μου κόσμο. Η Σούζαν Σαράντον και η Βανέσα Ρεντγκρέιβ, ως ακτιβίστριες, δεν ήρθαν να μιλήσουν με μένα -αν και είχαν το θράσος να μιλήσουν για μένα και να επηρεάσουν με άνισο τρόπο την κοινή γνώμη για θέματα που με αφορούν άμεσα. Πήγαν στον ‘φυσικό τους χώρο’, εκεί που δραστηριοποιούνται οι χρηματοδοτούμενες ΜΚΟ για να επηρεάσουν την κοινή γνώμη και βρέθηκαν μπροστά στις λάγνες κάμερες για να δημοσιοποιήσουν τις προθέσεις τους.
Τη σημασία που έδωσαν τα ΜΜΕ και όλος ο ‘καλός κόσμος’ σε αυτές τις κυρίες, δεν την παίρνει ο μέσος Έλλην φορολογούμενος πολίτης σε όλη του τη ζωή. Εάν εγώ λοιπόν εγκαταλείψω τον δικό μου φυσικό χώρο και καταπιώ αμάσητη την προπαγάνδα τους, τότε θα έχω αυτοκτονήσει. Για όποιον δεν μπορεί να καταλάβει αυτό που λέω, ο τοκογλύφος και ‘φιλάνθρωπος’ Τζωρτζ Σόρος που η εμπειρία του στην διάβρωση των κοινωνιών ξεπερνά τα 30 χρόνια, ίσως τον πείσει: «Με έναν προϋπολογισμό τριών εκατομμυρίων δολαρίων, το ίδρυμα ασκούσε περισσότερη επιρροή στην πολιτιστική ζωή της Ουγγαρίας απ’ ότι το ίδιο το Υπουργείο Πολιτισμού».
Η ακτιβίστρια Σούζαν Σαράντον όπως μας είπε, επηρεασμένη από την δημόσια συζήτηση «του μίσους» και της «ξενοφοβίας» που λαμβάνει χώρα στην Αμερική για το μεταναστευτικό και επειδή ο παππούς της ήταν πρόσφυγας, αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα για να δει τι συμβαίνει !!!! Ήθελε λοιπόν να ρωτήσει τους ανθρώπους ποιοί είναι και γιατί έφυγαν. Η Σαράντον δεν γνώριζε γιατί έφυγαν !!!! Έφτιαξε λοιπόν τις βαλίτσες της και επικοινώνησε με την RYOT, μία υπηρεσία ειδήσεων και παραγωγής ταινιών (;;;;;;) για να βρει κάπου να μείνει (;;;;;;) Αφού η υπηρεσία την έφερε σε επαφή με έναν «υπέροχο τύπο», έφτασαν στη Λέσβο και με τη βοήθειά του γύρισε φιλμάκια για να τα ανεβάσει στο youtube, τράβηξε φωτογραφίες, μίλησε με τους ανθρώπους και την βιντεοσκόπησαν/φωτογράφησαν να κάνει ‘φιλανθρωπικό έργο’. Και ενώ αρχικά είπε ότι δεν γνώριζε απολύτως κανέναν στην Ελλάδα, βρέθηκε να κυκλοφορεί με τον Έλληνα Αναπληρωτή Υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής, ο οποίος, μας ενημέρωσε ότι είχαν μία «πολύ βαθιά» και «φιλική κουβέντα» μεταξύ τους. Τέλος, επέστρεψε στο στούντιο της αγαπημένης της φιλενάδας Γούπι Γκόλντμπεργκ, για να μοιραστεί με τις συμπαρουσιάστριές της και το αμερικανικό κοινό την συγκλονιστική της εμπειρία.
Η Σούζαν Σαράντον ήρθε να βρει αυτό που ήθελε, το πήρε και έφυγε. Ο δημόσιος διάλογος που λαμβάνει χώρα αυτή τη στιγμή στην Αμερική ήταν ο πραγματικός λόγος της επίσκεψής της και όχι ο πόνος που με τόση γλαφυρότητα περιέγραψε στην εκπομπή της φιλενάδας της. Η δημόσια εμφάνισή της σταρ του Χόλλυγουντ με τον Αναπληρωτή Υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής σε μία τόσο κρίσιμη στιγμή προσβάλλει τον Έλληνα πολίτη που αγωνιά για το μέλλον του, είτε ήταν προγραμματισμένη (πράγμα που σημαίνει ότι η Σαράντον είπε ψέματα ότι δεν γνώριζε απολύτως κανέναν στην Ελλάδα), είτε όχι (πράγμα που σημαίνει ότι ο επιεικώς αξιοθρήνητος Μουζάλας άλλαξε το πρόγραμμά του για να την συναντήσει μπας και του ‘ξύσει την πλάτη’ στο κρίσιμο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα – όχι αυτός).
Υπάρχουν δύο βασικά στοιχεία που κάνουν αυτούς τους επαγγελματίες ανθρωπιστές πολύ επικίνδυνους.
Το ένα έχει να κάνει με τον τρόπο που επικοινωνούν. Είναι βαθιά εσωστρεφής και συναισθηματικός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού που λέω είναι η όλη εμφάνιση της Σούζαν Σαράντον (της νευρωτικής Σούζαν θα έλεγα) στο βίντεο που παρέπεμψα πιο πάνω αλλά και της άλλης της πολυστολισμένης από τα ΜΜΕ ‘ιέρειας του θεάτρου’ Βανέσας Ρεντγκρέιβ. Ναι, αυτής της κυρίας που ξελάσπωσε τον τρομοκράτη και ανθρωποκτόνο Akhmed Zakayev και ήρθε να μας πει με δάκρυα στα μάτια ότι είμαστε άνθρωποι. Με αυτόν τον τρόπο, και ενώ η ‘επιχειρηματολογία’ τους βρίθει από κενά και ασυναρτησίες, ο ακροατής αν δεν διαθέτει κριτική σκέψη αλλά και θάρρος να εκτεθεί, υποκύπτει στο ναρκωτικό του συναισθηματισμού. Ο όλος σκοπός είναι να απομονωθεί η λογική επεξεργασία του προβλήματος και να αφεθεί σε τρίτους. Το πανανθρώπινο συναίσθημα της συμπόνιας γίνεται τότε το περιεχόμενο μιας βαλίτσας που ο καθένας μπορεί να το παίρνει και να το χρησιμοποιεί όπου θέλει και όπως θέλει.
Και εδώ οδηγούμαστε στο δεύτερο κρίσιμο σημείο που έχει να κάνει με την βίαιη απόσπαση των γεγονότων από το περιβάλλον τους. Το περιβάλλον όμως είναι ένας σημαντικός παράγοντας, είναι ο ζωτικός χώρος που συνεχώς συναλλάσσεται με το πρόβλημα και πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν. Υπάρχουν άνθρωποι εδώ, εκεί, παραπέρα όχι κούτσουρα. Όσοι τουλάχιστον έχουμε μία στοιχειώδη συναίσθηση της παρούσας κατάστασης που βιώνουμε αλλά και των μελλοντικών κινδύνων που διατρέχει η Πατρίδα μας, νοιώσαμε την άσχετη παρέμβαση, σε σημείο ύβρεως, αυτών των δημοφιλών αστέρων, που ήρθαν, ψέκασαν, σκούπισαν και έφυγαν. Αλλά και εκεί που πήγαν, πάλι δεν πρόσφεραν τίποτα. Αντιθέτως λειτούργησαν και εκεί ως τοποτηρητές του συστήματος και του status quo, ως αποπροσανατολιστές της δημόσιας συζήτησης.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πόσο μονολιθικά βλέπουν τα πράγματα όλοι αυτοί οι ψυχροί επαγγελματίες ‘ανθρωπιστές’ και πόσο εύκολα και ανεύθυνα ‘νίπτουν τας χείρας τους’ από τις επιπτώσεις (που θα μπορούσαν να αποβούν και θανατηφόρες για κάποιους) των λεγομένων τους, είναι το παρακάτω.
Όταν έγινε η ερώτηση στην Σαράντον για το τι θα έλεγε στον Ντόναλτ Τραμπ για τους τζιχαντιστές που μπορεί να βρίσκονται ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους και ότι λέγεται (‘λέγεται’ είπαν) ότι κάποιοι μπήκαν μέσω Ελλάδος; Η Σαράντον μετά από μία μικρή παύση αμηχανίας απάντησε: «Ακούστε με. Κανείς δεν ζήτησε να έρθει στην Αμερική. Ούτε ένας. Θέλουν να πάνε στη Γερμανία, στη Νορβηγία ….» και το ζόμπι κοινό ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΣΕ. Το ζόμπι κοινό χειροκρότησε επειδή οι τζιχαντιστές περνάνε στην Ευρώπη και όχι στις ΗΠΑ. Και στο τέλος της εκπομπής για να διορθώσει τη γκάφα της συμπλήρωσε (ενώ η γλώσσα του σώματός της την πρόδωσε – έπιασε το αυτί της): «.. και δεν υπήρχαν τρομοκράτες που πέρασαν σαν μετανάστες». Και να ‘σου πάλι τα χειροκροτήματα, και να σου τα yeah, yeah της Γούπις. Είναι δυνατόν λοιπόν να μην προταθεί αυτή η καλοθρεμμένη του συστήματος για Νόμπελ από τους εδώ καλοθρεμμένους; Όλοι μια παρέα είναι. Αφού τόσο επιδέξια βλέπει μόνο αυτά που θέλει να δει και τα άλλα είτε τα αρνείται, είτε τα σπρώχνει κάτω από το χαλί.
Είναι ή δεν είναι αυτός ο καλύτερος τρόπος για να διαιωνίζεται η εμετάλλευση και η δυστυχία; Πού ήταν η Σαράντον το 2011; Πού ήταν τότε όλοι αυτοί οι ‘λαοπρόβλητοι ανθρωπιστές’; Ποιό αμίλητο νερό είχαν πιεί; Πώς κατάφερε και ‘τσούλισε’ το πρόβλημα μέχρι τις αυλές μας και μέχρι πού είναι προγραμματισμένο να φτάσει για να ξαναβάλουν πίσω το φίμωτρο στο στόμα τους; Την ώρα που όλος ο πλανήτης βοά για την ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ συμπεριφορά των ΗΠΑ, την ώρα που γίνεται ένας τέτοιος δημόσιος διάλογος μέσα στην μήτρα του παγκόσμιου εγκλήματος, η ‘ανθρωπίστρια’ και ακτιβίστρια Σαράντον αντί να αφυπνίσει τον λαό να σταματήσει να ψηφίζει ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ, σε κατάσταση παροξυσμού κλαίγεται που η Ευρώπη αρνείται να δεχτεί επιπλέον .. και τους Ερυθραίους .. και τους Σομαλούς .. και τους Μαροκινούς .. και τους Πακιστανούς .. και τους Ιρανούς .. που διώκονται λέει για την πίστη τους και αν μπορούσε, θα μας έβαζε εκεί που ο ήλιος δεν λάμπει (το λέω ευγενικά) ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΥΔΡΟΓΕΙΟ ΣΦΑΙΡΑ.
Η Σαράντον ήρθε εδώ και έκανε ‘το κομμάτι της’. Φόρεσε το κασκόλ της, έβαλε το μπλου τζιν και το ταξιδιωτικό της καπέλο και ήρθε με σκοπό να καταγράψει στον φακό ‘φιλανθρωπικό έργο’ για να αυτοχριστεί μετά ειδήμων επί του θέματος (ten day speed course !!!!). Γύρισε στις ΗΠΑ μετά με μια βαλίτσα γεμάτη επαγγελματικά δάκρυα, τόσα δάκρυα που οι ανοησίες που ξεστόμιζε κάθε λίγο και λιγάκι φαίνονταν χαριτωμένες μπροστά στο ζόμπι ακροατήριο. Δεν ήταν ο σκοπός της άλλωστε να ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα γιατί δεν ξέρει και γιατί δεν την ενδιαφέρει. Αυτό όμως που ξέρει να κάνει καλά, ως ηθοποιός, είναι να διεγείρει το συναίσθημα. Αυτό που την ενδιαφέρει είναι το δικό της σενάριο, ο δικός της ρόλος. Οι άλλοι να πάνε να πνιγούν. Και εμείς να πνιγούμε, και εκείνοι που τους κουβαλάνε μαζί με τους τρομοκράτες σαν τα γιδοπρόβατα απ’ την άκρη της γης να πνιγούνε, και οι άλλοι οι ΗΡΩΕΣ που μένουν πίσω να υπερασπιστούν την Πατρίδα τους και θερίζονται από τις βόμβες των δικών της να πνιγούνε. Ας το πάρει αυτή το βραβείο, της ταιριάζει καλύτερα, να το βάλει εκεί στο μπουφέ, δίπλα στα Oscars.
Η Σαράντον ήθελε να συνδράμει στον εκεί διάλογο, να πολώσει τη δημόσια συζήτηση στην άλλη όψη του ίδιου νομίσματος (χαλαρή μετανάστευση ή μη χαλαρή μετανάστευση;), μην τολμήσει κανείς και ξεφύγει απ’ το μαντρί και αρχίσει και κάνει ‘άλλου είδους’ ερωτήσεις. Η δραματική κατάσταση στις ακτές των νησιών μας ήταν ό,τι πιο ιδανικό για αυτόν τον σκοπό. Ένοιωσα σχεδόν οίκτο για τους αμερικανούς πολίτες όταν άκουσα την Γούπι
να της προτείνει ότι μετά από αυτήν την εμπειρία (των 10 ημερών !!!!), θα πρέπει να παρουσιαστεί στην Coalition of Governors για να τους ενημερώσει για αυτά που είδε έτσι ώστε να τεθεί ο δημόσιος διάλογος σε νέα βάση, ενώ κλείνοντας, υπενθύμισε στο αμερικανικό κοινό τη νέα κινηματογραφική της ταινία !!!!
Τί απαίσιος κόσμος. Τί θλιβερή κατάσταση είναι αυτή. Να έχουν βήμα και να αποφασίζουν για τη ζωή μας αυτοί οι παραμοφωμένοι άνθρωποι.
Είναι ανθρωπιστικό το ζήτημα και όχι πολιτικό, φώναξε η Σαράντον. Yes, yes, κραύγασε η Γούπι. Πολιτικος όμως ήταν ο λόγος που την έφερε εδώ, για πολιτικό λόγο σουλάτσαρε μαζί της ο Αναπληρωτής Υπουργός. Όλη αυτή η προσπάθεια μετατροπής ενός αμιγώς πολιτικού ζητήματος σε ανθρωπιστικό (βλέπουμε πόσο έντονα προωθείται η ίδια γραμμή και εδώ), είναι ξεκάθαρα απόπειρα εκτροχιασμού της δημόσιας συζήτησης από τις πραγματικές διαστάσεις του ζητήματος και συνάμα απόπειρα.κάλυψης των υπευθύνων και των συνεργατών τους. Οι ‘ανθρωπιστές’ και οι ‘ανθρωπιστικές/αντιρατσιστικές οργανώσεις’ είναι ένα ζωτικό κομμάτι της πολεμικής μηχανής που καταστρέφει τον κόσμο μας. Αυτό επιτέλους πρέπει να το καταλάβουμε. Οι ‘ανθρωπιστικές οργανώσεις’ με τις κατασκευασμένες καταγγελίες τους ήταν αυτές που άνοιξαν την αυλαία του πολέμου στη Συρία και αλλού. Οι ‘ανθρωπιστές/αντιρατσιστές’ είναι οι πυροτεχνουργοί αυτής της πολεμικής μηχανής. Δεν ανοίγουν τον δρόμο στον στρατό των πολεμοκάπηλων καταστρέφοντας χειροβομβίδες, αλλά καταστρέφοντας και υποτάσσοντας συνειδήσεις.
Το μόνο που είχαν να δηλώσουν οι καλλιτέχνιδες για εμάς τους ιθαγενείς, ήταν να μας παρηγορήσουν λίγο πριν το εκτελεστικό απόσπασμα. Δείχνουμε στην ανθρωπότητα τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος είπαν, σηκώνουμε περισσότερα βάρη απ’ όσα μας αναλογούν είπαν. Βάρη όμως δεν μπορούμε να σηκώνουμε πια και το ξέρουν. Αυτό απλά δεν στέκει. Όταν όλη η Πατρίδα ξεπουλιέται, όταν εμείς οι ίδιοι μεταναστεύουμε για αλλού ή καταλήγουμε όλο και περισσότεροι στα ίδια συσσίτια του Σόρος μαζί με τους λαθρομετανάστες, βάρη δεν μπορούμε να σηκώσουμε γιατί οι πλάτες έλιωσαν.
Δεν μας ‘είπαν’ αυτό οι κυρίες. Να καθήσουμε ήσυχα και να παραδώσουμε την Πατρίδα μας μας ‘είπαν’.
***
Φαίη/Αβέρωφ
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου