Περί Μίσους (και Αγάπης)

«Ορκίζομαι, ότι θέλω τρέφει εις την καρδίαν μου αδιάλλακτον μίσος εναντίον των τυράννων της πατρίδος μου, οπαδών και των ομοφρόνων με τούτους». – Από τον όρκο των Φιλικών (1814 - 1821)

«Οι αγαπώντες τον Κύριον μισείτε πονηρόν» - Ψαλμός 97:10

Το μάθαμε και αυτό. Με τροπολογία που κατατέθηκε στο περιώνυμο νομοσχέδιο για το «Σύμφωνο Συμβίωσης», τα λεγόμενα «συσσίτια  μίσους» θεωρούνται ποινικό αδίκημα και τιμωρούνται με φυλάκιση έως και 5 ετών.

«Εντάξει, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω που κολλάει το μίσος», μου είπε με απορία ένας φίλος πρόσφατα, όταν άκουσε για την σχετική διάταξη. Γιατί να τα ονομάσουν «μίσους»;

Η αλήθεια είναι ότι ένας αδαής ή άσχετος με την ελληνική (αλλά και διεθνή) πραγματικότητα, θα ερμήνευε τον όρο «συσσίτια μίσους», ως προσφορά από κάποια ομάδα ενός φαγητού χαλασμένου ή δηλητηριασμένου σε κάποιους που μισούν! Αλλά φευ! Είναι η προσφορά φαγητού (κανονικού) ή άλλων αγαθών και υπηρεσιών από Έλληνες σε Έλληνες που έχουν ανάγκη. Η προσφορά φαγητού ή άλλων αγαθών και υπηρεσιών (συμπεριλαμβανομένων δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, επιδόματος, κοντέινερ με κλιματισμό και wifi ή ακόμα καλύτερα διαμερισμάτων πολυκατοικιών και δωματίων πολυτελών ξενοδοχείων) αποκλειστικά σε ΜΗ Έλληνες δεν αποτελεί «μίσος». Εδικά όταν προέρχεται από
«φιλάνθρωπους» μεγαλοεπενδυτές ή πάμπλουτες του Χόλιγουντ, τυγχάνουν παγκοσμίου προβολής, θορυβώδους επιδοκιμασίας και ειλικρινούς συγκινήσεως…   

Το «μίσος» είναι μια πολύ κακή λέξη, στη σύγχρονη εποχή μας. Παντού έχουμε πλημμυρίσει με μηνύματα και σταυροφορίες «κατά του μίσους». Δεν είναι μόνο το ‘κλασικό’ μίσος που θεωρείται το σοβαρότερο «αμάρτημα» στην «προοδευτική», «ανεκτική» αγγελικά πλασμένη κοινωνία μας, αλλά ο ορισμός του μίσους έχει επεκταθεί ώστε να περιλαμβάνει την απλή διατύπωση αντιρρήσεων σε κάτι και να χρησιμοποιείται ως βάση για μια πληθώρα σύγχρονων αμαρτιών.

Το στίγμα που συνδέεται με τις σύγχρονες «αμαρτίες» του «ρατσισμού», του «σεξισμού», τη «μισαλλοδοξίας», της «ομοφοβίας», της «ισλαμοφοβίας», της «ξενοφοβίας», του «αντισημιτισμού» και των παρόμοιων που κατά καιρούς γεννάνε τα μυαλά των «προοδευτικών» κομισάριων του newspeak, βασίζεται εξ ολοκλήρου στην παραδοχή ότι η κάθε αντίδραση σε αυτό που προστάζει το σύστημα είναι «μίσος» και το μίσος είναι αυτόματα λάθος.

Φυσικά, όλοι αυτοί οι πολύχρωμοι οπαδοί του νεοταξικού «αγαπισμού» (υπερπροβολή δήθεν «αγάπης», πίσω από την οποία κρύβεται απώτερος σκοπός) δεν μένουν στις ηθικές προσταγές και παρατηρήσεις. Προχωράνε σε ποινικοποίηση του «μίσους», όπως ο λεγόμενος «αντιρατσιστικός νόμος» και η προαναφερόμενη «αντισυσσιτιακή» τροπολογία. Στο εξωτερικό είναι γνωστοί ως “AntiHateLaws” που τιμωρούν τα λεγόμενα “HateCrimes”.

Όπως ο Φιλανδός διανοούμενος και πατριώτης ακτιβιστής Kai Murros, χαρακτηριστικά λέει:

«Στην εποχή μας υπάρχει πολλή συζήτηση για τα λεγόμενα “εγκλήματα μίσους”. Υπάρχει ένα ολόκληρο σώμα νόμων κατά των “εγκλημάτων μίσους”. Όλοι φαίνεται να ανησυχούν για το μίσος. Το μίσος φαίνεται να είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας».

Αντίθετα με την καταδίκη κάθε «μίσους», έχουμε εντολή να «αγαπάμε» τους πάντες και τα πάντα. Εκτός από.. το ίδιο το μίσος. Θα πρέπει να μισούμε το μίσος! Και να μισούμε αυτούς που μισούν!!!

Και όμως είναι αδύνατο να αγαπάς χωρίς να μισείς. Για να αγαπάς πραγματικά κάτι, τότε θα πρέπει να μισείς αυτά τα πράγματα που μπορεί να το βλάψουν ή να το καταστρέψουν. Αν δεν μισείς τίποτα, τότε, κατ’ ανάγκην δεν αγαπάς τίποτα. Αν κάποιος κατάφερνε ποτέ να γίνει μια ύπαρξη «hate free», τότε θα κατέληγε να είναι ένα εντελώς αδιάφορο, μηδενιστικό, απάνθρωπο κούφιο πράγμα. Ακόμη και οι “anti-haters”, αυτοί που λένε ότι «πολεμάνε το μίσος» (τον «ρατσισμό», την «ομοφοβία» κλπ), μισούν! Αγαπούν την ιδέα της μαρξιστικής «ουτοπίας» ανθρώπων που έχουν απογυμνωθεί από την Ταυτότητά τους και τα σύνορά τους, και έχουν οδηγηθεί σε μια «ισότητα» στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή, όπου οι ανθρωπομάζες δεν είναι παρά πολύχρωμα τουβλάκια Lego που μπορούν να αναμιχθούν και να συνδυαστούν χωρίς συνέπειες.

Και έτσι όλοι αυτοί που είναι «κατά του μίσους» μισούν όλους εκείνους που στέκονται εμπόδιο στο δρόμο τους αυτόν, όλους εκείνους που υπερασπίζονται το έθνος, την ιστορία, την κληρονομιά, τον πολιτισμό, την θρησκεία, την αριστεία, την ιεραρχία, τα σύνορα, την διαφορετικότητα και την Ταυτότητα. Έτσι, το ερώτημα δεν είναι εάν «μισείς ή όχι;», αλλά «τι μισείς;»

Συνεχίζει ο Murros:

«Αλλά το μίσος είναι καλό! Το μίσος δίνει μια δομή στη ζωή μας. Το μίσος μας δίνει ένα λόγο ύπαρξης. Κάτι να εστιάσουμε, κάτι για να αγωνιστούμε. Μια ταυτότητα. Το μίσος είναι ενέργεια. Καθαρή ενέργεια. Παρέχεται από την ίδια την μητέρα φύση. Το μίσος μας επιτρέπει να δούμε μέσα από τα ψέματα και την προσποίηση και μας βοηθάει να επικεντρωθούμε στην ουσία. Το μίσος χειραφετεί. Χωρίς το μίσος για την δουλεία δεν μπορείς να σπάσεις τα δεσμά σου. Και χωρίς το μίσος για την αδικία δεν μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη…. ».

Και καταλήγει :

«Μόνο οι ηλίθιοι μιλάνε ασταμάτητα για αγάπη, αλλά ξεχνάνε το μίσος. Το μίσος μας χωρίζει από τις αδύναμες και υπάκουες μάζες. Μην φοβηθείτε το μίσος. Μην αρνηθείτε ή απορρίψετε το μίσος. Δεχτείτε το μίσος, και μάθετε πως να το χρησιμοποιείτε. Το μίσος είναι το πιο ισχυρό όπλο σας. Μια κρυφή πηγή της δύναμής σας».

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / άρθρο επηρεασμένο από εδώ