False Flag το «Εδώ Πολυτεχνείο»

Η κα Καίτη και το Πολυτεχνείο Ζουν

του Σπύρου Χατζάρα

Για άλλη μια χρονιά η στήθηκε εμποροπανήγυρις . «Το πολυτεχνείο Ζει».
Πέσατε θύματα αδέλφια εσείς κλπ. κλπ. Το 1976, με τον μακαρίτη φίλο μου Βαγγέλη Βλουμίδη γεμίσαμε τους τοίχους στα Εξάρχεια, με το επαναστατικό σύνθημα «η Κα Καίτη ζει», όπως «ζούν» «Το πολυτεχνείο», ο «Παναγούλης», ο «Μπελογιάννης » Και άλλοι μακαρίτες.
(Για την Κα Καίτη και το Βαγγέλη Βλουμίδη Μπορείτε να διαβάσετε εδώ http://deltio11.blogspot.gr/2014/11/blog-post_67.html )


Το ερώτημα είναι ακόμα αν η False Flag «εξέγερση του Πολυτεχνείου», έφερε τη Δημοκρατία ή έφερε την τουρκική κατοχή στην Κύπρο; Και πόσο συνδεόταν η εξέγερση με το πραξικόπημα της «Αρσακειάδας», και γιατί ποτέ δεν αποκαλύφθηκα τα υπηρεσιακά τηλεγραφήματα του Γκας και του «κλιμακίου» για την εξέγερση;

Εγώ μπήκα μέσα από το μεσημέρι της 14ης Νοεμβρίου , όταν η ΚΝΕ και οι «Ρηγάδες», μιλούσαν για προβοκάτσια, ενώ οι «επαναστάτες» τους κατηγορούσαν ότι «έκαναν πρόβα τα κουστούμια» για να πάρουν μέρος στις εκλογές του Μαρκεζίνη, ενώσω γινόντουσαν ακόμα οι συνελεύσεις.
Τότε, ήμουν στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου στην Μενάνδρου, και ήρθε ένας «μαοϊκός» να μας ενημερώσει ότι θα γίνει κατάληψη.

Η κατάληψη, είχε αποφασιστεί από τα ΚΥΠατζίδικα τροτσκιστικά παρακλάδια. «ΜΑΜΗ» και η «Λίγκα», αλλά την υποστήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις η ΠΠΣΠ και η ΑΑΣΠΕ. Ποιος έβαλε τους τροτσκιστές της ΜΑΜΗΣ και την ΠΠΣΠ να ξεκινήσουν την κατάληψη παραμένει αναπάντητο ερώτημα.

Όταν μπήκα εγώ στο Πολυτεχνείο, είχαν ήδη φθάσει από
τη Νομική οι 300 του Μαυρογένη που τους είπαν ψευδώς, ότι η αστυνομία χτύπησε τους φοιτητές. Μέχρι το βράδυ ήταν πανηγύρι. Πετάγαμε νεράντζια στους αστυνομικούς που το έβαζαν στα πόδια.
Εκείνο το βράδυ οι «γνωστοί άγνωστοι» έκαναν επίθεση στα γραφεία του πρύτανη και του Κυβερνητικού Εκπροσώπου και τα λεηλάτησαν.

Το πρωί της 15ης , μπήκανε στο Πολυτεχνείο η Αντι-ΕΦΕΕ και ο Ρήγας και βάλανε μια τάξη. Το μεσημέρι έγιναν και «συνεργία» που έφευγαν στις γειτονιές και μοίραζαν προκηρύξεις. Δούλεψα στις «προκηρύξεις» που τις παρακολουθούσε ο Ματθιανάκης.
Το βράδυ πέρασε μια χαρά, στο «πρώτο Λαϊκό Υπνωτήριο» στην Αρχιτεκτονική όπου έπαιζε πιάνο ο Σπύρος Σαμοίλης.

Η Παρασκευή 16 Νοεμβρίου, ξεκίνησε με την τα νέα για τους αγρότες που ερχόντουσαν από τα Μέγαρα και μετά για την επίθεση (του ΕΚΚΕ) στο Αιγάλεω και την κατάληψη της Νομαρχίας. Από το Αιγάλεω, το ΕΚΚΕ με «επιταγμένα» Λεωφορεία έφερε κόσμο και έκανε τοι απόγευμα την έφοδο στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως, όπου πυροβόλησε ο φρουρός και άρχισε το «μακελειό».
Δύο χρόνια μετά το ΕΚΚΕ με τον γενικό συντονισμό της ΚΥΠ, επιτέθηκε με αυγά και στην αμερικανική πρεσβεία την 21η Απριλίου 1975.
Τότε κατάλαβα ποιος «έβαλε» το ΕΚΚΕ να φέρει τον κόσμο μετά την κατάληψη της ανυπεράσπιστης νομαρχίας στο Αιγάλεω, στην 3η Σεπτεμβρίου για να καταλάβουν το φρουρούμενο υπουργείο Δημόσιας Τάξης ,με «πορδές» και άρχισε το μακελειό; Ο ίδιος είχε βάλει και τους ελευθέρους σκοπευτές μαζί με τους φωτογράφους της ΚΥΠ στην ταράτσα του Ακροπόλ.

Μετά από τόσα χρόνια πιστεύω ότι ο εκδημοκρατισμός είχε δρομολογηθεί.
Οι εκλογές είχαν προσδιοριστεί για τις 10 Φεβρουαρίου 1974 και σε αυτές θα μετείχε η ΕΔΑ. Δεν θα μετείχε το ΚΚΕ και δεν θα επέστρεφαν ο Καραμανλής και ο «Αντρέας». Θα είχαμε όμως μεταπολίτευση Μαρκεζίνη. Επομένως το "Πολυτεχνείο" έγινε όχι για να φέρει τη Δημοκρατία, αλλά για να ανατραπεί ο Μαρκεζίνης και να έρθει η νατοϊκή βάρδια του Ιωαννίδη που ευθύνεται για την προδοσία στη Κύπρο. Να γατί πιστεύω ότι οι διαδηλώσεις της εμποροπανηγύρεως είναι υπέρ των προδοτών και των μυστικών υπηρεσιών.

Όταν άρχισαν να φέρνουν τραυματίες, κάποιος μου έδωσε ένα περιβραχιόνιο και με έβαλαν σκοπό στο Λαϊκό Ιατρείο στην Αρχιτεκτονική. Εκεί έφεραν και τον Κομνηνό, όταν τον χτύπησε ελεύθερος Σκοπευτής .

Αντιγράφω για τη συνέχεια  από το http://hatzaras.blogspot.com/2009/01/blog-post_10.html  

Για μένα ήταν ακόμα Παρασκευή. Η Μεγάλη Παρασκευή. Ιδέα δεν είχα, ότι είχαμε μπει στο Σάββατο. Οι ώρες, εκείνες τις στιγμές, που κυλούσαν αργά σαν αιώνες, δεν είχαν καμιά σημασία. Βρισκόμουν κρεμασμένος στα κάγκελα. Είχα παρατήσει το πόστο μου, στο Α.Λαϊκό Ιατρείο, στο κτίριο Αβέρωφ, όπου έφερναν τους νεκρούς και τους τραυματίες από τους γύρω δρόμους, για να είμαι μπροστά.. Το τανκ, με αναμμένα τα φώτα μας κοίταζε. Σκεφτόμουν το αίμα των χτυπημένων. Το νεκρό παιδί που είχαν φέρει μέσα (τον Διομήδη).Από τον σταθμό, που τώρα ακουγόταν και μέσα στο Πολυτεχνείο, από μεγάφωνο, έλεγαν: «μην πυροβολείτε, είμαστε αδέλφια σας», «Ο στρατός είναι λαϊκός». Όταν «μανσάρισε» το άρμα, πήδηξα κάτω, και έτρεξα πίσω, μαζί με άλλους, στο κτίριο « Γκίνη». Κάτσαμε όλοι κάτω. (Όπως είχαμε δει στην ταινία, για την εξέγερση στις φυλακές «ATTICA»).
Ενώ περιμέναμε την είσοδο του στρατού εμφανίστηκαν «αναρχικοί» από το γνωστό Κυπατζίδιο στέκι της Διεθνούς Βιβλιοθήκης με κοκτέιλ Μολότωφ και τους πήραμε στο Κυνήγι. Τα ΛΟΚ, έσπασαν την πόρτα της Στουρνάρη. Δεν μας επιτέθηκαν. Αρχίσαμε να βγαίνουμε. Πιανόμαστε από τα μπράτσα, και ανεβαίναμε προς την πλατεία Εξαρχείων. Ξέραμε ότι πιο πάνω, μας περιμένει η «Ασφάλεια». Στο ύψος της Κάνιγγος μας όρμησαν. Έσπασε η γραμμή. Τρέχαμε προς τα επάνω. Την πλατεία. Διέξοδος πουθενά. Αισθάνομαι από τα δεξιά, ένα μεγάλο γκλόμπ, να κατεβαίνει στο κεφάλι μου. Για καλή μου τύχη, εκείνη τη στιγμή γλίστρησα, και την έφαγα στο σβέρκο. 35 χρόνια κάνω φυσικοθεραπείες. Για εκείνη τη στιγμή.

Σηκώθηκα και συνέχισα να τρέχω, παρά τον πόνο. Κάποιοι, έσπασαν τα τζάμια της εισόδου, σε μια πολυκατοικία στην Μπουμπουλίνας, και «χωθήκαμε » εκεί. Ανεβαίναμε τις σκάλες και χτυπάγαμε τα κουδούνια. Δεν άνοιξε κανείς. Φτάσαμε στην ταράτσα. Κάπου 100 παιδιά. Μετά από λίγο ήρθε μια γηραιά κυρία με το νυχτικό, και μας είπε ότι ο άντρας της, απόστρατος αξιωματικός, ειδοποίησε την αστυνομία να έλθουν να μας συλλάβουν. (Έκανε και εκείνη την «επανάσταση» της). Ο πόνος στην πλάτη μου ήταν αφόρητος. Από κάτω, ακούγαμε το κροτάλισμα αυτομάτων όπλων. Σύρθηκα στα κάγκελα, για να δω την κατάσταση κάτω, στην Μπουμπουλίνας. Περνούσε ένα τζιπ του στρατού. Είδα δυο-τρεις κόκκινες λάμψεις. Νόμισα ότι κάποιος έριξε τη στάχτη του. «Μην καπνίζεις εδώ ρε μαλάκα» είπα πνιχτά, γυρίζοντας το κεφάλι μου, με πολύ πόνο. Δεν ήταν κανείς. Κατάλαβα. Πυροβολούσαν στον αέρα, στις ταράτσες. Είχε αρχίσει να ξημερώνει. Κατεβήκαμε στο άγνωστο. Εγώ τελευταίος. Έπεσα πάνω σε μια διμοιρία που βάδιζε τραγουδώντας . Η αποστολή τους είχε τελειώσει και τους γύριζαν στα Τζέιμς. Προχώρησα προς την Πλ.Κάννιγκος. Με σταμάτησαν δύο ασφαλίτες, για έλεγχο στοιχείων. Τους είπα, ότι πάω, στα λεωφορεία για να πάω στη δουλειά μου. Με άφησαν. Σε ένα περίπτερο που άνοιγε, πήρα τηλέφωνο στο σπίτι. Το σήκωσε ο πατέρας μου. Μόλις με άκουσε άρχισε να με βρίζει. Είχαν ακούσει για τους νεκρούς. Να έρθεις αμέσως το σπίτι ,μου είπε . Γύρισα δυο μέρες μετά».

Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν είχαν διακόψει το ρεύμα και το νερό στο Πολυτεχνείο, και γιατί δεν απέκλεισαν τους γύρω δρόμους και άφηναν τον κόσμα να μαζεύεται.
Μετά τον στρατιωτικό νόμο, απέκλεισαν την περιοχή μια χαρά.

το είδα