Τα τύμπανα ενός προαναγγελθέντος Ιερού πολέμου

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Αναρωτιέμαι, πόσο μεγάλη μπορεί να είναι η αποχαύνωση και η αποβλάκωση των ευρωπαϊκών λαών, μεταξύ αυτών και ο δικός μας, που δεν αντιλαμβάνονται τα πράγματα με τους τζιχαντιστές στην αληθινή τους διάσταση και τη σημασία. Για τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς δεν λέω, διότι αυτοί είναι οι κατεξοχήν αυτουργοί της αποχαύνωσης.

Οι άνθρωποι προσπαθούν με κάθε τρόπο να μη βλέπουν το προφανές, ή να το ερμηνεύουν κατά το δοκούν για να το εξορκίσουν. Ή πάλι, ίσως επειδή το φοβούνται και το υποπτεύονται, να το απωθούν από τη σκέψη τους και να χώνουν το κεφάλι τους μέσα στην άμμο της καθημερινότητας, όπως κάνει και η στρουθοκάμηλος για να κρυφτεί από το πρόβλημα της.

Έτσι όμως, το πρόβλημα δεν εξαφανίζεται, δυστυχώς, αλλά έρχεται ακόμα πιο κοντά. Έρχεται αυτό, σε εσένα! Όπως έγινε πρόσφατα στο Παρίσι. Δεν έχει γίνει κατανοητό, ότι αυτό που απεύχονται, συμβαίνει ήδη. Ο θρησκευτικός πόλεμος είναι ήδη εδώ. Μπορεί να μην είναι γενικευμένος, μπορεί να μην θέλουν να τον λένε έτσι, αλλά είναι εδώ και μάλιστα με μεγάλες αξιώσεις εκπροσωπείται εδώ και λίγα χρόνια από το Ισλαμικό Κράτος. Εκτός κι αν δεν είναι εγκλήματα ενός κηρυγμένου θρησκευτικού πολέμου, οι εκατόμβες των σταυρωμένων χριστιανών, των χιλιάδων αποκεφαλισμένων Γεντίζι (Ζωροάστρες), των χιλιάδων Σιιτών μουσουλμάνων, των Δρούζων, οι καταστροφές μοναστηριών, εκκλησιών, σιιτικών τζαμιών και
παγανιστικών αρχαίων μνημείων. Όλα αυτά, που συνέβαιναν και συμβαίνουν αδιάκοπα εδώ και τέσσερα χρόνια, αλλά που η Ευρώπη και η Ελλάδα των ΜΜΕ δεν τα έβλεπε.

Πρόκειται για ένα Τζιχάντ, έναν ιερό πόλεμο τις ιδέες και τα οράματα του οποίου υποστηρίζουν μαχητές από 80 χώρες! Πόσο πιο παγκόσμιο δηλαδή θα έπρεπε να είναι; Κατά τα άλλα, μας λένε ότι πρόκειται για έναν «εμφύλιο» πόλεμο. Αν αντιλαμβάνεστε τους αριθμούς και τη σημασία τους, αναφερόμαστε σε περισσότερους από 100.000 ανελέητους μαχητές, για τους οποίους η ύψιστη αξία, πάνω από ζωές και μισθούς, είναι το Ισλάμ και η κατίσχυση των εχθρών του. Αν μάλιστα υπολογίσει κανείς και τους πολλούς παθητικούς ή ενεργητικούς υποστηρικτές του σε διάφορες χώρες, ακόμα και σε ευρωπαϊκές, μιλάμε για μεγάλο αριθμό, που σε συνάρτηση με τις επιτυχίες και τις νίκες του Χαλιφάτου επί των «απίστων», ολοένα θα αυξάνεται, αν δεν κατανικηθεί έγκαιρα.

Σε όλες τις ανθρώπινες διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά ακόμα και στις συλλογικές, λειτουργεί ο ετεροπροσδιορισμός, η αναγνώριση και οι ρόλοι ανάμεσα στα πρόσωπα που έρχονται σε κάποια σχέση. Σε γενικές γραμμές, αν και όχι πάντα, η στάση του ενός απέναντι στον άλλο, προσδιορίζει μέσα στη σχέση και τη στάση του άλλου απέναντι του. Όμως το είδος μιας σχέσης αμοιβαιότητας, είναι αδύνατο να προσδιοριστεί μόνο από τη μια πλευρά, αλλά έχει ανάγκη και την ανταπόκριση της άλλης. Για παράδειγμα, μπορεί εσείς να θέλετε να έχετε μια καλή σχέση με κάποιον, αλλά να μη θέλει εκείνος. Εσείς να τον βλέπετε ως άνθρωπο, αλλά αυτός να σας βλέπει ως «άπιστο». Επίσης, έχει λίγη σημασία και μόνο για εσάς, το πως βλέπετε εσείς ένα ζήτημα, αφού παίζει ρόλο και πως το βλέπει εκείνος. Αν για τους ισλαμιστές όλο αυτό είναι, όπως λένε, Ιερός πόλεμος, τότε θέλοντας και μη, θα το κάνουν να γίνει ένας πόλεμος και για εσάς. Αν εσείς δεν θέλετε να τσακωθείτε με κάποιον, αλλά το επιδιώκει επίμονα εκείνος, τότε δε μπορείτε να το αποφύγετε! Σε αυτή την περίπτωση, πιο φρόνιμο θα είναι, να προετοιμαστείτε, για να φάτε όσο γίνεται λιγότερο ξύλο. ‘Η μπορείτε να μην κάνετε τίποτα και να υποταχθείτε σε μια σχέση που την προσδιόρισε για εσάς κάποιος άλλος. Το είδος μιας σχέσης προσδιορίζεται τελικά από την πιο αποφασισμένη πλευρά κι αυτή στη σχέση της Δύσης με το Ισλάμ, είναι το δεύτερο, που επιβάλλει έναν ετεροπροσδιορισμό μισαλλοδοξίας και κατάκτησης. Οι φιλοδοξίες του ΙΚ ξεπερνούν τα όρια της Συρίας και του Ιράκ και το όραμα του αγκαλιάζει όλο τον κόσμο. Ναι, ο ιμπεριαλισμός, ναι ο καπιταλισμός των δυτικών ολιγαρχών, αλλά δεν αρκούν για να εξηγήσουν έναν ιερό πόλεμο, χωρίς να ληφθεί υπόψη και ο ψυχολογικός παράγοντας μιας ισχυρής θρησκευτικής πίστης, η οποία διαδίδεται φανατικά και επιβάλλεται βίαια. Μια πίστη που αποτελεί ταυτόχρονα και ένα κοινωνικο-πολιτικό σύστημα που ενσωματώνει κάθε έκφανση του βίου. Εκφράζει μάλιστα και την αντίληψη ενός ιδιόμορφου ταξικού αγώνα, αναφερόμενο στους ανήθικους πλούσιους δυτικούς σταυροφόρους και στο (με την υπακοή στον θείο νόμο) ηθικό ισλαμικό προλεταριάτο, που ζει ως παρίας. Σαν να μην υπάρχουν οι ανήθικες και βαθύπλουτες δυναστείες, για παράδειγμα οι Σαούντι, οι διαχρονικοί εκμεταλλευτές των μουσουλμάνων. Η ίδια μανιχαϊστική αντίληψη του άσπρου-μαύρου, διατρέχει το σύνολο της ισλαμικής σκέψης, ενώ η απροθυμία υποχώρησης από τις ακραίες θέσεις, που ενέχει τον χαρακτήρα της αφοσίωσης (muslim) σε μια θεία εντολή, επιδεινώνει την αδιαλλαξία της και προσδιορίζει τη σχέση της με το «άλλο», το διαφορετικό, μόνο υπό το πρίσμα της καθυπόταξης του, εφόσον κανένας άλλος ετεροπροσδιορισμός δεν είναι αποδεκτός.

 Η νέα τάξη, φυσικά, δε δημιούργησε εκείνη το ιδεοληπτικό Ισλάμ. Το βρήκε σχεδόν ανενεργό, ως μια παλαιά ιστορική, απειλητική δυνατότητα και απλά το αξιοποίησε για τους σκοπούς της. Το ενεργοποίησε με τον ίδιο τρόπο που κάποιος θα ενεργοποιούσε ένα μη ενεργό τεκτονικό ρήγμα, ρίχνοντας σε αυτό μια ατομική βόμβα. Το αποτέλεσμα της ώθησης από εκεί και πέρα, θα ήταν απλώς να λειτουργήσουν οι φυσικές συνέπειες μιας γεωλογικής αλληλουχίας. Με έναν ανάλογο τρόπο, η νέα τάξη ενεργοποίησε την ισλαμική απειλή, που όμως αποδείχθηκε εν μέρει ανεξέλεγκτη ως προς τις στοχεύσεις της. Ο ισλαμικός Φρανκεστάιν, έχει τώρα αποκτήσει δικό του εγκέφαλο. Οι κατσαπλιάδικες συμμορίες που δημιούργησαν οι ΗΠΑ, η Ε.Ε, η Τουρκία, η Σ. Αραβία και το Κατάρ, πίστεψαν πως θα μπορούσαν λόγω της εφήμερης ισχύος τους, να υπερβούν τις συμφωνίες με τα αφεντικά τους, να περάσουν τα όρια που τους είχαν θέσει εκείνοι και επωφελούμενοι από τη δυτική υποστήριξη και τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα στην περιοχή, να κάνουν πράξη το ισλαμικό όραμα τους για την κατάκτηση του κόσμου. Διότι να μη ξεχνάμε, πως εκτός από τους πράκτορες της νέας τάξης σε διοικητικές θέσεις μέσα στο Ισλαμικό Κράτος, τους τυχοδιώκτες και τους μισθοφόρους, υπάρχουν και οι ιδεοληπτικοί μαχητές που πιστεύουν στη θρησκεία τους και σε αυτό τον πόλεμο που κάνουν. Οι αφελείς, είναι συνήθως και οι περισσότεροι.

Οι τζιχαντιστές το φωνάζουν με κάθε τρόπο, αλλά οι ναρκωμένοι από τη νεοτερικότητα ευρωπαίοι δεν τους ακούν. Τους αποκαλούν «Σταυροφόρους», επιζητώντας προφανώς εκδίκηση και ετοιμάζονται για τρίτη φορά να κατακτήσουν τον κόσμο επιτιθέμενοι στους «άπιστους». Απειλούν ανοικτά όλη σχεδόν την ανθρωπότητα. Στις τρεις λέξεις που ουρλιάζουν, οι πέντε είναι «Αλλαχού ακμπάρ!». Ο λεκτικός αταβισμός τους, αντανακλά τον φανατισμό ενός φασιστικού μονολιθικού νου. Όμως, πέρα από τους ένοπλους τζιχαντιστές, υπάρχουν και οι ακόμα σε λανθάνουσα κατάσταση ισλαμοφασίστες, που στις διαδηλώσεις τους στις ευρωπαϊκές πόλεις, όπου φιλοξενούνται, τρίβουν προκλητικά στα μούτρα των οικοδεσποτών τους τα πλακάτ που γράφουν πως «το Ισλάμ θα κυβερνήσει τον κόσμο» και πως «Γαμιέται η Δημοκρατία σας», ή πως «Ο Ιησούς είναι σκλάβος του Αλλάχ». Αλλά οι περισσότεροι κάνουν πως δεν τα βλέπουν. Ακόμα και από τα χείλη των νεο-οθομανών ηγετών της Τουρκίας, έχουν ακουστεί ισλαμιστικά συνθήματα και ειρωνικά μισόλογα για την Ε.Ε, περί «Χριστιανικής λέσχης» και περί «αδελφών σουνιτών μουτζαχεντίν» για τους τρομοκράτες. Πως αλλιώς θα πρέπει να το πουν, ώστε οι Ευρωπαίοι να καταλάβουν επιτέλους το προφανές; Ότι, δηλαδή, χωρίς να το επιλέξουν οι ίδιοι, έχουν γίνει οι αντίπαλοι σε έναν θρησκευτικό πόλεμο, που κήρυξαν εναντίον τους κάποιοι άλλοι. «Τα λιοντάρια που έκαναν την επίθεση στο Μάλι ξεχώρισαν τους Μουσουλμάνους από τους Χριστιανούς, ώστε να προστατέψουν το ιερό αίμα των Μουσουλμάνων», έγραψε ένας υποστηρικτής της αλ-Κάιντα στο Twitter.

Οι αξίες του δυτικού πολιτισμού προσβάλλονται, καταρρακώνονται και ποδοπατούνται μέσα στην ίδια την Ευρώπη, που προτιμά να ξηλώσει τους σταυρούς της και να υψώσει τζαμιά, με μια ακατανόητη διάθεση αυτοχειρίας. Όλη η παραπάνω συμπεριφορά, που κάλλιστα αποτελεί τον ορισμό της αλητείας και της τραμπουκικής πρόκλησης σε επίπεδο ιδεολογικό και ψυχολογικό, δεν θα πρέπει να δικαιολογείται με την επίκληση ψευδεπίγραφων δικαιωμάτων, ούτε μπορεί η κάθε κριτική απέναντι στην αλητεία να χαρακτηρίζεται «ρατσιστική», ή «ισλαμοφοβική». Η συμπεριφορά αυτή δεν έχει καμία σχέση με αληθινή θρησκεία, με αξίες, με δικαιώματα, με διάθεση συνδιαλλαγής και αμοιβαιότητας, αλλά είναι μια καθαρή αλητεία που σκοπό έχει να τρομοκρατήσει και όπως κάθε αλητεία θα πρέπει να τιμωρείται. Η επιθετικότητα τρέφεται από την παθητικότητα, σε μια σχέση που ο ετεροπροσδιορισμός γίνεται με Καλάσνικοφ και βόμβες.

Ο πόλεμος των πολιτισμών και των θρησκειών, που έγραφε ο Χάντιγκτον στο βιβλίο του, υπό το πρίσμα βέβαια της δυτικής νεοταξικής θέασης των πραγμάτων, είναι περισσότερο μια «αυτο-εκπληρούμενη προφητεία». Πόσο μάλλον, όταν γνωρίζουμε πως ο Χάντινγκτον είναι ένας από τους βασικούς διαμορφωτές και γνώστες των σχεδίων της νέας τάξης για την παγκόσμια κατάσταση στον 21ο αιώνα. Είναι, σα να λέει κάποιος κάτι που βλέπει να έρχεται από το μέλλον και έπειτα ο ίδιος να εργάζεται για την πραγματοποίηση και την επαλήθευση του. Η νέα τάξη σχεδιάζει να μεταλλάξει και να αποεθνικοποιήσει την Ευρώπη, ακόμα και αν έτσι δημιουργούνται οι προϋποθέσεις ενός γενικευμένου θρησκευτικού πολέμου μεταξύ Χριστιανών και μουσουλμάνων, ακόμα και μέσα στην Ευρώπη. Γι αυτό και η αθρόα μετακίνηση μεγάλων μουσουλμανικών πληθυσμών, μεταναστών ή και προσφύγων, που υποθάλπεται και υποστηρίζεται από την ίδια την νέα τάξη που είναι υπεύθυνη για τα προβλήματα τους. Αυτοί, δηλαδή, που τους κάνουν πρόσφυγες από τη μια, είναι οι ίδιοι που από την άλλη τους διευκολύνουν να έρθουν και να μείνουν στην Ευρώπη. Το κάνουν μέσω των ΜΚΟ, που είναι μίσθαρνα όργανα τους και επαγγελματίες του «ανθρωπισμού», αφού τα κάθε είδους «δικαιώματα» που προβάλλονται διαρκώς ως μια ιδεολογική βιτρίνα-πρόσχημα, είναι η κινητήρια δύναμη τους, για την προώθηση βήμα-βήμα της παγκοσμιοποιητικής ατζέντας σε διάφορα θέματα, μεταξύ άλλων, θρησκευτικά και πολιτισμικά. Στην πραγματικότητα, είναι εκμεταλλευτές των δικαιωμάτων κι όχι προασπιστές τους. Πρόκειται για μια συμμαχία γύρω από τον «ανθρωπισμό» ανθρώπων ετερόκλητης και αντίθετης πολιτικής προέλευσης, που όμως κοινός τους τόπος είναι τα «οράματα» της νέας παγκόσμιας τάξης. Είτε πρόκειται για τις πολλές παραφυάδες της νεοταξική αριστεράς, που έπειτα από τη διάλυση της ΕΣΣΔ, αντικατέστησαν το διεθνιστικό τους όραμα με τους στόχους της παγκοσμιοποίησης και άρπαξαν τώρα το βυζί της Ν.Τ. Π για να τραφούν, είτε είναι ακραίοι νεο-φιλελεύθεροι και εκπρόσωποι της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας.

Είναι οι ίδιοι που έχουν εφεύρει τον όρο «ισλαμοφοβία», συν όλες τις άλλες «φοβίες» που μας έχουν φορτώσει ενοχικά, ώστε να καταστείλουν τις αντιδράσεις, όσων ακόμα λογικών βλέπουν τον επικείμενο αφανισμό της Ευρώπης. Είναι ενδεικτικό, ότι η νέα τάξη στη διαμάχη του Ισλάμ προς τον χριστιανισμό, κρατάει όχι μια ουδέτερη στάση, αλλά σαφώς υπέρ του Ισλάμ. Γι αυτό και δε χρησιμοποιούνται ανάλογοι όροι, όπως π.χ, «Χριστιανοφοβία», για να περιγράψει την αρνητική στάση πολλών μουσουλμάνων εναντίον των χριστιανών. Διότι και ο «ρατσισμός» δε μπορεί να είναι ποτέ η ιδιότητα μιας μόνο φυλής, αλλά μπορεί να έχει κι αυτός διπλή ανάγνωση και αποδέκτες. Στην αντιπαράθεση αυτή, ο ρόλος του «κακού» και του «απροσάρμοστου», έπρεπε να δοθεί από την νέα τάξη, στον χριστιανισμό. Ίσως επειδή αυτός είναι και ένας από τους κύριους στόχους της με όχημα το Ισλάμ και για αυτό και η συνεχής κατασυκοφάντηση του. Είναι, λοιπόν, απίθανο να μη συντελεστεί η θεωρία του Χάντιγκτον, αφού η υπερβολικά μεγάλη συγκέντρωση και το ανακάτεμα ανθρώπων στον ίδιο χώρο με διαφορετικό αξιακό και πολιτισμικό υπόβαθρο, δεν χρειάζεται να είναι κανείς «προφήτης» για να μαντέψει την απολύτως φυσική εξέλιξη, πως μοιραία αργά ή γρήγορα, θα οδηγήσει σε συγκρούσεις, όταν μάλιστα υπάρχουν προκλήσεις και επιθετικότητα.

Έτσι, και προκειμένου να ματαιωθούν τα σχέδια της ΝΤΠ και οι σκέψεις του Χάντιγκτον, που θα στοίχιζαν πολύ αίμα και εκατομμύρια θυμάτων, χρειάζεται αυτοσυγκράτηση και διάκριση απέναντι σε οτιδήποτε μουσουλμανικό, αφού θα πρέπει να ξεχωριστούν τα θύματα από τους θύτες. Το ακραίο Ισλάμ, είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του μουσουλμανισμού. Όπως η Αγία Γραφή είναι μια για τους Χριστιανούς, έτσι και το Κοράνι για τους μουσουλμάνους είναι ένα, αλλά δεν το ακολουθούν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Παρόλο που δεν υπάρχει «ελαφρύ» Ισλάμ, υπάρχουν όμως μη φανατικοί μουσουλμάνοι, που έχουν μάθει να συμβιώνουν με ετερόδοξους. Οι Σιιίτες και οι αλαουίτες μουσουλμάνοι, υφίστανται σφαγές από το σουνιτικό ΙΚ, ως αποστάτες και προδότες της ακραίας εκδοχής του Ισλάμ που εκφράζουν εκείνοι.

Αυτό, λοιπόν, που χρειάζεται τώρα στην Ευρώπη, είναι αλλαγή πολιτικής πλεύσης. Σε πρώτη φάση, αντιμετώπιση της απειλής του ΙΚ και απομόνωση των ακραίων ισλαμικών φωνών στην Ευρώπη. Σε δεύτερη φάση, να σταματήσουν οι πόλεμοι της ΝΤΠ και να διασφαλιστούν οι συνθήκες της ζωής στις χώρες προέλευσης αυτών των ανθρώπων, ακόμα και να ενισχυθούν οικονομικά για τη δημιουργία υποδομών ενός βιώσιμου μέλλοντος εκεί. Σε τρίτη φάση, να γίνει σταδιακά η επαναπροώθηση ενός μεγάλου αριθμού με ασφάλεια πίσω στις πατρίδες τους, στον οικείο πολιτισμικό τους χώρο όπου νιώθουν καλά με τα ήθη και τα έθιμα τους. Όσοι δε παραμείνουν στην Ευρώπη, για αντικειμενικούς λόγους, θα πρέπει να γνωρίζουν πως είναι φιλοξενούμενοι και πως το εύρος των απαιτήσεων τους, χωρίς ρατσισμούς και φοβίες, καθορίζεται αναγκαστικά από τον τρόπο ζωής και από τα δικαιώματα των οικοδεσποτών τους. Αλλιώς, θα μοιάζουν με εκείνους, που ενώ μπήκαν στο σπίτι κάποιου ως φιλοξενούμενοι, στο τέλος χωρίς σεβασμό θέλησαν να γίνουν και ιδιοκτήτες!

το είδα