Η μέχρι τώρα πορεία της κυβέρνησης Τσίπρα δείχνει ότι δεν γνωρίζει επαρκώς το πώς διεξάγεται το ανωτέρω χεγκελιανό πολιτικό παίγνιο, ή, εάν το γνωρίζει, δεν προτίθεται να πραγματοποιήσει στρατηγικές κινήσεις σε αυτό. Ο λόγος για τον οποίο προβαίνω σε αυτό το βαρύγδουπο σχόλιο είναι ο εξής: αφότου ανέλαβε την εξουσία, με εντολή και
υπόσχεση να εκφράσει τη διαλεκτική «αντίθεση» και, σε επόμενο στάδιο, από θέσεως ισχύος πλέον, να επεξεργαστεί συνθέσεις, η κυβέρνηση Τσίπρα επεχείρησε και συνεχίζει να επιχειρεί να «συνθέσει» προτού αρθρωθεί και εκδηλωθεί ένας ισχυρός διαλεκτικός πόλος «αντίθεσης». Έτσι, δεδομένου ότι ο διαλεκτικός πόλος της «θέσης» είναι ισχυρός, ενώ ο διαλεκτικός πόλος της «αντίθεσης» είναι ακόμη πολιτικώς ασθενής, η άρον άρον μετάβαση της κυβέρνησης Τσίπρα σε συνθετικά εγχειρήματα σηματοδοτεί και συνεπάγεται ενδοτισμό και αδυναμία απέναντι στο «παλαιό καθεστώς» (εγχώριο και ευρωατλαντικό).
Ο ενδοτισμός και η αδυναμία της κυβέρνησης Τσίπρα απέναντι στον πόλο της «θέσης» (δηλαδή, όπως προανέφερα, στο σύστημα της Νέα Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, των εγχωρίων οικονομικών ολιγαρχών και του ευρωατλαντισμού, δηλαδή των θεσμών της ΕΕ, της Ευρωζώνης, του ΔΝΤ και του ΝΑΤΟ) εκφράστηκαν από την αρχή δια των εξής χαρακτηριστικών ενεργειών: επέλεξε ως πρόεδρο Δημοκρατίας έναν εκπρόσωπο του Καραμανλισμού και του ευρωατλαντισμού, διόρισε διοικητή της ΕΥΠ έναν άνθρωπο που είναι διανοούμενος του «βαθέως» αμερικανικού κατεστημένου και δημοσιογραφικό στέλεχος του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, διόρισε υπουργό Εξωτερικών έναν ικανό καθηγητή ο οποίος όμως συμμετείχε ως εισηγητής σε ειδικά σεμινάρια που οργάνωσε το αγγλοαμερικανικό κατεστημένο στην Οξφόρδη με θέμα την οριστικοποίηση και νομιμοποίηση της διχοτόμησης της Κύπρου και υποστήριξε αυτήν την πολιτική, όρισε αναπληρωτή υπουργό Δημόσιας Τάξης έναν ικανό καθηγητή αλλά πιθανόν ευάλωτο σε γερμανικές πιέσεις, όρισε υπουργό Οικονομικών έναν επίσης ικανό καθηγητή ο οποίος όμως ούτε είναι διατεθειμένος ούτε έχει λάβει εντολή να αμφισβητήσει τον κυρίαρχο οικονομικό λόγο στην Ευρωζώνη.
Παρ’ ότι η κυβέρνηση Τσίπρα μπορεί να νομίζει και να φαντάζεται ότι ο πόλος της «θέσης» θα «συγχωρήσει» (συν–χωρέσει) τις «αντιθέσεις» της μόνο και μόνο επειδή έσπευσε να επιδιώξει μια σύνθεση από νωρίς, χωρίς να έχει δομήσει ισχυρό διαλεκτικό πόλο «αντίθεσης», πλανάται πλάνην οικτράν. Ο πόλος της «θέσης», με τον οποίο επιχειρεί να συμβιβαστεί ο Έλληνας πρωθυπουργός, δεν ανέχεται καμιά «αντίθεση», ζητώντας απόλυτη πειθαρχία στις αρχές και επιταγές του, και είναι έτοιμος να υπονομεύσει, να αποσταθεροποιήσει και τελικώς να ανατρέψει κάθε κυβέρνηση που θα εκφράσει «αντιθέσεις» χωρίς να διαθέτει δυναμισμό ανάλογο εκείνου που χαρακτηρίζει τον πόλο της «θέσης». Ας θυμηθούμε τι έπαθε και η κυβέρνηση Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή επειδή δεν κατανόησε και δεν έπαιξε σωστά το χεγκελιανό διαλεκτικό παίγνιο «θέση», «αντίθεση», «σύνθεση», αλλά έσπευσε ακαίρως σε «συνθέσεις», με αποτέλεσμα να ηττηθεί πλήρως και με τραγικό τρόπο από τον αντίπαλο...
Η κυβέρνηση Τσίπρα θα μπορούσε να μεταβεί με επιτυχή και βιώσιμο τρόπο στη φάση της «σύνθεσης» αν είχε προηγουμένως ολοκληρώσει επιτυχώς τη φάση της «αντίθεσης», δηλαδή αν είχε ουσιαστικά εφαρμόσει ένα αντιδόγμα του σοκ απέναντι στο «δόγμα του σοκ» που εφαρμόζει ο πόλος της «θέσης».
Για να είχε ολοκληρώσει επιτυχώς τη φάση της «αντίθεσης», η κυβέρνηση Τσίπρα
θα έπρεπε να είχε καταστήσει σαφές στον ελληνικό λαό ότι ο δρόμος της πραγματικής «αντίθεσης» είναι σωτήριος αλλά πολύ σκληρός (όπως κάθε σωστός πόλεμος),
θα έπρεπε να είχε επιλέξει για τη θέση του προέδρου της Δημοκρατίας εμβληματικό πρόσωπο της ριζοσπαστικής αριστεράς,
θα έπρεπε να είχε τοποθετήσει στις προαναφερθείσες νευραλγικές υπουργικές θέσεις και στην ΕΥΠ πρόσωπα μη ελεγχόμενα και μη ευάλωτα από τον πόλο της «θέσης»
και θα έπρεπε να είχε καταστήσει σαφές, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, ότι είναι έτοιμη, χάριν του ελληνικού λαού, να αποχωρήσει από την Ευρωζώνη, ακόμη και από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, και να ενταχθεί στους BRICS ή και στην Ευρασιατική Οικονομική Ένωση, προκειμένου να επιτύχει την οικονομική και κοινωνική απελευθέρωση του ελληνικού λαού και την παραγωγική επανεκίνηση της ελληνικής οικονομίας (ειδικά σε δραστηριότητες του πρωτογενούς τομέα και σε συναφείς προς αυτόν δραστηριότητες του δευτερογενούς τομέα).
Επίσης, θα έπρεπε να καταστήσει σαφές ότι οποιοσδήποτε ευρωατλαντικός στρατιωτικός εκβιασμός θα μπορούσε να απαντηθεί από ελληνικής πλευράς με αποχώρηση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και ένταξή της στον Οργανισμό του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας, σενάριο το οποίο, ούτως ή άλλως, η Ελλάδα θα έπρεπε να αξιολογήσει.
Με αυτόν τον τρόπο, η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να μεταβεί στη φάση της «σύνθεσης» τον κατάλληλο καιρό, δηλαδή όταν θα είχε αρθρωθεί και εκδηλωθεί ισχυρός πόλος «αντίθεσης».
Μόνο τότε θα μπορούσε να «συνθέσει» επιτυχώς και βιώσιμα. Η άκαιρη μετάβαση στη φάση της «σύνθεσης» σηματοδοτεί όχι μόνο την εξασφάλιση των πλεονεκτημάτων του πόλου της «θέσης», αλλά και το ευάλωτο και εύθραυστο της κυβέρνησης Τσίπρα...
Ο δρ Νικόλαος Λάος είναι Εταίρος (Ειδικός σε θέματα Γεωπολιτικής και Παγκόσμιας Ασφάλειας ) της R‒Techno private intelligence company (http://www.r-techno.org/) και ο Ιδρυτής και Διευθυντής του ResearchInstituteforNoopoliticalandGeopoliticalStudies (www.snorder.org). Από το Vmedia, προβάλλεται, κάθε Τρίτη, εκπομπή του «Γεωπολιτική και Νοοπολιτική».
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου