Κωνσταντίνος Ρωμανός: Μετατοπίσεις Εννοιών και Πολυπολιτισμός

Η παραπάνω αφίσα τσουβαλιάζει με πονηριά την
παραδοσιακή και την μονογονεϊκή οικογένεια με τα
ομοφυλόφιλα ζευγάρια και μας λέει ότι η οικογένεια
είναι απλά θέμα … αριθμητικής

Ελληνική Φιλοσοφική Εταιρεία

Μάρτιος 2015

Ομιλητής Κωνσταντίνος Ρωμανός
Καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου οι δυτικές κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδος, υφίστανται αλλαγές στην ιδεολογία και τους θεσμούς, οι οποίες, παρά το γεγονός ότι μπορούν να θεωρηθούν επαναστατικές ως προς την έκταση και το βάθος, δεν προέρχονται από φυσικά αιτήματα μιας λαϊκής πλειοψηφίας, αλλά από παρεμβάσεις εκ των άνω της ελίτ. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η απώλεια της συλλογικής ιστορικής μνήμης και της εντοπιότητας, αμφότερα χαρακτηριστικά της έννοιας της πατρίδας. Η εγκατάλειψη δηλαδή της κοινωνίας των ομοίων-ομογενών προς χάριν της ουτοπίας- ή δυστοπίας – μίας νέας κοινωνίας ετεροκλήτων «διαφορετικοτήτων», που αποτελούν ό,τι αποκαλείται «πολυπολιτισμός». Η αποσύνδεση του θήλεος και άρρενος φύλου από τον φυσικό προσδιορισμό με την συνεπακόλουθη δημιουργία – δια της τεχνοεπιστήμης – ενδιαμέσων μορφών ανθρωπίνου υλικού. Το ίδιο συμβαίνει και με τη θεσμοθέτηση καινοφανών μορφών «οικογένειας». Αυτές και άλλες ριζικές μεταρρυθμίσεις προϋποθέτουν, στο δυτικο πλαίσιο αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, την κατασκευή μίας κατ’ επίφασιν δημοκρατικής κοινής γνώμης, η οποία απαιτεί ή τουλάχιστον ανέχεται, τις εν λόγω μεταρρυθμίσεις. Για την επίτευξη του σκοπού αυτού η «κοινωνική μηχανική» (social engineering) χρησιμοποιεί έναν εξελιγμένο προπαγανδιστικό σχεδιασμό, οργουελικού τύπου, στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται η σοφιστική μέθοδος της μετατόπισης του νοήματος των εννοιών που συνήθως συνοδεύεται, όπως είναι αναμενόμενο, από την ποινικοποίηση των αντιθέτων απόψεων μέσα σε μια τέτοια κοινωνία.

Το παραπάνω απόσπασμα είναι η σύνοψη μίας άκρως ενδιαφέρουσας ομιλίας την οποία
απομαγνητοφώνησα για τον Αβέρωφ. Σας θερμοπαρακαλώ να την διαβάσετε και να την διαδώσετε. Η μόνη οδός καταπολέμησης της προπαγάνδας της νέας τάξης είναι η κατανόηση του τρόπου που διεισδύει στο μυαλό μας. Σε ορισμένα σημεία ο ήχος είναι πολύ κακός, έκανα ό,τι μπορούσα.

***

Σας ευχαριστώ και ευχαριστώ την Φιλοσοφική Εταιρεία για την φιλοξενία της.

Διάλεξα κυρίες και κύριοι αυτό το θέμα γιατί είναι μέσα την καρδιά των εξελίξεων, αυτών που σχετίζονται με την έννοια ‘παγκοσμιοποίηση’ ή και ‘νέα τάξη πραγμάτων’, δηλαδή μετατόπιση εννοιών και πολυπολιτισμός.

Υπάρχει κάτι που θα το έλεγα σχεδόν κατηγορική προσταγή του πολυπολιτισμού, δηλαδή κοινωνίες … σαν την Ελληνική, να γίνουν πολυπολιτισμικές. Τα επιχειρήματα δεν είναι σημαντικά γιατί θα [πρέπει] μια τόσο σημαντική αλλαγή να λάβει χώρα, αν πούμε ότι η ποικιλότητα είναι καλύτερη από την ομοιογένεια, ότι εμπλουτίζεται ο ένας πολιτισμός από τους πολλούς πολιτισμούς και ότι υπάρχει και το ανθρωπιστικό επιχείρημα ότι υποχρεούνται οι πιο πλούσιες κοινωνίες να στεγάσουν ανθρώπους κατατρεγμένους από τις λιγότερο πλούσιες κοινωνίες.

Βεβαίως συνήθως δεν λαμβάνεται ιδιαίτερα υπόψιν η γενικότερη λαϊκή θέληση προκειμένου να συμβεί μία τέτοια αλλαγή, να ζήσουν δηλαδή σε ένα πολιπολιτισμικό ή αλλιώς πολυεθνοτικό καθεστώς. Δεν υπάρχει λαϊκό αίτημα πουθενά απ’ ό,τι είδα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες για να γίνει αυτό. Κι όμως, αυτό γίνεται και αυτό προωθείται.

Μαζί με αυτό έχουμε και … επαναστατικές αλλαγές στον πολιτισμικό τομέα και σε θεσμούς πανάρχαιους όπως θεσμούς οικογένειας και φύλου, άρρενος και θήλεως, όπου πάλι δεν υπάρχει από κάτω το λαϊκό αίτημα πλην όμως θεσμοθετούνται καινούριες μορφές οικογένειας, καινούριες μορφές γάμου και εφευρίσκονται φύλα τα οποία ξεπερνούν την βιολογική τους καταγωγή και δημιουργούνται κατά τεχνιτό τρόπο.

Μία παραδοσιακή κοινωνία όπως ήταν η Ελλάς, εδέχθη αυτές τις αλλαγές κατά καταιγιστικό τρόπο χωρίς εν πολλοίς να αντιλαμβάνεται και να καταλαβαίνει τι συμβαίνει … εδώ. Σε άλλες χώρες στις οποίες έχει μεγαλύτερο βάθος χρόνου η αλλαγή οι άνθρωποι έχουν καταλάβει βέβαια αλλά το χαρακτηριστικό είναι ότι όταν κατάλαβαν ήταν αργά.

Επίσης έχουμε αλλαγές στην ιδέα της εθνικής κοινότητος, της πατρίδος, το έθνους. Και εκεί πληροφορούμεθα ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης πρόκειται για θεσμούς ξεπερασμένους οι οποίοι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα, ότι επομένως αυτό που ζητούν είναι να δημιουργηθούν κοσμοπολίτες οι οποίοι εν πολλοίς θα είναι απάτριδες και οι οποίοι θα έχουν δικαιώματα, ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία λογίζονται ως ατομικά δικαιώματα αλλά όχι ως δικαιώματα συλλογικοτήτων, δηλαδή του συνανήκειν σε κοινότητες οι οποίες έχουν ιστορία και τόπο, εκεί όπου φύτρωσαν οι άνθρωποι δηλαδή και εξακολουθούν να φυτρώνουν. Και τα δύο αυτά μαζί δηλαδή ο τόπος και ο χρόνος αποτελούν την έννοια Πατρίς η οποία αποδομείται.

Για να μπορέσουν αυτές οι αλλαγές να επιβληθούν στις κοινωνίες είναι προφανές ότι χρησιμοποιείται μία κοινωνική μηχανική (social engineering) η οποία χρησιμοποιεί όλες τις διδασκαλίες του 20ου αιώνα κυρίως από ολοκληρωτικά καθεστώτα σταλινικού και ναζιστικού τύπου, από τις τεχνικές επίσης του ψυχολογικού πολέμου οι οποίες επίσης αναπτύχθηκαν μέσα στους παγκόσμιους πολέμους αλλά και στον ψυχρό πόλεμο ο οποίος ακολούθησε.

Μέσα σε αυτήν την προπαγάνδα, και την λέω προπαγάνδα ανενδοίαστα, εντόπισα κάποια τυπολογία η οποία περιγράφεται ως μετατόπιση των εννοιών και αποδόμηση και θα προσπαθήσω με διάφορα παραδείγματα να σας εξηγήσω τι εννοώ με αυτό και πως το χειρίζονται σε μία σύγχρονη μεταμοντέρνα σοφιστική θα το λέγαμε, με την αρχαία έννοια του όρου. Αυτό που περιγράφεται από τους Αγγλοσάξονες subtly faults of reasoning, δηλαδή ανεπαισθήτως λανθασμένη συλλογιστική. Δηλαδή η δυνατότητα να μετακινείς τις έννοιες έτσι ώστε ένας μέσος παρατηρητής να μην έχει την ευχέρεια να παρατηρήσει τι μετακίνησες.

Δεν είναι μόνο δε μετατοπίσεις εννοιών αυτές με τις οποίες έχουμε να κάνουμε αλλά και μετατοπίσες ολοκλήρων συλλογιστικών οικοδομημάτων και μέχρι και το αισθητηριακό επίπεδο, μετατοπίσεις στον τρόπο με τον οποίο οι αισθήσεις συλλαμβάνουν τα πράγματα.

Αυτό το τελευταίο, για να δείξουμε και κάτι χαρούμενο θα σας το δείξω τώρα εδώ [σηκώνει μία αφίσα].
Τι βλέπετε; Τι βλέπετε; Βλέπετε κάτι; Κάτι παράξενο βλέπετε; Βλέπετε μία οικογένεια; Αλλά αυτή η οικογένεια άμα την παρατηρήσει κανείς καλύτερα έχει μία ιδιομορφία. Η μητέρα έχει μουστάκι. Πρόκειται για την υιοθεσία ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Αλλά βλέπετε ότι είναι φτιαγμένο έτσι ώστε με το home επάνω, την καρδούλα, την στάση αυτή των γονέων με το παιδάκι, άμα δεν προσέξει κανένας μπορεί να θεωρήσει ότι πρόκειται για μία αληθινή οικογένεια και μόνο προσέχοντας βλέπει τη διαφορά. Έτσι λοιπόν, ανεπαισθήτως εδώ εισάγεται ένας νέος τύπος κατά έναν τρόπο που κάνει όσο λιγότερο θόρυβο στη δημοσιότητα, δεν προκαλεί βίαιες αντιδράσεις αμέσως, προσπαθεί να τις αποφύγει. Σου λέει δεν έγινε και τίποτα, μία μικρή αλλαγή έγινε, δεν χρειάζεται να πανικοβληθεί κάποιος. [Μετά ο κ. Ρωμανός δείχνει τρεις εικόνες από μία γερμανική διαφήμιση στρώματος με τίτλο ‘αγαπώ το στρώμα μου’ στην κάθε μία, δείτε στη συγκεκριμένη διαφήμηση‘, ποιοι ‘αγαπούν το στρώμα τους’]

Για να γίνει δυνατή η αλλαγή της κοινότητας των ομογενών σε ένα πολυεθνικό ξενοδοχείο όπου όλοι κατοικούν ο ένας δίπλα στον άλλον αλλά δεν συνδέονται εσωτερικά, δεν έχουν εσωτερική αλληλεγγύη, συμπάθεια, κοινή ιστορική διαδρομή και σκοπούς, υπάρχει η κυριαρχία της αποδομητικής σχολής. Εδώ έχουμε μία σχολή η οποία όπως ξέρουμε ξεκινάει εν πολλοίς από την αρχή ότι η ζωή είναι ένα κείμενο. Μπορούμε λοιπόν εδώ να αποδομήσουμε τις παραδοσιακές έννοιες που συνδέονται με αυτό. Το έθνος βεβαίως αποδομείται διότι αποτελεί ένα πλασματικό δημιούργημα που υπάρχει μόνο στη φαντασία των εθνικιστών, δεν έχει πραγματική υπόσταση, είναι μία κατασκευή. Η κατασκευή αυτή είναι υπεύθυνη για μία σειρά καταστροφών, πολέμων, αίματος. Καλό λοιπόν είναι αυτή η κατασκευή να εκλείψει. Εκείνοι οι οποίοι είναι υπέρ αυτής της κατασκευής λέγονται εθνικισταί.

Άρα έχουμε ένα σχήμα το οποίο θα ‘θελα να το εξηγήσω λίγο με τον Αριστοτέλη ο οποίος στα Νικομάχεια Ηθικά μας λέει τη γνωστή διδασκαλία του ότι η αρετή είναι μεσότητα ανάμεσα σε δύο άκρα αλλά μοιάζει με το ένα άκρο περισσότρο απ’ ό,τι με το άλλο. Παραδείγματος χάριν, αρετή είναι η γενναιότης, τα δύο άλλα άκρα τα οποία είναι η κακία προφανώς, το ένα άκρο είναι η δειλία που πρέπει να αποφεύγεται και το άλλο άκρο είναι το θράσος το οποίο πρέπει και αυτό να αποφεύγεται. Όμως, η γενναιότητα μοιάζει περισσότερο με το θράσος παρά με τη δειλία. Άλλο παράδειγμα. Η γενναιοδωρία. Είναι μία αρετή, βρίσκεται ανάμεσα σε δύο άκρα, την τσιγκουνιά και την ασωτία. Όμως η γενναιοδωρία μοιάζει περισσότερο με την ασωτία που πετάει ο άλλος τα λεφτά του, παρά με την τσιγκουνιά βεβαίως.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι επειδή υπάρχει μεγαλύτερη ομοιότητα με το ένα άκρο, εάν θέλουμε να αποδομήσουμε την αρετή της αποδίδουμε το ένα άκρο με το οποίο μοιάζει. Αν θέλουμε να αποδομήσουμε τον γενναίο λέμε, α αυτός είναι ένας θρασύς ο οποίος δεν καταλαβαίνει τίποτα, δεν έχει συναίσθηση του κινδύνου, ορμάει μόνος του πάνω σε έναν στρατό άρα δεν έχει καμία αξία … Αν θέλουμε να αποδομήσουμε τον γενναιόδωρο θα πούμε αυτός είναι ένας άσωτος που πετάει τα χρήματά του παντού.

Έχουμε λοιπόν μία ανεπαίσθητη μετακίνηση σαν αυτή που σας έδειξα [σηκώνει την αφίσα με τους ομοφυλόφιλους και το υιοθετημένο παιδί] στο αισθητηριακό επίπεδο. Έχουμε, σ’ αυτό που σας είπα τώρα μία ανεπαίσθητη μετακίνηση στο επίπεδο το νοηματικό. Αν πάρουμε ένα τέτοιο σχήμα θα δούμε πως λειτουργούν πάρα πολλά πράγματα στην προπαγάνδα με ένα παρόμοιο σχήμα μετατοπίσεως εννοιών.

Ας πάρουμε το ζήτημα του εποικισμού. Εποικισμός. Τι είναι εποικισμός; Πηγαίνω σε ένα ξένο κομμάτι γης και εγκαθίσταμαι. Αν είναι άδειο αυτό το κομμάτι γης δεν βλάπτω κανέναν, αν εκεί όμως κατοικεί ήδη ένας λαός, βλάπτω τον λαό και γιαυτό αποτελεί έγκλημα του διεθνούς δικαίου. Και ο Καντ είπε, ο μέγας φιλόσοφος του διαφωτισμού, ότι έπρεπε να υπάρχει παγκόσμιο δικαίωμα φιλοξενίας αλλά όχι εγκαταστάσεως στη χώρα που ανήκει σε άλλους, παρεκτός και αν υπάρχει προηγούμενη συμφωνία με τους παλαιούς κατοίκους. Όταν λοιπόν αυτό το οποίο λαμβάνει η χώρα είναι εποικισμός, είναι μόνιμη εγκατάσταση χωρίς την άδεια των προηγουμένων κατοίκων, έχουμε να κάνουμε με ένα έγκλημα. Μα πάνω σε αυτό το έγκλημα βασίζεται η λαθρομετανάστευση. Η λαθρομετανάστευση είναι ένας εποικισμός μίας ξένης χώρας για τον οποίο δεν έχει υπάρξει … μία συνεννόηση ότι δέχονται νέους μόνιμους κατοίκους, ενδεχομένως νέους συμπολίτες και ανθρώπους, νέους ανθρώπους οι οποίοι θα απολαύσουν μέρισμα του εθνικού πλούτου.

Εάν όμως πεις ότι εδώ δεν πρόκειται για εποικισμό αλλά για δικαίωμα φιλοξενίας, δηλαδή έναν ευφημισμό, και ότι η Ελλάδα είναι φιλόξενη χώρα, παραδείγματος χάριν, περιμένει με ένα χαμόγελο, τίθεται θέμα φιλοξενίας, τότε βέβαια αλλάζουν τα πράγματα. Έχεις αλλάξει τις λέξεις και οι άνθρωποι κάνουν διαφορετική διάγνωση της πραγματικότητας.

Όπως επίσης η ίδια η έννοια ‘πολυπολιτισμός’, είναι μία έννοια η οποία κρύβει την πραγματικότητα ενός πολυεθνικού, πολυεθνοτικού κράτους. Δεν το ονομάζουμε έτσι, φέρνουμε την έννοια ‘πολυπολιτισμός’ η οποία έχει θετικό πρόσημο και πολύς πολιτισμός βεβαίως, ακόμα περισσότερο.

Εάν πάρουμε την έννοια Πατρίς, Πατριώτης, έχει ένα θετικό πρόσημο. Τα δύο αρνητικά άκρα τα οποία βρίσκονται στον κατάλογο των αρετών, αν φτιάχναμε εμείς ένα δικό μας σχήμα, … ο πατριώτης είναι η αρετή, η υπερβολή είναι ο εθνικιστής ή υπερπατριώτης και η άλλη υπερβολή είναι ο άπατρις ή ο αρνησίπατρις. Τι κάνει λοιπόν εδώ η προπαγάνδα της παγκοσμιοποίησης; Τον πατριώτη τον περιγράφει πάντα ως εθνικιστή. Η λέξη πατριώτης δεν ακούγεται, ακούγεται μόνο η υπερβολή, υπερπατριώτης. Τι μένει λοιπόν για τον άνθρωπο που θέλει να ξέρει πως πρέπει να πράξει και τι πρέπει να είναι; Αφού απορρίπτεται ο εθνικιστής και ο υπερπατριώτης, το άλλο άκρο προφανώς, ο άπατρις και ο αρνησίπατρις. Σου λέει πρέπει αυτό να είναι το σωστό. Αλλά για να μην το πούμε άπατρις όπου υπάρχει ένα στερητικό και επίσης εμπεριέχεται ακόμα η λέξη που πρέπει να ξεχάσουμε δηλαδή η λέξη Πατρίς, τον λέμε πολίτης του κόσμου ή κοσμοπολίτης. Άρα λοιπόν, θέλουμε τον κοσμοπολίτη δεν θέλουμε τον κακό υπερπατριώτη εθνικιστή.

Έτσι λοιπόν στην Ελλάδα μπήκε σε λειτουργία το 2006 πρόγραμμα της Ευρωπαίκής Ενώσεως σε όλους τους νομούς της χώρας για τους δασκάλους στα σχολεία να λέει. πώς θα πλησιάσουμε τον στόχο να δημιουργήσουμε έναν πολίτη της ευρώπης και πολίτη του κόσμου. Εκείνο που δεν ήθελαν βεβαίως να δημιουργήσουν ήταν Έλληνα πολίτη που είναι και η Συνταγματική επιταγή. Εκ των άλλων λοιπόν καταστρατηγείται, βλέπετε, το Σύνταγμα και το ίδιο το Σύνταγμα.

Άλλος όρος είναι ο όρος ‘ρατσιστής‘, ‘ρατσισμός‘, ‘αντιρατσιστής‘. Εάν προσέξουμε πώς χρησιμοποιείται ο όρος ‘ρατσιστής’ θα δούμε ότι αναφέρεται στους ανθρώπους οι οποίοι στέκονται κριτικά στον προαναφερθέντα επικοισμό της Πατρίδος τους. Οι άνθρωποι αυτοί ακολουθούν τη φυσική ροή των πραγμάτων δηλαδή να θεωρούν το οικείον αυτό το οποίο είναι το συγγενικόν, αυτό με το οποίο συγγενεύουν, την ιδιοσυστασία τους και την ιδιοσυχνότητα της κοινωνίας τους. Δηλαδή ακολουθούν τη διδασκαλία των Στωϊκών περί οικειώσεως και περί οικείου, η οποία έλεγε ότι οικείο στον άνθρωπο είναι η συντήρηση του εαυτού του και της αυτού συστάστεως, της ιδιοσυστασίας του. Αυτό είναι το οικείο λοιπόν. Άρα έχουμε να κάνουμε εδώ με μία φυσική, ανθρώπινη σχέση με αυτό το οποίο είμαι εγώ και η κοινότητα από την οποία προέρχομαι.


Εάν αυτή η φυσική ροπή προς το οικείο ονομαστεί ρατσισμός, τότε έχουμε μία εξέλιξη κατά την οποίαν προϋποτίθεται ότι εγώ είμαι εχθρικός απέναντι στο οικείο του άλλου και τον αποφεύγω ή καταπιέζω από αίσθημα ανωτερότητος. Οι Στωϊκοί όμως είπαν ότι και η οικείωση προς τον άλλον είναι φυσική αλλά με λόγο, δηλαδή η οικείωσις … προς τον εαυτό μου και προς το δικό μου είναι ά-λογος, είναι ενστικτώδης θα λέγαμε, αλλά η οικείωσις προς τον άλλον λαμβάνει χώρα με την εισαγωγή του λόγου ο οποίος λόγος μου με πληροφορεί ότι ο άλλος επειδή είναι διαφορετικός δεν σημαίνει ότι είναι εχθρός, με πληροφορεί ότι και αυτός σκέφτεται σαν και μένα, με πληροφορεί ότι είναι άνθρωπος. Με την έννοια λοιπόν αυτή, η οικείωσις προς τον εαυτόν μου και προς τους δικούς μου επ’ ουδενί μπορεί να θεωρηθεί ρατσισμός. Είναι μία φυσική προτίμηση σαν αυτή την οποία ο κάθε ένας από εμάς έχει για τον εαυτό του διότι αλλιώς δεν θα μπορούσε ο εαυτός αυτός να υπάρξει εάν δεν είχε μία προνομιακή θέση, εάν δηλαδή εγώ δεν τον εστήριζα, υπεράσπιζα, με τα ελαττώματά μου έστω, αλλά κάποιος πρέπει να τον υπερασπιστεί για να μπορεί να υπάρξει και αυτή είναι η αρχή της αυτοσυντήρησης με σύγχρονους όρους. Δεν σημαίνει όμως αυτό ότι η ειδική αυτή η ά-λογος αγάπη πρέπει αναγκαστικά να μεταφραστεί σε επιθετικότητα απέναντι στις άλλες ατομικότητες ή αν μιλήσουμε για έθνος, απέναντι στα άλλα έθνη. Δεν είναι τρόπος να πεις ότι επειδή τα έθνη πολλές φορές δεν καθοδηγούνται από τον λόγο, όπως και τα άτομα δεν καθοδηγούνται από τον λόγο, [ότι] θα πρέπει να καταργηθούν, έθνη και άτομα. Δεν είναι ‘πονάει κεφάλι κόψει κεφάλι’.

‘αντιρατσισμός’ = αποδόμηση φυλών
και ό,τι συνεπάγεται με αυτό

Δεν είναι τα πράγματα έτσι όπως λοιπόν τα παρουσιάζουν οι αποδομητές. Άρα λοιπόν, αν λάβουμε υπόψη μας αυτές τις μετατοπίσεις εννοιών, θα δούμε ότι ούτε και εδώ έχει νόημα αυτό το οποίο προσπαθούν να κάνουν, δηλαδή να λειτουργήσει μία γενικευμένη θεωρία ρατσισμού ούτως ώστε, ούτως ώστε τι .. Ας βάλουμε μαζί με την έννοια του ρατσισμού την έννοια της φοβίας. Ξενοφοβία, Ομοφοβία. Ομοφοβία είναι όποιος έχει αντίρρηση σε αυτό [σηκώνει την αφίσα με το ομοφυλόφιλο ζευγάρι και το υιοθετημένο παιδάκι]. Δηλαδή, ο πανάρχαιος θεσμός του γάμου για χάρη μίας ασήμαντης μειονότητας, γιατί είναι κάτω από 0,1%, στη Γερμανία τουλάχιστον αυτοί που συζούν … να αλλάξει ένας αρχαιότερος θεσμός από τον Χριστιανισμό.

Ας πούμε λοιπόν ότι κάποιος διερωτάται ποια κοινωνική αναγκαιότητα, ποιο κοινωνικό αίτημα υπαγορεύει ένα νομοθέτημα που θα κάνει δυνατή αυτήν την αλλαγή, αυτό το νέο είδος γάμου. Για ποιο λόγο θα πρέπει στα σχολεία να αλλάξουν τα αναλυτικά προγράμματα και τα παιδιά τα μικρά του Δημοτικού σχολείου να μαθαίνουν στη Γερμανία … ίσως στο μέλλον και στην Ελλάδα, ότι υπάρχουν διαφορετικών ειδών οικογένειες … υπάρχει ο γονέας Α, ο γονέας Β, το παιδί, αυτοί μπορεί να είναι άντρας-άντρας, άντρας-γυναίκα, γυναίκα-γυναίκα, οι διαφορές αυτές είναι εξίσου φυσικές. Λοιπόν, όποιος έχει αντίρρηση σ’ αυτό πάσχει από ομοφοβία.

Μπορεί να πάσχει όμως και από ξενοφοβία, μπορεί να πάσχει στο εξωτερικό και από ισλαμοφοβία. Αν διερωτάται παραδείγματος χάριν για ποιο λόγο θα έπρεπε να αλλάξει το καθεστώς ενός Χριστιανικού πολιτισμού, μπορεί να κατηγορηθεί για ομοφοβία [μάλλον ξενοφοβία ήθελε να πει]. Η έννοια της φοβίας είναι έννοια παθολογίας. Φοβία σημαίνει έναν μη υπαρκτό κίνδυνο να προσπαθώ να τον αποφύγω, ενώ δεν υπάρχει. Είναι μία κατάσταση παθολογική, βλέπω κινδύνους εκεί που δεν υπάρχουν και αυτό λέγεται φοβία. Ο φόβος όμως είναι φόβος ως προς έναν υπαρκτό κίνδυνο και είναι η προϋπόθεση για να αμυνθώ ως οργανισμός ή σαν πνευματικό όν απέναντι σε έναν υπαρκτό κίνδυνο. Έχουμε λοιπόν εδώ πάλι μία μετατόπιση της έννοιας του φόβου στην έννοια της φοβίας. Δηλαδή, ο κάθε ένας ο οποίος έχει έναν φόβο του λένε ότι ο κίνδυνος δεν υπάρχει. Αν έχει έναν φόβο απέναντι στην αλλαγή του θεσμού της οικογένειας του λένε ότι δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος. Αν έχει έναν φόβο απέναντι στην εγκατάσταση του ισλάμ στη χώρα του του λένε ότι δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος, είναι κάτι το οποίον εφευρίσκει. Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν αφοπλίζεται ο κάθε πολίτης απέναντι σε μία θεμελιώδη αλλαγή της κοινωνίας του.

Ας πάρουμε τώρα την έννοια των ‘ανθρωπίνων δικαιωμάτων‘. Ακούμε συνεχώς για ‘ανθρώπινα δικαιώματα’ τα οποία τα έχουν συνήθως οι μειονότητες οι οποίες προκύπτουν σε μία χώρα, είτε δια της μεταναστεύσεως αλλά μπορεί και να προϋπάρχουν μέσα σε αυτήν την χώρα όπως στο θέμα της ομοφυλίας. Εκείνο που δεν ακούμε είναι τα πολιτικά δικαιώματα. Κατά κάποιον τρόπο ο λόγος περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει υπερκαλύψει τον λόγο περί πολιτικών δικαιωμάτων. Τι σημαίνει αυτό; Ακόμα και η έννοα του πολίτη δεν πολυχρησιμοποιείται. Η Καγκελάριος της Γερμανίας να σας φέρω ένα παράδειγμα επειδή είμαι συχνά εκεί όπως και οι υπόλοιποι πρωτοκλασάτοι πολιτικοί όταν ομιλούν ομιλούν προς ανθρώπους, λένε ‘οι άνθρωποι σ’ αυτή τη χώρα’, ακούγεται η λέξη άνθρωποι ποτέ η λέξη πολίτες. Είναι σα να έχει εξαφανιστεί αυτή η ιδιότητα. Είναι προφανές λοιπόν ότι εδώ εξαφανίζεται τώρα η ιδιότητα με ένα τέχνασμα να υπάγεται σε μία γενικότερη έννοια η οποία όμως δίνει λιγότερη πληροφόρηση για το περί τίνος πράγματος πρόκειται. Όταν παραδείγματος χάριν λες έναν άνθρωπο κουτσό με ειδικές ανάγκες, είσαι ευγενής μεν, υποτίθεται, αλλά δεν πληροφορείς τον άλλον περί τίνος πρόκειται. Φτάνουμε και σε σημεία όπου η πολιτική ορθότητα, θα σας διαβάσω μερικά παραδείγματα, να δίνει πραγματικά φαιδρές περιγραφές οι οποίες συσκοτίζουν πλήρως το σημαινόμενο.

Ο πολίτης τώρα είναι πολίτης ενός έθνους κράτους. Η ιδιότητά του αυτή του δίνει κάποια δικαιώματα και ένα από αυτά τα δικαιώματα, τα οποία υπήρχαν ήδη από τη δημοκρατία της Αρχαίας Ελλάδος, ήταν το δικαίωμα του να έχει μέρισμα στην Πόλη, να είναι ιδιοκτήτης. Είναι κάτι που επισημαίνεται από μεγάλους Γερμανούς ιστορικούς, μία λεπτομέρεια της Αρχαίας Ελληνικής Δημοκρατίας. Ως εξ’ αυτού λοιπόν όποιος δεν είναι πολίτης, δεν είναι μέλος της πολιτικής κοινότητας δεν έχει και μέρισμα σε αυτήν. Υπάρχουν λοιπόν πολύ συγκεκριμένοι λόγοι για τους οποίους ο κατάλογος των πολιτών είναι κλειστός και διευρύνεται μονάχα μετά από διαδικασίες οι οποίες τουλάχιστον στην Αρχαία Ελλάδα ήταν επίπονες. Θα έπρεπε πολλοί πολλοί άνθρωποι στην Εκκλησία του Δήμου να ψηφίσουν όλοι μαζί για να εισαχθεί ξένος εις το σώμα των πολιτών και να έχει εγγυητές Αθηναίων πολίτες. Αυτό διότι ο πολίτης απολαμβάνει δικαιωμάτων τα οποία είναι και ειδικά δικαιώματα, το μοιρασμα των αγαθών, συντάξεων, αναπηρικών, τροφίμων κτλ. μέσα στην Πολιτεία αλλά και τα άλλα αγαθά, τα αγαθά της ελευθερίας τα οποία απολαμβάνει ένας πολίτης.

Επειδή ακριβώς εδώ βρισκόμαστε κάτω από την κατηγορική προσταγή του πολυπολιτισμού δεν θέλουμε την έννοια πολίτης η οποία δείχνει ότι υπάρχουν μόνο συγκεκριμένοι οι οποίοι έχουν μέρισμα μέσα στην πολιτεία, στην κοινότητα, που λέγεται στη σύγχρονη εποχή έθνος. Οι άνθρωποι τώρα και τα ανθρώπινα δικαιώματα χρησιμοποιούνται ως έννοιες για να διεμβολίσουν τον πολίτη και τα πολιτικά δικαιώματα έτσι ώστε ο πολίτης να χάσει κάτι, να χάσει την εξουσία την οποία είχε προηγουμένως και τα προνόμια τα οποία είχε, και το μέρισμα το οποίο είχε σε αυτήν την πολιτική κοινότητα στην οποία υπήρξε ιστορικά από τους προγόνους του και στην οποία έχει επενδύσει σε όλη του τη ζωή και επένδυσαν και οι προηγούμενοι για να δημιουργηθούν οι υπηρεσίες και οι θεσμοί μιας πολιτισμένης ζωής. Αυτός λοιπόν θα πρέπει να παραιτηθεί από αυτά τα δικαιώματα και κάποιος άλλος ο οποίος φέρνει την ανθρώπινη ιδιότητα να συμπεριληφθεί σ’ αυτά τα δικαιώματα. Αυτά λοιπόν περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Άλλη μετατόπιση εννοιών.

Η έννοια της υπηκοότητας μετατοπίζεται στην έννοια της ιθαγένειας. Ιθαγενής είναι όπως λέει και η λέξις κάποιος ο οποίος γεννιέται από ένα γένος το οποίο έχει προϋπάρξει σε ένα συγκεκριμένο σημείο της γης και αυτό είναι ένα φυσικό γεγονός το οποίο δεν αλλάζει. Δεν μπορεί η ιθαγένεια να αφαιρεθεί ούτε να αποδοθεί γιατί και στις δύο περιπτώσεις θα ήταν σα να μου λέει κάποιος ότι οι πρόγονοί μου δεν είναι αυτοί που είναι ή ότι θα μου δώσει στο μέλλον καινούριους προγόνους, ένα καινούριο γένος. Αυτό το πράγμα δεν γίνεται, ούτε ο Θεός δεν μπορεί να το κάνει, είναι γνωστό από τα διλήμματα της Σχολαστικής Φιλοσοφίας. Επομένως αυτό περί του οποίου πρόκειται είναι η έννοια της υπηκοότητας. Υπήκοοι ενός κράτους μπορεί να είναι και μη ιθαγενείς. Αυτό είναι σωστό. Εκείνο όμως το οποίο θέλουμε να επιτύχουμε είναι να σβήσει πλήρως η διάκριση αυτή. Δεν βολεύει αυτή η διάκριση. Δεν μπορεί κάποιοι να είναι περισσότερο Έλληνες από κάποιους άλλους γιατί θα θέλουνε περισσότερα προνόμια από αυτούς τους άλλους. Πρέπει να αλλάξει η ίδια η έννοια του Έλληνα γιαυτό λοιπόν και η έννοια της ιθαγένειας συσκοτίζεται με τον παραλογισμό ότι τη δίνω την ιθαγένεια σε κάποιον που δεν την έχει, παίρνω από κάποιον που την έχει, όπως μπορεί να κάνει κανείς μόνο με την έννοια της υπηκοότητας. Έγινε τώρα η μετατόπιση εννοιών. Και όντως, ξαφνικά βλέπουμε και τον νόμο του 2010 ο οποίος αλλάζει πλήρως την έννοια του Έλληνα. Δεν είναι Έλλην αυτός που προέρχεται από γένος Ελλήνων αλλά Έλλην είναι όποιος γεννιέται στον γεωγραφικό χώρο Ελλάς. Έγινε και εδώ πάλι μία μετατόπιση τεραστίας σημασίας στην ίδια την έννοια του Έλλην.


Οι ταυτότητες και οι περιγραφές οι οποίες δίνονται είναι όλες έτσι ώστε να μην φαίνεται ποιοι είναι οι επήλυδες και ποιοι είναι οι Έλληνες στο γένος. Στα σχολεία σίγουρο είναι ότι τα μικρά παιδιά μέσα στην ηθελημένη σύγχυση δεν θα είναι εις θέσιν να γνωρίζουν την έννοια Έλλην γιατί εννοείται ότι αν αυτό το αποκαλώ τραπέζι και τις καρέκλες απέναντι τις αποκαλώ και αυτές τραπέζι και οι κολώνες είναι και αυτές τραπέζι τότε ο άλλος δεν έχει τη δυνατότητα να ξεχωρίζει ανάμεσα σε κολώνες, σε τραπέζια και σε καρέκλες. Αν λοιπόν ετερόκλιτα πράγματα είναι όλα Έλληνες είναι προφανές ότι η έννοια χάνει το νόημά της πλήρως και δεν μπορεί να περιγράψει τίποτα πια.

Η έννοια της ξενοφοβίας λοιπόν είναι η έννοια την οποία χρησιμοποιούν για να αποτρέψουν την άμυνα λόγω φοβίας που είναι φαντασιακή κατάσταση … απέναντι σε έναν πραγματικό κίνδυνο. Εδώ έχουμε ανάμεσά μας και τον συνάδελφο Παπαμιχαήλ από το Πάντειο ο οποίος έγραψε την έννοια της οικειοφοβίας. Αυτό το οποίο θέλουν να πετύχουν στην πραγματικότητα είναι οικειοφοβία, δηλαδή να φοβάσαι τον οικείο, αυτός ο οποίος είναι κοντά σου προκειμένου να στραφείς προς τον ξένο, το διαφορετικό και το αλλότριο. Δηλαδή η κίνησις της οικειώσεως, οικείωσις προς εαυτόν να αντικατασταθεί από μία κίνηση προς το αλλότριον δηλαδή αλλοτριώσεως. Έχουμε λοιπόν μία κίνηση αλλοτριώσεως. Μα η αλλοτρίωση είναι ένα βασικό συστατικό της κριτικής κατά του πολιτισμού των νεωτέρων χρόνων, τη βρίσκουμε στον Μάρξ και παντού, περιγράφεται με διαφόρους τρόπους αλλά ένα είναι το χαρακτηριστικό ότι είναι πάντα μία έννοια με αρνητικό πρόσημο. Και όμως αυτό είναι εκείνο το οποίο στην πραγματικότητα συμβαίνει και υποκρύπτεται πίσω από την έννοια της φοβίας, ξενο-φοβίας, φόβο της διαφορετικόητος.

Ο Τσαρλς Τέϊλορ είναι και αυτός ένας μεγάλος Καναδός φιλόσοφος του πολυπολιτισμού. Μας έχει γράψει ότι δεν αρκεί να υπάρχει ανοχή της διαφορετικότητας και μία ισότητα σε επίπεδο τύπου, μία φορμαλιστική ισότητα αλλά πρέπει να υπάρχει αποδοχή. Αποδοχή της διαφορετικότητος. Ο άλλος θέλει να τον αποδεχθείς ως αυτό που είναι, όχι απλώς αφηρημένα ως ίσον αλλά να τον γνωρίσεις ως αυτό που είναι. Και το ίδιο συμβαίνει και με το κίνημα βεβαίως του γάμου των ομοφυλοφίλων κτλ. Πρέπει να περάσει από τη φάση της ανοχής και αρνητικότητας στη φάση της αποδοχής. Τότε μόνο πληρούται ο στόχος τον οποίον έχουν θέσει.

Έχουμε λοιπόν εδώ μία υποτιθέμενη σύγκρουση διαφορετικοτήτων. Σύγκρουση διαφορετικοτήτων και από αυτή τη σύγκρουση προκύπτουν πολλά δεινά. Έχουμε μία πολυπολιτισμική κοινωνία στην οποία αντί να ζουν μονιασμένες οι διαφορετικότητες συγκρούονται. Και πως θα διαχειριστούμε αυτήν την σύγκρουση εάν λάβει εκρηκτικές διαστάσεις; Ενώ εμείς λέμε ότι προχωρούμε προς μία ουτοπική κοινωνία, μία ανοιχτή κοινωνία, όχι σαν τις παλαιότερες κλειστές που είχαν περιορισμένο αριθμό μελών, μία η οποία επιτρέπει σε όλους τους ανθρώπους βάσει της ανθρωπίνης ιδιότητος να μετέχουν. Εδώ λοιπόν οι διαφορετικότητες προκαλούν έριδα; Τί πρέπει να γίνει; Μα λέει πρέπει προφανώς να υπάρχει μία κατανόηση της διαφορετικότητας των νέων, αυτών οι οποίοι εισέρχονται στην κοινωνία. Μία στροφή προς τη διαφορετικότητα αυτή, αυτό που είπα προηγουμένως, μέχρι του σημείου που να ξεχάσουμε τους οικείους, μέχρι σημείου αλλοτριώσεως. Να στραφούμε προς τη διαφορετικότητα των άλλων και να τη θεωρήσουμε τη διαφορετικότητα αυτήν καθ’ εαυτήν ως θετική αξία, σεβασμός προς τη διαφορετικότητα.

Εδώ λοιπόν έχουμε πάλι άλλη μία μετατόπιση εννοιών ή μάλλον δύο. Δεν σέβομαι τον άλλον επειδή είναι διαφορετικός. Τον σέβομαι εάν και εφόσον είναι άξιος σεβασμού παρά το γεγονός ότι είναι διαφορετικός. Εάν και εφόσον είναι άξιος σεβασμού, αλλιώς, θα έλεγα σέβομαι τον Χίτλερ διότι είναι διαφορετικός, σέβομαι τον Κυανοπώγωνα διότι και αυτός είναι διαφορετικός. Η διαφορετικότητα αυτή καθ’ εαυτή δεν έχει ηθικό πρόσημο, δεν είναι ηθική κατηγορία και επομένως δεν μπορεί κάποιος να απαιτήσει σεβασμό. Βεβαίως απέναντι στον άλλον άνθρωπο υπάρχει πάντοτε στην αρχή της γνωριμίας μία καλή θέληση διότι όπως έχει πει ο φιλόσοφος, εάν δεν υπάρχει μία καλή θέλησις, κατ’ αρχάς μία καλή θέλησις, δεν θα γνωρίσεις κανέναν στο τέλος, δεν θα πλησιάσεις κανέναν δεν θα σε πλησιάσει κανένας άρα λοιπόν θα παραμείνετε άγνωστοι. Για να γνωρίσεις λοιπόν τους καλούς ανθρώπους και να απομακρυνθείς από τους κακούς καλό είναι στην αρχή να υπάρχει η καλή θέληση. Αλλά όχι όμως βεβαίως αυτό που λέει σεβασμός της διαφορετικότητος, αυτό καθ’ εαυτό δε λέει τίποτα.

Εκείνο το δεύτερο πράγμα το οποίο αποκρύπτεται από τη σύγκρουση ταυτοτήτων οι οποίες είναι διαφορετικές ταυτότητες και συγκρούονται. Και εδώ τώρα λέμε στην Ευρώπη πως θα γίνεται να μην συγκρούεται με το Ισλάμ ο Χριστιανικός πληθυσμός ή ο μετά-Χριστιανικός πληθυσμός της Αγγλίας της Γερμανίας; – εντός ολίγου της Ελλάδος. Οι διαφορετικότητες αυτές συγκρούονται, θα πρέπει να βρούμε μέτρα κατευνασμού, θα πρέπει να πάψουνε οι ντόπιοι να έχουνε ισχυρές ταυτότητες γιατί όσο πιο ισχυρή είναι η ταυτότητα τόσο πιο ισχυρή είναι η διαφορετικότητα. Θα πρέπει οι ταυτότητες να ρευστοποιηθούν, θα πρέπει οι άνθρωποι να μην έχουν πολύ δυνατές γνώμες επάνω στα πράγματα, να είναι ευκίνητοι, να είναι ελαστικοί. Εκεί λοιπόν υπάρχει η μεθοδολογία όλη αυτή η οποία όπως είπαμε καταστρέφει τη σχέση με την ιστορία, τη σχέση με τον τόπο, τη σχέση με τους παλαιότερους θεσμούς, τη σχέση μου με το δικό μου το φύλο και βεβαίως τη σχέση με τη δική μου φυλή. Καταστρέφοντας όλες αυτές τις επιμέρους σχέσεις οι οποίες με συνδέουν με τα πράγματα, καταστέφοντας στη συνέχεια με μία αποδομητική μέθοδο η οποία είναι σχετικιστική, είναι υλιστική, ρευστοποιεί τις βασικές παραμέτρους της σκέψης, του λόγου … αυτά είναι όλα τα χαρακτηριστικά του μετα-μοντέρνου αλλά είναι και τα χαρακτηριστικά της παγκοσμιοποιητικής ουτοπίας. Εκεί λοιπόν αυτός ο άνθρωπος ο οποίος έχει χάσει μεγάλο μέρος της ταυτόητάς του και της δυνατότητάς του να έχει ισχυρές γνώμες υποθέτουν ότι θα είναι πιο ειρηνικός, πιο ικανός να δεχθεί όλους αυτούς οι οποίοι έχουν έρθει χωρίς λόγο.

Αλλά, είναι το θέμα πραγματικά αυτό; Είναι αλήθεια ότι οι διαφορετικότητες συγκρούονται ή μήπως συγκρούεται στην πραγματικότητα κάτι άλλο; Δηλαδή τα συμφέροντα τα οποία έχει κάθε διαφορετικότητα, διότι εάν φανταστεί κανένας ότι ο μουσουλμάνος είναι στην εγγύς Ανατολή, ο Χριστιανός είναι στην Ευρώπη και στη Ρωσσία, δεν φαντάζομαι να ενοχλεί τον Χριστιανό πλέον ότι οι μουσουλμάνες φορούν μπούρκα και φερετζέ, ότι οι άντρες έχουν τουρμπάνι και ότι προσεύχονται στο τζαμί. Ίσα ίσα που θέλουμε να υπάρχει διαφορετικότητα επάνω στον πλανήτη γιατί είναι ο πλούτος των πολιτισμών. Θέλουμε να υπάρχουν βουδιστές, θέλουμε να υπάρχουν μουσουλμάνοι, τότε ξαφνικά πως συγκρουόμεθα; Μα συγκρουόμεθα διότι συγκρούονται τα συμφέροντά μας. Πάνω στην ίδια γη, στο ίδιο γεωγραφικό σημείο, σ’ αυτό το οποίο εμείς θεωρούμε Πατρίδα ο άλλος έρχεται να συγκατοικήσει. Τί θέλει; Θέλει να ζήσει και να αναπαραχθεί και θέλει τη γη και τα μέσα της αναπαραγωγής του. Εμείς οι αυτόχθονες τί θέλουμε; Ακριβώς τα ίδια πράγματα. Θέλουμε και εμείς τη γη και τα μέσα για να ζήσουμε και να αναπαραχθούμε. Θέλουμε το ίδιο πράγμα λοιπόν, εμείς και η διαφορετικότητα. Τώρα τι γίνεται; Τι γίνεται όταν δύο άνθρωποι έχουν συμφέρον που συγκρούεται; Αυτό θα έλεγα είναι θέμα νόμου, είναι θέμα δικαίου. Υπάρχει ένομο συμφέρον και μη ένομο συμφέρον. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση το νόμιμο είναι το συμφέρον αυτού ο οποίος είναι ο ιδιοκτήτης. Ο άλλος ο οποίος έχει έρθει χωρίς άδεια αιφνιδιαστικά δεν έχει νόμιμο συμφέρον εκείνη τη στιγμή απορρίπτεται. Αν το φανταζόμαστε ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα τότε θα έπρεπε κάθε ένας που απ’ το παράθυρο μπαίνει μέσα στο σπίτι μου να έχει τα ίδια δικαιώματα που έχω εγώ. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα.

Δε μου αρέσει η διακόσμηση του σπιτιού σου ..
ήρθα για να στην αλλάξω .. Η δημοκρατία
ταυτόσημη με το ‘φτύνω τη δημοκρατία’.

Πως λύνεται αυτό το πρόβλημα; Λύνεται μέσω κάποιας μορφής δικαίου; Βλέπουμε ότι το δίκαιο καταστρατηγείται. Αντί δικαίου βλέπουμε μία συνεχόμενη προπαγάνδα η οποία βασίζεται σε μετατοπίσεις εννοιών και σε γεγονότα μη πραγματικά. Παραδείγματος χάριν έχουμε τώρα το βασικό, μα ο ανθρωπισμός, ναι ο ανθρωπισμός και η φιλοξενία μα άλλο φιλοξενία και άλλο μόνιμη εγκατάσταση, ναι μα ανθρωπισμός, ναι ανθρωπισμός σύμφωνοι αλλά άλλο άνθρωπος και άλλο πολίτης και άλλο πολιτικά δικαιώματα.

Πολιτική Ορθότητα. Η πολιτική ορθότητα αποτελεί μία μορφή ιδεολογίας ή μέθοδος χειραγώγισης των δημοκρατικών «συνειδήσεων» την εποχή της παγκοσμιοποίησης. Είναι ένας όρος ο οποίος έχει εφευρεθεί για να δηλώνει ότι αυτό που λες ή κάνεις δεν θα πρέπει να προσβάλει, να θίγει ανθρώπους οι οποίοι προσδιορίζονται από φυλή, φύλο, θρησκεία ή σεξουαλικό προσανατολισμό. Στην Αμερική η πολιτική ορθότητα είναι τόσο παντοδύναμη που για έναν απαίδευτο καθηγητή είναι πολύ δύσκολο να παραμείνει για πολύ στη θέση του διότι κάποιον θα θίξει από το ακροατήριο, στο όνομα της πολιτικής ορθότητας θα έχει θιγεί και πολύ γρήγορα ο καθηγητής αυτός θα χάσει τη θέση του.

Ο Όργουελ είναι ένας μεγάλος στοχαστής ο οποίος σκέφτηκε τα θέματα της πολιτικής ορθότητας πριν την ώρα τους, στο τέλος της δεκατετίας ’40 και μας περιέγραψε τον good thinker όπως τον έλεγε στο newspeak, αυτή τη νέα γλώσσα που αντιμετωπίζουμε εμείς με τις μετατοπίσεις εννοιών της πολιτικής ορθότητας. Αυτός ο good thinker λοιπόν, είναι τόσο καλά εκπαιδευμένος από μικρό παιδί ώστε ενστικτωδώς να αποφεύγει εριστικές σκέψεις οι οποίες ξεφεύγουν από το πλαίσιο του ορθού προσανατολισμού και να είναι ικανός μάλιστα να ζει με τις αντιφάσεις όλες αυτές τις οποίες έχει το ιδεολογικό προπαγανδιστικό κατασκεύασμα στο οποίο είναι αιχμάλωτος. Να ζει με τις αντιφάσεις χωρίς να τις βρίσκει τις αντιφάσεις. Είναι μία τεράστια ικανότητα να μην μπορεί ένα ανθρώπινο ον το οποίο διαθέτει λόγο να μην βρίσκει τις αντιφάσεις. Βέβαια, θέλει εκπαίδευση για να βρίσκεις και τις αντιφάσεις αλλά φανταστείτε τι εκπαίδευση θέλει για να μην μπορείς ποτέ, παρά το γεγονός ότι έχεις λόγο, να τις βρίσκεις.

Αυτό λοιπόν τον ον, το ανθρώπινο ον της δημοκρατίας είναι εκείνο το οποίο σκέφτηκε ο Όργουελ και έδωσε και έναν μηχανισμό για το πως θα το δημιουργήσουν. Μέχρι ενός σημείου ο μηχανισμός αυτός υπάρχει και σήμερα αλλά βλέπουμε πράγματα τα οποία, τα οποία τα βλέπουμε από την δική μας την πείρα εν πάση περιπτώσει ενώ όταν διαβάζαμε τον Όργουελ παλαιότερα, εγώ τουλάχιστον, τα θεωρούσα μελλοντικά θέματα.

Είπε λοιπόν ένας πολιτικός της Γερμανίας πρότινος, «Βεβαίως και επηρεάζουμε την κοινή γνώμη. Διότι εάν δεν την επηρεάζαμε την κοινή γνώμη τι θα γινότανε; Ο καθένας θα σκεφτότανε αυτό που θέλει και τότε τι θα είχαμε; Θα είχαμε χάος και άμα είχαμε χάος δεν θα μπορούσαμε να κυβερνήσουμε.» Άρα λοιπόν για να κυβερνηθεί η δημοκρατία πρέπει να επηρεάζονται τα μυαλά των ανθρώπων, η κοινή γνώμη. Εις το όνομα της δημοκρατίας λοιπόν καταργείται η αυτονομία της σκέψης η οποία είναι χαρακτηριστικό της δημοκρατίας. Στην πραγματικότητα φυσικά δεν υπάρχει πλέον δημοκρατία. Εδώ λοιπόν έχουμε τον επηρεασμό αυτόν. Ο επηρεασμός αυτός γίνεται με τρόπο σαν αυτούς τους οποίους είπαμε πριν.

Ένα σημείο ενδιαφέρον είναι το θέμα πάλι του πολυπολιτισμού, όπου να το πούμε, ο πολιτισμός, ο ανθρώπινος πολιτισμός και οι πολιτισμοί. Πολιτισμός ανθρώπινος δεν υπάρχει, είναι μία αφαίρεση, υπάρχουν μόνο πολιτισμοί. Ο Αιγυπτιακός, ο Ελληνικός, ο Κινεζικός κτλ κτλ. Αυτοί είναι τοπικοί πολιτισμοί με τη δικιά τους γλώσσα, με τον δικό τους ιστορικό προσδιορισμό, με τη δική τους αρχιτεκτονική, αισθητική κτλ. Αυτοί είναι οι διάφοροι ανθρώπινοι πολιτισμοί. Αν δεν υπήρχαν οι επιμέρους πολιτισμοί αυτοί δεν θα υπήρχε και η έννοια του πολιτισμού ο οποίος είναι μία αφαίρεσις από τους υπάρχοντες διαφορετικούς πολιτισμούς.

Άνθρωπος υπάρχει; Ναι, ούτε άνθρωπος θα υπήρχε αν δεν υπήρχαν οι πολιτισμοί. Γιατί; Διότι αυτό το λογικό ζώο του Αριστοτέλη ο άνθρωπος, έχει μεν λόγο αλλά ο λόγος αυτός αναπτύσσεται δια της παιδείας. Δηλαδή δεν τον έχει ευθύς εξαρχής σε πλήρη ωρίμανση. Αυτό το έχουν δείξει οι ιστορικοί. Υπάρχει δίκην σπέρματος ο σπερματικός λόγος ο οποίος αναπτύσσεται στη συνέχεια μέσω της παιδείας όταν το άτομο φτάσει σε μία ηλικία. Έχουν δοκιμάσει να αφήσουν ανθρώπινα όντα μέσα στη ζούγκλα χωρίς καμία γλώσσα και παιδεία για να δουν αν αυτά θα γίνουν στο τέλος άνθρωποι ή ζώα και στις περιπτώσεις που επιζούν γίνονται ζώα. Βέβαια υπήρχαν κάποιες ουτοπίες του Μεσαίωνα, ροβινσονιάδες, όπου κάποιο νήπιο το μεγάλωσαν τα άγρια θηρία και στο τέλος επειδή είναι άνθρωπος τα ξεπέρασε κατά πολύ και με τον λόγο του μπόρεσε και έκανε τις διακρίσεις όλων των πραγμάτων και έφτασε μάλιστα και να επικοινωνήσει με το Θεό και την ψυχή των πάντων. Αυτό, μόνο επειδή έχει τον λόγο αλλά αυτό δεν συμβαίνει, χωρίς παιδεία είναι αδύνατον να ωριμάσει ο ανθρώπινος λόγος.

Η παιδεία δεν είναι παιδεία, είναι παιδείες. Είναι τόσες παιδείες όσοι είναι οι πολιτισμοί, άρα ο άνθρωπος είναι άνθρωποι και ο κάθε ένας από αυτούς τους ανθρώπους μεγαλώνει σε ένα διαφορετικό πολιτισμό και σε μία διαφορετική παιδεία. Εάν τώρα υποθέσουμε ότι το ζητούμενο της παγκοσμιοποίησης είναι η κατάργηση των επιμέρους πολιτισμών και η δημιουργία μίας ειρηνευμένης κοινωνίας, μεγάλης πλανητικής εκτάσεως στην οποία θα υπάρχει άνθρωπος, και ο άνθρωπος αυτός βέβαια θα χαρακτηρίζεται θα είναι άτομο, θα είναι μία μάζα ατόμων γιατί δεν θα έχουν επιμέρους προσδιορισμούς συλλογικότητας, το θέμα είναι τι άνθρωπος θα είναι αυτός τώρα ο οποίος δεν θα έχει τις επιμέρους παιδείες των πολιτισμών που λέγαμε οι οποίοι έχουν καταργηθεί. Θα μπορεί λοιπόν να γίνει άνθρωπος αυτός χωρίς παιδείες; Χωρίς παιδείες είναι χωρίς παιδεία. Ή θα γίνει κάτι άλλο; Τί άλλο υπάρχει; Ζώο; To ζώο όμως είναι φυσικό. Αυτός είναι ένα προϊόν της ανθρώπινης κακίας. Μπορεί να είναι και μεταλλαγμένος. Μπορεί να μην είναι άνθρωπος λοιπόν, μπορεί να είναι υπάνθρωπος. Μπορεί ο παγκόσμιος πολιτισμός της ουτοπίας, της παγκοσμιοποίησης να είναι ένας παγκόσμιος υπο-πολιτισμός.

Ψηφίστικε ένα αντιραστιστικό νομοσχέδιο τον περασμένο Σεπτέμβριο στην Ελλάδα. Αυτό το αντιρατιστικό νομοσχέδιο, από την προηγούμενη ήδη κυβέρνηση αλλά με τις ευχές και της τωρινής κυβερνήσεως και διαφόρων άλλων πολτικών δυνάμεων, όχι όλων. Το αντιρατσιστικό αυτό νομοσχέδιο είναι ένα νομοθέτημα το οποίο την πολιτική ορθότητα την κάνει νόμο. Λοιπόν απαγορεύεται όντως να μιλήσεις κατά τρόπο που διεγείρει μίσος. Είναι μία πολύ ηθελημένα ασαφής έννοια, λέγεται hate speech, κάποιος το είπε τελευταία αυτό δημιουργική ασάφεια. Φαντάζεστε τι μπορεί να σημαίνει στο νομικό πλαίσιο η δημιουργική ασάφεια για εκείνον που ενάγεται και πάνω στον οποίον εφαρμόζεται ένας νόμος χαρακτηριζόμενος από δημιουργική ασάφεια. Εδώ λοιπόν έχουμε όντως απαγορεύσεις και αυστηρότατες ποινές για εκείνους οι οποίοι καταφέρονται κατά ομάδων ανθρώπων οι οποίοι προσδιορίζονται από θρησκεία, από φυλή, από φύλο και σεξουαλικό προσανατολισμό. Επίσης ο ίδιος νόμος εμπεριέχει και την ποινικοποίηση της αρνήσεως του ολοκαυτώματος. Είναι λοιπόν ένας νόμος τον οποίον ο Τσόμσκι όταν εισήλθε στη Γαλλία πριν αρκετά χρόνια χαρακτήρισε ότι ποινικοποιεί μεγάλο μέρος του δημοσίου διαλόγου και είναι απαράδεκτος για δημοκρατικές κοινωνίες. Στην Ελλάδα είναι αυτός ο νόμος τώρα παρών και μπορεί να μην κατάλαβαν οι περισσότεροι ότι εισήχθει γιατί ήταν περίπου καλοκαιρινή περίοδος … αλλά θα καταλάβουμε καλύτερα τι σημαίνει πολιτική ορθότητα όταν θα έχουμε τις πρώτες περιπτώσεις εφαρμογής του.

Να μην σας κρατώ άλλο σας ευχαριστώ που με ακούσατε, ό,τι θέλετε να συζητήσουμε.

***

Πηγή ομιλίας Αντίφωνο

Απομαγνητοφώνιση Φαίη/Αβέρωφ

Σχετικά άρθρα:

Πολυπολιτισμός: Το νόθο με τους πολλούς ανάδοχους

Όταν σκότωσαν τον Ξένιο Δία

Ακαδημαϊκός προειδοποιεί: Η ολοκλήρωση της ΕΕ προωθείται με «κατασκευασμένα» μαθήματα ιστορίας. Και στην Ελλάδα κύριε;;

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ: ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ «ΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΥ»

Πως η πολιτική ορθότητα άφησε 1,400 παιδιά στο έλεος παιδεραστών στο Ρόθεραμ της Αγγλίας

το είδα