Η ιστορία και οι εχθροί της.

Του καθηγητή Δρος Κοινωνιολογίας Ηλία Φιλιππίδη,

Αντιπροέδρου του Κρητικού Λαϊκού Πανεπιστημίου.

Ενας νέος πόλεμος έχει ξεσπάσει

Για μας τους Έλληνες είναι αυτονόητο, ότι η ιστορία μας αποτελεί εθνικό κεφάλαιο, πυλώνα της πολιτισμικής μας ταυτότητας, τράπεζα συσσωρευμένης πείρας, μεγάλη σχολή σοφίας και προτύπων. Αλλά και κάθε λαός έχει χρέος να μαθαίνει την ιστορία του και να μαθαίνει από την ιστορία του.

Τελικά η πορεία του κάθε λαού και ολόκληρης της ανθρωπότητας προς το μέλλον εξαρτάται όχι μόνο από το πώς διαχειριζόμαστε το παρόν αλλά και από το πώς αξιολογούμε το ιστορικό παρελθόν μας.

Όμως από το 1990 και μετά έχει αρχίσει διεθνώς ένας πόλεμος κατά της Ιστορίας, η οποία κατηγορείται ότι είναι όχι απλώς η αφηγήτρια των δεινών της ανθρωπότητας αλλά η ίδια η αιτία τους.

Θα σας αποκαλύψομε λοιπόν, ποιοί είναι οι εχθροί της Ιστορίας και γιατί την πολεμούν.


2. Η θεωρία της υποκειμενικότητας της Ιστορίας

Η θεωρία αυτή βλέπει την Ιστορία όχι ως έρευνα και
αξιολόγηση γεγονότων τα οποία έχουν κάποιον, λίγο η πολύ, αντικειμενικό χαρακτήρα, αλλά ως ένα γραπτό κείμενο. Τα γραπτά κείμενα (είτε ανήκουν στην λογοτεχνία ως μυθιστορήματα είτε περιγράφουν συμβάντα του παρελθόντος) έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: αποτελούν υποκειμενικές εντυπώσεις του συγγραφέα και γι’αυτό δεν δεσμεύουν τον αναγνώστη, ο οποίος μπορεί να διαβάζει τα ίδια πράγματα αλλά να τα αντιλαμβάνεται διαφορετικά ή να θέλει να διαμορφώσει την δική του εκδοχή.

Από την στιγμή λοιπόν που δεχθούμε ότι το κάθε ιστορικό κείμενο αποδίδει μόνο την υποκειμενική αντίληψη του συγγραφέα για κάποια συμβάντα του παρελθόντος και από την στιγμή που ο κάθε αναγνώστης μόνο υποκειμενική γνώμη μπορεί να σχηματίσει, για όσα διαβάζει, προκύπτει ότι ούτε οι ιστορικοί μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους.

3. Το παρελθόν είναι βαρίδι

Η ιδεολογική αυτή τάση απορρίπτει την Ιστορία και κάθε πολιτισμική και εθνική ταυτότητα, διότι τις θεωρεί εμπόδια, βαρίδια, τα οποία εμποδίζουν τον άνθρωπο να βαδίσει προς το μέλλον και την πρόοδο.

Η τάση αυτή μας υποχρεώνει να διαλέξουμε ανάμεσα στο παρελθόν, όπου βρίσκονται τα γεγονότα της ιστορίας μας και οι αξίες του πολιτισμού μας ή στο μέλλον, όπου βρίσκεται η πρόοδος και η ευτυχία μας !…….

Η τάση αυτή έχει την αφετηρία της στο κίνημα της πολιτικής ορθότητας (Political correctness), το οποίο εμφανίσθηκε στις ΗΠΑ στην δεκαετία του ᾿80.

Το κίνημα της P.c. ξεκίνησε ως νεολαιίστικο κύμα αμφισβητήσεως, αλλά τελικά διαμόρφωσε την πρώτη ευρύτερη μετανεωτερική ιδεολογία, βασικές αρχές της οποίας είναι:

α) μην εμπιστεύεσαι κανένα άνω των 30 ετών

β) μην διαβάζεις συγγραφείς που είναι πεθαμένοι και ανήκουν στο ανδρικό φύλο.

γ) μην προτιμάς ανθρώπους της άρχουσας κοινωνίας και της συμβατικής συμπεριφοράς. Να προτιμάς τις μειονότητες των εγχρώμων, τις φεμινίστριες και τους ομοφυλόφιλους.

Επρόκειτο για ένα κίνημα κοινωνικής ανατροπής, χωρίς να θέτει πολιτικό ζήτημα, το όποιο όμως εξυπηρετούσε τον ατομοκεντρικό, καταναλωτικό και πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της παγκοσμιοποιήσεως. Αυτοί οι οργισμένοι ανατροπείς δεν ασχολούνται καθόλου με την κοινωνική ανισότητα και την κοινωνική αδικία.

4. Συμπεράσματα

Οι αντιλήψεις του υποκειμενισμού και της πολιτικής ορθότητας έχουν μόνο αρνητικές συνέπειες στην εξέλιξη του Δυτικού πολιτισμού:

α) καταργούν την διάκριση μεταξύ πλειοψηφίας και μειοψηφίας. Αναγνωρίζουν μόνο μειονότητες και άτομα και διαβρώνουν τις αρχές της δημοκρατίας και τον πολιτικό της χαρακτήρα.

β) διαβρώνουν τον θεσμό της οικογένειας, τον οποίο θεωρούν ξεπερασμένο και

γ) ισοπεδώνουν τους πολιτισμούς κατεδαφίζοντας την ταυτότητα και τις ιδιαιτερότητές τους και αποβλέποντας σε ένα παγκόσμιο χυλό πολιτισμού και υποκειμενικών αντιλήψεων, μέσα στον οποίο θα κολυμπούν χωρίς κανόνες ψαράκια και καρχαρίες. Ο μεγάλος τους εχθρός είναι η Ιστορία και η έννοια του έθνους. Θέλουν να δυσφημίσουν και να διαγράψουν κάθε τι που έχει σχέση με το παρελθόν. Αυτόν τον ρόλο έχουν αναλάβει στην Ελλάδα οι εθνομηδενιστές (π.χ. Μ. Ρεπούση), οι οποίοι προσπαθούν να επηρεάσουν βουλευτές, εκπαιδευτικούς και δημοσιογράφους.

Χρειάζεται διαφώτιση του λαού γι’ αυτούς τους κινδύνους και αυτό θα κάνουμε.

Κοινωνική Ανατολή

παρεμπιπτόντως η εικόνα είναι παραλλαγή του έργου Οφηλία (Άμλετ) από τον ζωγράφο John Everett Millais Η Οφηλία τραγουδά λίγο πριν πνιγεί στον ποταμό.

το είδα



Εν ολίγοις, προωθούνται οι ‘μειοψηφίες’, οι ‘εξαιρέσεις’ και οι ‘ακρότητες’ όχι επειδή τις αγαπάνε αλλά επειδή θέλουν να αποδομήσουν τις πλειοψηφίες οι οποίες εκφράζονται μέσα από τρόπους και θεσμούς που έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν.

Τα αποσιωπητικά χρησιμοποιούνται διότι τα πράγματα ορίζονται κατά περίπτωση. Δεν μπορείς π.χ. να πεις έναν έγχρωμο άνθρωπο μειοψηφία στον πλανήτη. Είναι όμως ακρότητα όταν προωθείς την εξόντωση του εαυτού σου (αρκεί να είσαι λευκός) για να μην θεωρηθείς ρατσιστής. Υπάρχει σχετικό κίνημα (αριστερό φυσικά) στην αμερική που τείνει να κυριαρχεί στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, είτε το πιστεύετε είτε όχι.
Αυτό: http://conservative-headlines.com/2012/01/psychology-today-promoting-hatred-of-white-people/
θα το μεταφράσω τις επόμενες ημέρες για να δείτε τι εννοώ.

Κάποιοι θα μπορούσαν μάλιστα να επιχειρηματολογήσουν ότι αυτό ακριβώς συντελλείται τώρα με τον τρόπο που προωθείται η αθρόα λαθρομετανάστευση στην ευρώπη.

Την ομοφιλοφυλία πάλι μπορείς να την αποκαλέσεις μειοψηφία. Τον φεμινισμό, έτσι όπως εξελίχθηκε μετά το δεύτερο κύμα, μπορείς να τον αποκαλέσεις ακρότητα, ακόμα και διαστροφή.

Αυτά.