Ο στρουθοκαμηλισμός βλάπτει σοβαρά!

ΟΙΣΤΡΟΣ

  Αναδημοσιεύουμε παρακάτω ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που διαβάσαμε στην «Εφημερίδα της Αριστεράς- Ο ΔΡΟΜΟΣ».

  Και τούτο γιατί επιτέλους δημοσιεύτηκε άρθρο με καθαρή άποψη για τη σχέση του κοινωνικού και εθνικού προβλήματος που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας και ιδιαίτερα η αριστερά, στην εφημερίδα που αποτελεί δημοσιογραφικό όργανο ενός κόσμου που έλκει την προέλευση του από οργάνωση που (αυτό)θεωρείτο μαρξιστική-λενινιστική [Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας-ΚΟΕ]. Που στη συνέχεια αποφάσισε να συμπορευθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ – ως συνιστώσα του αρχικά και τώρα, όπως συνέβη και με τις άλλες ως ρεύμα του.

Το περιεχόμενο του άρθρου έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με τις εθνομηδενιστικές και τάχατες αυστηρά «ταξικές» θέσεις άλλων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, και ακόμα πιο ανοιχτά με εκείνες τις απόψεις που προβάλλονται από τους γνωστούς πια όχι απλά εθνομηδενιστικούς κύκλους εντός του ΣΥΡΙΖΑ αλλά θα λέγαμε αυτούς που συγκροτούν την «Πέμπτη φάλαγγα» στους κόλπους του. Και με κάθε τρόπο και μέσο προσπαθούν να επιβάλλουν τις απόψεις τους διαβάλλοντας όσους αντιπαρατίθενται ως «εθνικιστές», «φασίστες» ή κρυπτοφασίστες κλπ. Είναι οι κύκλοι εκείνοι που φρίξανε όταν
ο πρώην διπλωματικός σύμβουλος του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ πρέσβης κ. Γ. Αϋφαντής τόλμησε να διατυπώσει κάποιες απόψεις περί τα εθνικά με τις οποίες οι ίδιοι διαφωνούσαν.

  Ο κ. Αδάμος Ζαχαριάδης στην εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ με άρθρο του «Ο πρέσβης, το Κυπριακό και η αριστερή κουλτούρα», επιτέθηκε απροσχημάτιστα στον πρέσβη για να τελειώσει το άρθρο του ως εξής:

«Δεν ξέρω αν ο κ. Αϋφαντής είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Εγώ πάντως, ως μέλος του κόμματος, δεν αισθάνομαι καθόλου ευχάριστα όταν κάτω από τέτοια κείμενα βλέπω την υπογραφή «διπλωματικός σύμβουλος του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ».

Ο Χ. Γεωργούλας, με το άρθρο του «Σύμβουλος σε επικίνδυνη σύγχυση» - που δημοσιεύτηκε στην ΕΠΟΧΗ 23 Μαρτίου 2014 και αναδημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ 25 Μαρτίου 2014, του επιτέθηκε γιατί ο πρέσβης είχε κάνει το τρομερό αμάρτημα να διαφωνήσει με άρθρο του Αριστείδη Μπαλτά στην ΑΥΓΗ για το Κυπριακό, χαρακτηρίζοντας τον «ακατάλληλο γι αυτή τη θέση» [του διπλωματικού συμβούλου]. Την εποχή Στάλιν θα τον είχε συλλάβει, δικάσει και καταδικάσει αν όχι εις θάνατον σίγουρα σε αναμόρφωση σε κάποιο στρατόπεδο εργασίας.

Ο Αριστείδης Μπαλτάς – πρόεδρος και του Ινστιτούτου Ν. Πουλαντζά – υπήρξε φανατικός Ανανικός. Είχε υποστηρίξει το σχέδιο με άρθρο του στην ΑΥΓΗ και τότε, το 2004 και βέβαια δεν άλλαξε γνώμη μέχρι σήμερα – παρόλο ότι το 76% των ελληνοκυπρίων το απέρριψε, παρόλο ότι φανατικός υποστηρικτής του υπήρξε ο Νίκος Αναστασιάδης, που κι αυτός δεν τολμάει να το υπερασπίσει τώρα - , γι αυτό και αναδημοσίευσε το άρθρο υποστήριξης του πάλι στην ΑΥΓΗ 2/3/2014!!!
Αυτό το άρθρο τόλμησε να αντικρούσει ο πρέσβης με άρθρο του στα ΕΝΘΕΜΑΤΑ: «Κυπριακό και Αριστερά: εξ όνυχος τον λέοντα!» (16/ Μαρτίου 2014). Είχε βέβαια προηγηθεί μια κριτική του στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ στην ΑΥΓΗ (6/6/2013) «Για την ακύρωση και ανατροπή του Μνημονίου», που είχε ξεσηκώσει θύελλα στο οργανωμένο κοινό του ΣΥΡΙΖΑ.

Όλο το Ανανικό προσωπικό βάλθηκε λοιπόν να διώξει τον σύμβουλο. Μη ξεχνάμε ότι επίσημα ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ταχθεί υπέρ του σχεδίου ΑΝΑΝ και μάλιστα πολλοί «διανοούμενοι» του είχαν υπογράψει υπέρ του. Ανάμεσα τους βέβαια όλα τα επιφανή στελέχη του Ινστιτούτου Πουλαντζά, που χρόνια τώρα υποστηρίζουν τις τουρκικές θέσεις: Σια Αναγνωστοπούλου, Γιάννης Μηλιός, Δημοσθένης Παπαδάτος Αναγνωστόπουλος, κλπ κλπ.

Τελικά ο πρέσβης εξεδιώχθη ακριβώς από την υπαρκτή μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ «πέμπτη φάλαγγα» που όταν αυτό λέχθηκε σε εκδήλωση για το Κυπριακό στην Καλλιθέα [20-3-14] στην οποία παρίστατο ως ένας εκ των ομιλητών – ως πρόσωπο και όχι ως εκπρόσωπος του προέδρου – παρεξηγήθηκε και αποχώρησε. [Λεπτομέρειες εδώ: Λ. Ριζάς «Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο πρέσβης και το Κυπριακό» http://www.istrilatis.blogspot.gr/#!http://istrilatis.blogspot.com/2014/03/21314.html και Λ Ριζά «Ποια τελικά είναι θέση του ΣΥΡΙΖΑ για τη λύση του Κυπριακού;» http://www.istrilatis.blogspot.gr/#!http://istrilatis.blogspot.com/2014/03/2032014.htm]


Στη θέση ήρθε ο κ Β. Καλπαδάκης. Αυτός θα είναι του «γούστου» όλων αυτών των φανατικών εθνομηδενιστών: «Μαλλιάς» και μουσάτος ο νέος διπλωματικός σύμβουλος του Τσίπρα, κοσμοπολίτης και σίγουρα όχι εθνικιστής. Όπως έγραψε μάλιστα ο Neo στο Matrix μας είχε ενημερώσει πρώτος αυτός «για μία λαθεμένη επιλογή που είχε κάνει ο Αλέξης Τσίπρας -ή, ακριβέστερα, το περιβάλλον του: την επιλογή του γνωστού και μη εξαιρετέου στους εθνικιστικούς κύκλους διπλωμάτη Γιώργου Αϋφαντή για τη θέση του διπλωματικού συμβούλου του ΣΥΡΙΖΑ» και που τώρα «Ο Τσίπρας διόρθωσε το λάθος του Αϋφαντή» (22/07/2014@7:06 http://www.matrix24.gr/2014/07/o-tsipras-diorthose-to-lathos-tou-aifanti/)

Αν λοιπόν το άρθρο που αναδημοσιεύουμε από τον ΔΡΟΜΟ σημαίνει ότι οι τελευταίες εξελίξεις τους έπεισαν ότι η αριστερά πρέπει να αρθρώσει πιο αποφασιστικό λόγο για τα εθνικά θέματα, το Κυπριακό, το Αιγαίο κλπ, να συμβάλλει σε ένα ξεκαθάρισμα των απόψεων γι αυτά στον ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου του προέδρου του – που από τις δηλώσεις του φαίνεται πώς είναι γαλουχημένος με εντελώς λαθεμένες περί αυτά απόψεις – τότε πραγματικά θα έχει γίνει ένα σημαντικό βήμα. Αν αποτελεί απλά μια καλή τουφεκιά, πάλι καλή είναι. 

Ο στρουθοκαμηλισμός βλάπτει σοβαρά!

ΔΡΟΜΟΣ φύλλο 236 - 8/11/2014

Η Αριστερά δεν μπορεί να είναι φορέας αποφυγής, υποβάθμισης και συσκότισης των σοβαρών ζητημάτων που «τρέχουν» στην περιοχή

Του Αριστοτέλη Ζωγράφου

Στα πυκνά, σε ρυθμό και σημασία, γεγονότα που ανοίγουν ή κλείνουν νέους κύκλους στην πολιτική κονίστρα, δεν μπορεί να διαφύγει της προσοχής μας ότι εισερχόμαστε σε έναν προθάλαμο νέων προδιαγραφών για τη διέξοδο από την καθολική κρίση που διαπερνά την χώρα μας.

Εξηγούμαστε: Η μετατόπιση της οικονομικής κρίσης σε γεωπολιτικές αναμετρήσεις, με ενεργές δύο μεγάλες εστίες πολέμου σε Ουκρανία και Συρία-Ιράκ, καθώς και η αναζωπύρωση του τουρκικού επεκτατισμού υπό τον μανδύα του νεοοθωμανισμού και το δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου, οδηγούν σε μια διαπίστωση: Η διέξοδος της χώρας δεν είναι οικονομικό θέμα, δεν περνά από αποφάσεις του ECOFIN, αλλά συνδέεται με κοινωνικά και εθνικά προβλήματα και αναγκαστικά θα στροβιλιστεί στη δίνη των γεωπολιτικών αναταράξεων.

Η τουρκική προκλητικότητα δεν προκαλείται για τους λόγους που επικαλούνται διάφοροι πολιτικοί παράγοντες και αναλυτές στην Ελλάδα. Δεν αποσκοπεί στο να σταματήσει τις συνομιλίες των δύο κοινοτήτων που οδηγούσαν σε μια εκκόλαψη ενός Σχεδίου Ανάν-2, δεν προκλήθηκε από κινήσεις της ελληνικής πλευράς (π.χ. από τις τριμερείς συνομιλίες Ελλάδας, Κύπρου, Αιγύπτου, όπως επισημαίνει η Αυγή σε χθεσινό κύριο άρθρο της), ούτε πρόκειται για «μπλόφα» ώστε να απαλύνει τον αντίκτυπο αποτυχιών της Τουρκίας σε άλλα μέτωπα.

Στρατηγικός σχεδιασμός

Η τουρκική έξοδος στο Αιγαίο, την Κύπρο και την Ανατολική Μεσόγειο εκφράζει στρατηγικούς σχεδιασμούς επαναχάραξης των συνόρων και παρέμβασης στους συσχετισμούς στην περιοχή, εντάσσεται σε μεγαλοκρατικά σχέδια υπό το φιλόδοξο δόγμα του νεοοθωμανισμού.

Η πίεση της Δύσης για πολιτική σύγκλιση στην Ελλάδα είναι υπαρκτή. Αποσκοπεί στην εξασφάλιση μιας νέας πολιτικής σταθερότητας, επουλώνοντας τις πληγές του πολιτικού συστήματος από τη μνημονιακή διαχείριση, αλλά και στην πλήρη ευθυγράμμιση της χώρας στο ευρωατλαντικό πλαίσιο. Η ατζέντα της συναίνεσης, προς το παρόν, ποικίλλει αλλά σίγουρα συνδέεται τόσο με το κοινωνικό όσο και με το εθνικό ζήτημα και τη διαχείρισή τους για τη μετάβαση στην περιβόητη «μεταμνημονιακή» κανονικότητα.

Πάντως, πρέπει να αναγνωριστεί ότι το Ελληνοτουρκικό θα διαπεράσει και θα επικαθορίσει πολλές προτεραιότητες και δεσμεύσεις. Ο στρουθοκαμηλισμός δεν βοηθά σε τίποτα και η εποχή των χειροκροτημάτων και της ευδαιμονίας μπορεί εύκολα να δώσει τη θέση της σε «βροχή» λαϊκής αποδοκιμασίας απέναντι σε όσους θα υποτιμήσουν κρίσιμα θέματα.

Για να μην παίζουμε με τη φωτιά, που πλησιάζει επικίνδυνα, πρέπει να επισημανθούν ορισμένες αλήθειες:

α) Ό,τι είναι εθνικό δεν είναι κατά ανάγκη εθνικιστικό. Η εθνική κυριαρχία, η εδαφική ακεραιότητα, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας δεν είναι ταυτόσημα με τον εθνικισμό.

β) Δεν μπορεί να νοηθεί σήμερα αριστερή ταυτότητα και ειδικά έτσι όπως περιπλέκεται η κατάσταση, χωρίς να υπάρχει το εθνικό-πατριωτικό στοιχείο μαζί με το κοινωνικό και ταξικό. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να υπάρχει αδιαφορία για την άμυνα μιας χώρας απέναντι σε προκλήσεις και απειλές. Δεν μπορεί να μη θεωρείται η άμυνα το ίδιο σημαντική, για παράδειγμα, υπόθεση με την παραγωγική ανασυγκρότηση μιας χώρας.

γ) Δεν μπορεί να υπάρχει αδιαφορία για το ζήτημα της αναγκαίας εθνικής ενότητας απέναντι στους κινδύνους μιας καθολικής καταστροφής, ενός διαμελισμού, διάλυσης της χώρας. Μόνο που η εθνική ενότητα δεν -τονίζουμε δεν- ταυτίζεται με τον πολιτικό κόσμο και το πολιτικό σύστημα που είναι ένοχο για πολλές καταστροφές. Ταυτίζεται με την ενότητα λαϊκών και πολιτικών δυνάμεων που συσπειρώθηκαν σε μια αντιμνημονιακή βάση, η οποία ένωσε ορισμένες στιγμές τη μεγάλη πλειοψηφία (σχηματικά, ακόμα και το 85%) του ελληνικού λαού. Αυτή η μεγάλη πλειοψηφία πρέπει να εκφραστεί από μια πρόταση πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και εθνικής διεξόδου της χώρας.

Απαραίτητες κινήσεις

Την ίδια στιγμή, σήμερα, πρέπει να διεκδικούνται όσα είναι απαραίτητα για την ανάσχεση της τουρκικής προκλητικότητας, θεσμικά και πολιτικά.

Θεσμικά, θα πρέπει να καταγγελθούν οι παράνομες ενέργειές της στο Συμβούλιο Ασφαλείας, να μπλοκαριστούν σε όλα τα όργανα της Ε.Ε. (με ελληνικό ή κυπριακό βέτο) οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις, να γίνουν ανοίγματα προς δυνάμεις που μπορούν να υποβοηθήσουν (π.χ. Ρωσία, Αίγυπτος) και να υπάρξει οργανωμένη επαναπροσέγγιση Ελλάδας-Κύπρου, μακριά από τη μεταπολιτευτική πολιτική αποστάσεων και αποξένωσης. Να μην αφεθεί η Κύπρος μόνη και απροστάτευτη.

Πολιτικά, είναι αναγκαίες μια σειρά κινήσεις που έχουν μεγάλη σημασία, ιδιαίτερα για την Αριστερά:

Πολιτική αφύπνισης και ενημέρωσης. Να πάψει η Αριστερά να είναι φορέας αποφυγής, υποβάθμισης, συσκότισης των σοβαρών ζητημάτων που είναι σε εξέλιξη.

Απαλλαγή από την πολιτική επικοινωνιακών σκοπιμοτήτων που αναιρούν ή αγνοούν το εθνικό πρόβλημα.

Άνοιγμα αντίστοιχων ιδεολογικών μετώπων παντού και μέσα στην ίδια την Αριστερά. Ό,τι είναι εθνικό δεν είναι εθνικιστικό και δεν μπορεί να εκχωρείται σε άλλες δυνάμεις, ακόμα και στη φασιστική Χ.Α.

Αξιολόγηση της άμυνας ως σοβαρού και κυριαρχικού δικαιώματος μιας χώρας, μέσα στο σημερινό επικίνδυνο περιβάλλον.

Το εθνικό συνδέεται με το κοινωνικό ζήτημα. Δεν υπάρχει ανάταξη της χώρας έξω από άξονες όπως: Παραγωγική ανασυγκρότηση, πραγματική δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία, άμυνα, κοινωνική αξιοπρέπεια, ανοικοδόμηση.

Συμπαράταξη και αδελφοποίηση Ελλάδας και Κύπρου (από τη σκοπιά της κοινωνίας, του λαού, του κινήματος).

Πρόκειται για τα απλά και, κυρίως, στοιχειώδη. Για άλλους, που η ψυχή τους πάλλεται από πεπερασμένο ευρωπαϊσμό και νοσταλγία για μια πολιτική τύπου ΕΑΔΕ (το «γκουγκλάρισμα» μπορεί να βοηθήσει τους νεότερους, οι παλιότεροι θα τη θυμούνται ως ενότητα με τη Δεξιά του Καραμανλή για τη μη επάνοδο των χουντικών, όταν αυτοί είχαν ήδη κλειστεί στον Κορυδαλλό…), κοινώς μια πολιτική «να μην αγριεύουμε το θηρίο», όλα αυτά μπερδεύουν. Έτσι, φροντίζουν συχνά να ξεμπλέξουν, βαφτίζοντάς τα εθνικιστικά. Η πραγματικότητα θα αποκαταστήσει την αλήθεια ορισμένων εννοιών, το θέμα είναι με ποιο τρόπο.

το είδα