Πηγή: The Vineyard of the Saker : A bird’s eye view of the vineyard (13-10-2013).
Οι τελευταίες εντάσεις μεταξύ της ΕΕ και της Ρωσίας για τα «πυροτεχνήματα» της Greenpeace στην Αρκτική επιβεβαιώνει μόνο ένα γεγονός το οποίο κανείς πραγματικά δεν προσπαθεί να αρνηθεί πια: Οι Δυτικές πολιτικές και οικονομικές ελίτ μισούν απολύτως το Βλαντιμίρ Πούτιν και δείχνουν τον αποτροπιασμό τους για τη συμπεριφορά της Ρωσίας, τόσο στο εσωτερικό της Ρωσίας όσο και στη διεθνή σκηνή. Αυτή η τάση ήταν αρκετά ορατή στα πρόσωπα των Ομπάμα και ο Πούτιν στη σύνοδο κορυφής της G8 στο LoughErne όπου και οι δύο ηγέτες φαινόταν απολύτως αηδιασμένοι ο ένας με τον άλλον. Τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα όταν ο Πούτιν έκανε κάτι εντελώς ανήκουστο στη ρωσική διπλωματική ιστορία: είπε δημοσίως ότι ο Κέρι είναι ανέντιμος και τον αποκάλεσε ακόμη και ψεύτη.
Ενώ οι εντάσεις έφτασαν κάποιου είδους κορύφωσης κατά τη διάρκεια του θέματος της Συρίας, τα προβλήματα μεταξύ της Ρωσίας και των ΗΠΑ δεν είναι πραγματικά κάτι καινούργιο. Μια γρήγορη ματιά στο πρόσφατο παρελθόν δείχνει ότι τα δυτική εταιρικά μέσα ενημέρωσης έχουν αποδυθεί σε μια διαρκή στρατηγική εκστρατεία για τον εντοπισμό και την εκμετάλλευση τυχόν αδυναμιών στη ρωσική «πολιτική πανοπλία» και
στη περιγραφή της Ρωσίας σαν μια πολύ άσχημη, αντιδημοκρατική και αυταρχική χώρα, με άλλα λόγια, μια απειλή για τη Δύση. Επιτρέψτε μου να αναφέρω μερικά επεισόδια της απειλητικής εκστρατείας κατά της Ρωσίας (χωρίς καμία ιδιαίτερη σειρά):
- Ο Μπερεζόφσκι ως «διωκόμενος» επιχειρηματίας.
- Η Politkovskaya «δολοφονήθηκε από μπράβους της KGB».
- Ο Khodorkovskyφυλακίστηκε για την αγάπη του για την «ελευθερία».
- Η «επιθετικότητα» της Ρωσίας εναντίον της Γεωργίας.
- Οι πόλεμοι «γενοκτονίας» της Ρωσίας εναντίον των Τσετσένων.
- Οι «PussyRiot» ως «κρατούμενες συνείδησης».
- Ο Λιτβινένκο «δολοφονήθηκε από τον Πούτιν».
- Οι Ρώσοι ομοφυλόφιλοι «διώκονται» και είναι «θύματα κακομεταχείρισης» από το κράτος.
- Ο Magnitsky και ο επακόλουθος «νόμος Magnitsky».
- Ο Snowden ως «προδότης που κρύβεται στη Ρωσία».
- Οι «κλεμμένες εκλογές» για τη Δούμα και τη Προεδρία.
- Η «Λευκή Επανάσταση» στην πλατεία Bolotnaya.
- Ο «νέος Ζαχάρωφ» – AlexeiNavalnyi.
- Η «υποστήριξη στον Άσαντ» από την Ρωσία, τον (χημικό) «Χασάπη της Δαμασκού».
- Η Ρωσική σταθερή «παρέμβαση» στις ουκρανικές υποθέσεις.
- Ο «πλήρης έλεγχος» του Κρεμλίνου στα ρωσικά μέσα ενημέρωσης.
Αυτός ο κατάλογος δεν είναι πλήρης, αλλά επαρκής για τους σκοπούς μας. Επιτρέψτε μου επίσης να προσθέσω αμέσως ότι εδώ δεν είναι ο σκοπός μου σήμερα να καταρρίψω αυτές τις κατηγορίες μία προς μία. Το έχω κάνει σε αυτό το blog πολλές φορές στο παρελθόν, έτσι ώστε όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να το ψάξει. Θα δηλώσω μόνο εδώ ένα πολύ σημαντικό πράγμα που δεν μπορώ να αποδείξω, αλλά για το οποίο είμαι απολύτως βέβαιος: 90% ή περισσότερο του ρωσικού κοινού πιστεύει ότι όλα αυτά τα ζητήματα είναι απόλυτως ανοησίες, εντελώς παραφουσκωμένα μη-θέματα. Επιπλέον, οι περισσότεροι Ρώσοι πιστεύουν ότι οι λεγόμενες «δημοκρατικές δυνάμεις» που υποστηρίζουν οι δυτικές ελίτ στη Ρωσία (Iabloko, Parnas, Golos, κ.λπ.) είναι βασικά παράγοντες επιρροής υπέρ της Δύσης που πληρώνονται από τη CIA, τη MI6, τον Soros και εξόριστους εβραϊους ολιγάρχες. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι, εκτός από αυτές τις μικρές φιλελεύθερες / δημοκρατικές ομάδες, κανείς στη Ρωσία δεν λαμβάνει σοβαρά υπόψη αυτές τις κατηγορίες. Οι περισσότεροι άνθρωποι τα βλέπουν ακριβώς για αυτό που είναι: μια εκστρατεία σπίλωσης.
Με πολλούς τρόπους, η κατάσταση μάλλον θυμίζει πώς ήταν τα πράγματα κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όπου η Δύση χρησιμοποιούσε τις τεράστιες πηγές προπαγάνδας της για να δαιμονοποιήσει τη Σοβιετική Ένωση και να υποστήριξει αντι-σοβιετικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων δυνάμεσων μέσα στην ίδια την ΕΣΣΔ. Θα έλεγα ότι οι προσπάθειες αυτές ήταν, σε γενικές γραμμές, πολύ επιτυχείς και ότι από το 1990 η συντριπτική πλειοψηφία των Σοβιέτ, συμπεριλαμβανομένων των Ρώσων, ήταν μάλλον αηδιασμένοι με τους ηγέτες τους. Επομένως, γιατί τόσο μεγάλη διαφορά με το σήμερα;
Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό, θα πρέπει να ανατρέξουμε στις διεργασίες που έλαβαν χώρα στη Ρωσία τα τελευταία περίπου 20 χρόνια, διότι μόνο μια ματιά στο τι συνέβη κατά τη διάρκεια των δύο αυτών δεκαετιών, θα μας επιτρέψει να φτάσουμε στην ρίζα του σημερινού προβλήματος(-ων) μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας.
Πότε εξαφανίστηκε πραγματικά η Σοβιετική Ένωση;
Η επίσημη ημερομηνία του τέλους της Σοβιετικής Ένωσης είναι η 26η Δεκεμβρίου του 1991, η ημέρα της έγκρισης από το Ανώτατο Σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης (Supreme Soviet of the Soviet Union), της διακήρυξης αριθ. 142-H η οποία αναγνώρισε επίσημα τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, ως κράτος και υποκείμενο του διεθνούς δικαίου. Αλλά αυτό είναι μια πολύ επιφανειακή, τυπική, άποψη για τα πράγματα. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι παρόλο που η Σοβιετική Ένωση είχε συρρικνωθεί στο μέγεθος της Ρωσικής Ομοσπονδίας εξακολουθούσε να επιβιώνει μέσα σε αυτά τα μικρότερα σύνορα. Σε τελική ανάλυση, οι νόμοι δεν άλλαξαν εν μία νυκτί, και το ίδιο ισχύει για το μεγαλύτερο μέρος της γραφειοκρατίας, και παρόλο που το ίδιο το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε απαγορευθεί μετά το πραξικόπημα του Αυγούστου του 1991 το υπόλοιπο του κρατικού μηχανισμού συνέχισε να υπάρχει.
Για τον Γέλτσιν και τους υποστηρικτές του αυτή η πραγματικότητα δημιούργησε μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Αφού απαγόρευσε το ΚΚΣΕ και διάλυσε τη KGB, οι φιλελεύθεροι του Γέλτσιν εξακολουθούσαν να αντιμετωπίζουν ένα τρομερό αντίπαλο: το Ανώτατο Σοβιέτ της Ρωσικής Ομοσπονδίας (Supreme Soviet of the Russian Federation), το Κοινοβούλιο της Ρωσικής Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας (Parliament of the Russian Soviet Federative Socialist Republic), το οποίο εκλεγόταν από το Κογκρέσο των Αντιπροσώπων του Λαού της Ρωσικής Ομοσπονδίας (Congress of People’s Deputies of the Russian Federation). Κανείς δεν είχε καταργήσει αυτό *πολύ* σοβιετικό ίδρυμα το οποίο γρήγορα έγινε το κέντρο όλων σχεδόν των αντι-Γέλτσιν και φιλο-σοβιετικών δυνάμεων στη χώρα. Δεν μπορώ να εμβαθύνω σε όλες τις λεπτομέρειες του εν λόγω νομικού εφιάλτη, αρκεί να πούμε ότι το ίδιο το Ανώτατο Σοβιέτ παρουσιαζόταν ως το «Ρωσικό Κοινοβούλιο» (που δεν είναι ακριβώς αλήθεια) και ότι τα μέλη του διεξήγαγαν μια συστηματική εκστρατεία για να εμποδίσουν τον Γέλτσιν να εφαρμόσει τις «μεταρρυθμίσεις» (εκ των υστέρων, θα μπορούσε κανείς να πει ότι προσπάθησαν να εμποδίσουν τον Γέτσιν να καταστρέψει τη χώρα). Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η «νέα Ρωσία» και η «παλιά ΕΣΣΔ» πολεμούσαν μεταξύ τους για το μέλλον της χώρας. Όπως ήταν αναμενόμενο, το Ανώτατο Σοβιέτ ήθελε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία, ενώ ο Γέτσιν και οι φιλελεύθεροι του ήθελαν μια προεδρική δημοκρατία. Οι δύο πλευρές παρουσίαζαν αυτό που φαινόταν να είναι μια έντονη αντίθεση για τους περισσότερους Ρώσους:
1) Ο ρώσος πρόεδρος Γέλτσιν: επίσημα εκπροσωπούσε τη Ρωσία, σε αντιδιαστολή με τη Σοβιετική Ένωση. Ο ίδιος αυτοπαρουσιαζόταν ως αντι-κομμουνιστής και δημοκράτης (ξεχνώντας ότι ο ίδιος υπήρξε υψηλόβαθμο στέλεχος του ΚΚΣΕ και ακόμη και μέλος χωρίς δικαίωμα ψήφου στο Politburo!). Ο Γέλτσιν ήταν σαφώς ο αγαπημένος της Δύσης και υποσχέθηκε την ενσωμάτωση της Ρωσίας στο δυτικό κόσμο.
2) Το Ανώτατο Σοβιέτ: με επικεφαλής τον Ruslan Khasbulatov με την υποστήριξη του Αντιπροέδρου της Ρωσίας, Alexander Rutskoi. Το Ανώτατο Σοβιέτ έγινε το σημείο συνάντησης όλων εκείνων που πίστευαν ότι η Σοβιετική Ένωση είχε διαλυθεί παράνομα (που είναι αλήθεια) και ενάντια στη θέληση της πλειοψηφίας του λαού της (το οποίο είναι επίσης αλήθεια). Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, υποστηρικτές του Ανωτάτου Σοβιέτ ήταν αν όχι ορκισμένοι κομμουνιστές, τότε τουλάχιστον σοσιαλιστές και αντι-καπιταλιστές. Ένα μεγάλο μέρος του μάλλον αποδιοργανωμένου ρωσικού εθνικιστικού κινήματος υποστήριξε επίσης το Ανώτατο Σοβιέτ.
Όλοι γνωρίζουμε τι συνέβη τελικά: Ο Γέτσιν συνέτριψε την αντιπολίτευση σε ένα τεράστιο λουτρό αίματος, πολύ χειρότερο από ό, τι έχει αναφερθεί στα δυτικά (ή ακόμα και ρωσικά) μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το γράφω αυτο με μεγάλο βαθμό σιγουριάς, διότι έλαβα προσωπικά τις πληροφορίες από μια πολύ καλή πηγή: Τυχαίνει να βρίσκομουν στη Μόσχα κατά τη διάρκεια εκείνων των τραγικών ημερών και ήμουν σε συνεχή επαφή με ένα συνταγματάρχη μιας μάλλον μυστικοπαθούς μονάδας ειδικών δυνάμεων της KGB που ονομαζόταν “Vympel” (περισσότερα για αυτό παρακάτω), ο οποίος μου είπε ότι η εσωτερική εκτίμηση της KGBγια τον αριθμό των ανθρώπων που σκοτώθηκαν στη Μόσχα ήταν κοντά στα 3.000 άτομα. Μπορώ επίσης προσωπικά να βεβαιώσω ότι οι μάχες διήρκεσαν πολύ περισσότερο από τους ισχυρισμούς της επίσημης αφήγησης: Είδα μια πολύ παρατεταμένη μάχη με πολυβόλα ακριβώς κάτω από το παράθυρό μου, 5 ημέρες αφότου το Ανώτατο Σοβιέτ είχε παραδοθεί. Θέλω να το τονίσω εδώ, διότι πιστεύω ότι αυτό απεικονίζει μια πραγματικότητα που συχνά παραβλέπεται: η λεγόμενη «συνταγματική κρίση του 1993» ήταν στην πραγματικότητα ένας μίνι εμφύλιος πόλεμος για την τύχη της Σοβιετικής Ένωσης και μόνο στο τέλος αυτής της κρίσης η Σοβιετική Ένωση εξαφανίστηκε πραγματικά.
Στις ημέρες που προηγούνται της επίθεσης με τανκς έναντι του Ανωτάτου Σοβιέτ, είχα την ευκαιρία να περάσω πολύ χρόνο με τους υποστηρικτές του προέδρου και του Ανωτάτου Σοβιέτ. Είχα το χρόνο να συμμετάσχω σε μακρές συζητήσεις για να προσπαθήσω να ανακαλύψω τι υποστήριζε η κάθε πλευρά για το αν θα έπρεπε να συμπορευτώ με οποιοδήποτε από τα δυο μέρη. Η διαπίστωση στην οποία κατέληξα ήταν μάλλον θλιβερή: και οι δύο πλευρές αποτελούνταν κατά κύριο λόγο από πρώην (ή όχι-πρώην) κομμουνιστές, και οι δύο πλευρές ισχυρίζονταν ότι υπερασπίζονταν τη δημοκρατία και οι δύο πλευρές κατηγορούσε η μια την άλλη ότι είναι φασίστες. Στην πραγματικότητα και οι δύο πλευρές ήταν στην πραγματικότητα πολύ ίδιες. Νομίζω ότι δεν ήμουν ο μόνος που αισθανόταν έτσι εκείνες τις ημέρες και υποψιάζομαι ότι οι περισσότεροι από τους ανθρώπους στη Ρωσία το αισθάνονταν αυτό βαθιά και κατέληξαν να είναι πραγματικά αηδιασμένοι με όλους τους πολιτικούς που εμπλέκονταν.
Θα ήθελα να μοιραστώ μια πιο προσωπική ιστορία εδώ: αυτές οι τραγικές ημέρες ήταν για μένα προσωπικά αρκετά εκπληκτικές. Ήμουν, ένας νεαρός άνδρας που γεννήθηκε σε μια οικογένεια λυσσαλέων αντι-σοβιετικών Ρώσων εμιγκρέδων, που είχε περάσει πολλά χρόνια αγωνίζομενος κατά του σοβιετικού συστήματος και, ειδικότερα, της KGB. Και όμως, κατά ειρωνεία της τύχης, κατέληξα να περνώ τον περισσότερο χρόνο παρέα με τον συνταγματάρχη μιας μονάδας ειδικών δυνάμεων της KGB (πως γνωριστήκαμε είναι μια μεγάλη ιστορία για άλλη δημοσίευση). Ακόμη πιο εκπληκτικό για μένα ήταν το γεγονός ότι παρ’ όλες τις διαφορές μας, είχαμε ακριβώς την ίδια αντίδραση στα γεγονότα που λαμβάναν χώρα μπροστά στα μάτια μας. Και οι δύο αποφάσισαμε ότι δεν θα μπορούσαμε να συνταχθούμε με οποιοδήποτε από τα μέρη που συμμετείχαν σε αυτή τη σύγκρουση – και οι δύο πλευρές ήταν εξίσου αποκρουστικές για μας. Ήμουν στο διαμέρισμά του, όταν έλαβε ένα τηλεφώνημα από τα κεντρικά γραφεία της KGB για να εμφανιστεί σε μια τοποθεσία στο κέντρο για να προετοιμάσει μια επίθεση των ειδικών δυνάμεων εναντίον του «Λευκού Οίκου» (αυτό ήταν το παρατσούκλι του δρόμου που βρισκόταν το Ρωσικό κτίριο του Κοινοβουλίου) – αρνήθηκε να υπακούσει, είπε στα αφεντικά του να παν στον διάολο, και έκλεισε το τηλέφωνο. Δεν ήταν μόνος του στην εν λόγω απόφαση: ακριβώς όπως και το 1991, ούτε οι ρώσοι αλεξιπτωτιστές, ούτε οι ειδικές δυνάμεις συμφώνησαν να πυροβολήσουν τους δικούς τους ανθρώπους (άλλες, δήθεν «δημοκρατικές» δυνάμεις δεν έδειξαν τέτοιους ενδοιασμούς). Αντί να υπακούσει τις εντολές των αφεντικών του, ο νέος μου φίλος ξόδεψε το χρόνο του για να μου δώσει κάποιες πολύτιμες συμβουλές για το πώς να φυγαδεύσω με ασφάλεια ένα συγγενή μου από τη Μόσχα χωρίς να μας πυροβολήσουν ή να μας συλλάβουν (το να είσαι κάποιος με μητρική γλώσσα τα Ρωσικά και με ξένο διαβατήριο δεν ήταν πολύ ασφαλές πράγμα εκείνες τις ημέρες).
Ήθελα να ξαναπώ εδώ αυτή την ιστορία, γιατί δείχνει κάτι πολύ σημαντικό: το 1993 η συντριπτική πλειοψηφία των Ρώσων, ακόμα και εξόριστοι εμιγκρέδες και συνταγματάρχες των ειδικών δυνάμεων της KGB, ήταν βαθιά αηδιασμένοι και απηυδήσμενοι και με τις δύο πλευρές αυτής της κρίσης. Κατά κάποιο τρόπο, θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι περισσότεροι Ρώσοι περίμεναν μια τρίτη δύναμη να εμφανιστεί στην πολιτική σκηνή.
Από το 1993 έως το 1999 – ένας δημοκρατικός εφιάλτης
Μετά τη συντριβή της αντιπολίτευσης από τους τραμπούκους του Γέλτσιν, οι πύλες του Άδη άνοιξαν πραγματικά για τη Ρωσία: ολόκληρη η χώρα καταλήφθηκε από διάφορες μαφίες και οι τεράστιοι φυσικοί πόροι λεηλατήθηκαν από (κυρίως Εβραϊους) ολιγάρχες. Η λεγόμενη «ιδιωτικοποίηση» της ρωσικής οικονομίας δημιουργήσε τόσο μια νέα τάξη πολυεκατομμυριούχων όσο και πολλές δεκάδες εκατομμύρια πάρα πολύ φτωχών ανθρώπων που κατάφερναν μόλις και μετά βίας να επιβιώνουν. Ένα τεράστιο κύμα εγκληματικότητας κατελαβε κάθε πόλη, το σύνολο της υποδομής της χώρας κατέρρευσε και πολλές περιοχές της Ρωσίας άρχισαν ενεργά να σχεδιάζουν την απόσχιση τους από τη Ρωσική Ομοσπονδία. Η Τσετσενία αφέθηκε να αποσχιστεί από τη Ρωσική Ομοσπονδία μετά από ένα γκροτέσκο και αιματηρό πόλεμο που είδε το ρωσικό στρατό να δέχεται πισώπλατες μαχαιριές από το Κρεμλίνο. Και κατά την διάρκεια όλων αυτών των πραγματικά κολασμένων χρόνων, οι δυτικές ελίτ έδωσαν την πλήρη υποστήριξή τους στον Γέλτσιν και τους ολιγάρχες του. Η μόνη εξαίρεση σε αυτή την «γιορτή αγάπης» ήταν η πολιτική, οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη που παρείχε η αγγλοσαξωνική σφαίρα στην εξέγερση της Τσετσενίας. Τελικά, αυτό που έπρεπε να συμβεί συνέβη: η χώρα κήρυξε πτώχευση το 1998 με την υποτίμηση του ρουβλίου και τη χρεοκοπία. Αν και ποτέ δεν θα ξέρουμε στα σίγουρα, πιστεύω ακράδαντα ότι το 1999 η Ρωσία ήταν μόλις λίγα βήματα μακριά από το να εξαφανιστεί εντελώς ως χώρα και ως έθνος.
Η κληρονομιά που άφησαν οι φιλελεύθεροι / δημοκράτες
Αφού συνέτριψαν την αντιπολίτευση το 1993, οι Ρώσοι φιλελεύθεροι απέκτησαν την πλήρη ελευθερία να συντάξουν ένα νέο σύνταγμα που θα ταιριάζει απόλυτα με το σκοπό τους, και με τη χαρακτηριστική έλλειψη διορτικότητας που τους χαρακτηριζει υιοθέτησαν ένα νέο Σύνταγμα το οποίο έδωσε τεράστιες εξουσίες στον Πρόεδρο και πραγματικά πολύ λίγα στο νέο Κοινοβούλιο, τη Ρωσική Δούμα. Προχώρησαν τόσο πολύ ώστε κατάργησαν ακόμα και τη θέση του Αντιπροέδρου (δεν ήθελαν άλλο Rutskoi να σαμποτάρει τα σχέδιά τους).
Και παρόλα αυτά, στις προεδρικές εκλογές του 1996, οι φιλελεύθεροι έχασαν σχεδόν τα πάντα. Προς φρίκη τους, ο Κομμουνιστής Υποψήφιος Gennadi Zuiganov κέρδισε τις περισσότερες ψήφους στον 1ο γύρο, πράγμα που ανάγκασε τους φιλελεύθερους να κάνουν δύο πράγματα: πρώτον, φυσικά, παραποίησαν τα επίσημα αποτελέσματα και, δεύτερο, έκαναν μια συμμαχία με τον αρκετά δημοφιλή Αρχιστρατηγό, Alexander Lebed. Αυτές οι δύο κινήσεις κατέστησαν δυνατό για αυτούς να δηλώσουν ότι κέρδισαν το 2ο γύρο (αν και στην πραγματικότητα ο Ziuganov κέρδισε). Εδώ ξανά, η Δύση υποστήριξε πλήρως τον Γέλτσιν. Και γιατί όχι; Αφού έδωσε την πλήρη υποστήριξη της στον Γέλτσιν για την αιματηρή καταστολή των υποστηρικτών του Ανώτατου Σοβιέτ, γιατί να μην υποστηρίξει επίσης τον Γέλτσιν σε κλεμμένες εκλογές, έτσι δεν είναι; Για μια δεκάρα, για ένα δολάριο. (Ολα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω)
Ο ίδιος ο Γέλτσιν, ωστόσο περνούσε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του πίνοντας μέχρι θανάτου και σύντομα έγινε μάλλον σαφές ότι δεν θα διαρκέσει για πολύ. Πανικός κατέλαβε το φιλελεύθερο στρατόπεδο ο οποίος έληξε με την διάπραξη ενός τεράστιου λάθους: επέτρεψαν σε έναν ελάχιστα γνωστό και μάλλον αδιάφορο γραφειοκράτη από την Αγία Πετρούπολη να αντικαταστήσει τον Γέλτσιν ως Αναπληρωτής Πρόεδρος: τον Βλαντιμίρ Πουτιν.
Ο Πούτιν ήταν ένας ήσυχος, χαμηλών τόνων, ικανός γραφειοκράτης του οποίου η κύρια ποιότητα φαίνεται να ήταν η έλλειψη ισχυρής προσωπικότητας, ή έτσι πίστευαν οι φιλελεύθεροι. Και, φίλε, αυτός ήταν ένας μεγάλος λανθασμένος υπολογισμός!
Μόλις διορίστηκε, ο Πούτιν ενήργησε με αστραπιαία ταχύτητα. Εξέπληξε αμέσως τους πάντες με την προσωπική του ανάμειξη στο 2ο πόλεμο της Τσετσενίας. Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, ο Πούτιν έδωσε όλη την ελευθερία στους στρατιωτικούς διοικητές να διεξάγουν τον πόλεμο αυτό, όπως ήθελαν. Ο Πούτιν εξέπληξε όλους και πάλι, όταν έκανε μια πραγματικά ιστορική συμφωνία με τον Ahmad Hadji Καντίροφ για να φέρει την ειρήνη στην Τσετσενία, ακόμη και αν ο τελευταίος ήταν ο ηγέτης της εξέγερσης κατά τη διάρκεια του πρώτου πολέμου της Τσετσενίας.
Η δημοφιλία του Πούτιν εκτινάχθηκε στα ύψη και το χρησιμοποίησε άμεσα προς όφελός του.
Σε ένα καταπληκτική «στροφή» της ιστορίας, ο Πούτιν χρησιμοποίησε το Σύνταγμα που αναπτύχθηκε και εγκρίθηκε από τους ρώσους φιλελεύθερους για να εφαρμόζει πολύ γρήγορα μια σειρά από καίριες μεταρρυθμίσεις και να εξαλείψει τη βάση δύναμης των φιλελευθέρων: τους Εβραίους Ολιγάρχες (Berezovksy, Khorodkovsky, Fridman, Gusinsky, κ.λπ.). Πέρασε επίσης πολλούς νόμους που προορίζονται να «ενισχύσουν την κάθετη δύναμη/ιεραρχία» που έδωσε στο Ομοσπονδιακό Κέντρο τον άμεσο έλεγχο πάνω στις τοπικές διοικήσεις. Αυτό, με τη σειρά του, όχι μόνο συνέτριψε πολλές από τις τοπικές μαφίες που είχαν καταφέρει να διαφθείρουν και να διεισδύσουν στις τοπικές αρχές, αλλά επίσης σταμάτησε γρήγορα τα διάφορα αποσχιστικά κινήματα στο εσωτερικό της Ρωσίας. Τέλος, χρησιμοποίησε τους λεγόμενους «διοικητικούς πόρους» για τη δημιουργία του δικού του κόμματος «Ενωμένη Ρωσία» (United Russia) και για να του δώσει την πλήρη υποστήριξη από το κράτος. Η ειρωνεία εδώ είναι ότι ο Πούτιν δεν θα είχε ποτέ καταφέρει να πετύχει σε αυτές τις προσπάθειες αν δεν είχαν οι Ρώσοι φιλελεύθεροι δημιουργήσει ένα υπερ-Προεδρικό Σύνταγμα, το οποίο έδωσε στο Πούτιν τα μέσα για να επιτύχει τους στόχους του. Για να παραφράσουμε τον Λένιν, θα έλεγα ότι οι Ρώσοι φιλελεύθεροι έδωσαν στο Πούτιν το σχοινί για να τους κρεμάσει.
Η Δύση, φυσικά, γρήγορα κατάλαβε τι συνέβαινε, αλλά ήταν πολύ αργά: οι φιλελεύθεροι είχαν χάσει την εξουσία για πάντα (Θεού θέλοντος!) και η χώρα είχε σαφώς αναληφθεί από μια τρίτη, προηγουμένως αθέατη, δύναμη.
Ποιοι έβαλαν πραγματικά τον Πούτιν στην εξουσία;
Αυτή είναι η κρίσιμη ερώτηση. Τυπικά, η επίσημη απάντηση είναι απλή: Το περιβάλλον του Γέλτσιν. Παρόλα αυτά, είναι μάλλον προφανές ότι κάποια άλλη άγνωστη ομάδα ανθρώπων κατάφερε να ξεγελάσει άψογα τους Φιλελεύθερους ώστε να αφήσουν την αλεπού μέσα στο κοτέτσι τους.
Τώρα, θυμηθείτε ότι οι φιλο-σοβιετικές δυνάμεις είχαν ηττηθεί πλήρως το 1993. Έτσι, αυτό δεν ήταν το αποτέλεσμα κάποιων νοσταλγικών ρεβανσιστών που ήθελαν να αναστήσουν την παλιά Σοβιετική Ένωση. Έτσι δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε προς αυτό το στρατόπεδο που, στην πραγματικότητα, έχει ως επί το πλείστον παρέμεινει αντίθετο προς τον Πούτιν μέχρι σήμερα. Ποιος άλλος τότε;
Ήταν στην πραγματικότητα μια συμμαχία δύο δυνάμεων: πρώην στοιχείων της «PGU KGB SSSR» και μια σειράς σημαντικών βιομηχανικών και οικονομικών ηγετών. Ας τα εξετάσουμε στη συνέχεια ένα προς ένα:
Η πρώτη δύναμη ήταν η PGU KGB SSSR: το παράρτημα στο εξωτερικό της Σοβιετικής KGB. Το επίσημο όνομα της ήταν Πρώτη Γενική Διεύθυνση της Επιτροπής Κρατικής Ασφάλειας της ΕΣΣΔ (First Chief Directorate of the Committee of State Security of the USSR). Θα μπορούσαμε να πούμε το αντίστοιχο της βρετανικής MI6. Αυτή ήταν πέρα από κάθε αμφιβολία το πιο εκλεκτό μέρος της KGB, αλλά και η πιο αυτόνομη (είχε ακόμη και δική της έδρα στα νότια της Μόσχας). Αν και η PGU ασχολήθηκε με μια σειρά από ζητήματα, ήταν επίσης πολύ στενά συνδεδεμένη με, και ενδιαφερόταν για, τον κόσμο των μεγάλων επιχειρήσεων, στην ΕΣΣΔ και στο εξωτερικό. Δεδομένου ότι η PGU δεν είχε τίποτα να κάνει με τις πιο άσχημες δραστηριότητες της KGB όπως η δίωξη των διαφωνούντων (που ήταν ο ρόλος της 5ης Διεύθυνσης) και δεδομένου ότι είχε λίγη σχέση με την εσωτερική ασφάλεια (αυτό ήταν το προνόμιο της 2ης Γενικής Διεύθυνσης), δεν ήταν ψηλά στον κατάλογο των ιδρυμάτων προς μεταρρύθμιση απλά και μόνο επειδή δεν ήταν τόσο μισητή όσο το πιο ορατό μέρος της KGB.
Η δεύτερη δύναμη που έβαλε τον Πούτιν στην εξουσία αποτελούνταν από νέους ανθρώπους που προέρχονταν από βασικά υπουργεία της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, τα οποία ασχολούνταν με βιομηχανικά και οικονομικά ζητήματα και τους οποίους μισούσαν οι Εβραϊοι ολιγάρχες του Γέλτσιν. Σε αντίθεση με τους ολιγάρχες του Γελτσιν, αυτοί οι νέοι ηγέτες δεν ήθελαν να λεηλατήσουν απλά όλους τους πόρους της Ρωσίας και αργότερα να συνταξιοδοτηθούν στις ΗΠΑ ή το Ισραήλ, αλλά ήθελαν η Ρωσία να γίνει μια ισχυρή οικονομία της αγοράς ενσωματωμένη στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Αργότερα, η πρώτη ομάδα θα μετατραπεί σε αυτό που εγώ αποκαλώ υποστηρικτές της Ευρασιατική Εθνικής Κυριαρχίας (Eurasian Sovereignists), ενώ η δεύτερη θα γίνει αυτό που εγώ αποκαλώ υποστηρικτές της Ατλανικής Ολοκλήρωσης (Atlantic Integrationists) (μπορείτε να δείτε εδώ και εδώ για μια επεξήγηση αυτών των εννοιών). Θα μπορούσαμε να τους σκεφτούμε ως «οι άνθρωποι του Πούτιν» και «οι άνθρωποι του Μεντβέντεφ».
Τέλος, δεν πρέπει να παραβλέπεται το γεγονός ότι υπάρχει, φυσικά, και μια τρίτη δύναμη που έδωσε την πλήρη υποστήριξή της στο δίδυμο Πούτιν-Μεντβέντεφ – οι ίδιοι οι Ρώσοι που έχουν, μέχρι στιγμής, πάντα ψήφισει για να τους κρατήσουν στην εξουσία.
Ένα απολύτα εξαιρετικό μοντέλο, αλλά που πλέον έχει υπερβεί της διάρκεια ζωής του
Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η ιδέα για τη δημιουργία αυτού του «δίδυμου» δεν ήταν τίποτα λιγότερο από εξαιρετική: ο Πούτιν θα φροντίζε για τους εθνικιστές, ο Μεντβέντεφ για το πιο φιλελεύθερα προσανατολισμένο τμήμα του λαού. Ο Πούτιν θα είχε την υποστήριξη των «υπουργείων δύναμης» (άμυνα, ασφάλεια, μυστικές υπηρεσίες), ενώ ο Μεντβέντεφ θα είχε τη στήριξη της επιχειρηματικής κοινότητας. Ο Πούτιν θα μπορούσε να τρομάξει τις τοπικές αρχές, για συμμόρφωση με τις εντολές από το ομοσπονδιακό κέντρο, ενώ ο Μεντβέντεφ θα έκανε τις ΗΠΑ και την ΕΕ να αισθάνονται καλά στο Νταβός. Ή, ας το θέσω έτσι: ποιος θα ήταν εναντίον του δίδυμου Πούτιν και Μεντβέντεφ; Οι πιστοί υποστηρικτές της Σοβιετικής Ένωσης, λυσσαλέοι ξενοφοβικοί εθνικιστές, λυσσαλέοι φιλελεύθεροι φιλοαμερικάνοι και η Εβραϊκή διασπορά. Αυτοί πάνω κάτω, και δεν είναι και πολλοί.
Με την ευκαιρία – ποιους βλέπουμε στη σημερινή αντιπολίτευση; Ένα Κομμουνιστικό Κόμμα για όσους νοσταλγούν την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, ένα Φιλελεύθερο-Δημοκρατικό Κόμμα για τους εθνικιστές, και το αρκετά μικρό κόμμα «Δίκαιη Ρωσία» του οποίου μοναδικός σκοπός φαίνεται ότι είναι να πάρει ψήφους από τους άλλους δύο και συνεργάζεται με μερικούς από τους λυσσαλέους φιλελεύθερους. Με άλλα λόγια, οι Μεντβέντεφ και Πούτιν έχουν ουσιαστικά εξαλείψει κάθε είδους αξιόπιστη αντιπολίτευση.
Όπως ανέφερα σε προηγούμενες δημοσιεύσεις μου, υπάρχουν πλέον σαφείς ενδείξεις για σοβαρές εντάσεις μεταξύ των «Ευρασιατιστών» και των «Ατλαντιστών» σε σημείο που ο Πούτιν έχει πλέον δημιουργήσει το δικό του κίνημα (το «Πανρωσικό Λαϊκό Μέτωπο» – All-Russia People’s Front), που δημιουργήθηκε από τον Πούτιν το 2011 (και πάλι, για το ιστορικό μπορείτε να δείτε εδώandεδώ).
Αφού εξέτασαμε τις πολύπλοκες διαδικασίες που οδήγησαν στη δημιουργία της Προεδρίας Πούτιν στη Ρωσία, θα πρέπει να δούμε τι έγινε στις ΗΠΑ κατά την ίδια χρονική περίοδο.
Εν τω μεταξύ οι ΗΠΑ καταλαμβάνονται από τους νεοσυντηρητικούς
Σε αντίθεση με τη Σοβιετική Ένωση, η οποία ουσιαστικά εξαφανίστηκε από τον χάρτη του πλανήτη μας, οι ΗΠΑ «κέρδισαν» τον Ψυχρό Πόλεμο (αυτό δεν είναι στην πραγματικότητα αλήθεια, αλλά έτσι το βλέπουν πολλοί Αμερικανοί) και αφού έγιναν η τελευταία και μόνη πραγματική υπερδύναμη οι ΗΠΑ ξεκίνησαν αμέσως μια σειρά εξωτερικών πολέμων για να δημιουργήσουν την «πλήρους φάσματος κυριαρχία» τους πάνω στον πλανήτη, ιδιαίτερα μετά τα γεγονότα της 9/11, τα οποία μετασχημάτισαν βαθιά την ίδια τη φύση της αμερικάνικης κοινωνίας.
Παρόλα αυτά, η κοινωνία μετά την 9/11 έχει τις ρίζες της σε ένα πολύ πιο μακρινό παρελθόν: τα χρόνια του Ρέιγκαν.
Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Ρόναλντ Ρέιγκαν μια ομάδα η οποία αργότερα έγινε γνωστή ως «Νεοσυντηρητικοί» πήραν τη στρατηγική απόφαση να πάρουν τον έλεγχο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, και τα συνδεδεμένα ιδρύματα και δεξαμενές σκέψεις (think tanks). Ενώ στο παρελθόν οι πρώην τροτσκιστές ήταν περισσότερο διατεθειμένοι να υποστηρίξουν το υποτίθεται πιο αριστερό Δημοκρατικό Κόμμα, το «νέο και βελτιωμένο GOP» υπό τον Ρέιγκαν πρόσφερε στους Νεοσυντηρητικούς κάποια εξαιρετικά ελκυστικά χαρακτηριστικά:
1) Χρήματα: ο Ρέιγκαν ήταν άνευ όρων υποστηρικτής των μεγάλων επιχειρήσεων και του επιχειρηματικού κόσμου. Το μάντρα του «η κυβέρνηση είναι το πρόβλημα» ταίριαζε απόλυτα με την ιστορική εγγύτητα των Νεοσυντηρητικών με τους αδίστακτους βιομηχάνους(Robber Barons), τα αφεντικά της Mafiaκαι τους μεγάλους τραπεζίτες. Γι ‘αυτούς, απορύθμιση σήμαινε ελευθερία δράσης, κάτι το οποίο ήταν βέβαιο ότι θα έκανε τους κερδοσκόπους και τους μάγκες της Wall Street εξαιρετικά πλούσιους.
2) Βία: Ο Ρέιγκαν επίσης βρισκόταν σταθερά πίσω από το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ και την πολιτική παρέμβασης σε κάθε χώρα του πλανήτη. Αυτή η γοητεία με την ωμή βία και, ας είμαστε ειλικρινείς εδώ, τη τρομοκρατία, ταίριαζε επίσης τέλεια με τη νοοτροπία των Τροτσκιστών-Νεοσυντηρητικών (Trotskyite-Neocon).
3) Έλλειψη νομιμότητας: Ο Ρέιγκαν δεν ενδιαφέροταν καθόλου για το νόμο, είτε πρόκειται για το διεθνές δίκαιο ή το εθνικό δίκαιο. Σίγουρα, εφ’ όσον ο νόμος συμβαίνει να είναι επωφελής για τα συμφέροντα των ΗΠΑ ή του GOP, γινόταν δεκτή με όλες τις τιμές. Αλλά αν δεν ήταν, οι Ρειγκανιστές δεν τον τηρούσαν χωρίς καμία τύψη.
4) Αλαζονεία: επί Ρέιγκαν, ο πατριωτισμός και οι feel-good αυτοκρατορικές βλέψεις έφτασαν σε νέα ύψη. Περισσότερο από ποτέ πριν, οι ΗΠΑ είδαν τον εαυτό τους όχι μόνο ως τον «ηγέτη του ελεύθερου κόσμου» που προστατεύει τον πλανήτη ενάντια στην «Αυτοκρατορία του Κακού», αλλά επίσης και ως μοναδική και ανώτερη από την υπόλοιπη ανθρωπότητα (όπως στο διαφημιστικό της Ford της δεκαετίας του 1980: «είμαστε το νούμερο ένα, πίσω από άλλον κανέναν!»)
5) Συστηματική εξαπάτηση: υπό τον Ρέιγκαν το ψέμμα μετατράπηκε από μια περιστασιακή αν και συνηθισμένη τακτική που χρησιμοποιείται στην πολιτική σε βασική μορφή της δημόσιας επικοινωνίας: Ο Ρέιγκαν, και η κυβέρνησή του, μπορούσαν να πουν ένα πράγμα και στο δευτερόλεπτο να το αρνηθούν. Μπορούσαν να δίνουν υποσχέσεις που ήταν προφανώς αδύνατο να κρατήσουν (Πόλεμος των Άστρων). Θα μπορούσαν πανηγυρικά να δώσουν όρκο και μετά να τον σπάσουν (Iran-Κόντρας). Και, εάν έρχονταν αντιμέτωποι με απόδειξεις για αυτά τα ψέματα, αυτό που είχε να κάνει ο Ρέιηκαν ήταν να πει: «Λοιπόν, όχι, δεν θυμάμαι».
6) Μεσσιανισμός: όχι μόνο είχε ο Ρέιγκαν μια τεράστια βάση υποστήριξης μεταξύ των διαφόρων τρελών θρησκευτικών δογμάτων στις ΗΠΑ (συμπεριλαμβανομένων όλων στην Ζώνη της Βίβλου – Bible Belt), αλλά προώθησε επίσης ένα παράξενο είδος κοσμικού μεσσιανισμού που το χαρακτήριζε ένα τοξικό μείγμα ξενοφοβίας συνοδευόμενης με ρατσισμό, με μια ναρκισσιστική γοητεία με οτιδήποτε πατριωτικό, δεν έχει σημασία πόσο ηλίθιο, συνοδευόμενο με την αυτο-λατρεία.
Οπότε ας ανακεφαλαιώσουμε:
Χρήματα + βία + παρανομία + αλαζονεία + εξαπάτηση + μεσσιανισμός ισούται με τι;
Δεν μοιάζει όλο αυτό πολύ, πολύ οικείο; Δεν είναι μια τέλεια περιγραφή του Σιωνισμού και του Ισραήλ;
Δεν είναι απορίας άξιο που οι νεοσυντηρητικοί συνέρρεαν σε όλο και μεγαλύτερους αριθμούς σε αυτό το νέο GOP! Το GOPτου Ρέιγκαν ήταν το τέλειο Τρυβλίο Πέτρι (περιβάλλον) για τα Σιωνιστικά βακτήρια να αναπτυχθούν, και αναπτύχθηκαν πραγματικά. Πολύ.
Νομίζω ότι θα ήταν λογικό να πούμε ότι οι ΗΠΑ υποβλήθηκε επί δύο δεκαετίες σε μια μακρά διαδικασία «Σιωνιστοποίησης», η οποία κορυφώθηκε με την μεγάλη επιχείρηση προβοκάτσιας της 9/11 στην οποία οι τύποι του PNAC (Project for the New American Century) χρησιμοποιήσαν ουσιαστικά την πρόσβασή τους στα κέντρα εξουσίας στις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τη KSA (Σαουδική Αραβία) για να πλάσουν ένα νέο εχθρό – την «ισλαμο-φασιστική τρομοκρατία» – που θα δικαιολογούσε όχι μόνο ένα πλανητικό πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας» (το GWOT), αλλά και μια άνευ όρων υποστήριξη προς το Ισραήλ.
Υπήρχαν, επίσης, χαμένοι σε αυτή την εξέλιξη, κυρίως αυτό που αποκαλώ το «παλιό Αγγλοσαξωνικό στρατόπεδο», το οποίο ουσιαστικά έχασε τον έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους της εγχώριας πολιτικής του δύναμης και όλη την δύναμη του στην εξωτερική πολιτική: για πρώτη φορά μια νέα πορεία στην εξωτερική πολιτική άρχισε σταδιακά να παίρνει σάρκα και οστά υπό την ηγεσία μιας ομάδας ανθρώπων που στην πορεία του χρόνου αναγνωρίστηκαν ως οι «Πάνω από όλα το Ισραήλ» (Israel Firsters). Για ένα μικρό χρονικό διάστημα οι παληοί Anglos φαίνεται ότι ξαναπήραν τα ηνία της εξουσίας ― υπό την προεδρία του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου ― για να τη χάσουν ξανά αμέσως με την εκλογή του Μπιλ Κλίντον. Αλλά το απόγειο της ισχύος των Σιω(νιστών)(Νεο)συντηρητικών (Ziocon) επιτεύχθηκε μόνο υπό την προεδρία του Τζορτζ Μπους, που ουσιαστικά προήδρευσε στη μαζική εκκαθάριση των Anglos από καίριες θέσεις στην κυβέρνηση (ειδικά το Πεντάγωνο και τη CIA). Όπως ήταν αναμενόμενο, έχοντας τους ανθρώπους που ο Μπους ο πρεσβύτερος ονομάζε «οι τρελοί στο υπόγειο» πραγματικά στην εξουσία, οι ΗΠΑ ήρθαν στο χείλος μιας παγκόσμιας κατάρρευσης: στο εξωτερικό η τεράστια παγκόσμια συμπάθεια για τις ΗΠΑ μετά τις 911 μετατράπηκε σε ένα τσουνάμι απέχθειας και αγανάκτησης, ενώ εσωτερικά η χώρα βρέθηκε αντιμέτωπη με μια τεράστια τραπεζική κρίση που οδήγησε σχεδόν στην επιβολή στρατιωτικού νόμου στις ΗΠΑ.
Ο ερχομός του Μπαράκ Ομπάμα – «Η αλλαγή στην οποία μπορούμε να πιστέψουμε!»
Η εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στον Λευκό Οίκο ήταν πραγματικά ένα βαρυσήμαντο ιστορικό γεγονός. Όχι μόνο επειδή η πλειοψηφία του λευκού πληθυσμού είχε εκλέξει ένα μαύρο άνδρα στο ανώτατο αξίωμα της χώρας (αυτό ήταν στην πραγματικότητα κυρίως μια έκφραση απελπισίας και μια βαθιά δίψα για αλλαγή), αλλά επειδή μετά από μία από τις πιο αποτελεσματικές εκστρατείες δημοσίων σχέσεων στην ιστορία, η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών και πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι, άνθρωποι στο εξωτερικό, πραγματικά, αληθινά πίστευαν ότι ο Ομπάμα θα κάνει μερικές βαθιές, ουσιαστικές αλλαγές. Η απογοήτευση με τον Ομπάμα ήταν τόσο μεγάλη όσο οι ελπίδες που είχαν εκατομμύρια γιαυτόν. Εγώ προσωπικά αισθάνομαι ότι η ιστορία θα θυμάται τον Ομπάμα όχι μόνο ως ένα από τους χειρότερους προέδρους στην ιστορία, αλλά επίσης, και αυτό είναι το πιο σημαντικό, σαν τη τελευταία ευκαιρία για το «σύστημα» να μεταρρυθμιστεί. Αυτή η ευκαιρία χάθηκε. Και ενώ μερικοί, με απόλυτη αηδία, περιγράφουν τον Ομπάμα ως «ελαφριά έκδοση του Μπους», νομίζω ότι η Προεδρία του μπορεί να περιγραφεί καλύτερα ως «μια από τα ίδια, μόνο χειρότερα».
Τούτου λεχθέντος, υπάρχει κάτι το οποίο, σε απόλυτη έκπληξή μου, πέτυχε η εκλογή του Ομπάμα: την αφαίρεση των (περισσότερων, αλλά όχι όλων) Neocons από (τις περισσότερες, αλλά όχι όλες) βασικές θέσεις εξουσίας και τον επαναπροσανατολισμό των (περισσότερων, αλλά όχι όλων) σημείων της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής σε μια πιο παραδοσιακή «Πάνω από όλα οι ΗΠΑ» γραμμή, συνήθως υποστηριζόμενη από τα «παληά Anglo» συμφέροντα. Σίγουρα, οι νεοσυντηρητικοί εξακολουθούν να έχουν σταθερά τον έλεγχο του Κογκρέσου και των αμερικανικών εταιρικών μέσων μαζικής ενημέρωσης, αλλά η εκτελεστική εξουσία είναι, τουλάχιστον προς το παρόν, και πάλι κάτω από Anglo ελέγχο (αυτό είναι, φυσικά, μια γενίκευση: ο Ντικ Τσένι δεν ήταν ούτε εβραϊκός ούτε σιωνιστής, ενώ ο Henry Kissinger δύσκολα μπορεί να περιγραφεί ως «Anglo»). Και ακόμα κι αν ο Bibi Netanyahu πήρε περισσότερες επευφημίες στο Κογκρέσο (29) από οποιονδήποτε Πρόεδρο των ΗΠΑ, η επίθεση στο Ιράν που τόσο πολύ ήθελε δεν πραγματοποιήθηκε. Αντ’ αυτού, η Χίλαρι και ο Πετρέους εκδιώχθηκαν, και ήρθαν οι Chuck Hagel και Τζον Κέρι. Αυτό δυσκολα μπορεί να χαρακτηριστεί «αλλαγή στην οποία μπορούμε να πιστεύουμε», αλλά τουλάχιστον δείχνει ότι το Λικούντ δεν ελέγχει πια τον Λευκό Οίκο.
Φυσικά, τίποτα δεν έχει τελειώσει. Αν μη τι άλλο το σημερινό παιχνίδι που παίζεται μεταξύ του Λευκού Οίκου και του Κογκρέσου για το προϋπολογισμό με τον εγγενή κίνδυνο αδυναμίας πληρωμής των ΗΠΑ δείχνει ότι η σύγκρουση αυτή δεν έχει επιλυθεί.
Το τρέχων πλέγμα πραγματικής δύναμης στις ΗΠΑ και Ρωσία
Έχουμε δείξει ότι υπάρχουν δύο ανεπίσημα μέρη στη Ρωσία που είναι πλήρως προσηλωμένα σε μια θανάσιμη σύγκρουση για την εξουσία, οι «Eurasian Sovereignists» και οι «Atlantic Integrationists». Υπάρχουν επίσης δύο ανεπίσημα μέρη στις ΗΠΑ που είναι πλήρως προσηλωμένα σε μια θανάσιμη σύγκρουση για την εξουσία: οι Neocons και οι «old Anglos ιμπεριαλιστές». Θα έλεγα ότι, τουλάχιστον προς το παρόν, οι «Eurasian Sovereignists» και οι «old Anglos» έχουν επικρατήσει επί των εσωτερικών αντιπάλων τους, αλλά ότι οι Ρωσοι «Eurasian Sovereignists» είναι σε πολύ ισχυρότερη θέση απ’ ότι οι αμερικάνοι «old Anglos». Υπάρχουν δύο κύριοι λόγοι γι ‘αυτό:
1) Η Ρωσία έχει ήδη υποστεί οικονομική κατάρρευση και πτώχευση και
2) η πλειοψηφία των Ρώσων υποστηρίζουν πλήρως τον Πρόεδρο Πούτιν και τις «Eurasian Sovereignist» πολιτικές του.
Σε αντίθεση, οι ΗΠΑ είναι στα πρόθυρα μιας οικονομικής κατάρρευσης και η κλίκα του 1%, η οποία κυβερνά τις ΗΠΑ είναι απολύτως μισητή και περιφρονημένη από τους περισσότερους Αμερικανούς.
Μετά την τεράστια και, πραγματικά, σπαρακτική απογοήτευση με τον Ομπάμα, όλο και περισσότεροι Αμερικανοί πείθονται ότι η αλλαγή της μαριονέτας στο Λευκό Οίκο δεν έχει νόημα και ότι αυτό που χρειάζονται οι ΗΠΑ είναι πραγματικά αλλαγή καθεστώτος.
ΕΣΣΔ και ΗΠΑ – επιστροφή στο μέλλον;
Είναι αρκετά εκπληκτικό για όσους θυμούνται τη Σοβιετική Ένωση στα τέλη του 1980, το πόσο οι ΗΠΑ υπό τον Ομπάμα προσομοιάζουν με την ΕΣΣΔ του Μπρέζνιεφ: εσωτερικά χαρακτηρίζονται από μια γενική αίσθηση αηδίας και αποξένωσης των ανθρώπων που προκλήθηκε από την αδιαμφισβήτητη στασιμότητα ενός συστήματος σάπιο μέχρι το κόκκαλο. Ένα υπερμεγέθες στρατιωτικό και αστυνομικό κράτος με στολές παντού, ενώ όλο και περισσότεροι άνθρωποι ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Μια δημόσια μηχανή προπαγάνδας που, όπως και στο 1984 του Όργουελ, συνεχώς υπερηφανεύεται για τις επιτυχίες παντού, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι όλα αυτά είναι ψέματα. Εξωτερικά, οι ΗΠΑ είναι απελπιστικά εκτεθειμένες και είτε την μισούν είτε την χλευάζουν στο εξωτερικό. Ακριβώς όπως στις Σοβιετικές ημέρες, οι ηγέτες των ΗΠΑ είναι σαφές ότι φοβούνται τους δικούς τους ανθρώπους, έτσι ώστε να προστατεύουν τον εαυτό τους με ένα τεράστιο και δαπανηρό παγκόσμιο δίκτυο κατασκόπων και προπαγανδιστών που τρομοκρατούνται με τη διαφωνία και οι οποίοι βλέπουν τον κύριο εχθρό στους δικούς τους ανθρώπους.
Προσθέστε σε αυτό και ένα πολιτικό σύστημα το οποίο απέχει πολύ από το να επιλέγει τους καλύτερους από τους πολίτες αποξενώνοντας τους βαθιά και προωθώντας παράλληλα τους πιο ανήθικους και διεφθαρμένους στις θέσεις εξουσίας. Ένα ακμάζων βιομηχανικό συμπλέγμα φυλακών και ένα στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα που η χώρα απλά δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά τη διατήρηση τους. Μια ετοιμόρροπη υποδομή δημοσίων υπηρεσιών σε συνδυασμό με ένα εντελώς δυσλειτουργικό σύστημα υγειονομικής περίθαλψης στο οποίο μόνο οι πλούσιοι και καλά δικτυωμένοι μπορούν να λάβουν καλή θεραπεία. Και πάνω απ ‘όλα, ένας μη-θεραπεύσιμος αρτηριοσκληρωτικός δημόσιος λόγος, γεμάτος ιδεολογικά κλισέ εντελώς αποκομμένα από την πραγματικότητα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του Πακιστανού πρέσβη της Διάσκεψης του ΟΗΕ για τον αφοπλισμό στη Γενεύη το 1992, ο οποίος σε ομιλία του μια συνέλευση αυτάρεσκων δυτικών διπλωματών, είπε τα εξής λόγια: «Φαίνεται να πιστεύετε ότι κερδίσατε τον Ψυχρό Πόλεμο, αλλά έχετε ποτέ εξετάσει το ενδεχόμενο ότι αυτό που πραγματικά συνέβη είναι ότι οι εσωτερικές αντιφάσεις του κομμουνισμού «είπαν αντίο» στον κομμουνισμό πριν οι εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού θα μπορούσαν να «πουν αντίο» στον καπιταλισμό;!». Περιττό να πούμε ότι αυτά τα προφητικά λόγια έγιναν δεχτά με μια σαστισμένη σιωπή και σύντομα ξεχάστηκαν. Αλλά ο άνθρωπος ήταν, πιστεύω, απολύτως σωστός: ο καπιταλισμός έχει φτάσει τώρα σε μια κρίση τόσο βαθιά όσο εκείνη που επηρέασε τη Σοβιετική Ένωση στα τέλη του 1980 και δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να μεταρρυθμιστούν ή αλλιώς να αλλάξουν. Αλλαγή καθεστώτος είναι η μόνη δυνατή έκβαση.
Οι ιστορικές ρίζες της Ρωσοφοβίας των αμερικανικών ελίτ
Έχοντας πει όλα τα παραπάνω, είναι πραγματικά αρκετά απλό να κατανοήσουμε γιατί η Ρωσία εν γένει, και ειδικότερα ο Πούτιν, προκαλεί μια τέτοια βαθιά έχθρα στη Δυτική πλουτοκρατία: έχοντας πειστεί ότι κέρδισε τον Ψυχρό Πόλεμο είναι τώρα αντιμέτωπη με τη διπλή απογοήτευση μιας Ρωσίας που επανακάμπτει ταχέως και μιας δυτικής οικονομικής και πολιτικής παρακμής που μετατρέπεται σε κάτι που μοιάζει με αργή και επώδυνη αγωνία.
Μέσα στην πίκρα και την αγανάκτηση τους, οι ηγέτες της Δύσης παραβλέπουν το γεγονός ότι η Ρωσία δεν ευθύνεται για τα τρέχοντα προβλήματα της Δύσης. Στην πραγματικότητα, ισχύει ακριβώς το αντίθετο: η βασική επίπτωση της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης όσον αφορά το υπό αμερικάνικη διοίκηση διεθνές οικονομικό σύστημα ήταν να παρατείνει την ύπαρξή του, δημιουργώντας μια νέα ζήτηση για αμερικανικά δολάρια στην Ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία (ορισμένοι οικονομολόγοι ― όπως ο Nikolai Starikov― εκτιμούν ότι η κατάρρευση της ΕΣΣΔ έδωσε επιπλέον 10+ χρόνια ζωής στο αμερικάνικο δολάριο).
Στο παρελθόν, η Ρωσία υπήρξε ο ιστορικά νούμερο ένα εχθρός της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Όσο για τους Εβραίους ― έτρεφαν πάντα πολλά παράπονα για την προ-επαναστατική τσαρική Ρωσία. Η Επανάσταση του 1917 έδωσε μεγάλη ελπίδα σε πολλούς Ανατολικο-ευρωπαϊους Εβραίους, αλλά ήταν βραχύβια, καθώς ο Στάλιν νίκησε τον Τρότσκι και το Κομμουνιστικό Κόμμα εκκαθαρίστηκε από πολλά μέλη του που ήταν Εβραίοι. Ξανά και ξανά η Ρωσία έχει παίξει ένα τραγικό ρόλο στην ιστορία των Ασκεναζί Εβραίων και αυτό, φυσικά, έχει αφήσει ένα βαθύ σημάδι στην κοσμοθεωρία των νεοσυντηρητικών που είναι όλοι βαθιά Ρωσσόφοβοι, ακόμη και σήμερα. Κάποιος θα μπορούσε να αντιταχθεί ότι πολλοί Εβραίοι είναι βαθιά ευγνώμονες για την απελευθέρωση από τον Σοβιετικό στρατό των Εβραίων από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης ή για το γεγονός ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε το Ισραήλ. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις, η χώρα η οποία πιστώνεται με αυτές τις ενέργειες είναι η Σοβιετική Ένωση και όχι η Ρωσία την οποία οι περισσότεροι Ασκενάζι Εβραίοι εξακολουθεί να συνδέουν κατά κανόνα με αντι-εβραϊκές πολιτικές και αξίες.
Επομένως, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι τόσο οι αγγλοσαξωνικές όσο και οι εβραϊκές ελίτ στις ΗΠΑ τρέφουν μια σχεδόν ενστικτώδη απέχθεια, και φόβο, για τη Ρωσία, ιδιαίτερα μια Ρωσία που την αντιλαμβάνονται ως αναδυόμενη ή αντι-αμερικανική. Και το γεγονός είναι ότι δεν κάνουν λάθος όσον αφορά αυτή την αντίληψη: η Ρωσία είναι σίγουρα σε ανάδυση, και η συντριπτική πλειοψηφία της ρωσικής κοινής γνώμης είναι σφόδρα αντι-αμερικανική, τουλάχιστον αν με το «Αμερική» αναφερόμαστε στο πολιτισμικό μοντέλο ή το οικονομικό σύστημα.
[...]
Δυτικές ελίτ – ακόμα κολλημένες στον Ψυχρό Πόλεμο
Αν και ο κόσμος έχει αλλάξει ριζικά τα τελευταία 20 χρόνια, οι δυτικές ελίτ δεν άλλαξαν. Αντιμέτωπες με μια πολύ απογοητευτική πραγματικότητα προσπαθούν απεγνωσμένα να ξαναξεκινήσουν το Ψυχρό Πόλεμο με την ελπίδα να τον ξανακερδίσουν. Εξ ου και οι ατέλειωτοι κύκλοι εκστρατειών δυσφήμησης της Ρωσίας που ανέφερα στην αρχή αυτού του κειμένου. Προσπαθούν να παρουσιάσουν τη Ρωσίας ως τη νέα Σοβιετική Ένωση, με καταπιεσμένες μειονότητες, φυλακισμένους ή δολοφονημένους αντιφρονούντες, ελάχιστη ή καμία ελευθερία του λόγου, ένα μονολιθικό κράτος, ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ένα πανταχού παρών μηχανισμό ασφαλείας που επιβλέπει τα πάντα. Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι άργησαν 20 χρόνια και ότι αυτές οι κατηγορίες δεν κολλάνε πολύ καλά με τη δυτική κοινή γνώμη ενώ έχουν *μηδενική* έλξη στο εσωτερικό της Ρωσίας. Στην πραγματικότητα, κάθε προσπάθεια παρέμβασης στο εσωτερικές πολιτικές υποθέσεις της Ρωσίας είναι τόσο ανίκανες και αδέξιες που αποτυγχάνουν κάθε φορά. Από τις απολύτως μάταιες προσπάθειες της Δύσης να οργανώσει μια «πολύχρωμη» επανάσταση στους δρόμους της Μόσχας έως τις εντελώς αντιπαραγωγικές προσπάθειες να δημιουργήσουν κάποιο είδος κρίσης γύρω από τα ανθρώπινα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων στη Ρωσία – κάθε βήμα από τη δυτική μηχανή προπαγάνδας έχει μόνο ενισχύσει τον Βλαντιμίρ Πούτιν και τους «Eurasian Sovereignists» του σε βάρος της φράξιας των «Atlantic Integrationist» στο εσωτερικό του Κρεμλίνου.
Υπήρχε ένας βαθύς και έντονος συμβολισμός στην τελευταία συνεδρίαση των 21 χωρών του APEC στο Μπαλί. Ο Ομπάμα αναγκάστηκε να ακυρώσει το ταξίδι του λόγω της κρίσης του προϋπολογισμού των ΗΠΑ, ενώ ο Πούτιν έγινε δεκτός με μια φρικτή μουσικά, αλλά πολιτικά σημαντική εκτέλεση του «Happy birthday to you!» από μια αυθόρμητη χορωδία αποτελούμενη από τους ηγέτες των χωρών του Ειρηνικού. Μπορώ να φανταστώ μόνο την οργή του Λευκού Οίκου όταν είδαν τους συμμάχους «τους» στον Ειρηνικό να κάνουν σερενάτες στο Πούτιν για τα γενέθλιά του!
[...]
το είδα
Birthday singalong greets President Putin at APEC
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου