Στρατόπεδα ξένων σκλάβων στην Σοβιετική Ένωση

Μέχρι πρόσφατα έμενε κρυφό για τους λαούς το γεγονός πως η Σοβιετική Ένωση χρησιμοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες ξένους σκλάβους για διάφορα σχέδια αναδόμησης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Χρειαζόταν εκατομμύρια νέους σκλάβους. Νά γιατί χτίστηκαν νέα στρατόπεδα σκλάβων για ξένους, με την σιωπηλή έγκριση των Δυτικών ηγετών. Στη Γαλλία στα 1995 παρουσιάστηκε η αποκαλυπτική ταινία γι’ αυτούς "Ξένοι Σκλάβοι στο Γκούλαγκ".

Ενώ η Δύση γιόρταζε τη νίκη, ήλθε μια διαταγή από τη Μόσχα στη Σοβιετική ζώνη στη Γερμανία που διέταζε τη NKVD και την SMERSH (СМЕРШ, Θάνατος στους Κατασκόπους!) να φυλακίσουν κάθε ξένο στη ζώνη αυτή. Ανάμεσα σ’ αυτούς που συνελήφθησαν ήταν Ιταλοί, Γάλλοι, Πολωνοί και άλλοι που είχαν εργαστεί στην Γερμανική πολεμική βιομηχανία, αλλά και ξένοι πρόσφυγες, όπως και πολλοί Ρώσοι. Πολλοί αιχμάλωτοι πολέμου, που κρατούντο σε Γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης έγιναν σκλάβοι των Σοβιετικών. Φυσικά πολλοί Γερμανοί αιχμάλωτοι πολέμου έγιναν σκλάβοι. Με τον τρόπο αυτό εκατοντάδες χιλιάδες αθώοι ξένοι συνελήφθησαν. Οι Δυτικές κυβερνήσεις δήλωσαν πως οι
άνθρωποι αυτοί ήταν αγνοούμενοι" ή "αυτομολήσαντες". Ήθελαν να αποκρύψουν τις πραγματικές συνθήκες από τους λαούς.

Ένας Αμερικανός πολίτης, ο Τζών Νόμπλ (John H. Noble: 1923 – 2007) ήταν ανάμεσα σ’ αυτούς που συνελήφθησαν στην Δρέσδη στις 5 Ιουλίου του 1945. Το γεγονός ότι είχε Ελβετική διπλωματική ασυλία δεν έσωσε ούτε αυτόν ούτε την οικογένειά του. Η Γκεστάπο κρατούσε την οικογένειά του σε κατ’ οίκον περιορισμό κατά τον πόλεμο και ο Τζών περίμενε τους Σοβιετικούς "απελευθερωτές". Γρήγορα βγήκε από τις ψευδαισθήσεις του όταν είδε τους Κόκκινους να δολοφονούν, να βιάζουν και να λεηλατούν τους κατοίκους της Δρέσδης και των άλλων πόλεων. Οι Αμερικανικές αρχές δεν άκουσαν τις κραυγές βοήθειας τού Τζών Νόμπλ. Στην αρχή κρατήθηκε με άλλους ξένους, γιατρούς, δικηγόρους και επιχειρηματίες, τις γυναίκες και τα παιδιά τους σε μια φυλακή όπου όλοι οι φυλακισμένοι περνούσαν από βασανιστήρια. Κάποιοι από αυτούς πυροβολήθηκαν στον αυχένα, διότι δεν ήταν σωματικά αρκετά ισχυροί για εργασία σκλαβιάς. Οι ξένοι συνελήφθησαν στα σπίτια τους, σε ιδρύματα και στους δρόμους.

Οι ξένοι οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα ιστορικά βιβλία αγνοούν πλήρως τί συνέβη μετά τον πόλεμο σ’ αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως το Μπουχενβάρντ και το Σαχσενχάουζεν. Πολλά από τα τρομερά εγκλήματα που διεπράχθησαν στα στρατόπεδα αυτά, χρεώθηκαν στους Ναζί. Ο Τζών Νόμπλ ανέφερε πως 10.000 άνθρωποι από διαφορετικά έθνη πέθαναν από κακή διατροφή σ’έναν μόνο χρόνο στο Μπουχενβάρντ. Ανακάλυψε την πληροφορία αυτή στα Σοβιετικά έγγραφα ενώ εργαζόταν στα γραφεία του στρατοπέδου. Οι κυβερνήσεις των αιχμαλώτων αυτών τους πρόδωσαν και τους ξέχασαν. Τα εγκλήματα αυτά διεπράχθησαν επίσης για να ανοίξει ο δρόμοςστην επέκταση του Κομμουνισμού. Δεν τους ενδιέφερε η μοίρα των ανθρώπων αυτών.

Οι ξένοι πολίτες σ’ αυτά τα κομμουνιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης κατηγορήθηκαν για "αντισοβιετικές δραστηριότητες". Ο Τζών Νόμπλ καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών σε στρατόπεδο σκλάβων στην Βόρκουτα (VorkutaGulag). Θεωρείτο προορισμός χωρίς επιστροφή. Οι ξένοι φυλακισμένοι μεταφέρονταν στην Σοβιετική Ένωση κάτω από αυστηρή μυστικότητα. Οι δυτικοί πολιτικοί ηγέτες πληροφορήθηκαν γι’ αυτό, παρέμειναν όμως σιωπηλοί.

Στην Βόρκουτα υπήρχαν περίπου μισό εκατομμύριο σκλάβοι που εργάζονταν σε 40 ανθρακωρυχεία, σε επιχειρήσεις κατασκευής τσιμέντου και σε εργοστάσια τούβλων. Η μέση παραγωγή ενός ανθρακωρυχείου ήταν 17 τόνοι, ένας ολοκληρωτικά απάνθρωπος αριθμός. Κάθε μέρα πέθαιναν 6-7 άνθρωποι. Τα πτώματά τους τα έριχναν σε μαζικό τάφο. Το 15% των φυλακισμένων ήταν γυναίκες και παιδιά. Ανάμεσα στους σκλάβους υπήρχαν Αμερικανοί, Γερμανοί, Τσέχοι, Σλοβάκοι, Εσθονοί, Φινλανδοί, Αγγλοι, Ιάπωνες, Ιταλοί, Έλληνες και άλλοι. Μόνον οι ισχυροί επιβίωναν.(Υπολογίζεται ότι 38.000 Έλληνες μεταφέρθηκαν στα γκούλαγκ της Σιβηρίας. Ελάχιστοι επέζησαν).

Μετά τον θάνατο του Στάλιν ο Στρατηγός Μασλένικωφ (εδώ) ήλθε στην Βόρκουτα για να βρει τί πραγματικά πίστευαν οι φυλακισμένοι για τη ζωή τους εκεί. Κανείς δεν θα τιμωρείτο γι’ αυτό που θα έλεγε. Κανείς δεν τόλμησε να πει ούτε μια λέξη για το θέμα αυτό. Ο Στρατηγός συνέχιζε να ενθαρρύνει τους φυλακισμένους. Τελικά μια ομάδα ανδρών, συμπεριλαμβανομένου ενός πρώην καθηγητού ιστορίας από το Λένινγκραντ, προχώρησαν μπροστά. Ο πρώην καθηγητής είπε: «Θα μιλήσω, αν και γνωρίζω πως θα μου επιβάλλουν ακόμη 10 χρόνια εργασίας σκλαβιάς για ό,τι θα πω». Ο Μασλένικωφ τον διαβεβαίωσε πως κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί. Ο καθηγητής τότε έκανε μια περίληψη της σκλαβιάς ανά τους αιώνες και τελείωσε σχολιάζοντας την σκλαβιά στην Σοβιετική Ένωση: «Ποτέ δεν υπήρξε οποιαδήποτε άλλη σκλαβιά πιο απάνθρωπη και πιο άγρια». Δεν του επέβαλαν άλλα 10 χρόνια σκλαβιάς, αλλά τον εκτέλεσαν αμέσως.

Ο Τζών Νόμπλ κατάφερε με μεγάλη δυσκολία να στείλει παράνομα μια κάρτα στους γονείς του στο Ντιτρόϊτ. Εστράφη προς τον Πρόεδρο Αϊζενχάουερ που αναγκάστηκε να ζητήσει από τη Μόσχα να τον απελευθερώσει, πράγμα που συνέβη στα 1955.

Ο Νικήτα Κρουτσώφ απελευθέρωσε πάνω από 200.000 ξένους από 45 χώρες από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η απελευθέρωση ξένων σκλάβων σταμάτησε στα 1964 όταν ανετράπη.

Μετά την πτώση του Κομμουνισμού οι φάκελοι της KGB για ξένους σκλάβους στην Σοβιετική Ένωση τελικά "άνοιξαν". Απεδείχθη πως η Αστυνομία Ασφαλείας κατάφερε να έχει στα χέρια της 57.238 ξένους, συμπεριλαμβανομένων Άγγλων, Γιουγκοσλάβων, Γάλλων, Πολωνών, Ρουμάνων, Ιρανών, Αφγανών, Ιαπώνων, Κορεατών, Ελλήνων, Δανών και Βέλγων, μόνο στα 1950. Ένας Ελβετός είχε επίσης απαχθεί και οδηγήθηκε στην Σοβιετική Ένωση. Πολλοί ξένοι συνελήφθησαν ενώ επισκέπτονταν τη Μόσχα. 

Ο Σουηδός διπλωμάτης Ραούλ Βάλενμπεργκ (Raoul Gustaf Wallenberg) είναι το πιο διάσημο πρόσωπο που αιχμαλωτίστηκε στη Σοβιετική Ένωση. Απήχθη στη Βουδαπέστη στις 17 Ιανουαρίου του 1945 και οδηγήθηκε στη Μόσχα όπου και προσπάθησαν να τον στρατολογήσουν ως πράκτορα. Ο Βάλενμπεργκ αρνήθηκε. Τον δολοφόνησαν τότε δύο Εβραίοι της Τσεκά - οι Λοχαγοί Γκριγκόρι Μαϊρανόφσκι και Ντιμίτρι Κοπελιάνσκι - με ένεση δηλητηρίου. Αυτό αποκαλύφθηκε από τον Εβραίο εκδότη και Μασώνο Αρκάντι Βάξμπεργκ στην Σβένσκα Ντάγκμπλαντεντ στις 13 Δεκεμβρίου του 1955. Ο Βάλενμπεργκ που έσωσε τις ζωές πολλών Εβραίων τελικά δολοφονήθηκε από Εβραίους. Αυτό δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει. Αποκαλύφθηκε στην εποχή μας πως η Σουηδική αντιπροσωπεία στη Βουδαπέστη βοήθησε Γερμανούς και Ιταλούς πατριώτες να δραπετεύσουν από τον Κόκκινο Στρατό με πλαστά διαβατήρια. Η πληροφορία αυτή ήταν απόρρητη με εντολή του Σουηδικού Υπουργείου Εξωτερικών στα 1952.

Ούτε ακόμη και οι αξιωματούχοι της Αμερικανικής Πρεσβείας δεν ήταν ασφαλείς - κάποιοι κατέληξαν να γίνουν σκλάβοι. Ο 22χρονος Άλεξ Ντόλγκουν (Alexander Dolgun: 1926 - 1986) απήχθη ενώ περπατούσε μόνος του στους δρόμους της Μόσχας, τον Δεκέμβριο του 1948. Ο Άλεξ γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, εργαζόταν στην Πρεσβεία και ήταν Αμερικανός πολίτης. Ο πατέρας του ήταν ένας μηχανικός που εξαπατήθηκε από την Σοβιετική προπαγάνδα και πήγε στη Ρωσία μαζί με δεκάδες χιλιάδες άλλους αφελείς Αμερικανούς στα 1933 για να βοηθήσουν την δημιουργία της Κομμουνιστικής βιομηχανίας. Όταν το συμβόλαιό του έληξε δεν του επέτρεψαν να εγκαταλείψει τη χώρα. Θεωρήθηκε Σοβιετικός πολίτης παρά τη θέλησή του και τον ενέταξαν στον Κόκκινο Στρατό κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Ο γιος του, Άλεξ, κατηγορήθηκε για "αντισοβιετική δραστηριότητα και κατασκοπεία" και εστάλη σε στρατόπεδο σκλάβων. Απελευθερώθηκε στα 1956 μετά την αμνηστία που έδωσε ο Κρουτσώφ. Δεν του επέτρεψαν να εγκαταλείψει την Σοβιετική Ένωση, παρά το γεγονός πως η αδελφή του στη Νέα Υόρκη έστελνε συνεχώς προσκλήσεις. Εξ’ αιτίας των προσπαθειών της αδελφής του τελικά δραπέτευσε από την Κόκκινη κόλαση στα 1971 (Αλεξάντερ Ντόλγκουν και Πάτρικ Γουώτσον "Η Ιστορία του Αλεξάντερ Ντόλγκουν: Ένας Αμερικανός στο Γκούλαγκ", 1975).

Το πιο δύσκολο για τους ανθρώπους, ήταν να αποδεχθούν πως η ίδια τους η Πρεσβεία δεν ενδιαφερόταν γι’ αυτούς αν και κατάφερναν να στείλουν πολλά μηνύματα. Ήταν επίσης πνευματικά μπερδεμένοι από το γεγονός πως εκρατούντο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ενώ ήταν αθώοι. Επίσης αισθάνονταν κατάθλιψη επειδή εξαναγκάζονταν να ζήσουν σε μια ξένη χώρα και να υπακούσουν σε εντολές που δίνονταν σε μια ξένη γλώσσα.

Αυτοί που δεν μπορούσαν να υποστούν την σωματική εργασία εκτελούνταν. Ο πρώην Λοχαγός της KGB Κιρίλλιν επιβεβαίωσε πως 7.000 ξένοι δολοφονήθηκαν στο χωριό Μπούτοβο (το επονομαζόμενο Πολιγκόν) κοντά στη Μόσχα.

Έγγραφα αποδεικνύουν πως πάνω από 60.000 ξένοι, συμπεριλαμβανομένων Φινλανδών και Ρουμάνων οδηγήθηκαν στην Πεχόρα στο Κόμι. Ο Πρόεδρος Μπόρις Γιέλτσιν διέταξε τα ευαίσθητα αυτά έγγραφα να γίνουν ξανά απόρρητα.

Ο Λένιν το διάστημα που βρισκόταν στην εξουσία αποφάσισε η ραχοκοκαλιά της Σοβιετικής Ένωσης να αποτελείται από εργασία σκλάβων. Υπολόγισε τον μέσο όρο της εργασίας των σκλάβων και τα ποσοστά των τροφίμων. Αποφάσισε μάλιστα πόσα θύματα θα πέθαιναν. Μία πρώην άγνωστη διαταγή που υπεγράφη από τον Λένιν στα 1919 παρουσιάστηκε στο Γαλλικό ντοκιμαντέρ που αναφέραμε πριν. Επάνω της έγραφε: "Απαγορεύεται η έκδοση". Αυτή η απίστευτη διαταγή ανέφερε πως όλοι οι "άχρηστοι" ξένοι θα στέλνονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.-

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή : Από το βιβλίο “Under The Sign of The Scorpion” του Juri Lina (τίτλος της ελληνικής έκδοσης: «Υπόγειες Σιωνιστικές Διαδρομές») – Άλλα αποσπάσματα από το βιβλίο: εδώ, εδώ και εδώ